Misschien plaats ik dit bij het verkeerde kopje. Ik wil graag mijn verhaal kwijt, en ik hoop erkenning of juist opbouwende reacties te krijgen. Bedankt voor het lezen alvast, het is een lang verhaal Ik ben redelijk jong moeder geworden, ik ben op dit moment 29 en ik heb 3 prachtige kindjes van 6, 4 en 2 jaar. Ik ben getrouwd en we hebben een fijn plekje waar we wonen. We hebben wat turbulente jaren achter de rug, met name mbt het ziek zijn van mijn man. Hij heeft een chronische darmziekten, heel wat jaren (ook tijdens mijn zwangerschappen dus) veel zorgen gehad daarover. Hierdoor was ik met name wel de kartrekker thuis, ook op financieel gebied. Vorig jaar is hij geopereerd, hierdoor heeft hij heel veel meer kwaliteit van leven terug gekregen, ontzettend fijn!! Het was wel een hele zware operatie en ook erg spannend, door al die stress en spanning werdt ik zelf ziek en was ik 2 weken ziek van mijn werk. Daarna gelukkig de draad weer opgepakt en ook mijn man kon vrij snel weer aan het werk na bijna 2 jaar ziektewet. We hebben (net als iedereen denk ik) het afgelopen jaar wel een pittig jaar gehad, ik raakte overbelast waardoor ik in april thuis kwam te zitten van mijn werk, het probleem lag niet op mijn werk, maar thuis, dat komt omdat ik gewoon nog helemaal in die "kartrek" modus zat, maar er moest ergens ruimte voor mij gecreëerd worden. Dat was fijn. Nu ben ik bijna weer helemaal aan het werk. Ik voel me goed en ook mijn man voelt zich vele malen beter dan de afgelopen jaren. We hebben wel veel steun en hulp gehad in die tijd van mijn ouders en familie. Mijn ouders passen ook op de kinderen, dat willen zij ook graag. Alhoewel ze ook wel eens laten merken dat ze het pittig vinden, maar ze willen het er niet om laten (al vaker dat onderwerp aangekaart bij ze). Ik heb van de 3 zwangerschappen, 2 pittige gehad zwangerschappen gehad. Bij de eerste kwam ik met 28 weken thuis te zitten ivm zwangerschapscholestase. En bij mijn laatste zwangerschap kwam ik thuis te zitten vanaf 32 weken ivm bekkeninstabiliteit. Nu begint alles weer in een heel fijn rustig vaarwater te komen. Mijn oudste 2 gaan naar school en mijn jongste gaat na de herfstvakantie 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal. Nu kom ik bij de kern van mijn verhaal. Wij hebben een wens voor een 4e kindje. Daar is liefde en ruimte voor. Ik ben alleen wel een gevoelig persoon voor negatieve meningen en ik ben best wel onzeker daarover. Ik hoor nu al negatieve reacties die er gaan komen, zowel op het werk als van familie. Ik wil het er absoluut niet om laten, maar het maakt mij wel onzeker. Ik kreeg namelijk bij mijn 3e zwangerschap ook te horen “ is het wel verstandig” “hoe ga je het allemaal doen”. Nu hebben we zelf ook al bedacht dat we mijn ouders niet meer zouden laten oppassen op ons evt 4e kindje, maar gebruik gaan maken van de dagopvang. Ook is er al door mijn hoofd geschoten dat we de zwangerschap aankondigen als een verrassing voor ons, zodat ik die nare opmerkingen niet zal krijgen, maar ook dat klinkt niet helemaal fijn in mijn hoofd. Hoe ga ik hier nu mee om? Hoe hebben jullie de meningen van andere losgelaten? En hebben sommige van jullie ook vervelende opmerkingen gehad bij een zwangerschap door familie of collega’s/werkgever.? En mijn laatste “bij-vraag”; ik heb een vaste contract, voor zover ik weet is mijn werkgever tevreden over mijn functioneren. Ik heb ook goed contact met mijn werkgever. Bestaat er een risico dat als mijn werkgever absoluut niet blij is met mijn zwangerschap (als die er komen gaat natuurlijk) dat ik dan mijn baan kwijt kan raken? Ik dacht zelf van niet, maar daar twijfel ik een beetje over. Ik hoor graag ervaringen van andere en meningen.
