Hoi Nederland, Ik kom overgevlogen van baby.be . Ik heb momenteel heel veel behoefte aan troostende woorden en andere ervaringen maar op het Belgische forum is het redelijk stil. Ik ben een vrouw van 27 (wordt 28) met een schat van een man. Wij proberen zwanger te geraken van april 2012. Voordat ik zwanger probeerde te worden nam ik al jaren geen pil of andere hormonale anticonseptie. Hierdoor begon ik er vol goede moed aan. Ik was ervan overtuigd dat ik snel zwanger zou zijn aangezien er al jaren geen hormonen van anticonseptiemiddelen in mijn lichaam hadden gezeten. Jammer genoeg was dat niet het geval... Als snel lag er een thermometer en een agenda op mijn nachtkastje om mijn eisprong te ontdekken. Hieruit kon ik jammer genoeg niets opmaken. Ik had steeds een temperatuur tussen de 35.8 en de 36.2 met geen verhoging in het 2de deel van mijn onregelmatige cyclus. De volgende stap was dan werken met ovulatietesten. Ook dit hielp niets, ze waren steeds negatief. Ik kon dus geen eisprong vinden. Manlief moest nu ook maar eens iets doen en bracht een spermastaal binnen. Jammer genoeg heeft het labo het staal eerst enkele uren laten liggen waardoor we niet weten of de lage beweeglijkheid van het zaad ligt aan zijn sperma of aan het te lang wachten van het labo. Voor de rest was hier alles in orde. Aantal zaadcellen was heel veel, het aantal normale was iets lager dan gemiddeld maar niets om ons zorgen over te maken. Ondertussen stapte ik ook maar naar de gynecoloog. Hier werd een uitstrijkje genomen, een echo genomen en bloed genomen. De echo was helemaal in orde, ik had wel degelijk eicellen en mijn baarmoeder zag er ook normaal uit. Uit mijn verhaal en mijn 'boekhouding' raadde de gynecoloog mij aan om na 2 weken nog eens bloed te laten nemen bij mijn huisarts. Op basis daarvan zouden we met hormonen starten om mijn menstruaties uit te lokken, daarna moest ik andere pillen nemen om mijn eitje te laten afrijpen en op dag 12 zou ik voor een echo moeten komen om de folikkels te meten. Als dit goed zou verlopen zou ik een inspuiting krijgen wat voor een eisprong zou zorgen. Het enige wat wij dan nog moesten doen is genoeg tussen de lakens kruipen. Jammer genoeg zijn we niet eens zo ver gekomen. Een week later kreeg ik telefoon. Mijn schildklier werkt te traag. Dit zou verantwoordelijk kunnen zijn voor mijn ontregelde cyclus. Eerst moet dit onder controle zijn voor we verder kunnen. Ondertussen ook een eisprong uitlokken zou onverstandig zijn aangezien je met een lage schildklierwerking niet alleen moeilijk zwanger kan geraken , maar ook meer kans hebt om miskramen. Nu neem ik dus elke dag met een pilletje, volgende week moet ik terug bloed laten nemen. Emotioneel heb ik het er heel zwaar mee. Mijn verstand weet dat er nog wegen zijn die we kunnen bewandelen en dat ik gewoon geduld moet hebben maar mijn emoties kunnen dit alles niet relativeren. Dit zorgt er voor dat ik voor het minste aan het huilen ben. Manlief weet al lang niet meer hoe hij moet reageren (ik weet eigenlijk ook niet hoe ik wil dat hij reageert). Hij is voorlopig zijn pittig vrouwtje dat bij een tegenslag in het leven gewoon even jankt en er dan weer volledig voor gaat, kwijt. Ik merk ook dat ik mezelf meer afsluit van de buitenwereld. Ik heb het heel moeilijk met mensen rondom mij die wel zwanger worden en bevallen. Ik heb het ook heel moeilijk met alle vragen die ik moet afwimpelen als ze vragen wanneer wij er aan beginnen. En ik heb het er moeilijk mee dat ik constant geconfronteerd wordt met het feit dat ik niet zwanger kan worden. Op baby.be raadde ze mij aan om mijn leven niet in het teken te zetten van het zwanger worden en ook te genieten van het leven. Een gouden raad, maar hij is zo moeilijk om op te volgen als elke morgend begint met een pilletje dat schreeuwt 'jij kan niet zwanger worden' en een dieet waardoor ik elke maaltijd er aan wordt herinnerd dat ik niet zwanger kan worden. Mensen die dus ideeën hebben om mij op te peppen, of hetzelfde mee hebben gemaakt of mee maken. Twijfel niet om te reageren.
