Lief Adi dat je me een inkijk geeft in jullie mooie leven, maar ik doelde niet op de manier zoals jullie het doen, die lijkt mij prima! Kids 2 dgn p/w op het kdv, dat vind ik niet veel. De mensen waar ik op doelde die werken samen op papier samen 72 uur en in de praktijk nog veel meer en die kinderen zitten 4 volle dagen tot 7 uur op het kdv.
Jij weet toch niet hoe wij met vrienden omgaan? Tuurlijk hebben wij daarover gesprekken gehad, wel grappig dat jij denkt dat ik dat zomaar even concludeer! Door onze verschillende leefstijlen is onze relatie verwaterd en zien we elkaar alleen nog op feestjes. Zij vindt mij maar duf dat ik ft thuis ben, daar zou ze zelf doodongelukkig van worden, zegt ze. Als ze eens onverhoopt een dag thuis moet zijn met de kinderen, is ze blij dat ze weer aan het werk mag de volgende dag. Ze krijgt migraine van het gegil, kan niet tegen de rotzooi die kinderen maken en zal blij zijn als de kinderen 18 zijn en het huis uit gaan. Jaja, Bri, daar komt ze ronduit voor uit. Snap je nu misschien waarom ik me afvraag waarom sommige mensen kinderen willen??
Ik vraag mij af of dit typerend is voor carrière ouders? Ik hoor vaker van thuisblijf mama's dat ze gillend gek worden van hun kroost en niet kunnen wachten tot ze de deur uit zijn.
Typerend weet ik niet. Ik vertel 1 ervaringsverhaal. En deze mama vindt het hebben van haar kind heel de dag om haar heen heerlijk!
Dat snap ik. Ik was er in mijn naïviteit van uitgegaan dat geen enkele moeder zou zeggen dat ze geen mama wil zijn (en om eerlijk te zijn: dat lees ik ook nog steeds niet uit je tekst, al vind ik haar wel hard in haar uitspraken). Op basis van je andere post moet ik concluderen dat je het wel over mij en m'n partner hebt. We werken best vaak meer dan 72 uur per week, onze kinderen gaan 4 dagen per week naar het kdv. Niet tot 7 uur (zolang zijn ze niet eens open) omdat dochterlief het niet trekt om na 6 uur pas aan tafel te gaan. Eén van ons zorgt er dus altijd voor om ze om half 6 op te halen, snel wat te eten te maken en dan rustig samen aan tafel te gaan. Vaak met z'n vieren, maar ook regelmatig met z'n drieën omdat papa (of heel soms mama) het niet redt om erbij te zijn. Waarom ik toch kinderen wilde? Een gevoel, een tikkende klok, rammelende eierstokken, verliefdheid op baby's, de wens om ooit zwanger te zijn en te baren, het idee dat ik een kind iets te bieden had (en dat onze kinderen de wereld iets te bieden zouden kunnen hebben). Dat waren volgens mij mijn redenen. Peuters en kleuters vond ik altijd maar moeilijk om mee om te gaan, daar had ik niet zo veel mee. Baby's wel, en grotere kinderen ook (vooral andermans pubers ). Tot nu toe groei ik aardig mee met m'n zoon, ik vind kinderen van zijn leeftijd geweldig! Zelf kom ik uit een kostwinnersgezin: vader fulltime werkend, moeder fulltime thuis. Als klein kind was dit vanzelfsprekend, maar in de klas hadden de andere meiden een werkende moeder (veel detailhandelsgezinnen). Ik ging het steeds vreemder vinden dat mijn moeder niet werkte. Als puber vond ik het ronduit vreselijk dat er altijd iemand thuis was, vader was inmiddels ook met pensioen. En als puber vond ik het ronduit belachelijk dat mijn moeder sinds de geboorte van haar oudste zelf geen cent meer verdiend had, geen auto kon rijden en economisch volkomen afhankelijk was. Nu kijk ik daar anders tegenaan, overigens, maar toen was ik een echt radicale feministe. (zij wilde ons overigens ook met enige regelmaat achter het behang plakken hoor... kon ook wel eens gillend gek worden van het gekibbel om haar heen) Overigens ben ik het eens met wat de meeste ouders in mijn directe omgeving zeggen: de eerste jaren zijn tropenjaren. Ik vind het soms ronduit zwaar om voor m'n kleine kinderen te zorgen. Na een paar dagen alleen thuis met hen ben ik vaak bekaf en chagrijnig. Maar ik weet dat het erbij hoort, en probeer het van me af te zetten. Ik kan ook enorm genieten van de ontwikkelingen die ze doormaken, de dingen die ze doen en hoe ze ook op elkaar reageren. Al kan ik na een aantal van die dagen dolblij zijn om weer naar m'n werk te gaan, en mijn hersens te breken over een project ipv te zorgen en op te voeden. Ik hoop dat het waar is, wat die ouders zeggen: als ze eenmaal naar school gaan, wordt het echt makkelijker (tot ze in de puberteit komen... nou ja, dat zien we dan wel weer). Ik ben eigenlijk wel benieuwd of jij kunt benoemen waarom je kinderen wilde. Zelf heb ik er geen uitgesproken reden voor, al heb ik het hierboven wel geprobeerd.
