Hallo allemaal, Ik moet even mijn verhaal kwijt. 3 maanden geleden is onze zoon Mick geboren. De Bevalling is goed gegaan, al heeft hij even vast gezeten met zijn schoudertje (nog geen minuut). Verder was het een kerngezond mannetje. Na de kraamweek begon hij steeds meer te huilen en na een week of 6 zijn we bij de kinderarts geweest en bleek hij verborgen reflux te hebben. Met medicijnen gestaart en na een week of 2 begon het huilen eindelijk wat af te nemen. Die eerste 8 weken heeft hij vooral heel veel gehuild (zo'n 8 uur op een dag ofzo). Vorige keer op het consultatieburo viel hen op dat hij maar weinig oogcontact maakt en erg vluchtig is in zijn contact. Het was niet iets waar ik me zorgen over moest maken, maar het was wel zo dat ze het in de gaten willen houden. Gisteren bij de huisarts geweest voor mezelf en dit ook nog eens besproken. Zij gaf aan dat ze ook vond dat hij weinig contact maakt en heel vluchtig is in het contact, maar dat er wel wat ontwikkeling in te zien is. Ik zie zelf ook dat hij weinig contact met ons maakt, en erg vluchtig is. Maar heb dat zelf ook wel uitgelegd als dat hij zijn omgeving heel interessant vind en heel nieuwsgierig is naar alles om hem heen. Hij vind vooral de lampen in huis erg mooi om te zien en kan daar heel erg tegen lachen, iets wat hij tegen ons veel minder doet. Eerlijk moet ik wel ook bekennen dat ik misschien te weinig met hem gedaan heb omdat ik tegen een pnd aan zit.... Maar nu maak ik me er wel heel veel zorgen om. Ik werk met licht verstandelijk beperkte jongeren die vaak een aan autisme verwante stoornis hebben, en dus denk ik nu zou mijn manneke dat hebben.... Maak me dus zorgen en vraag me af of anderen het verhaal herkennen, en wat jullie ervaringen zijn... Ik vergelijk hem natuurlijk ook heel veel met zijn grote broer die wel veel contact maakte, veel brabbelde en altijd lachte. Maar kinderen zijn toch allemaal verschillend denk ik dan. En vanwege 8 weken alleen maar huilen, kan hij toch ook een achterstand opgebouwd hebben??? Pfff wat een stress, ik zou graag jullie verhalen (positief danwel negatief) horen!
Hoi ik heb een zoon met autisme... Ik herken het wel met wat je beschrijft... Hij keek altijd langs me heen. Of maakte vluchtig en kort oogcontact...en het lachen begon toen pas met een half jaar oud...interesse voor licht en lampen had hij ook...met dat hebben heel veel baby's zou het gewoon in de gaten houden en ga je zekers niet schuldig voelen omdat je zelf niet goed in je vel zit!! Het hoeft nog niets te betekenen namelijk!!!
Kinderen zijn idd allemaal verschillend!!! 3 maanden is echt nog te vroeg om autisme vast te stellen en al heeft ie het, daar kan je dan niks aan doen toch? Het is niet zo dat er een pilletje of een therapie voor is zodat het weg trekt. ga er nog geen zorgen over maken, dat is zonde van de leuke tijd die er aan komt. Mocht hij het wel hebben, dan zijn jullie alert genoeg om dat in de volgende jaren op te merken. Maar ik lees echt geen dingen bij je waarvan ik denk dat het niet normaal is...
En idd alle kinderen zijn verschillend!! Huilt hij nu al minder? Kan me ook voorstellen dat wanneer je mannetje zich niet zo lekker voelt door de reflux dat hij niet zo veel lacht..heb je voor jezelf al hulp gezocht?omdat je tegen een pnd aanzit of heb je steun door mensen uit je omgeving??
@mamatje77 Ja hij huilt nu minder en begint iets beter in zijn velletje te zitten lijkt het. Voor mezelf gesprekken met de huisarts gevoerd. Die wil liever nog niet beginnen met medicatie. Vanaf volgende week ga ik gesprekken voeren met de praktijkondersteuner zodat het proces in de gaten gehouden kan worden en ik daar ook steun aan kan ervaren...