Hallo Snoeter, welkom op het forum! Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar wat lijkt het me moeilijk om dit te hebben... Ik wil je dan ook heel veel sterkte en kracht toewensen voor de komende tijd en ik hoop dat je alsnog snel zwanger mag worden. Liefs!
Hey Snoeter, klinkt allemaal lastig ja. snap ook wel dat je, net als eigenlijk meeste hier, zodra je eraan begint, ook er echt voor wilt gaan. ik heb helaas weinig ervaring met schildklieren en de medische malle molen. dus in dat gebied is het lastiger snappen voor mij misschien door ernaar te kijken als, als ik dit (dieet,pilletjes enzo) doe, heb ik een betere kans dat het straks wel kan, en het als een positieve draai in jou situatie ziet? neem aan dat de artsen alles zullen doen om je zo snel mogelijk alsnog te laten klussen. Succes in ieder geval, en welkom op het NL forum hoop dat er in 2013 toch nog groen licht voor je komt!
Dat is inderdaad niet niets meid. Hopelijk kun je hier wat meer ervaringen uitwisselen en troost vinden in woorden. Ik wil jullie in elk geval veel succes wensen en hopelijk mogen jullie snel weer voor een kindje proberen te gaan.
Welkom op dit forum. Wat naar allemaal als je lichaam niet gewoon doet wat je wil. Zelf heb ik geen ervaring hiermee, maar ik wil je wel even een hart onder de riem steken. Misschien is het toch wel goed om met een paar vrienden in je omgeving te delen waar je mee zit. Dan snappen ze jou ook beter en zullen ze niet meer vragen wanneer je aan kinderen begint enzo. Ook kan het opluchten om erover te praten met je vrienden, geheimen als deze drukken zwaar op een mens. Delen verlicht dan letterlijk. (ok, het neemt natuurlijk niet de feiten weg, maar emotioneel kan het delen je sterken) heel veel sterkte!
Welkom op het forum! Ik kan niet uit ervaring praten, maar wil je wel een dikke knuffel geven! Die pilletjes lijken me ook niets, waar ze voor staan. Wel wil ik zeggen dat ik je een hele sterke vrouw vind en knap vind dat je t hier post! Ik hoop dat je ontzettend snel weer mag knutselen met je man en dat je snel een positieve test in je handen zal hebben! Hele dikke knuffel, Yinxy
Lieve Snoeter, Welkom op het forum. Hier ook iemand die last heeft van haar schildklier. Dit is gekomen na de bevalling van mijn dochter. En toen we voor een tweede gingen heb ik door mijn schildklier (omdat hij nog niet 'op orde' was) een mk gehad. Als je wilt praten, gewoon pb-en XOXO
Ooh zoveel reacties, bedankt allemaal! Ik vond mijn bericht niet dadelijk terug onder nieuwe berichten dus ik dacht dat er gewoon niemand was die reageerde. Gisteren gaan ontbijten met moeder, tante en zus. Mijn zus vroeg me of ik nog ging bloedgeven (ben bloeddonor) en ik antwoorde hier op dat ik dat niet meer mag aangezien ik medicatie pak voor mijn schildklier (ik dacht, ik vertel het hier even aan de vrouwen van de familie) maar natuurlijk lulde mijn moeder er weer overheen en veranderde het onderwerp weer naar haar. Ik zat daar al met tranen in mijn ogen, de zus had dit wel door en vroeg wat je er van kreeg 'wa krijgt te dan, wordt ge daar nie dik van' En toen ik begon uit te leggen 'Ja dat ook, en vocht ophouden en de jeugdpuistjes kunnen daar ook van komen. Het regelt eigenlijk alles van hormonen want het stuurt de hypofyse in de hersenen en dat ...' Ik was nog niet uitgesproken of moeder had het onderwerp weer doen draaien zodat het weer over haar ging. Zus antwoorde nog eens om het dramatisch te maken en toch ons moeder haar aandacht te pakken 'kunt ge daar ook niet van doodgaan ' Maar nadat ik antwoorde ' Je kan van alles doodgaan, maar zo dramatisch is het allemaal niet' was het onderwerp alweer bij ons moeder. (En dan te denken dat ons moeder een brief bijhad van de gyeacoloog die per ongeluk bij hun was aangekomen en die voor mij bestemd was) Goed ik heb mijn best gedaan om het te vertellen. Heb in de auto dan ook gejankd omdat ik al mijn moed bijeen had geraapt voor niets. Ik denk dat ik later wel eens bij de zus ga binnenspringen om het verhaal te doen. Als ons moeder het dan via via hoort is het haar eigen schuld!