Ik vind dat ook een hele moeilijke vraag, voor wie dan ook. Misschien omdat ik persoonlijk niemand ken die een kind wil 'voor een compleet plaatje'. Zelfs niet in het kei-harde bedrijfsleven. Er zijn volgens mij bar weinig vrouwen die BEWUST zwanger raken en kinderen gaan baren zonder dat ze die natuurlijke innerlijke drang hebben. Bij de een komt deze op haar 18de, bij de ander op haar 38ste. En sommige vrouwen krijgen die nooit, maar die blijven volgens mij dan zonder kinderen. En dan is de vraag 'waarom' je een kind wilt eigenlijk heel simpel , en helemaal losstaand van je sociale levenswijze.
misschien moet de vraag dan wel zijn, waarom wil je een kind als je geen (bijna) consessies wil doen in je eigen leven.
Omdat de "concessies doen" waar jij op doelt, zou betekenen dat desbetreffende ouders (waaronder ikzelf en man) een stuk minder leuke, goede en gelukkige ouders zouden kunnen zijn en dit dus ook een hele negatieve weerslag zou hebben op onze kroost. Onze kinderen worden zoals eerder gezegd, alleen maar bevoordeeld door onze levensstijl en carrière keus, juist niet benadeeld!
Van termen als "nooit" en "altijd" krijg ik echt de kriebels. Het komt op mij over alsof je je behoorlijk superieur voelt tegenover ambitieuze moeders. Jouw keuze is niet zaligmakend. Ik denk niet dat er omheen wordt gepraat, ik denk dat jij simpelweg te weinig inlevingsvermogen hebt om de keuze van een ander te begrijpen. Ik zou NOOIT fulltime thuis kunnen zijn bij de kinderen. Daar word ik ongelukkig van. Maar ik veroordeel zeer zeker niet dat een ander dit wel doet. Sterker nog: ik begrijp heel goed dat er vrouwen zijn die niet hetzelfde zijn als ik en juist meer dan genoeg voldoening halen uit het fulltime thuismoederschap (met eventueel wat andere taken er naast, bijv. in de avonduren of later als de kinderen naar school zijn). Ik word er alleen wel kriegelig van dat een thuisblijfmoeder wel mijn keuze denkt te mogen veroordelen. Dat een ander in jouw ogen te veel werkt, wil niet zeggen dat die gene minder van haar kinderen houdt. Bovendien: heb je dezelfde mening over vaders die veel werken? Want dat vraag ik me dan wel af. Is het wel oke als een man meer dan 40 uur werkt? Het wordt altijd pas een onderwerp van discussie als de vrouw veel werkt. En dan nog is het vaak de keuze van de vrouw die in dat geval wordt veroordeeld, niet die van de man.
@ Bri: ik herken heel erg je stuk over hoe zwaar je het regelmatig vindt om voor de kinderen te zorgen. Ik ervaar dat precies zo. Ik ben geweldig blij met onze kinderen en zou ze nooit willen missen, maar poeh... Af en toe kun je me werkelijk opvegen. Afgelopen maandag zat ik er echt helemaal doorheen. Het slaapgebrek en de drie dagen lang continue aandacht van de kinderen brak me echt even op. Maar inmiddels heb ik weer 2 studiedagen achter de rug en ik voel me weer als herboren. Ik kan me echt geen leven zonder uitdagende baan indenken. En ja, ook ik hoop dat het makkelijker wordt als de kinderen naar school gaan.