Het is jouw leven leef het. Mensen hebben altijd iets te zeggen/vinden en dat is prima. Zij hoeven niet jouw leven te leiden. Werk en vast contract: je bent behoorlijk beschermd tijdens je zwangerschap. Als er geen aanleiding is tot ontslag kan dat dus ook niet zomaar, dan moet er een dossier worden opgebouwd etc. Voordeel van zwangerschappen: het gaat weer over, zwanger zijn is tijdelijk. Ik snap wel dat de mogelijke reacties van je omgeving je minder enthousiast maken, maar weegt dat echt op tegen de wens van een nieuw leven? Als je dat door andere laat invullen leef je dan nog wel je eigen leven? En.. Misschien vallen de reacties heel erg mee. Vaak maak je dat in je hoofd heel groot. Heel veel geluk voor jullie!!
Oh ja het gesprek sturen heeft mij wel geholpen. Een antwoord klaar hebben op zulke vragen. Wij waren (heel ander topic) al best een tijdje bezig met een huis zoeken. En ik werd moe van de reacties: oh lastig hé, de huizenmarkt is zo’n gekte. Dat werkte zo negatief door op alles, dat ik besloot er altijd positief over te praten. Dus als ze er naar vroegen zei ik: ‘het gaat goed, we hebben een plan en ik geloof dat dat voor ons gaat werken.’ Daar kon eigenlijk niemand wat tegenin brengen. En merkte ook gelijk dat de gesprekken daarover positiever werden, dus dat hele negatieve over de huizenmarkt konden we overslaan (heerlijk). Dit kan jou misschien ook helpen wanneer mensen je vragen of een zwangerschap verstandig is? Dat je je niet direct gaat verdedigen of uit het veld laat slaan, maar zegt: ‘daar hebben we goed over nagedacht en met artsen een plan voor, daar vertrouw ik op. Hoe is het met jou?’
Mensen zullen altijd wel een mening hebben. Of je nou 4 kinderen wilt, of dat je het er bij ééntje wilt houden. Het is jullie leven en jullie keuze. Hier zullen mensen ook vast een mening hebben over mijn derde zwangerschap. We hebben nog een kleintje van 1, en ik heb zelf nog een wat oudere zoon met ass. Dit maakt het soms best pittig. En dat anderen daar wat over denken, dikke prima. Zolang ze ons er maar niet mee lastig vallen haha. Dit kindje is voorgekomen uit een eerdere ivf behandeling, net als onze jongste (uiteindelijk zwanger na ruim 3,5 jaar). We hadden nog 1 cryo die we een kansje wilde geven en die is blijven plakken. Wij zien het echt als een mega cadeau dat het ons nogmaals gegund is. Zo enorm dankbaar! Maar hierna is het wel klaar .
Ik vind de eerste zin van @Beausecret heel treffend. Je leeft maar 1 keer, het is zo zonde om je leven anders in te richten dan je wil, enkel omdat je bang bent voor negatieve reacties.
