Hier net het omgekeerde. Net omdat ik al heel vroeg positiekledij draag, krijg ik veel opmerkingen van mensen die niet geloven dat ik nog maar 14 weken zwanger ben: 'nu al zo'n buik', 'daar kan je niet meer naast kijken', 'amai je bent veel verzwaard de laatste tijd' (nee ik ben slechts 0,7kg bijgekomen op de weegschaal) Ik vind mijn buik best nog meevallen, maar mijn omgeving heeft het er precies wat moeilijker mee en vindt het ook nodig om commentaar te geven op mijn buik (?) net alsof ik daar iets aan kan veranderen? Als je het nu verliest om of positiekledij te dragen of je net comfortabeler voelt om lekker wijde shirts te dragen, dat is nog steeds je eigen keuze en daar moeten andere mensen zich niet mee bemoeien of commentaar op geven... Die hormonen zorgen al voor genoeg emo momenten dat je dit er niet nog eens moet bijnemen!
Heel herkenbaar allemaal. Ik heb ook een behoorlijke buik omdat ik ons kindje helemaal naar voren draag. Was er heel trots op, maar al die mensen die het nodig vinden om even te benadrukken hoe zwaar ik al ben.. kan er echt verdrietig van worden en het maakt me ook echt onzeker. Zo jammer, merk echt dat ik nu steeds een soort drempel over moet om me weer onder mensen te vertonen. Terwijl ik me normaal heel weinig aan trek van wat anderen vinden.. het heeft vast ook met de hormonen te maken.
Ik zie dat je zwanger bent van een tweeling, wat leuk, gefeliciteerd! En dan nog opmerkingen krijgen over de grootte van je buik Te dom voor woorden
Ik merk wel dat ik soms echt geen zin heb in "buik-commentaar" van anderen. Sommigen vinden mijn buik echt al heel groot, anderen kunnen niet vaak genoeg zeggen hoe bescheiden mijn buik is. Het is nooit goed Ik voel me er ook altijd een beetje opgelaten door als mensen zo op je letten en een mening hebben over mijn buik. Ze hoeven het echt niet dood te zwijgen, maar soms heb ik gewoon echt geen zin in die opmerkingen..
Ik was net op weg om dezelfde "klaagzang" als jij neer te zetten, Pumbaa.. Wat voel ik me klote zeg! En dan die hormonen erbij die het nog net allemaal ff iets moeilijker maken. 2jaar geleden op n paar kilo na mn streefgewicht gehaald (-32kilo). Toen mn huidige partner leren kennen waardoor er weer 15 kilo aan is gekomen (Tsja, genieten ipv sporten).. De week voordat ik m'n test deed had ik me weer ingeschreven voor personal training, want ik werd depressief van m'n 15 kilo extra en het niet meer passen van m'n kleding.. En toen kwam de positieve test. Superblij, dat wel.. Maar ik heb n echt darmen buikje gehad al vanaf het begin. Nu bijna 14 weken en het bewuste bolletje is zichtbaar voor mij. Maar elke ochtend als ik wakker word voel ik me zo klote omdat ik me voor m'n gevoel weer in m'n kleding moet wurmen.. Zwangerschapsbroeken zijn trouwens wel super, maar ik voel me belachelijk dat ik ze al een aantal weken draag. Daarnaast gaf mijn collega vorige week de opmerking "bij jou zal het wel ff duren voordat je ziet dat je zwanger bent".. En ik krijg dat niet meer van me afgezet! Hoe lompig.. Elke ochtend is klote, elke spiegel sla ik soms liever stuk en iedereen die naar me kijkt denkt (volgens mijn hersenspinsels) Jezus meid ga es diëten man! *zucht*. Laat mij maar snel 8 maanden zwanger zijn, dan hoop ik dat men op een andere manier kijkt (of eigenlijk; dat ik me beter voel!)
Ik worstel mijn hele leven al met mijn gewicht. Ik ben dikker door medicatie en ziekte. Ik was behoorlijk afgevallen vorig jaar juli voor mijn trouwen (met heel erg veel pijn en moeite 15 kilo in een jaar) daarna was 10 daarvan er weer bij voir ik zwanger werd. Ik maak me er niet zo druk meer om, zeker omdat ik weet dat ik er weinig aan kan doen. Dus ik show graag mijn buik! Ook ik ben al behoorlijk aan de maat, mijn gewicht heeft namelijk gelukkignooit echt erg op mijn buik en taille gezeten, dus ik ben blij dat ik wel snel zwanger toon. Nou en hoe! Mensen vragen me nu ook of ik al bijna miet bevallen en of het er 2 zijn. Mijn reactie: het is gewoon een luxe kindje dat graag de ruimte heeft
Je bent zeker niet de enige! Ik moet mezelf continue voorhouden dat ik zwanger ben en het aankomen erbij hoort. Maar ik heb hier ontzettend veel moeite mee en ik vind het alles behalve mooi, bij mezelf. De grap is dat ik het bij andere zwangere vrouwen wel mooi vind. Toevallig gister heb ik dit geuit in mijn familie en kreeg ik ook dezelfde opmerkingen. Dat ik ervan moet genieten en dat het juist erg mooi is. Maar goed, zoals ik al zei, je bent niet de enige. Zwangerschap is natuurlijk iets moois maar er gebeurt veel met je in een korte tijd. Ik denk niet dat het raar is dat sommige vrouwen hier moeite mee hebben. Zelf probeer ik me te focussen op mijn kleintje en maak ik het mezelf zo gemakkelijk mogelijk (qua kleding). Ik draag zelf wel strakke kleding omdat ik er liever zwanger uit zie dan figuurloos in een groot gewijd . Ik droeg nooit jurkjes of rokjes maar tegenwoordig draag ik het liefst midjurkjes of midrokjes. Daarin voelt ik me het prettigst en comfortabelst. Positiekleding heb ik nauwelijks, ik vind ook weinig wat leuk is! haha. Probeer het zoveel mogelijk te relativeren en doe/draag waar jij je het prettigst bij voelt!