ik veroordeel niemand yukl (en ook nikky) zoals ik ookal bij zo gelukkig aangaf. wij zullen het nooit kunnen begrijpen omdat het ver buiten ons referentiekader ligt. maar daarom vind ik het nog wel interesant wat de beweegredenen zijn en hoe iemand dat beleefd. ( wat jullie dus schuiven onder voordoordelen en veroordelen) ik kan het inderdaad niet begrijpen dat iemand na 1 dag thuis te hebben gezeten zegt, ik ben blij dat ik morgen weer mag werken. ik veroordeel daar de persoon in kwestie niet op, maar ik kan er met mijn verstand gewoon niet bij dat iemand dat zo voelt. het is een ontzettend voorrecht vind ik om voor kinderen te mogen zorgen en ze te zien opgroeien. in tegenstelling tot wat je misschien denkt, vind ik inderdaad dat dit precies hetzelfde geldt voor de man én voor de vrouw.ik maak daarin geen onderscheidt, ik snap van beiden geslachten niet dat ze werk boven hun kind prefereren, en dan met argument dat ze er een leukere ouder van worden dan wanneer ze steeds thuis zouden zitten of minder uren zouden werken. ( ik bedoel dit dus niet veroordelend ik probeer uit te leggen hoe ik het voel) zoals ik al eerder aangaf ik heb niks tegen werkende mannen/vrouwen. en dat het kindje dan bijv 2 dagen opvang nodig heeft.maar ik heb wel moeite met het begrijpen van mensen die niet 1 baan maar minstends 3 banen schijnen te moeten hebben ( of in ieder geval in uren) en iemand anders die de kinderen opvoedt, bezig houdt, en op bed legt, troost als ze ziek zijn. ik persoonlijk zou dáár doodongelukkig van worden. door de eerlijke verhalen die nu wél geschreven worden krijg je meer inzicht in de beleving van anderen. en de enige reden waarom ik die regel over consessies schreef was omdat iemand zei dat wellicht de vraag niet helemaal goed gesteld was. that's all. en als je dan kijkt naar die voormalige vriendin van zo gelukkig , ik denk dat die weinig conssesies heeft willen doen voor haar kinderen. gezien de manier waarop ze over ze spreekt en dat zijn toch haar eigen woorden.
en jullie reacties zijn trouwens ook precies waarom ik eerder al schreef tegen zo gelukkig dat ik bijna nooit hardop zeg wat ik denk over dit onderwerp, omdat het gauw verkeerd opgevat wordt en je er alleen maar een nare reactie op terug krijgt. terwijl je dus alleen maar eerlijk probeerd je eigen gevoelt e verwoorden en probeerd te begrijpen hoe anderen dingen beleven, want ik vind dat heel interresant en intrigerend.
Ik snap wat je bedoelt, maar toch zie ik niet iemand die volledig waardevrij is in haar reacties. Neem bijvoorbeeld je eerste post met termen als "lekker belangrijk doen", "dat gefilocofeer" en "yuckk". Ik vraag me af hoe vaak je daadwerkelijk iemand hebt gesproken die "drie banen" heeft of meer dan 40 uur werkt. Aangezien je zegt dat je "nooit" antwoord krijgt en er "altijd" omheen wordt gepraat. Wat vind je eigenlijk van vrouwen die 32 uur per week werken? Misschien dat ik het wel helemaal verkeerd inschat, maar ik heb het idee dat je dat ook al niet begrijpt. En dat het dus zeer zeker niet alleen om die enkeling gaat die echt een drukke carriere in een topfunctie heeft. En als je het niet kunt begrijpen, heeft het ook niet zoveel zin om het je uit te leggen. Is het echt zo vreemd dat er mensen zijn die leukere ouders worden als ze werken dan wanneer ze helemaal niet zouden werken? Ik kan indenken als je het niet kunt begrijpen als iemand inderdaad de kinderen meerdere malen per week door een ander op bed laat leggen, er nooit zijn als ze ziek zijn en de kinderen door een ander laat opvoeden (maar dan moet je het in mijn beleving wel heel bond maken: met bijv. 3 dagen opvang voed je naar mijn inziens nog steeds je kinderen met name zelf op). Maar dan praat je ook wel echt over een uiterste. Bij de stellen van de aflevering waar we het over hebben ging het er zeer zeker niet zo aan toe. Daarom vraag ik me dus ook af of je alleen maar onbegrijpend bent over die extreme situatie, of dat je eigenlijk werken uberhaupt niet begrijpt. Want naar mijn inziens worden er situaties bijgehaald die in dit programma niet eens voorkwamen. Terwijl jouw allereerste reactie, op basis van dit programma dus, al afwijzend was.