Ik herken hier wel wat in. Ik heb na beide kids een post natale depressie gehad. Tweede nog erger dan de eerste. Niemand snapte dat ik nog ooit een wens had voor een derde want moest ik dat wel doen en kon ik dat wel aan. Mijn eigen moeder vertelde me zelfs dat ze vond ik dat niet moest doen omdat ik geen derde kind aan zou kunnen. Mijn schoonmoeder liet min of meer hetzelfde doorschemeren. Nu ben ik zwanger van de derde en sinds 1.5 jaar gaat het stuk beter met me maar heb me zoooo druk gemaakt om hun reacties toen we het gingen vertellen. Maar ze waren zo blij en vonden het heeel leuk. Tuurlijk hadden ze als tweede reactie ook zorgen en vragen over wat als je het weer krijgt. Maar daar hebben we over gepraat en verteld dat we daar op ingespeeld hebben en een plan achter de hand hebben met de pop poli. Ze zijn gewoon bezorgd want het was heeeel zwaar weer voor ons gezinnetje in die tijden. En ze willen natuurlijk niet dat dit hun kinderen en kleinkinderen weer overkomt
Anders gezegd, je ziet het als negatief ik zie het niet zo. Mensen bedoelen het niet negatief maar juist goed. Ik lees dat je veel hulp hebt gehad van je ouders en omgeving. Ik bedoel het niet aanvallend maar je komt nu in een rustig vaarwater en hebt behoorlijk veel te voortduren gehad. Er is een kans dat de zwangerschap misschien weer tegenzit qua klachten. Nogmaals ik bedoel het heel goed! Als het voor jullie goed voelt doen! Echter denk ook goed aan jezelf
Ik herken het wel. Maar inderdaad zoals al gezegd is, je moet je leven leiden zoals jij dat zelf wil. Mensen hebben toch altijd commentaar. De tip van @Beausecret is echt een goede! Daar heb ik ook wat aan Ik ben in april bevallen van ons vierde kindje en blijkbaar vindt iedereen (familie en vrienden) het nodig om steeds opmerkingen te maken over een eventuele vijfde. Terwijl wij dat onderwerp zelf niet eens ter sprake brengen. Doodvermoeiend vind ik het. Waar bemoeien mensen zich mee. Echt zo van "nee joh.. je zou wel gek zijn" of "nou veel plezier.. jij liever dan ik" of zeggen hoeveel pubers wij straks hebben Maargoed.. ik herken dus wel wat je zegt. Als wij die wens wel zouden hebben, dan zie ik nu al op tegen de opmerkingen. Maar daarom denk ik dat het positief draaien wel een goede tip is. Ga ik zelf ook eens proberen de volgende keer bij zulke opmerkingen haha
Klopt wat je zegt hoor. De hulp die ik hen gehad is met name doordat mijn man als het ware vaak uitviel om mij te ondersteunen met huishoudelijke taken en dat zorg voor de kinderen niet altijd lukte als ik was werken, hierdoor sprongen mijn ouders vaak bij. Daar ben ik ze nog altijd erg dankbaar voor. Nu is mijn man sinds een jaar weer voor een zeer groot deel "beter" waardoor wij samen nu goed de kar kunnen trekken. En dat verloopt gelukkig soepel. Maar het is idd ook goed om die kan in het licht te zetten, een zwangerschap kan ook absoluut ook zwaar zijn.
Oh ja ik ben nu dus zwanger van de derde en deze zwangerschap is de mooiste en makkelijkste zwangerschap tot nu toe. Andere 2 liep ik al met enorme bekkenpijn rond! Ben ook totaal niet misselijk geweest zoals bij de andere dames. Zo kan het ook gaan Mijn is altijd vrij duidelijk hierin....wij moeten het leven delen met elkaar dus wij moeten het eens zijn met elkaar en als wij het allebei willen en zien zitten dan doet het er niet toe wat een ander zegt. Hij heeft natuurlijk gelijk maar ik vind dat wel een stuk lastiger loslaten hoor. In het verleden zei ik altijd: moet ik dan mijn hele leven een kindje missen alleen omdat het 2/3 jaar heeel zwaar en kut is? Daar komen we weer door en dan daarna hebben we nog een heel leven met ons hele gezin. Neemt niet weg dat we wel meenemen in de beslissing wanneer en hoe we er voor gaan natuurlijk. En wie weet blijft het me deze keer bespaard! Maar uit voorzorg en voor onze gemoedsrust dus een voorop gesteld plan van wat als...want niets is vervelender dan moeten vechten voor hulp als je eigenlijk al bijna niet meer de kracht hebt om te ademen
Ik zou me niks aantrekken van wat anderen zeggen. Qua werk betaald het uwv zwangerschapsgerelateerde zaken zoals je verlof en eventuele ziekte. Je werkgever wordt in die zin niet benadeeld. En ze mogen je ook niet ontslaan vanwege zwangerschap, zou daar niet bang voor zijn als je gewoon goed functioneert. Enige waar ik wel over na zou denken is in hoeverre je je omgeving belast. Even los van onvoorziene situaties, redden jullie het samen? Of heb je (veel) steun uit de omgeving nodig? ik denk dat je negatieve reacties in twee groepen kunt verdelen: de ene groep maakt zich oprecht zorgen om je en de andere groep zou het zelf anders doen en kan zich niet verplaatsen in jou. Zou gewoon eerlijk zijn, en ook aangeven dat je de reactie niet leuk vind/vragen waar een reactie vandaan komt.