Wat naar dat je niet bij je moeder terecht kunt met je verhaal. Denk wel dat het goed is om het met iemand, zoals je zus, te bespreken. En met je partner uiteraard. Dit soort dingen kun je niet alleen, je hebt goede ondersteuning nodig. Succes meid!
Heel veel sterkte. Je verhaal lijkt een beetje op dat van een vriendin van mij en die is nu halverwege de zwangerschap Ik hoop dat het jullie ook lukt. Misschien kun je zo denken: Je weet nu ten minste, dat er iets met je schildklier is en je bent bezig daar wat aan te doen. Voor hetzelfde geld had je het niet geweten en waren jullie nu voor niks aan het proberen. Dat schildklierprobleem kan met die pilletjes zo over zijn en dan kunnen jullie weer aan de bak! Houd moed!
Vandaag op de club kwam er weer een vraag. Toen iedereen naar huis was op 3 personen na heb ik het dan maar vertelt. Natuurlijk stond ik enorm te janken maar ik kreeg wel enorm veel begrip. 2 van die mensen zijn zelfs een bewust kinderloos koppel en ook daar kreeg ik erg veel begrip van. Ze raadde mij wel aan om het nog tegen de rest te zeggen, diegene waar we altijd mee samen aan de toog hangen. Ik weet nog niet of ik dit ga doen maar ik voel me wel enorm opgelucht dat ik het tegen deze 3mensen heb vertelt...
hey snoeter, ik ben ook va belgie en ik wou je even een hart onder de riem steken. ik herken jouw beide problemen in zekere zin.ik heb ook geen steun aan mijn familie want die leven ook in een wereldje waarin ze zelf centraal staan.niet fijn!ze beseffen dat niet hoor...ik heb kanker gehad en ik hoop dus ook op een kindje(ik sta ook op de -even voorstellen-lijst (kan je even lezen als je wilt)en leef ook met het besef dat dat misschien niet gaat gebeuren of toch erg moeilijk.ik begrijp je helemaal dat je niet even voort kan met je leven ondertussen.elke dag draait om die kinderwens,vanaf dat je opstaat tot s'avonds in bed,overal zie je babytjes,zwangere vrouwen,zwangere kenissen,babyboekjes,films,buggy's te koop,enz....dat is een obsessie vrees ik maar wel heel normaal hoor...ik begrijp dus jouw teleurstelling en angst en ook de eenzaamheid die er bij komt kijken(hoe lief je partner ook is)probeer zeker met je zus te praten en je kan altijd hier een berichtje zetten(mag ook privé)om wat peptalk te vragen heel veel moed en wie weet is er volgende week al beter nieuws voor je?of kan dat nog niet?
Bedankt Mol, Voel me deze week al een pak beter. Ik denk dat het een combinatie is van jullie lieve reacties, het feit dat ik het aan enkele mensen vertelt heb en doordat ik lichaamlijk veranderlingen merk. Door de medicatie moet ik meer plassen (omdat ik minder vocht vast hou), ben ik vorige week meer dan een kilo afgevallen en is mijn temperatuur 's morgens hoger (rond 36.6 terwijl hij vroeger vaak niet boven de 36 kwam) Mijn dag draait natuurlijk nog steeds rond baby's en zwanger worden, maar dat gaat nu wel al 2 dagen zonder huilen. Donderdag bloed laten trekken en hopelijk weet ik dan volgende week maandag of dinsdag weer wat meer over mijn schildklier.
