Mijn dochter (9,5 mnd) is eigenlijk altijd een makkelijkste slaper geweest. Ik kon haar wakker in bed leggen en dan sliep ze zelf in (soms een paar keer terug het kamertje op voor de speen, maar daar was het dan ook mee klaar). Van het ene op het andere moment is dit echter voorbij. Zodra we haar nog enigszins wakker in bedje leggen gaat ze hartverscheurend huilen. Enige manier om haar rustig te laten inslapen lijkt op dit moment bij mij man op schoot of bij mij op schoot aan de borst. Als ze dan slaapt kunnen we haar rustig in bedje leggen. Ze wordt dan 's nachts echter huilend wakker en dan begint het ritueel weer opnieuw. Dit alles is eigenlijk van de ene op de andere dag begonnen en houdt nu ruim een week aan. Ik denk dat dit wel bij haar leeftijd past en dat het een soort verlatingsangst is, herkent iemand dit? Ik ben erg zoekende in hoe ik hier het beste mee om kan gaan, vooral m.b.t. het in slaap vallen. Laten huilen als ze overstuur is komt hier thuis in ieder geval niet in het woordenboek voor, dat soort tips zoek ik dus niet. Als we moeten kiezen tussen huilen of op schoot in slaap vallen dan is de keuze dus snel gemaakt, hoe vermoeiend dat voor ons ook is. Maar wie weet heeft iemand nog andere tips of ideeën We vragen ons trouwens ook af hoe lang deze fase duurt of kan duren. Deel jullie ervaringen!
Ik zou er lekker aan toegeven, is het makkelijkst voor jullie allemaal. Het is een fase en je merkt vanzelf wanneer het niet meer nodig is. Mocht je wel wat wil doen, zou je kunnen proberen haar als ze bijna slaapt weg te leggen en zo steeds ietsje eerder wegleggen. Erbij blijven en eventueel een hand op haar leggen zodat ze echt merkt dat jullie er nog zijn. Dit kan je dan steeds verder afbouwen door ernaast te blijven, iets verderop te gaan zitten, buiten de kamer te blijven en rommelen zodat ze jullie hoort.
Mijn dochter wilde ook met 9 maanden van de ene op de andere dag niet alleen in slaap vallen. Huilen als Ik de kamer uit ging. Nachtlampje aan met sterretjes op het plafond en een stoel naast het bed. Dan lagen we samen naar de sterren te staren zonder te praten. Duurde een kwartiertje voor ze sliep en dan ging ik weg. Moest haar alleen niet aankijken want dan wilde ze spelen. Na 2 weken kon ik gewoon weer de kamer uitlopen en viel ze zelf in slaap. Nu heeft ze heel af en toe nog zo'n avond dat ik niet weg mag. Dan ga ik maar weer even naast haar zitten tot ze slaapt. Kies voor de optie die voor jullie allebei het beste werkt. En op schoot in slaap vallen is zo erg nog niet.. Ik mis het soms een beetje