hoi meiden, wil graag even mn ei kwijt en ik hoop wat tips te krijgen. ik ben bijna 4 maanden geleden bevallen van een prachtige dochter. was zo blij met de zwangerschap maar kon me totaal niet voor stellen hoe het leven zou zijn met een kind. zwangerschap is perfect gelopen ook zonder veel emotionele hormonale schommelingen. nu weet ik hoe het is met een kindje....mijn dochtertje is bijna altijd erg makkelijk en vrolijk!ze is een heerlijk kind . alleen weet ik niet wat ik met mezelf aan moet!!!!ik ben nogal een fladderkont ( wil veel naar buiten en gezelligheid) en ervaar het moederschap toch als emotioneel zwaar. ik voel me totaal niet lekker in mn vel, en twijfel aan alles als dochter lief een periode wat onrustiger is. heb het gevoel of ik in het middelpunt van een tornado ben terecht gekomen en ik weet niet hoe ik er uit kom... is dit normaal??? gaat het ooit over??? en komt er een moment dat ik me weer totaal gelukkig in mijn vel ga voelen??? (deze gevoelens komen en gaan...maar omdat het toch altijd "aanwezig" is, word ik daar dan toch weer onzeker over)
Hoi flipje! Het feit dat je je zorgen maakt in een periode dat je kindje onrustig is, is helemaal normaal, dat heeft denk ik iedere moeder wel. Een kind is zo met je verbonden, als zij niet lekker in haar velletje zit, dan jij ook niet. En het moederschap kan zeker emotioneel heel zwaar zijn. Het slokt je volledig op en maakt je kwetsbaar. Je leven verandert vaak compleet. Ik heb deze periode ook gehad rond de leeftijd van 4-5 maanden. De eerste roes is eraf en ineens denk je... "okeee... pfoe... heel pittig en ik ben degene waar alles om draait. Iedereen denkt dat ik weet hoe mijn kind werkt terwijl ik het zelf ook niet eens weet." Dat had ik iig heel sterk. Tja, wist ik veel wat ik met hem moest, ik had toch ook nooit een baby opgevoed? En zelfs mijn man vroeg altijd: hoe wil je dat oplossen? ehm... geen idee Je zit nu ook nog volledig in de periode van ontzwangeren. Je hormonen schommelen enorm en daarom kan ook je stemming heel erg wisselen. Ik merkte zelf dat na ongeveer een half jaar het hier een stuk beter ging. Qua tips... Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen of je het nog even wilt aanzien en afwachten, of dat je het echt niet trekt. Als je meer tijd voor jezelf wil, probeer dan je kindje een keer een ochtendje/middagje bij de oppas te laten en voel je daarover niet schuldig! Elke moeder heeft dat af en toe nodig. Ik denk dat het iig heel belangrijk is dat je erover praat. Heel veel moeders zullen dit herkennen. Kan dit niet in je omgeving, zoek dan via andere wegen (zoals dit forum) moeders die je kunnen helpen/geruststellen. Ga desnoods samen met je kindje iets doen waar je andere moeders tegenkomt (babyzwemmen, babymassage, weet ik het). Zo kun je ook contacten leggen en je ervaringen delen. Als je er echt niet uitkomt, kun je het altijd een keer bij de huisarts aankaarten., maar ik kan natuurlijk niet voor je beoordelen of dit nodig is. oeps, tis een heel verhaal geworden, sorry ik hoop dat je er wat aan hebt, heb geprobeerd om met je mee te denken! Liefs en heel veel succes met je kleintje en met jezelf
t komt goed geloof me , ik had t meteen moeilijk in t begin mijn dochtertje heeft 3 maanden alleen maar gehuild. ik dacht van nou als dit zooooo leuk moet zijn dan hoeft t voor mij niet meer . en als ze een rustige dacht had dacht ik meteen dat ze ziek was ofzo , ik wist ook niet of iik t goed deed en wat ik moest doen om t goed te doen , maar t is allemaal goed gekomen hoor !!! je moet er echt even inkomen en dat duurt een tijd , bij mij is t net een maand 0f 3 dat ik er echt een beetje routine in heb en goed kan plannen met alles . t moederschap doe je niet even je moet er echt in komen x
Ja, dit is normaal.. Zo lekker om te horen hè? Moeder worden is een aardverschuiving en dat duurt wel een tijdje voordat je daar aan gewend bent (als je er al ooit helemaal aan went). De meeste vrouwen hebben echt tijd nodig om hierin een modus te vinden. Belangrijk is dat je je eigen weg probeert te vinden. Heb je het idee dat je gevoel je dagelijkse leven te negatief beinvloed, ga dan eens naar je huisarts. Je bent verre van de enige! De lijn tussen wennen en een postnatale depressie is heel dun. Het is niets om je voor te schamen hoor! Zolang je meisje het zo lekker doet en blij en tevreden is, heb je je in ieder geval nergens zorgen over te maken! Je doet het dus gewoon hartstikke goed. Sterkte! En vergeet niet.. you're not alone!!
Dit soort topics komen vaak voorbij, dus je bent niet alleen! Ja, het is normaal, en ja, het gaat voorbij! Ik moest ook heeeeel erg wennen aan het moederschap, en vond het in het begin zwaar tegenvallen. Ik had ook wat jij beschrijft: die onrust...weg willen...mijn vrijheid missen, en twijfelen aan alles. Maar je vrijheid gaat weer terugkomen als ze groter worden, dus dit is niet voor eeuwig. En zodra je gegroeid bent in het 'moederen' gaat alles steeds makkelijker en word je minder onzeker. Ik kon eigenlijk pas na een jaar zeggen dat ik weer helemaal de oude was. Toen waren de hormonen weer een beetje tot bedaren gekomen, zeg maar... Dus geef het de tijd, en vertrouw maar op wat iedereen hier zegt: het blijft niet zo, je gaat je draai weer vinden, en dit gevoel gaat over! En wel aan de bel trekken als je voelt dat het steeds slechter met je gaat he...
Meid ik ken het! De eerste weken ging het allemaal wel, maar ineens was het gebeurt en zat ik ook helemaal niet in mijn hum. Maar echt, op een gegeven moment krijg je een ritme en gaat alles was makkelijker, je voelt je zekerder en dan gaat het genieten weer verder! Even op je tanden bijten en af en toe een momentje voor jezelf inlassen!