Debbie, ik ben het helemaal met je eens! Veel van mijn vrienden en familie zeiden tegen ons, wacht maar tot je die kleine hebt! Dan verandert je leven en staat het op z'n kop. Nou, dat ws ook wel zo in het begin, maar ik ben altijd mijn dingen blijven doen en daardoor heb ik veel tijd voor mezelf! Als jij en je partner goed op elkaar afstemmen kan er nog heel wat met een kleintje! Een voorbeeldje, ik ben vrijdag bij een vriendin gaan slapen, Martijn bij zijn ouders met Kamiel, we zijn zaterdag en zondag met Kamiel uit eten gegaan met vrienden en familie (Kamiel slaapt gewoon in de kinderwagen!) en maandag ben ik met vriendinnen uit eten gegaan, Martijn was thuis. En volgend weekend gaat Martijn een weekendje weg en is Kamiel lekker bij mij! Misschien komt het ook wel omdat Kamiel overal kan slapen en door aardig wat herrie heenslaapt. Maar ik ben ook van mening dat je voor een groot deel zelf bepaalt hoe je kind is. Een kind wordt geboren met een bepaald karakter, maar daar draag je zelf ook nog een heel stuk aan bij! En als je altijd thuis blijft en hem nergens mee naar toe neemt, dan raakt een kind daar aan gewend en wordt het in de loop van de tijd steeds moeilijker om hem mee te nemen! En als laatste opmerking, kinderen hoeven niet altijd door hun ouders bezig gehouden te worden. Het is wel belangrijk dat je uitzoekt wat je kleintje leuk vindt. Kamiel hield bijvoorbeeld erg van lichtjes en kijken, maar vond muziek minder aantrekkelijk. Daarom heb ik veel speeltjes met heftige kleurtjes en kraakboekjes en kan hij naar de bomen buiten kijken als hij ergens ligt (bewegende bladeren vindt hij geweldig!). En piept je kind een beetje dan zou ik daar niet zo snel op reageren, meestal vinden ze weer wat in de box of bed wat interessant is en gaan daar mee spelen. Dat onthoudt je je kind ook als je te snel reageert! Gr daphne