Te vreemd voor woorden dat mensen altijd maar kritiek moeten leveren over hoe er iemand uitziet. Meid, onthoud dat jij je lekker in je vel moet voelen en als daar wijde blouses bij horen, dan is het zo. Voor mij is comfortabel voelen ook een onderdeel van mijzelf mooi voelen en daar zou je je nooit ongemakkelijk over moeten voelen als iemand daar anders over denkt. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar probeer het naast je neer te leggen. Houd in je hoofd dat jij je lekker moet voelen en niet de mensen om je heen. Zwanger zijn is al allesbehalve comfortabel! Maar ik begrijp het wel hoor, ik heb het tweede trimester echt genoten van mijn buik, ik droeg prachtig naar voren en kreeg ook veel complimentjes. Toen kwam trimester III en kon ik weinig meer dragen, paste mij niets meer en ook die vraag of ik nu een tweeling kreeg. Nee, maar wel een dochter van ruim 4 kilo! Ik kwam toen ook niet graag meer op straat. Heb mij nu al voorgenomen dat ik dit keer meer voor mezelf kies en als dat een joggingsbroek is... ach, so be it! Wij moeten die 9 maanden een beetje goed doorkomen!
Lief hoe jullie allemaal reageren. Ik zie dat er echt steeds meer meiden toch wel met hetzelfde tobben als ik. Ik moet zeggen dat ik het ook niet prettig vond voordat ik zwanger was om strakke kleding te dragen. Ook voelde ik me veel comfortabeler toen ik wat zwaarder was, ik maakte me toen zeker niet druk om een gebakje terwijl ik nu vijf keer nadenk als ik naar een verjaardag ga of ik wel behoefte heb aan een gebakje, wat ik ga eten die avond en als dat vet is pak ik hem al niet enz. Eigenlijk is het erg aangezien ik nu in maat 36/38 zit en dus zeker niet te zwaar ben, heb gewoon nul komma nul zelfvertrouwen daar houden we het maar op. Zo met de zwangerschap word het alleen maar erger hoor. Ik vind me ook echt niet mooi zwanger terwijl iedereen zegt dat ik zo mooi naar voren draag en zo'n mooie buik heb. Ben het er niet mee eens zie ook alleen maar dik, niet leuk of mooi alleen dik. We houden het er maar op dat ik (en wij allemaal) naar de zwangerschap een mooie baby in de handen hebben en ons gewicht gewoon weer terug krijgen, misschien minder strak maar wel redelijk naar het oude lichaam toe!
Helaas heeft iedereen tegenwoordig wel een mening en schaamt zich ook niet die te ventileren. Bij mij is mijn buikje van week 12 tm 16 heel hard gegroeid (bleek door een cyste te komen). Vanaf week 16, toen ik net geopereerd was, ging mijn buik opnieuw rustig aan groeien. Nu zit ik inmiddels op 32 weken, maar iedereen om mij heen heeft continu een mening. Als mijn buik niet te groot is voor de termijn, is ie wel te klein volgens anderen. Alhoewel ik heel slank van mijzelf ben, vind ik het dikker worden ook wel lastig. Gelukkig komen de kilo's echt alleen op mijn buik en borsten erbij, dus op zich heb ik niets te klagen. Maar iedere keer bij de verloskundige op de weegschaal staan, maakt mij niet blij. Ik heb bijna de neiging om een ander getal door te geven dan wat er te voorschijn komt... Niet gedaan natuurlijk, maar toch. Ik begrijp een ieder die het lastig vindt om zwanger te zijn en de nodige kilo's erbij te zien komen. Het zou toch fijn zijn als de mensen om ons heen hun commentaar voor zich houden. Niet iedereen heeft behoefte aan een opmerking!!!
Pumba, het lijkt dat je kampt met een bepaalde angst. Heb je ooit overwogen hiervoor hulp te zoeken? Om toch dat stukje zelfverzekerdheid terug te krijgen en minder krampachtig om te gaan met eten?
Ik denk altijd maar zo, zolang ik niet veder terugzak in gewicht en dus maat dan vind ik het prima...mocht ik nog krampachtiger worden naar het eten dan zou ik me zorgen gaan maken en hulp zoeken
Daarstraks een ouder en leerling uit mijn klas tegengekomen. zij vond het ook nodig om even te vermelden dat ik een grote buik had. Zo'n nutteloze opmerking! Wat moet ik daar nu op antwoorden? "Ja du'h er zit dan ook een baby in"! Ik draag ook fel naar voor en voorlopig nog heel hoog. Ik houd mijn hart vast voor de 1ste les in september! Al die commentaren...