Tygo is echt een heel lief ventje, kan goed alleen spelen is rustig 2 uur aan het rond kruipen, spelen, onderzoeken enz. Ik hoor hem eigenlijk maar zelden. Ik ben hier natuurlijk heel erg blij mee en wil ook niet klagen verder. MAAR Als we bij andere mensen zijn is hij erg bang, huilt erg veel en wil alleen maar bij ons zitten. Ook na een half uur weigert hij even op de grond te spelen of zitten omdat hij zo bang is voor andere mensen (dit kunnen ook tante's en ooms zijn die hij regelmatig ziet) Opzich vind ik het niet erg om met hem op schoot te zitten natuurlijk, maar na 10 min is hij dat ook zat en begint dan te draaien, huilen enz. Op het KDV gaat het allemaal heel erg goed en zodra ik weg ben gaat hij heerlijk spelen net als thuis. Ik wist natuurlijk al dat het geen allemansvriend is en dit is ook helemaal niet erg, maar soms vind ik het wel eens jammer, omdat hij juist zooooo lief is. Ook hebben wij juist veel kindjes in de omgeving die juist wel zo zijn, en zich overal op hun gemak voelen, waarschijnlijk word ik daar ook wat onzeker van. Ik hoop niet dat ik te 'klagerig' overkom want zo erg is het natuurijk niet. Ik was alleen benieuwd of jullie ook kindjes hebben die in deze fase (want daar ga ik vanuit) zitten.
Bij Aaron wisselt het heel sterk. Hij is vooral heel stil en doet heel weinig als hij bij vreemden is. Mensen die hij vaker ziet niet meer gelukkig. Echt bang is pas 1x geweest en dat was bij mijn oma. Ik wist niet wat ik meemaakte. Aaron heeft het niet zo erg als jouw zoontje dus, maar hij is ook beslist geen allemansvriend. Hij is heel introvert en kijkt de kat uit de boom. Dus ik snap dat het je soms wat onzeker maakt. Ik denk dat het vanzelf wel minder wordt dat hele bange. Op deze leeftijd speelt verlatingsangst natuurlijk ook een grote rol en als je ze dan uit de situatie haalt die ze kennen (thuis en KDV) dan kan dat denk ik erg meespelen. En wellicht ook gewoon een onderdeel van zijn karakter. Succes. Geen tips helaas, maar wel een deel herkenning!
Fijn herkenning haha... Tja ik weet dat het erbij hoort, en idd de leeftijd zal ook wel meespelen. Maar soms betrap ik mezelf erop dat ik voor we ergens heengaan al ga denken: ojee als dat maar goed gaat. Ik ga het niet uit de weg hoor, hij moet het ook leren natuurlijk en ik houd hem lekker bij me als we ergens zijn, ik 'dwing' hem natuurlijk nergens toe. Tja ik heb denk ik gewoon een verlegen jongetje, ik had het zelf ook als kind dus hij zal het wel van mama hebben..
Jouw spanning kan hij misschien ook aanvoelen waardoor hij angstiger wordt. Reageert hij trouwens ook zo op mensen als ze bij jullie op bezoek komen? Of echt alleen als hij in een andere omgeving komt?
Ik zou idd proberen zelf wat minder gespannen te gaan, want dat voelt je zoontje feilloos aan. Hier ook zo'n periode gehad hoor. Terwijl ze helemaal niet verlegen is. Nu is het ook nog steeds de eerste 10 minuten en dan krijgt ze echt een transformatie ofzo en dan zet ze de hele boel op zn kop.
snap dat het heel vervelend is, wil er even iets positiefs aan toevoegen, veiligheid is heel belangrijk voor baby's/kinderen, dat hij zo reageerd heeft ook te maken dat hij zich dus thuis heel veilig voelt. die geborgenheid heb jij hem gegeven. niet dat als je kinderen wel makkelijk ergens heen dat ze zich dan niet veilig voelen thuis hoor haha maar ik wilde je even een hart onder de riem steken hier waren ze mega eenkennig van 3 maanden t/m 7 maanden, iedereen zei nee dát kan niet, dat komt later, nou het was echt zo en nu gaat het ineens iets beter
@linda: dank je wel!! Lief van je. Nou boefjesmama thuis heeft hij het ook. Als er iemand komt (vooral mannen) die hij niet zo goed kent is het ook huilen geblazen. Laatst kwam mijn oom, ik zou hem even knippen maar Tygo was zo overstuur dat we maar gewacht hebben tot papa thuis was. En ik weet het hij voelt mij veilloos aan natuurlijk, ik kan er niks aan doen haha... Op mijn werk gaat het overgens altijd prima, allemaal meiden en we gaan er elke week even heen. Daar vind hij het prima en heeft praatjes voor 10.