Over je werkgever.. Hij mag je sowieso niet ontslaan vanwege een zwangerschap. mijn werkgever zei destijds: Als ik geen zwangerschappen op de vloer wil moet ik geen vrouwen aannemen wat betreft opmerkingen. Die kan je overal op krijgen. Wij wonen met 5 op 85m2. 2 van de 3 slapen samen ivm een kamer tekort. En nu komt er dus nog 1 bij. Nou je kan wel raden wat ze zeggen Mijn man is ook nog eens doordeweeks van huis, dan krijg je opmerkingen als: is het wel van hem? (Wtf?!), jij gunt jezelf ook geen rust, stop toch met werken en het word tijd dat je man doordeweeks wel thuis is. Ik ben overigens 30 en dus nog vrij jong. Krijg daar ook soms een opmerking over. Als in: ga je door voor een elftal? Ik reageer er vaak niet eens op. Zeg ook gerust dat ik bij zulke opmerkingen geen tijd ga verspillen om een weerwoord te hebben. Heb wel wat beters te doen met mijn tijd. ik ga overigens wel stoppen met werken. Er word een plan gemaakt om de oudste een eigen kamer te geven. Maar als je het alleen van de weekenden moet hebben dan heeft dat wat tijd nodig. En mijn man is niet zo snel
Meningen (ook ongevraagde) zul je sws krijgen. Veel mensen hebben helaas geen filter. Hier heb ik er voor gekozen bewust alleenstaande moeder te worden. Nou daar hebben mensen ook een mening over (met name mijn zus). Ik heb me dat heel lang aangetrokken, maar nu denk ik: het is mijn leven, ik weet dat ik het kan, en het is niet zo dat ik deze beslissing in een dag heb genomen. En daarbij heeft mijn zus ook dingen gedaan die ik absoluut niet snap maar waar ik altijd mijn mond over heb gehouden.
Ben het met bovenstaande reacties eens Maar ik kan me wel voorstellen dat je het je aantrekt als mensen vervelende opmerkingen maken. Ik ben zelf ook iemand die zich daar een beetje door uit het veld geslagen zou voelen, maar dat komt meer omdat het in mn aard zit om het voor iedereen goed te willen doen. (Dit ben ik me trouwens al een paar jaar af aan het leren, want je kan het toch nooit voor iedereen goed doen ). En, het ligt er ook aan wie zulke opmerkingen maakt natuurlijk. Jullie kiezen ervoor, je hoeft een ander geen verantwoording af te leggen . Over je werk: ze mogen je er niet om ontslaan, maar ik zou dan ook twijfelen of ze dat niet alsnog doen, zogenaamd om een andere reden. Maar met een vast contract kan dat idd niet zomaar, dus zit je veilig!
Nou precies, dat spookt dus ook door mijn hoofd, wat nu als er dan onder het mom van het iets anders iets bedacht wordt om mij toch te kunnen ontslaan, dat maakt mij dan ook weer erg aan het twijfelen. Ik ben wel de hoofdkostwinnaar bij ons in het gezin, en ik wil dat niet op het spel zetten. De vraag is natuurlijk, zet ik het met een 4e zwangerschap op het spel. Ik ben blij met mijn baan en ik heb een fijne werkplek. Maar ik wil aan de ene kant ook niet dat mijn werk mijn keuzes bepalen. Dat doen ze ook niet. Maar die onzekerheid vind ik wel lastig.. constant die gedachten.. "wat als"
Hoi hoi, Als jullie dat willen, gewoon doen. Wij zijn de trotse ouders van 3 meisjes... de oudste gaat naar school, de middelste bijna (over 8 maande) de jongste is bijna 8 maanden. Beide werken we flexibel. + 2 honden. Ik denk dat als je een goed plan hebt, je al een heel eind bent. Wij maken al gebruik van een gastouder...maar zijn nu nog aan het kijken voor een oppasmeisje + vanaf september ga ik iets minder werken. Zelf wil ik eigenlijk oma wat meer ontlasten. Ook al is het wat duurder. Wat ik zeggen wil: probeer het zoveel mogelijk zelf op te lossen, dan komt het helemaal goed. En leef je leven. Maar vergeet niet aan jezelf te denken..is ook heel belangrijk.