ik heb het met name over mensen die extreem veel werken. ik ken meerdere mensen (ook kinderen van die mensen mijn beste vriendin is naar de sodemieter gegaan bijv op deze manier) die zo extreem veel werkte. ik heb in de opvang waar ik werkte te maken gehad met zulke mensen en kinderen die van 7 uur s'ochtens tot 9 uur s'avonds gebracht werden omdat ze met hun kop op tv komen belangrijker vonden dan hun kind.dat kindje werd gebracht naar de hoofdleidster en daar weer terug opgehaald s'avonds niet voor 9 uur! ik vond de manier waarop gesproken werd in dat tv programma inderdaad "lekker belangrijk doen" met een hoop dure woorden als "flexibel ouderschap" maar verder niks. dat jij het anders zie dat mag. 32 uur werken vind ik best veel, maar daar kan ik me nog iets bij voorstellen. alles wat meer wordt vind ik overdreven met kinderen. let op! ik heb het dan over 2 maal 32 of meer hé. man én vrouw (tegelijkertijd) zoals ik al zei ik heb niks tegen werkende mensen, maar wel tegen mensen die daarin doorslaan. dat vind ik moeilijk om mij daarin te verplaatsen. en ik kan nog misselijk worden als ik terug denk aan al die keren dat ik bij mijn vriendin logeerde en we alleen in huis waren. dag én een stuk nacht.( kweet niet eens hoelaat ze thuis kwam óf ze wel thuis kwamen.
Leuk die inkijken in persoonlijke levens die jullie delen, heel interessant! Ik sta open voor een hoop dingen en meningen hoor! Waarom wij kinderen wilden? Daar hadden we het na een paar dagen al over, dat wilde we! We zijn allebei gek op kinderen. Een mens uit ons samen, dat leek me prachtig (en is het ook!). Gerammel en getik had ik ondanks mijn leeftijd nooit last van en met andermans baby's had ik ook nooit wat; ik werd nerveus als ik er 1 in mijn handen kreeg en van poepluiers ging ik zowat over mijn nek. Maar we waren nog erg jong en studerende en toen gingen we werken en zijn we nog maar eens verder gaan studeren en werken en van baan veranderen en nog maar eens verhuizen. Ondertussen veel uitgegaan, gereisd en lol gemaakt. Maar ik had ook een leven vol pijn, ik mankeer nogal wat. Daarvoor slikte ik een hele hoop rotzooi. Mijn dagelijkse cocktail bestond uit: arthrotec, nexium, zaldiar, dexamethason, promethazine, beclometason en diazepam. Daarmee wil je niet zwanger worden hoor! Totdat ik op vakantie erachter kwam dat ik mijn hele 'beauty'case met medicatie voor 3 weken thuis had laten staan. Ik had voor 4 dagen in mijn handbagage. Ik kon bij de apotheek aldaar alleen aan diclofenac komen, dat was het. En het ging goed en ik kon wel zonder! Ook de doclofenac heb ik laten staan. En toen zijn we bij thuiskomst gaan praten met de orthopeed en de reumatoloog en die zeiden: als jij dat wil, dan moet je er maar voor gaan. Je klachten kunnen verergeren, maar dat hoeft niet! En zo hebben we een paar maanden met rubbers gevreen om alle troep uit mijn lijf te krijgen en toen we ervoor gingen, was ik meteen zwanger. en nu ben ik moeder en geniet ik iedere dag van mijn zoontje. Maar ik ben vaak gesloopt hoor, vandaag was ook weer zo'n drukke dag waar geen eind aan kwam: 6 uur wakker, vanmiddag 2,5 uur rust en om 20.30 uur in bed. Ben vanochtend met hem naar de stad geweest en na de middagslaap naar de speeltuin. Doen we ook nog even de honden tussendoor en het huishouden en spelen en eten koken. Na het eten verging het mannetje weer eens van de buikkrampen en heb ik een dik half uur met hem onder de douche gezeten en daarna heb ik meneer nog een half uur aan de borst gehad. Manlief kwam thuis toen ik aan het voeden was, die doet nu de afwas hoor ik. Ik zit in bed. Denk altijd: ik ga plassen en tandenpoetsen en vlug weer terug, maar ik kan dat niet, ik blijf een avondmens. Maar ik vind het nooit vervelend of mezelf zielig ofzo, dit is gewoon wat ik wil en waar ik het beste in ben.
