Vorig jaar hebben wij besloten het bij 1 kindje te laten. Mijn vriend wilde direct na de geboorte van onze zoon al geen tweede, en ik heb na 2jr sluimeren ook de knoop doorgehakt. Ik heb een topzwangerschap gehad, fijne kraamtijd en we genieten volop van onze groter wordende zoon. Dankzij 2 bijna fulltime banen kunnen we ons redden (geen gekke dingen, maar we komen rond) Ik word vlg maand ook 35. Ondanks dat we bewust deze keus hebben gemaakt knaagt het soms toch. Ik heb vanavond gehoord dat mijn nicht weer zwanger is, oudste is 2jr jonger dan onze zoon, en echt iedereen om me heen krijgt de 2e of 3e lijkt wel. Dames die allemaal jonger zijn ik. Ik kan niet benoemen wat er dan knaagt. Ik ben dolblij dat onze zoon nu wat groter is, dat we weer wat minder op uur en klok hoeven te leven, wat meer mogelijkheden hebben met vakanties etc, maar ergens genoot ik ook wel van zwanger zijn, de spannende tijd en de babyspullen. Terwijl ik juist alle babymama's om me heen hoor zeggen hoe zwaar ze het hebben, met nachtvoedingen, aandacht verdelen enz. En ik blij ben dat die tijd achter ons ligt. Bij mijn vriend kan ik hiermee niet terecht. Die bromt alleen dat we toch bewust deze keus gemaakt hebben, dat anderen lekker moeten doen waar ze zin in hebben. Ja, klopt, maar toch...ik heb soms het gevoel dat ik "niet echt" meetel met maar 1 kind. Heel stom gevoel. Buiten nog het feit dat mensen steeds hints blijven geven wanneer onze 2e komt. Zijn er meer enig-kindmama's die zoiets ervaren? Gaat dat over?
Herkenbaar.... Wij hadden wel een 2de gewild maar dat is niet gelukt. Inmiddels ben ik 42 en is het wat mij betreft gepasseerd station. Het verschil in leeftijd wordt te groot en ik moet er niet aan denken weer in de nachtvoedingen enz te zitten. Toch blijft het knagen. Ook omdat de omgeving vaak uit gaat van meerdere kinderen, of doordat mijn zoontje of zijn vriendjes vragen waarom hij geen broertjes of zusjes heeft. Ik denk dat het na verloop van tijd wel zal slijten. Ik geniet ook wel met volle teugen van de knusheid met z'n drietjes!
Wij hebben 1 kind, niet voor gekozen maar doordat ik verklevingen (endometriose) in mijn buik heb is het niet meer mogelijk om zwanger te raken.(ook niet met hulp) Dit heeft even nodig gehad maar het is nu helemaal goed zo. Ook ik heb een geweldige zwangerschap gehad, en een super fijne bevalling, ik ben daar heel blij mee en dankbaar voor en koester die herinneringen. Ik denk wel eens dat ik zo intens van die tijd genoten omdat het de enige keer voor mij zou zijn, als of dat al vast stond of zo... (Toen wist ik nog niet dat ik endo heb, onze dochter is dan ook echt een mega wonder) Het gevoel niet echt mee te tellen met 1 kind heb ik wel een poosje gehad maar dat kwam met name door de opmerking van iemand die op mijn werk langs kwam en vertelde dat ze zwanger was van de tweede, ze zei "als de tweede er is zijn we echt een gezin" Ik voelde me zo ellendig daarna..... Alsof wij maar een half gezin zijn of zo!!! Inmiddels ben ik dat overheen, wij zijn zeker een gezin en we hebben het heel fijn en goed samen. Als ik nu kersverse mama's hoor praten denk ik.... Fijn dat niet meer heb.... Ik denk dat het over gaat, bij mij ging het over toen mijn dochter ouder werd (nu bijna 9)en de kinderen om ons heen ook, dat maakte het makkelijker. Op vragen over een tweede zou ik zeggen dat die er niet komt, gewoon eerlijk zijn dan ben je het snelst van de vragen af.
Onze dochter is alleen en dat blijft zo. Ze is ruim 8 jaar. Wij vinden het heerlijk zo; alles goed op de rit, we hebben het prima met z'n drieën, onze dochter heeft een groot netwerk van neefjes, vriendjes en vriendinnetjes maar is ook heel blij als ze na een dag spelen in een rustig huis thuiskomt. Als we een dagje weg gaan, mag ze kiezen of ze iemand mee wil nemen. We nemen dus geregeld een ander kind mee als we een dagje naar een pretpark gaan. Mijn dochter mist een broertje of zusje niet en zou er ook geen willen. Wij hebben nooit vragen gehad van de omgeving of familie. Het gaat een ander ook niets aan, ik vraag ook niet aan anderen waarom ze bijv vier kinderen hebben. Ik lees in jouw openingspost dat je er zelf nog geen vrede mee hebt. Je kunt best eerst afgestemd hebben met je man dat 1 kind genoeg is maar er later anders over denken. Dan moet je hier wat mij betreft weer opnieuw over kunnen praten. Je moet nooit blijven zitten met de gedachte ' ik heb het nu eenmaal zo afgestemd', je gedachte kan altijd wisselen. Wij zijn alle drie erg blij met onze situatie en vinden het prima zo.