Meid maak je niet druk! Elk kind heeft een eigen ontwikkeling en niets gaat via het boekje. Voor hetzelfde geld maakt hij volgende week wel ineens oogcontact en wil hij ineens alles vastpakken. Elke dag gebeuren er weer andere dingen. Je zou misschien nog eens met hem naar een osteopaat kunnen gaan omdat je verteld dat zijn schoudertje vast heeft gezeten tijdens de geboorte. Dat kan veel spanning met zich meebrengen in zijn hele lijfje. Dex heeft bij mij 5 uur in het geboortekanaal gezeten met volledige ontsluiting voordat ik mocht gaan persen (ruggenprik) en zijn hele koppie lag in puin. Hierdoor huilde hij ook veel en ook hij had verborgen reflux. De osteopaat heeft alles heel zachtjes losgemaakt en binnen een dag had ik een hele andere baby Overigens hebben wij nu al 2 weken geen Zantac meer gebruikt!!
@blijedoos thanx! Hier hebben we nexium en daarmee de verborgen reflux onder controle. Verder zijn we al onder behandeling van de osteopaat. We gaan vrijdag naar een homeopaat en zullen het ook daar nog eens bespreken.
Dat is wel goed dat je gesprekken hebt en dat je een praktijkondersteuner krijgt!! En ook dat je mannetje minder huilt!! Maar hebben jullie verder nog ontwikkelingsstoornissen in de familie die voorkomen?? Maar weet je als je mannetje beter in zijn vel gaat zitten, dan kan hij zich weer meer gaan richten om de dingen om zich heen!! En komt het lachje en het oogcontact maken vadt wel zo op de een of andere dag heel snel!!
Jemig, dat kleine mannetje is pas drie maanden oud en wordt nu al verdacht van een achterstand? Met de beste intenties zou ik je willen zeggen: Zit die kleine niet zo op zijn nek en geniet van de korte babytijd!
Google eens op KISS-syndroom. Je verhaal dat hij vast heeft gezeten tijdens de bevalling, veel huilt en geen contact maakt gaat bij mij een belletje rinkelen. Een syndroom klinkt eng, maar in dit geval is het goed te behandelen met fysio/manueel-therapie. Een vriendin van mij heeft een zoontje met hetzelfde 'probleem' en na een paar behandelingen is het een heel ander kind. Huilt amper meer en maakt weer oogcontact. Echt een transformatie! Drie maanden is echt te vroeg om te spreken van een achterstand of autisme. vind het eerlijk gezegd bangmakerij. O enne, KISS-syndroom is er in alle soorten en maten, van mild tot ernstig. Dus denk niet te snel 'dit is het niet' als de sites wat heftig overkomen. Sterkte met je ukkie!!!
Hellepelle, ik zie je berichtje hier staan en ik ken je natuurlijk van het decembermama forum. Wist niet dat je tegen een pnd aanzat. Je weet dat ik het heb. (door therapie gaat het langzaam beter) Ik kan me goed voorstellen dat je je een beetje zorgen maakt om je zoon. Zeker als er dat soort dingen door het cb en de ha worden gezegt. Ik zou je zoon gewoon niet teveel een syndroom of achterstand aan gaan praten. Als het zo is, dan is dat zo, dan valt er toch niks aan te doen. En dan komt het er vanzelf wel uit. Dus nu gewoon genieten van je kleine mannetje. Hij wordt al zo snel groot. Wat je ook kan doen en proberen uit te vinden wat hij interessant vind. (bijvoorbeeld licht dus. En daarmee gaan oefenen. Als hij weinig contact maakt, juist op die manier proberen zijn aandacht te trekken. Hoe is hij verder bijvoorbeeld dan betreft zijn ontwikkeling? Zoals je weet heeft mijn zoon ook heel veel gehuild. Dus ik weet heel goed hoe je je hebt gevoeld. Ik heb er nooit medicijnen voor gekregen. Omdat ze niet wisten wat het was. ik ben toen al mijn tijd en aandacht volledig aan hem gaan geven en heb er zo ritme in gekregen, want dat had hij totaal niet. En toen is het huilen stukken minder geworden.