op tijd komen is moeilijk

Is 9 niet te jong om die verantwoordelijkheid al te geven? Mijn zoon is 10, wij wonen niet in een wijk dus ze spelen niet op straat zeg maar, maar ik kan me echt niet indenken dat hij de tijd bij zou houden als het wel zo was. Hij gaat na school wel eens naar een vriendje maar ik app dan de moeder of ze hem vijf uur naar huis wil sturen.

Ik vind even melden dat je ergens naar binnen gaat wel gewoon te doen voor een 9 jarige overigens. Ik zou haar een dag of drie gewoon niet buiten laten spelen smiddags of na het eten. Dat is beter denk ik dan een kwartier korter, omdat ik dus denk dat dat te veel gevraagd is voor een 9 jarige. maar misschien heb ik het wel helemaal mis hoor en doen andere 9 jarigen dat wel gewoon

 

Mijn jongste dochter heeft hetzelfde probleem. Ze heeft moeite om de tijd in de gaten te houden, ook door adhd. Maar ze is er ook vrij laconiek onder. Dat laatste vind ik dus een groter probleem dan het eerste.
Hier hebben we ook dezelfde consequentie, dat ze bij te laat komen de keer daarop eerder thuis moet zijn. En als ze het echt bont maakt, mag ze na het eten niet meer naar buiten.
Verder blijf ik maar herhalen dat op tijd komen belangrijk is, omdat we haar dan kunnen vertrouwen met afspraken. En hoe meer vertrouwen, hoe meer vrijheden ze krijgt. Kwartje zal ooit wel vallen.

 

Horloge met een piepjes alarm.

 

Is het vaak rond de 10 minuten per keer? Misschien simpel gedacht maar dan zou ik de tijd om thuis te komen ook vervroegen met 15 minuten. Een horloge met pieper kan ook helpen maar wanneer ze ook andere excuseren bedenkt dan werkt dat misschien niet tenzij je daar ook de alarm eerder van zet dan dat ze daadwerkelijk thuis moet zijn.

 

Enorm vervelend. Hier ook last van. Het helpt niet, maar te laat of zo maar ergens naar binnen zonder het te melden, is hier 'dan kun je het nog niet alleen' voor een bepaalde periode. Heel rot voor haar en ook voor ons, maar iets anders weet ik ook niet. Ben dus benieuwd of iemand hier de superoplossing heeft.

 

Ik vind dat je dat van een 9 jarige wel mag vragen,over 2-3 jaar is het de middelbare school, dan moeten ze nog véél meer kunnen. Mooie leeftijd dus om die verantwoordelijkheid te geven. Uitzonderingen daar gelaten.

Mijn jongste is bijna 8 en heeft (voor iets anders) een telefoon met alarm. Dat werkt goed. Even samen de stappen opschrijven of simpel tekenen (bijv schoolbel gaat, pak jas, tas,naar huis, bij vertraging bellen etc) werkte bij mijn oudste heel goed om dit soort dingen aan te leren.

 

Hier hebben ze een horloge met alarm, al vergeten ze die soms ook.
Vergeten ze te vaak de tijd of door te geven waar ze uithangen of dat het wat later wordt waardoor ik ongerust ben, dan beperk ik ze een korte periode in hun vrijheid/verantwoordelijkheid op dat gebied. Dan mogen ze daarna weer laten zien dat ze het aankunnen.
Al vind ik 10 minuutjes nog niet zo erg, maar een half uur wel.

 

Ik zou niet in straf denken maar in oplossingen.
Blijkbaar is het moeilijk voor je dochter en dus is het handig als er iets komt om het makkelijker voor haar te maken.
Ik denk inderdaad aan iets (horloge, telefoon oid) waar ze een alarm op kan zetten

 

Ik zou in de eerste instantie zoiets proberen of samen met haar gaan zitten en samen iets bedenken, waardoor zij denkt dat ze er wel aan denkt om op haar horloge te kijken. Mocht het dan nog steeds niet lukken, dan zou het in mijn ogen wel tijd zijn voor consequenties.

Een hele logische consequentie bij ons is dat als mn dochter niet uit zichzelf op tijd thuis is, ze voortaan steeds aan ons moet zeggen waar ze geen gaat, zodat wij haar op tijd kunnen ophalen. Dit is niet echt straf, maar een oplossing om ervoor te zorgen dat ze wel voor het eten thuis is. Het voelt echter wel gedeeltelijk als straf voor haar, want ze is een deel van haar vrijheid om binnen onze buurt te gaan en staan waar ze wil kwijgt en moet steeds tussendoor naar huis hollen of fietsen om het te melden als ze naar iemand anders' huis of tuin ofzo gaat. Als ze weer twee a drie dagen dit moet doen, let ze de dagen daarna vaak heel goed op de tijd, omdat ze het veel fijner vindt om niets steeds alles te moeten komen zeggen.

Wellicht kun je binnen jullie situatie ook een oplossing bedenken, die voor haar geen feestje is en haar zodoende leert haar aandacht te focussen. Voor een deel is aandacht als je 9 bent (en geen andere issues hebt....), namelijk ook gewoon een motivatie-issue, als het maar belangrijk genoeg voor je is dan heb je er aandacht voor .