Als ik jou verhaal zo lees klinkt het een beetje alsof jij je er maar bij neer hebt gelegd. Je vriend wilde al niet meer dus ja hoeveel keus is er dan? Lijkt me dus meer dan logisch dat het dan knaagt bij jou. Want als je vriend dit niet had gezegd wilde jij wel meer kinderen zeg je. Ik heb geen advies voor je maar wil je wel heel veel sterkte wensen. Dit lijkt me echt heel lastig omdat je er thuis ook niet over kan praten
Herkenbaar! Alleen bij ons meer een "gedwongen" keuze door mijn gezondheid. (Clusterhoofdpijn) Soms zeggen mensen het zielig te vinden. Mijn meisje vraagt vaak om met andere kindjes te spelen en is gek op baby's! Dat vind ik moeilijk! Het verkopen van alle babyspullen vind ik lastig, zo definitief! Ik vond de zwangerschap pittig, maar het eerste jaar geweldig! We hadden een super makkelijke en vrolijke baby! Ik genoot enorm!! Dat komt niet meer terug.... Maar ik geniet ook van het "rustige" in huis! Zeker als ik dat bij vriendinnen zie die allemaal 2 of 3 kids hebben. We kunnen het financieel allemaal heel goed hebben en het gemak van het ouder worden is ook fijn. Ik probeer mezelf voor te houden dat we dolblij mogen zijn met 1 gezond kind! En dat zijn we zeker! ❤
Lastig hoor. Naar mijn idee is dit wel allemaal korte termijn kijken, want een baby blijft niet eeuwig een baby toch? Als ze 6, 10, 15 etc zijn dan is het toch allemaal heel anders?
Dat laatste herken ik wel van toen ik zelf één kind had, je wordt door sommige ouders toch als soort van "minder ouder" gezien, omdat je "er maar één" hebt. Voor mijn gevoel nemen ze je pas echt serieus als je minimaal twee kinderen hebt, heel vreemd.
Ik heb 2 kids maar herken wel deels je gevoel van het knagen; blij dat je die baby-periode niet meer hoeft door te maken en er wat meer vrijheid is maar aan de andere kant.. misschien een soort 'rouwen' dat je het ook nooit meer zult meemaken, die fijne zwangerschap/bevalling etc. Voor mezelf denk ik dat het er nu eenmaal bij hoort, afscheid nemen van misschien wel de meest bijzondere tijd in je leven. Het hoeft dus, denk ik, niet altijd te maken te hebben met niet achter je keuze te staan dat het goed is zo...
Nadat mijn dochter geboren werd kreeg ik een pnd. Nooit maar dan ook nooit wilde ik een tweede. Mijn man ook niet. Jarenlang was er ook totaal geen knagend gevoel. Eerder juist opluchting dat we het eens waren. Totdat mn dochter een jaar of 6 was. Ik begon te twijfelen. Die nacht had ik een droom over dat die tweede er echt was. Badend in het zweet werd ik wakker. Vre-se-lijk! Ik vond die tweede helemaal niks in mn droom. En door die droom verdwijnde de twijfel als sneeuw voor de zon. Tot mn dochter 9 was. Twijfel. Een knagend gevoel dat niet weg wilde gaan. Bij zowel mij als mn man niet. We dachten: nu of nooit. Dus hup spiraal eruit. Ik was op van de zenuwen. Wat als het werkelijk zou lukken? Is dit gevoel geen bevlieging? We hebben het toch goed met zn drietjes? Na 5 mnd was het raak. Onze tweede werd geboren. En weer had ik een pnd. Ik viel in een groot zwart gat. Waarom wilde ik dit? Ik had zo'n spijt. Maar nu (tweede is ruim 2,5 jaar) ben ik zoooooooo blij. Die babytijd duurt (relatief) kort. Ik had dit nooit willen missen. Dus ik zeg: bij twijfel doen! Alleen is het heel erg lastig dat jullie niet op 1 lijn zitten.
Wij hebben ook één kindje en daar blijft het ook bij. Toen hij 6 maanden was hebben we wel even getwijfeld en heel soms denk ik er nog eens over na, maar nu hij ouder wordt krijgen we steeds meer vrijheid terug. We hebben onze zoon na drie jaar mogen verwachten en dat vond ik een hele heftige periode, daarnaast heb ik ook geen hele fijne zwangerschap gehad. De baby periode wil ik ook niet nog eens mee maken. Ik ben daarvoor gewoon niet weggelegd. Financieel redden we ons prima en kunnen hem alles bieden. Een gelukkige papa en mama is net zo belangrijk voor een kind.
