Paar jaar geleden was ik op 4 mei uit eten met een vriendin. Bij dit restaurant waren de toiletten beneden. En daar waren blijkbaar nog mensen. Om 20u natuurlijk iedereen stil en tijden de stilte komt er een man naar boven gelopen. Zegt hij keihard: zoooo wat is het stil hier!! Die had totaal niet door dat het dodenherdenking was. Echt waar, ik dacht dat ik er in bleef. Tranen over m'n wangen, ik kon niet meer stoppen met lachen. Ik hoefde ook niet te proberen m'n vriendin aan te kijken, die ging ook helemaal stuk. M'n zoontje van 2 is heel druk met praten. Gezellige kwebbelkous. Ik had m'n kindjes in de bakfiets en heuveltje op trap je best de benen onder je lijf vandaan. Zegt hij: mama, wat ben je aan het doeeehoeeen?? Mama: ik ben aan het fietsen. Zoontje: kom op mama 😂😂 Jochie heeft wel humor
Hahaha, zo zou mijn man waarschijnlijk ook gereageerd hebben. Soms kunnen wij elkaar ook niet eens meer aankijken, omdat we allebei hetzelfde denken. Net als met mijn zus of moeder, daarmee krijgen we soms ook samen van die lachbuien, vreselijk. Vooral als een van ons begint, dan blijven we bezig. Meestal als het ongepast is, bijv. tijdens een klassiek concert etc.
Dat ik nog bij ah werkte heb ik ook eens iets mee gemaakt daar... toen hadden we nog een ouderwets dozenhok.. tot de nok vol lag dat ding.. een klant pakte een paaltje vast om ee doos helemaal achterin te pakken.. haar hand glipte los en ze ging languit het dozenhok in... ik heb op een gegeven moment een collega gevraagd of ze aub me over kon nemen ik ging compleet stuk... begon er gewoon van te snurken.. Ook heb ik eens mee gemaakt dat de meeste zeikerig klant (denkt omdat ze veel geld heeft alles kan maken) voorbij kwam lopen en achter op haar broek nog een sticker van kontzak tot knie (maatstickers bij c&a ) had zitten... ik moest toen ook ff weg lopen..
Ik moet altijd lachen als ik pijn heb, hoe meer pijn hoe harder ik ga lachen.. Erg makkelijk als je op de spoedeisendehulp ligt met een blindedarmontsteking.. En maar blijven lachen
Ik heb eens een zware buikoperatie gehad, waarvan ik echt een paar weken, nou, eerder maanden weer van bij moest komen. Echt alles deed pijn, lachen, niezen, hoesten. Mijn zus kon me na de operatie niet eens opzoeken, want met haar zit ik altijd te geinen, dat lukt niet eens om 10 minuten serieus bij te blijven. Het erge was, na een week of drie niet gelachen te hebben, moest ik om steeds meer dingen lachen. Om kapsels van mensen, om stemmetjes, tanden, puisten, noem maar op. Dan moest ik lachen en ging van de pijn soms gewoon janken, maar ook dat deed pijn. Was echt vreselijk om rustig te blijven en te stoppen met lachen.
Och, ik was 2 weken terug ook geopereerd aan blinde darm. Dag en de dagen erna liet me vriend me elke keer lachen. Pijn as hell.. En maar door gaan. Op gegeven moment ook janken van de pijn en toch weer lachen
Vorige week bij de Action zat een dame achter dr kassa die eruit zag als een man. Mijn dochter legt de spullen graag op de loopband, toen dus ook, 'Alsjeblieft meneer, alsjeblieft meneertje', en ze bleef het maar zeggen. Daarna 'Dank je wel meneer'. Ik zat maar op mijn lip te bijten maar ik moest zo lachen . Wat voelde ik me lullig.
Oh heb er nog een. Toen ik mijn borstverkleining had gehad. De drains mochten er na 1,5 dag uit. Dus de zuster zegt "adem maar diep in en dan haal ik ze eruit het kan vervelend zijn." Dua ik adem diep in, de zuster trok ze eruit en ik lach keihard en giebelde "hahaha hihihihi dat kietelt". Zuster en ik samen keihard aan het lachen. In dat kamertje.
Heel erg.... maar op de begravenis van mn oom, tijdens de rouwdienst. Mn broer en ik zaten naast elkaar en dat gaat eigenlijk altijd mis. Ik weet niet meer waarom het was, maar we zaten allebei kaken op elkaar en niet naar elkaar kijken. Overigens heeft niemand het verder gemerkt gelukkig.
Ze hebben mij zelfs weggestuurd met de mededeling dat ze niet overtuigd waren en dat ik me de volgende morgen om 08.00u maar weer moest melden
Ik snap het! Dat is echt verrot.. Hier was het niet lachen van de pijn. Maar wel pijn als ik moest lachen.. Men, als ik daar nog aan denk.. Overigens ken ik het wel, lachen van de pijn. Ik heb dat als ik hele erge rug pijn heb! Lachbuien dat ik dan heb...
Toen ik sexy een trap probeerde op te lopen met een 36 weken zwanger lijf om mijn partner te verleiden. Ik besefte me halverwege de trap dat het allesbehalve verleidelijk was om wijdbeens al puffend, kreunend en zwetend de trap te beklimmen. Ik kon er de humor wel van inzien en man ook . Dit inzicht was trouwens direct het einde van ons seksleven tot aan de bevalling
Wow sommige reacties vind ik bizar. Ik zou daar echt niet om kunnen lachen. Vooral gaan huilen. Vooral die ernstige dingen. Nee hoor. Ben echt een lachertje maar om sommige dingen echt niet.
Op een begrafenis van een vriendin can m'n moeder ( schaaaaaaam) Het was een beetje zweverig enzo. En bij t graf ging een vrouw staan en die liet een ballon op en zei ' daar gaat ze!!! Laten we allemaal zwaaien!!!' Waarop iedereen ging zwaaien toen moest ik al wat giebelen. Maar ja. En toen bleef die ballon in een boom hangen... Waarop mensen toch maar stopte met zwaaien en toen knapte de ballon... Nou ja je kon me weg dragen vooral om de verbaasde blikken van de mensen. Ook mijn moeder pieste zowat in d'r broek van t lachen..gelukkig was t winter en kon ik m'n gezicht in m'n sjaal verbergen.
Tijdens de trouwerij van mij nicht Haar man komt uit Curacao en de pastoor ook.... Die pastoor bleef maar doorgaan en doorgaan en doorgaan met allerlei Bijbelse verzen, er kwam echt geen eind aan..... Iedere keer als je dacht dat het tijd was voor het echte werk, dan begon het weer opnieuw. Ik kon mijn aandacht er op een gegeven moment echt niet meet bijhouden, dus begon een beetje om me heen te kijken en keek op een gegeven moment recht in het gezicht van mijn neef die exact hetzelfde leek te denken. Ik heb de rest van de ceremonie naar mijn voeten zitten staren