Ik vind deze uitspraak erg ver gaan, Nikki. Ik zeg eerlijk dat ik eea niet begrijp, maar heb er geen waardeoordeel aan gehangen. Je kan beter zeggen: "ik vind" dat kinderen van ouders die reteveel werken en haast nooit thuis zijn worden bevoordeeld tov ouders die meer of zelfs ft thuis zijn voor de kinderen. Dat is jouw mening, dat kan. Maar uiteraard ben ik het daar niet mee eens. Hoe kan een kind dat heel de dag dicht bij zijn mama is nu benadeeld worden tov een kind dat zijn mama hooguit een uurtje per dag ziet?
Mischien moet ik het programma nog een keer kijken, ik heb het ook niet helemaal gezien, alleen de laatste 3 koppels en dan vluchtig, want mijn man zat aan de telefoon. Die laatste twee koppels kwamen op mij over alsof ze altijd maar aan het werk waren en 's avonds en in het weekend ook nog. Die zagen dus op dagen hun kinderen bij het ontbijt en bij het avondeten. En als je dan ook nog je kinderen met hun bord voor de tv zet 's ochtends en zelf achter je laptop gaat lopen twitteren dan ga ik me afvragen waarom zo iemand moeder wou worden. Dat is wat ik er van zag en dat zegt niks over jullie of werkende moeders an sich. Ik heb helemaal niks tegen werkende moeders en ook niet tegen mensen die in een flat wonen of geen borstvoeding geven of niet van honden houden, snap je? Mijn man zegt soms dat ik me wat minder moet afvragen, zit wat in he, Yukl? Maar ik vind het gewoon interessant hoe de wereld werkt en hoe mensen zijn; wat ze motiveert om te doen wat ze doen.
haha, dat zegt mijn vriend ook regelmatig tegen mij, dat ik me niet zoveel moet afvragen. dank, voor je uitgebreide antwoord. ook al maken we verschillende keuzes, ik heb niet het idee dat we nou zo ontzettend ver uit elkaar staan qua opvattingen over ouderschap. @blup: van 7 tot 21 uur, dat is wel héél extreem. ik ken zelf geen enkele kinderopvang die zo lang open is, laat staan dat ik mensen ken die hun kinderen (iedere dag) zo lang wegbrengen. persoonlijk vind ik het niet extreem veel als een stel ouders bij elkaar opgeteld 72 uur werken. dat is 1 fulltime baan en 1 (grote) parttime baan.
bri@ wij waren ook zolang niet open, het kindje werd gebracht en gehaald thuis bij de hoofd leidster. en blijkbaar kan dat dus als je een tv persoonlijkheid bent. ik heb nog een ander voorbeeld (waarvan er meer zijn in mijn fam kring trouwens). maar deze wil ik eens aan jullie voorleggen. ik heb een neef die heeft kinderen in exact dezelfde leeftijd als mijn oudste 2. ze schelen toevallig allebei precies een week.de ene is bijna 15 nu de andere bijna 17. affijn, hij en zijn toenmalige vrouw wonen in belgié en werkten allebei in een grote stad in een groot ziekenhuis. bij hun bestond de opvang uit het volgende.het opvang "reservaat" noem ik het altijd. ze hebben er een duur woord voor wat ik niet meer weet. het was een bosgebied met allemaal barakken. en elk jaar of elke paar jaar schoven ze een gebouw op. die kinderen begonnen daar toen ze 6 weken oud waren en zittend aar tot ze 17 jaar oud zijn. ik heb een keer een filmpje gezien over de dreumis groep. allemaal veldbedjes in een lange rij erachter allemaal potjes op een rij.verplicht slapen van zo tot zolaat. wakker worden en massaal op het potje, enz enz. ze gaan er ook naar school, hebben warm gegeten en hun huiswerk gemaakt als ze om 7 uur opgehaald worden. affijn daar sleten en slijten die kinderen hun dagen. en als het weekend is of vakantie . ( in belgié is die van 1 juli tot 1 sept) mogen 9 van de 10 keer mijn oom en tante op komen draven en dan logeren die daar om bij de kinderen te zijn. inmiddels is dat huwelijk al een jaar of 10 om zeep en hebben ze dus nu ook nog eens papatijd en mamatijd. of moet ik zeggen papatijd waarin opvang geregeld moet worden en mamatijd waarin opvang geregeld moet worden. sinds de dood van mijn moeder komt die kant van de fam niet meer bij ons dus ik weet het niet. ik zie of spreek ze nooit meer eigenlijk. dus ik weet niet hoe de kinderen dit zelf ervaren en ervaren hebben. maar wat vinden jullie van zoiets dan? schijnt in belgié toch een heel normale manier te zijn heb ik begrepen. ik zet er toch wat vraagtekens bij eerlijk gezegd.