Hallo allemaal, Wilde even een stukje schrijven over de afgelopen tijd. Mijn dochtertje is nu bijna een jaar oud en ik heb gevoel dat dat jaar echt om is gevlógen ! Er wordt heel veel gesproken over een "roze wolk" als je moeder wordt... Ik geloof dat ik die wolk pas heb gezien sinds ik het idee heb dat ik alles weer een beetje op orde heb. De eerste 3 maanden was ik één bak ellende... Bevalling was een drama: Weeënstorm, 24 uur bezig geweest, 3 maal opnieuw hogere dosis verdoving in de ruggeprik, vacuümpomp die losschoot, placenta die operatief verwijderd moest worden, 3 liter bloed kwijt... kortom:feest Toen de kraamtijd nog: Borstvoeding liep niet, Joleijntje huilde vreselijk vaak, ik had het idee dat ik te weinig tijd en aandacht had voor mijn man, ik was ongelofelijk moe en kolfde om de 3 uur, zodat mijn meisje in ieder geval bv binnenkreeg, vrijen lukte nog niet, aambeien, nog steeds 15 kilo te zwaar (nu ook nog ), weer gaan werken, terwijl je eigenlijk nog niet kunt... Nu, nu mijn meisje inmiddels 11 maanden oud is, is alles weer een beetje op orde. (Enige doelstelling voor dit jaar is nog: terug naar mijn eigen 60 kilo van vóór de zwangerschap... *zucht*... maar ook dat komt dit jaar vast wel goed). De afgelopen maanden ben ik dan ook steeds meer gaan genieten van het "moeder zijn". En ik mis Joleijntje elke dag. Ik geniet ervan om thuis te komen en door haar begroet te worden. Dat is zoooo lief ! Dan ziet ze me en roept: "mama!" en steekt haar armpjes naar me uit Dan smelt ik helemaal ! In het begin wilde ze nooit knuffelen of geknuffeld worden, maar de laatste tijd vind ze het af en toe toch wel lekker en dan kruipt ze dicht tegen me aan met haar (inmiddels vieze) witte konijntje duimend tegen haar neusje gedrukt. Ik ben helemaal verliefd op haar Zelfs als ze nijdig wordt (meestal als we de afstandbediening van haar wegpakken) vind ik haar nog schattig... is dat belachelijk ?? Het lukt me niet om boos te worden als ze iets "stouts" doet bijvoorbeeld... Als ze haar eten expres uitspuugt om te kijken wat wij doen, dan kost het me heel veel moeite om haar streng aan te kijken en "Nee!" te zeggen. Het helpt wel, dus ik doe het wel, maar eigenlijk moet ik erom lachen... Ze is een wonderlijk dondersteentje Wilde het even kwijt... In het kort dus: Ik vind mama zijn echt het mooiste dat er bestaat !
Ik ben het met je eens.. Moeder zijn vind ik het geweldigste wat er is. Niemand had me erop voorbereid dat het zo geweldig zou zijn. Maar ik geniet ieder moment van hem!.
ben het ook met je eens....De eerste 4 maanden waren hier ook niet echt geweldig...ons meisje was een huilbaby en is zelfs 2 weken opgenomen geweest ter observatie om te kijken of er niets lichamelijks aan de hand was met haar. GElukkig was dat niet het geval. Maar toch, een baby die steeds huilt is echt vreselijk. Je voelt je echt machteloos en weet niet wat te doen om haar te troosten (geloof me, we hebben ALLES geprobeerd). Ook voor ons was het een hel, we hadden geen enkel moment voor onszelf. Nu gaat het steeds beter en huilt ze niet echt meer vaak maar kan nog steeds moeilijk alleen spelen. Begin nu steeds meer van het moeder-zijn te genieten!!! echt heeeeeeeeeeeeeeerlijk om een dikke kwijlkus van haar te krijgen!! hihihi GENIET ZE MAMA'S!!!!
Hoi, Hier ook een kleine van 13 maanden en ik vind het heerlijk! nu! Tot ongeveer 6 maanden vond ik het leuk, maar verdomd zwaar. Alles is dan nieuw, je eigen tijden zijn weg, je eigen " ik" is weg en de wereld draait gewoon door... Inmiddels dus 13 maanden verder en mijn ritme voor elkaar, werk en thuis en kan eindelijk geheel genieten. Daarbij komt ook dat de kleine natuurlijk zelfstandiger wordt en veel meer zelf kan doen. Ik vind het heerlijk. Groetjes
ik was zo boos vanmiddag dat mijn dochter het (nieuwe) doosje wattenstaafjes over de grond had gegooid, tot ze de slappe lach ervan kreeg. probeer dan nog maar eens boos te blijven
Hoi, Mijn ventje is "pas" 3,5 maand maar ook ik ben nu eindelijk aan het genieten. Vond de 1e weken heel erg zwaar, ook een rot bevalling achter de rug, heb me heel erg veel zorgen om mijn zoontje gemaakt ivm veel spugen en heel veel huilen in het begin. Overdag sliep hij erg slecht en ik ging steeds meer op mijn tenen lopen. En ook was ik ontzettend onzeker en voelde ik me vooral een waardeloze moeder die niet begreep waar haar kind last van had (mede door de manier waarop mijn bevalling is gegaan, spoed KS onder algehele narcose waardoor ik zijn eerste uurtjes gemist heb omdat ik nog niet bij was. Iedere keer als hij ontroostbaar was voelde ik me schuldig en dacht bij mezelf als ik op een normale manier bevallen was, dan had ik hem wel kunnen troosten. Slaat nergens op, ik kan het nu beter een plaats geven maar heb er wel erg veel last van gehad, die schuldgevoelens). Nu gaat het sinds een paar weken super! Het is zo'n lief, vrolijk ventje en ik ben echt stapelgek op hem! Nog steeds voel ik me wel eens onzeker maar dat zal altijd wel zo blijven. Ik ben er nu veel rustiger onder, zoek niet achter kuchje meer iets en ben nu vooral aan het genieten. Heerlijk!!
Ha meissie! Dat is wel heel toevallig...ik dacht vandaag laat ik hier weer eens inloggen...en zie dat jij het gisteren hebt gedaan! Hoe anders kan het bijna een jaar later zijn he? Jij dolgelukkig met Joleijntje en ik na veel verdriet eindelijk mama van een prachtig knulletje. En je hebt helemaal gelijk: "mama zijn is het allermooiste dat er is". Niemand kan je daar op voorbereiden. Jammer dat je morgen moet werken, maar we zien elkaar snel!