 

Mijn inmiddels tienjarige let ook nooit op de tijd. Als hij het te bont maakt, mag hij een dag of paar dagen niet meer na het eten naar buiten.
Maar ik ben niet zo gauw ongerust, het is meer dat ik wil dat hij zich aan afspraken leert houden. Als hij een goede reden heeft, zoals iemand helpen bij de klassendienst, maak ik er niet zo'n probleem van.

 

Tja, ik ben echt van het tweesporenbeleid beleid. Dus we maken afspraken samen of als ik een regel opleg, dan leg ik uit waarom. Daarnaast kijken we inderdaad wat nodig is om ervoor te zorgen dat een kind zich aan die afspraak kan houden. Dat is de ene kant van het verhaal. Daarin ben ik trouwens best bereid om afspraken bij te stellen, toch extra hulp te geven, een kind fouten te laten maken om te kunnen leren. Maar op een geven moment is het bij mij ook gewoon; afspraak is afspraak. Je weet waarom we dit hebben afgesproken. We hebben het er samen over gehad wat je nodig hebt om dit te kunnen. Als je het dan alsnog niet doet dan is het dus òf te moeilijk voor je, òf je hebt gewoon lak aan mijn regels.
In het eerste geval, mag je dan niet meer alleen buiten spelen omdat je blijkbaar die verantwoordelijkheid nog niet aan kan. In het tweede geval mag je niet meer buitenspelen omdat ik niet accepteer dat je je willens en wetens niet aan de afspraak houdt.
Jammer de bammer, we proberen het over een maand ofzo nog wel een keer.

Ik vind echt dat je met kinderen moet praten en dingen in overleg moet doen. Je moest ze de kans geven om fouten te maken en daarvan te leren. En hulp bieden waar nodig. Maar ik vind dat het ook niet te soft moet worden allemaal. Op een gegeven moment is de tijd van praten en overleggen en tweede kansen wel voorbij. Kinderen (en menig volwassene!) moeten ook leren accepteren dat dingen soms nu eenmaal zijn zoals ze zijn. En dat je niet altijd je zin krijgt, dat je rekening hoort te houden met anderen. En dat als je dat niet doet, dat dan niet alleen die ander daar last van heeft maar uiteindelijk ook jijzelf.

Ik zou nog één keer met haar in gesprek gaan, waarin je eventueel afspraken op papier zet (laat haar zelf maar schrijven!) en ook wat ze nodig heeft om zich daaraan te houden. Je kunt zelfs nog een beloning afspreken die ze kan verdienen als het twee weken goed gaat. Maar ik zou ook echt duidelijk maken dat dit dan echt de laatste kans is. Lukt het haar nog niet of wil ze zich niet aan de afspraken houden? Dan maar niet, maar dan hoef jij je ook niet aan de afspraak te houden dat zij alleen mag buitenspelen. Want dat stopt dan ook.

 

En dit. Goede post!

 

Heuptasje hier. Beetje ouderwets maar zoon vindt het fijn.

 

Hier gebeurt het af en toe ook.
Maar ik pas er voor om een half uur door de wijk te moeten fietsen om ze op te zoeken.
Dus: horloge om en tijd mee, wil je dat niet? Prima, dan zijn er 2 of 3 plekken waar ze mogen spelen (vlakbij ons huis) en wil ik vooraf weten waar ze heen gaan.

Maar het is hier natuurlijk ook wel eens gebeurd dat we wel lopen te zoeken en het eten bijv. koud staat te worden terwijl ze wisten dat ze vlakbij moesten blijven.
Dan is het simpel: een week lang wordt er niet afgesproken, je vermaakt je maar thuis (binnen of in de tuin).
En dat ervaren ze wel echt als straf (ja, dat mag je hard vinden) maar het werkt wel. Ze letten daarna echt wel op dat het niet weer gebeurd ...

 

Hier ook een 9jarige die de tijd vaak vergeet. Uit school kan het soms 20min duren voor hij thuis is, terwijl het 1.5min fietsen is. Even die geholpen, nog iets op school gedaan, even met die mee naar huis gefietst anders moest hij alleen(wel op de weg naar huis, geen omweg) en daar dan net ff iets te lang blijft kletsen. Wel bied hij dan thuis z'n excuses aan dat hij wat later is en is dan ook eerlijk waarom hij later thuis is. Soms ook echt een debiele smoes zoals 'er was file'

Te laat = straf hier. Naja straf vind ik zo'n rot woord. Maar ik beperk hem dan wel iets meer in zijn vrijheid na te laat komen. En dat vind ie niet tof dus zorgt ie volgende keer wel dat ie optijd is. Straf als eerder thuis moeten zijn werkt niet, want ze zijn toch altijd te laat, dus eerder thuis zijn zal niet werken. Hier eerder beperkte tijd voor pc/tv waar hij heel veel waarde aan hecht. Horloge met alarm gaat er hier niet komen, hij moet zelf op de tijd letten, moesten wij vroeger ook. Stukje verantwoordelijkheid. Mag je best verwachten van een 9/10jarige