Onze dochter van 25 maanden, kan enorm kritisch op zichzelf zijn. Als ze bijvoorbeeld per ongeluk iets omstoot. bijvoorbeeld een toren van de duplo, of zelfs als ze zelf valt. Dan raakt ze helemaal van slag. Ze roept dan paniekerig 'naam niet doen' herhaalt dat een aantal keren. 'naam mag je niet'. etc. Ik leg haar elke keer uit dat het niet erg is als ze iets omstoot of als ze valt. Dat dat iedereen overkomt en dat ze er niks aan kan doen. Maar het helpt dus niet. Negeren heb ik ook geprobeerd maar ook dat zonder succes. Ik vind het best zorgelijk dat ze zo boos wordt/streng is zichzelf. Ze is pas net 2 jaar! Herkennen jullie dit en wat werkt er dan?
Mijn oudste doet dat ook. Hij kan ontzettend van streek raken als hij een fout maakt. Toen hij te ruw met oma's hondje speelde zei die dat hij voorzichtig moest zijn. Omdat wij in de keuken stonden moest ze haar stem wat verheffen. Hij rende toen huilend naar boven en durfde niet naar beneden te komen ons hij ervan overtuigd was dat oma niet meer van hem hield. Ik vind het ook heel lastig. In alle eerlijkheid denk ik dat het een mengeling is van aanleg en aangeleerd. Ik let dus ook erg op hoe ik op hem, maar ook mezelf reageer. Ik ben zelf ook erg streng naar mezelf, dus hoe vaak ik ook zeg dat fouten maken mag, mijn gedrag is daar natuurlijk erg bepalend in. Ik spreek hem er wel op aan en laat hem dan niet alleen. Wel ben ik gestopt met hem op die momenten knuffelen. Hij raakte dan nog meer overstuur. er zijn echter theorieën dat dit juist wel goed werkt.
Kun je wat meer over die "theorieen" vertellen? Je beschrijft namelijk precies mijn dochter; alle waarschuwingen vat ze op als kritiek, en knuffelen/troosten is op zo'n moment ook totaal fout. Maar ik kan haar toch niet tegen haar zin in gaan knuffelen?
Volgens mij is daarin belangrijk dat je kind leert dat je altijd van hem/haar houdt, ook als hij boos is, of stout, of als er iets mis gaat. Ik zeg dat regelmatig, bijv als we het uitpraten nadat ze even moest afkoelen, of als ik haar terecht wijs voor de zoveelste keer. Mama houdt altijd van je, ook als je stout bent, maar ik wil je nu even niet zien, omdat je niet goed naar me luistert, ofzo. Als je uit je slof schiet of schrikt omdat er iets omvalt kan het ook geen kwaad om zoiets te zeggen denk ik. Knuffelen past minder goed als je tegelijk boos bent bijv. Of als je kind overstuur is, eerst even af laten koelen.
Hmm wat je kunt doen... (Maar dat is zeker geen korte termijn oplossing) is vaker benoemen dat het goed is dat ze dingen probeert/doet... Ipv op het eindresultaat. Bjv "wat heb je fijn getekend!" Ipv "wat een mooie tekening!" Uiteindelijk leer je dan.... Dat het gaat om het proberen en de moeite en minder om het perfecte eindresultaat. Hier ook een heel perfectionistisch (en dus faalangstig) meisje. Heel vervelend en onhandig. Het bezorgt haar gewoon heel veel stress.... Ook als ze bijv iets op school verkeerd dreigt te doen... Dan probeert ze het maar gewoon niet want dan heeft ze het in ieder geval niet verkeerd gedaan. Maar ook.. Leren fietsen? Nee hoor.. Mevrouw fietst relatief lang met zijwielen en fietst daarna zo weg. Ze was niet heel vroeg met lopen maar dr eerste stapje.. Is nietmaar 1 stapje maar gewoon een heel stuk. Leren lezen? Ze kent de letters al vanaf een jaar of 3.... Maar lezen klinkt niet zoals bij mama... Dus ze weigert het te doen. Dat je lezen echt eerst moet oefenen en niet vanzelf gaat "als je gewoon een tijdje wacht" krijgen we er nog niet in. Helaas vindt ze zichzelf heel dom als het niet in 1x lukt. (Terwijl ze bewezen heel slim is ) Maar het blijft heel lastig... Het zit in haar hoofd tenslotte....
En ik laat dochterlief vaak wel boos wegrennen naar dr kamer als ze echt overstuur is. Vlak erna ga ik dan ook naar boven om dr even achter dr bed vandaan te vissen en uit te leggen dat ik snap dat ze het niet leuk vindt maar dat het niet zo erg is dat ze zich achter het bed (of onder de tafel) hoeft te verstoppen.