Ik reageer uit een ander perspectief en misschien herkennen andere meiden zich. Ik ben enigs kind en ik vind/vond het vreselijk.. alle feestdagen zit je verplicht thuis met je gezin (of familie) vakanties alleen met je ouders. Tuurlijk vinden kinderen altijd en overal vriendjes en ik had er ook geboeg maar toch iets "eigen" heb ik altijd gemist. Zo zal ik nooit een echte tante worden. Wel van mijn zwagers als het daar ooit mag lukken (zitten in de mmm) maar niet daadwerkelijk bloedverwant. Ook mochten mijn ouders samen of een voor een wegvallen alles komt op mijn schouders terecht en daarna blijf ik alleen over. En begrijp me vooral niet verkeerd want weet niet of het zo overkomt want ik heb echt top jeugd gehad, absoluut niet verwent, ik werkte vanaf mijn 12de al maar denk echt wel vaak goh had ik maar dan had ik even kunnen bellen want he met mam of pap gaat het nu even niet goed wat kunnen we doen. Gelukkig heb ik een superlieve neef die mij altijd heeft opgenomen als zuszijnde dus die kan ik ten alle tijden bellen maar toch mis ik iets.
Met mijn post hierboven wil ik natuurlijk niemand bij wie het niet meer gaat of niet wil lukken of die het niet wordt gegeven niet voor het hoofdstoten.
Deels herkenbaar, wij wilden lang geen tweede, helemaal in harmonie met ons gezin. Tweede is er wel gekomen, maar dat verlangen ernaar kwam pas toen dochter 3 was. Dat je nu die keuze hebt gemaakt houdt niet in dst je niet van mening kan veranderen.
Ik herken het ook. Hier nog maar de vraag of er ooit een 2e gaat komen. Heb geen partner en ben bovendien chronisch ziek, waarvan sommige periodes vrij stabiel en andere periodes is het rechtuit een achtbaan. Dus of mijn lichaam het aan zou kunnen blijft ook de vraag. Ik merk dat ik ondanks dit alles toch me geregeld moet verantwoorden, gek genoeg. Mijn zoontje wordt overigens 4 dit jaar. Als mensen (met meer dan één kind) me mijn mening vragen of me wat vertellen in de hoop er een reactie op te krijgen en mijn antwoord hen niet aanstaat dan is het vaak "ja maar jij hebt er maar één". M.a.w. jij weet niet waar je het over hebt - dat is misschien ook zo, maar jíj vraagt me om mijn input denk ik dan. En als ik op vakantie ga met mijn zoontje en ik vanalles onderneem dan krijg ik van diezelfde mensen te horen "ja maar jij kan dat doen want je hebt maar één kind". Het is nooit goed lijkt het wel. Ik word er soms een beetje verdrietig van.
Maar dat is toch geen reden om dan als je echt geen tweede wil, het toch te doen? Wij willen echt echt echt geen tweede kind. TO: het klinkt alsof je zelf toch niet helemaal eruit bent wat betreft wel of niet. Dat je omdat je man geen tweede wil, jij dan ook maar niet. Dat zal misschien even zo geweest zijn, maar het klinkt alsof je er toch niet helemaal mee in het reine bent. Ik vind wel dat je dat aan mag kaarten. En ook al wil je man echt niet, dat hij wel moet luisteren naar je, jou begrip mag geven voor hoe jij het voelt. Wij willen dus geen tweede en ik voel geen enkele twijfel, ik kwijl niet bij baby's en als iemand zwanger is van de tweede of hoeveelste dan ook, denk ik allen maar: jij liever dan ik.
Dan vergeten die mensen dat jij alleen bent en zij met zn twee. Zou voor hun dan toch evengoed mogelijk moeten zijn. En jij kan ook de bal terugkaatsen naar stellen. Zij zijn met zn twee, dus dat is makkelijker dan alles alleen moeten doen
Ik heb precies hetzelfde, om die reden wilde ik absoluut 2 of meer kinderen. @TS het lijkt alsof je er zelf niet echt vrede mee hebt en in de mening van je vriend mee gaat, je kunt natuurlijk altijd van gedachte veranderen... sommige mensen gaan pas na jaren voor een tweede.
Ik begrijp dat je het niet kwetsend bedoelt, maar toch zit ik te huilen n.a.v. jouw reactie. Het raakt mijn grootste angsten aan. Een tweede was hier zo welkom geweest.
Bij ons was 'geen tweede' deels een eigen keuze. Ik ben draagster van een erfelijke aandoening. Het gevoel dat jij beschrijft, heb ik nu nog steeds (dochter is 8 jaar). Ik merk wel dat die gevoelens minder vaak en minder lang/heftig zijn, maar mijn advies aan jou is wel om je eigen gevoelens te onderzoeken. Wat is de reden dat het je raakt? Waarom zou je graag een tweede kindje willen? En bespreek het wel met je man. Vertel hem dat je twijfels hebt over je eerdere beslissing. Ook hij kan dan weer nadenken. Misschien staat hij niet meteen open voor een gesprek, maar als jij het een paar keer aangeeft, zullen ook zijn gedachten erover gaan. En misschien besluiten jullie dan toch om het bij één kindje te laten, maar dan heb je wel samen dit proces doorgemaakt.