Wie van jullie helpt haar dreumes nog zelf in slaap te vallen? Toen hij baby was en ook na zijn eerste jaar had hij periodes dat hij zelf in slaap kon vallen zonder dat ik daar bij hoefde te zijn maar sinds een tijd kan hij dit niet meer en huilt hij heel hard wanneer ik bij hem wegloop nadat ik hem in bed heb gelegd. Ik vind dit heel moeilijk. Ik werk 5 dagen per week en s avonds ben ik zo blij als ik even een momentje voor mezelf heb (al is het om schoon te maken/huishouden - wat bijna altijd het geval is!). Maar hij valt heel moeilijk in slaap (dreumes is nu 17 maanden). Als hij heel erg moe is dan valt hij wel snel in slaap, mits ik er natuurlijk bij blijf staan. Maar als hij niet moe genoeg is, of misschien wel over zijn slaap heen (?) dan duurt het heel lang en gaat hij ook steeds opstaan en jengelen en aandacht trekken. Dit is voor mij zo ontzettend vermoeiend. Herkent iemand dit? Tips? Leggen jullie je kind later in bed zodat hij moe genoeg is of laten jullie hem/haar wel echt bewust zelf in slaap vallen?
Hier krijgt zoon nog borst en blijf ik altijd bij hem tot hij slaapt (we slapen samen). Ene keer gaat het snel, andere keer duurt het 1,5 uur. Als hij eenmaal slaapt kan ik wel opstaan en dingen doen. Hoe ouder hij wordt, hoe makkelijker het zal gaan hoop ik. Voor nu geeft zoon aan dat hij me nodig heeft en probeer ik er voor hem te zijn.
Ik ben gestopt met bv sinds twee maanden ongeveer, krijgt nu nog een klein flesje. Maar daar valt hij s avonds vrijwel nooit meer van in slaap, tenzij hij echt heeeel moe is! Met bv ook al niet meer toen. Het is zo dubbel: Aan de ene kant denk ik: Ik neem je mee in mijn bed tot je slaapt als dat rustiger is voor hem, vind het zo lastig als hij moet huilen en niet wil slapen, maar aan de andere kant wil ik heel graag dat hij zelf slaapt zodat ik ook nog wat aan mn avond heb :-/
Onze jongste is even oud en heeft hetzelfde. Ik troost mezelf maar met de gedachte dat het een keer over gaat. Voor nu heeft ze dit gewoon nodig, haar laten en de kamer uitgaan heeft ook gewoon geen nut, dan huilt ze zich binnen no time helemaal overstuur.
Onze dochter heeft ook haar momentjes dat zelf in slaap vallen niet lukt. Ze huilt dan meestal een minuutje of 5 (max) en gaat dan alsnog zelf slapen.
Ja precies, dat is hier ook zo! Maar soms heb ik zon pijn in mn rug van dat gebukt boven zn bedje staan, dat ik toch tegen hem zeg (wanneer hij begint op te staan en kletsen): mama gaat even weg, ik kom zo weer terug ga maar lekker slapen. En dan loop ik dus even weg om even in de kamer te kunnen gaan zitten. Maar dan raakt hij dus overstuur. Uberhaupt als ik bij hem wegloop. Heb ook geprobeerd gewoon op de grond te gaan zitten in zijn kamertje maar dan gaat hij ook opstaan en huilen. Dat vind hij ook drie keer niks! En ik voel me dan ook zo raar dat ik daar zit en hem compleet negeer.. Ik weet gewoon niet meer welke methode ik toe wil/moet passen. Ik ben best bereid om er echt voor te gaan en met de wetenis dat het even duurt. Maar de 5-minuten methode vind ik zo naar, hij wordt daar zo overstuur van wanneer ik elke keer opnieuw wegloop. En the hard way (dus gewoon laten huilen) vind ik ook heel moeilijk. Als het nou alleen jengelen was zou ik het niet zo erg vinden maar echt hard huilen en bezweet raken etc, dat vind ik zielig! Wie weet heeft hij echt verlatingsangst of zo en dan wil ik niet dat hij bang is of zich alleen voelt.
Was het hier maar een minuutje of 5 hihi, dan zou ik er niet zoveel moeite mee hebben Eki wat doe jij op die momenten?