Hey snoeter, Ik kon ook niet zwanger raken, geen schildklier probleem maar een overactieve hypofyse, waardoor ik niet menstrueer. Ik herken je verhaal helemaal. Hele dagen alleen denken aan baby's, zwanger worden etc. Ik kreeg ook medicijnen en dat gaf me juist kracht. Het gevoel dat we er nu echt wat aan deden en ik nu misschien de kans had WEL zwanger te worden. Zonder die pillen zou het nooit niet gebeuren. Mijn moeder is hetzelfde als jou ma, projecteerd alles op zichzelf. Wist ik wel hoe erg het voor haar was, dat haar dochter haar geen kleinkind kon schenken. Ze is zo en blijft zo, maar dat maakt het niet altijd makkelijker. Soms heb je echt behoefte aan een "moeder". Ik heb altijd openheid gegeven naar de mensen om me heen. Ik kreeg van vrienden, familieleden en collega's de steun waar ik behoefte aan had. Dit maakte het allemaal wat makkelijker. Ik begon met het slikken van medicijnen en na 5 weken werd ik ongesteld. 36 Dagen later weer en weer 36 dagen later was ik al zwanger. En kijk in mn onderschrift, mn dochter is over 3 dagen alweer 9 maanden. Zie de medicijnen niet als iets negatiefs. Je hebt ze gewoon nodig en met behulp van de medicijnen maak je nu eindelijk wel de kans om zwanger te worden, een kans die je eigenlijk helemaal niet had. Dikke knuf
He Nederland, Ik ben weer even niet op het forum geweest, maar dat is vooral geweest omdat ik mezelf beter voelde. Mijn schildklierwaarden zijn momenteel goed. Uit de laatste bloeduitslag bleek zelfs dat ik een eisprong heb gehad. Jammer genoeg hebben we met die eisprong niets kunnen doen omdat ons seksleven op dat moment op een laag pitje stond omdat de gyne ons had aangeraden om even te wachten doordat ik met mijn schildklier een verhoogde kans had op miskramen. Ondertussen hebben we wel weer groen licht gekregen om weer aan de slag te gaan. Nu ik ook mijn eerste eisprong heb gehad hoop ik dat ik hem volgende cyclus weer ga hebben en herkennen. Uit de laatste 2 bloedonderzoeken is wel gebleken dat mijn prolactinegehalte te hoog is. Heeft iemand hier ervaring mee ? De gyne was er niet helemaal gerust in maar wilde toch 2 maanden afwachten. Emotioneel ben ik ook aan de betere hand. Nu ik terug kijk besef ik pas hoe diep ik wel niet zat. Aan mijn ouders of aan de rest van het gezin heb ik het nog niet vertelt. Mijn moeder gaat er toch voor zorgen dat het allemaal rond haar zal draaien en dat het toch wel heel erg is dat zij misschien nooit geen oma gaat worden, bovendien zal ze het niet kunnen laten om het verder te vertellen. Ondertussen heb ik mezelf op enkele ander dingen gestort. Zo ga ik misschien met mijn leerlingen een volksloop meedoen. Ik ga dus mijn jeugd trainen en motiveren om tegen het einde van het schooljaar 5 of 10km te lopen. Zelf ga ik natuurlijk ook voor de 10km. Ook heb ik ontdekt dat gaan wandelen met mijn 2 trouwe 4voeters als therapie werkt voor mij. In de natuur zonder mensen rondom mij genieten van de lente die je begint te voelen onder de dieren en je gedachte uren aan een stuk de vrije loop laten gaan zonder ze je storen. Ik probeer dan ook te trainen om te voet naar scherpenheuvel ge gaan. Ik wil alvast iedereen bedanken voor de lieve reacties, en ik zal waarschijnlijk nog veel diepe dalen tegenkomen. Maar voorlopig ben ik gewoon blij dat ik mij emotioneel beter voel en dat de 1ste eisprong in mijn leven nu een feit is.. BEDANKT ALLEMAAL
Hey snoeter, Mijn prolactinegehalte is dus te hoog doordat mijn hypofyse te snel werkt. Je schildklier en hypofyse werken samen, dus is eigenlijk een logisch gevolg. Ik moet eigenlijk mijn schildklierwaardes laten checken, maar kan me er niet toe zetten ( kop in het zand steken ). Ik kreeg medicijnen (dostinex) om dat te verlagen en was toen snel zwanger. Ik hoop dat er wel andere mensen zijn die je kunnen steunen. Anders kan je altijd je hart hier luchten, http://www.zwangerschapspagina.nl/zwanger-worden-clubs/368067-wie-prolactine-waarde-hoog.html. Goed dat je het nu van je af kan zetten en je nu een ander doel hebt waar je je op kan richten. Veel succes. Vmb1981
He vmd, Kop in 't zand steken is maar uitstel van uitslag. Hoe sneller je het weet, hoe sneller de medicatie kan aangepast worden. En wie weet staat gewoon alles goed. Er voor gaan zou ik zeggen. Mijn waardes waren na enkele weken al in orde !
Hey snoeter, Je hebt helemaal gelijk. Ik ban bij de ha geweest en eerst wordt mn prolactinegehalte weer onderzocht. Is deze te hoog, waar ik wel van uit ga, aangezien ik nog steeds niet heb gemenstrueerd na de bevalling, dan gaan we het verder bespreken. Veel succes verder