pffff wat is het soms lastig

lieve Yses,

Een hele dikke virtuele knuffel van iemand die precies weet hoe verschrikkelijk dit kan voelen..

 

Heel herkenbaar, het is een achtbaan van emoties die je doormaakt.. Sterkte..

 

Inderdaad ontzettend herkenbaar.. Van positief zijn en blijven hopen naar het allemaal niet meer zien zitten en jaloers zijn op iedereen om je heen die wél krijgt wat jij zo ontzettend graag wilt hebben.. Dan jezelf weer een verschrikkelijk mens vinden omdat je die gevoelens hebt en het lijkt alsof je het een ander niet gunt, om vervolgens weer intens verdrietig te zijn en het allemaal vreselijk oneerlijk te vinden..

 

Hier hetzelfde... Eerste IUI meteen raak, dolgelukkig waren we, maar ook bang... En die angsten werden helaas de waarheid, het werd een MA en curettage na 10.5 weken. Maar toch probeerden we positief te blijven, want de IUI zou bij ons dus werken. Maar sindsdien alweer 3 mislukte pogingen achter de rug. De laatste keer zag het er ook veelbelovend uit - mooi eitje, eisprong getimed door pregnyl, 1.8 miljoen goede zaadcellen (het beste resultaat tot nu toe), tarwekiemolie geslikt, granaatappelsap gedronken, kinderaspirintjes genomen... Mijn temperatuurkaartje zag er goed ui, zelfs een megatuurlijnen op 11 en 12 dpo en toch ongesteld op dag 13...
Nu zijn we begonnen met de IUI met hormonen en dit zal onze laatste poging voor de IVF zijn...
Ik word in oktober 33 en ik vraag me ook vaak af how in hemelsnaam het nog ooit goed zou kunnen komen. Ik zie er jong uit, mensen denken dat ik nog jonger dan 30 ben en regelmatig hoor ik "Maar je hebt nog tijd!" De laatste keer zei zelfs iemand "Maar je hebt je leeftijd aan jouw kant!" Maar dat is helemaal niet waar en de natuur kun je niet misleiden. Vind het met de dag moeilijker worden... We willen het zo graag, waarom lukt het niet bij ons? Mogen we alsjeblieft ouders worden???

 

Hier ook heel veel mensen die zeggen dat we 'nog genoeg tijd' hebben en nog 'zo jong zijn'. Nu zijn wij relatief gezien echt nog vrij jong, maar de artsen hebben al aangegeven dat het zaad van m'n vriend er echt niet beter op gaat worden. Zelfs met operaties of met zaadleiders doorspuiten, waar wij over gelezen hadden en enigszins onze hoop op hadden gevestigd, valt er niets te verbeteren..

Mijn schoonmoeder riep zelfs, toen we alles eindelijk durfden te vertellen, 'of we niet zouden stoppen met die behandelingen omdat het allemaal zo snel was'. Alsof wij dat nu nog kunnen! Als je eenmaal in de MMM zit is het vrijwel onmogelijk om daar weer uit te stappen voor je wens uitgekomen is.. Het is af en toe zo ontzettend pijnlijk dat mensen dat niet snappen, niet geloven en er geen begrip voor hebben.

 

Hey meiden,
Inderdaad een achtbaan van emoties! Het ene moment ben je enthousiast en blij dat je weer een kans krijg bij je behandeling. Het andere moment krijg je weer een teleurstelling te verwerken... Daarnaast de soms achterlijke reacties van de mensen je omgeving. Soms wou ik dat ik het niemand verteld had, maar dat maakt het ook weer lastig.
De jaloezie die erbij komt kijken inderdaad (m'n zus is op dit moment in verwachting van een meisje, soms wel moeilijk). Alle dingen die soms zo oneerlijk lijken omdat we zo ons best doen allemaal en er zo ontzettend veel voor over hebben.
M'n vriend die het soms ook allemaal maar moeilijk begrijpt... En dan ook nog de kansen die met name bij IUI vrij klein zijn... PFff soms vraag ik me af waar ik aan ben begonnen!
Misschien kan je iets vinden waarmee je je hoop vasthoudt om het jezelf wel makkelijker te maken? Ik merk zelf wel dat ik best veranderd ben door dit alles, soms erg somber. In het begin heb ik het allemaal opgekropt omdat ik me van mezelf niet zo mocht voelen (niet jaloers zijn, niet zo huilen elke keer). Maar nu laat ik het toe, en geef mezelf de ruimte om dit wel te voelen. Het is heel klote af en toe, maar het wordt beter daarna.
MAAR, laten we ons vasthouden aan hoop, aan die kleine kansen, aan ook de andere leuke dingen in het leven (is inderdaad heel lastig) en laten we ook elkaar helpen met onze ervaringen.
Veel liefs en allemaal heel veel succes

 

Ook hier heel herkenbaar!
Wat mij heeft geholpen is het boekje "Open zenuw" hierin staan veel herkenbare verhalen en tips hoe je het kunt bespreken en begrip kunt krijgen van mensen en ook hoe je kunt omgaan met vervelende opmerkingen van mensen.
Ook heb ik veel baat gehad bij acupunctuur. Hierdoor ben ik meer ontspannen en heb ik niet zoveel last van alle hormonen tijdens de behandelingen.
Probeer positief te blijven hoe moeilijk het ook is. Als je straks jouw wondertje vast kunt houden dan is het het allemaal waard geweest!

Liefs,
RooDje

 

Heel herkenbaar ja! En ook hetzelfde als bij jou: na 9 dagen vaak alweer ongi. Echt irritant! Ik had 3 goede eitjes. Snap het vaak ook niet en ik baal er enorm van. Heel veel sterkte! Is het trouwens voor jullie 1e kindje?

 

Zo ook waar!!!! Dit zouden ook mijn woorden kunnen zijn....