Ervaringen stuitbevallingen gevraagd!

hoi, ik heb een maand of 2/3 geleden gereageerd op Bevallingsverhalen, ik mis ze.. oid
en ik ben met een natuurlijke stuitbevalling bevallen
ik heb m even opgezocht en gekopieerd. ons kleintje is inmiddels alweer 6,5 maanden, 7,25 kilo en 63 cm

Hoi hier mijn verhaal:
begin januari was ik 26 weken zwanger, ik zondagsochtends plassen. Ik zag bij het afvegen dat het iets roze was, en hield dit de hele dag. Met de vk gebeld, als het savonds nog zo zou zijn dan moest ik worden bekeken. Savonds was het weg, dus geen vk meer gebeld. De volgende ochtend was het weer roze dus afspraak gemaakt. Die maandag om elf uur werd ik geholpen. Mijn baarmoedermond bleek verstreken te zijn en ik moest acuut worden opgenomen in het ziekenhuis. In het streekziekenhuis bleef ik een nacht slapen, ik kreeg een infuus en weeenremmers toegediend en longrijpingsprikjes voor als de baby zou worden geboren. De volgende middag(dinsdag) werd ik per ambulance naar Utrecht vervoerd omdat Groningen (dichterbij huis) vol zat. De dokters van het streekziekenhuis konden mij niet helpen wanneer de baby daar zou worden geboren.
De weeenremmers worden 48 uur gegeven, en kosten 4000 euro. Na die 48 wacht men af hoe het lichaam reageert. Vaak is het zo dat de weeen dan stoppen en je naar huis kunt gaan. Na een paar uur na het stoppen van de weeenremmersop donderdag om 5.00 uur kreeg ik weeen, ik had heeeel veel bloedverlies en bleek 2 cm ontsluiting te hebben. Ik werd volgegooid met medicatie. Ik kreeg adelat, een ander type weeenremmer. Mijn lichaam had door de eerdere weeenremmers geen signaal gekregen dat ik nog niet moest gaan bevallen. Ik was kapot. Lag lamgeslagen en onder de drugs in een ziekenhuisbed 2,5 uur bij mijn eigen huis vandaan, terwijl het nog niet eens tot mij was doorgedrongen wat er nu allemaal aan de hand was. ik heb mijn man gebeld, die onmiddelijk kwam. die dag hebben we namen bedacht voor ons zoontje. we hadden nog geen naam, het was immers veel te vroeg.

De volgende dag (vrijdag) kreeg ik goed nieuws, ik was vervoerbaar (lees stabiel) en er was plek in Groningen, ik werd 10 minuten later per ambulance vervoerd naar Groningen. In de ambulance zat een schat van een verpleger, die zelf ook een te vroeg geboren kindje had. Ik kon alleen maar denken: ik moet rustig blijven want als ik onderweg weeen krijg is mijn kind verloren. (dan moesten we uitwijken naar een streekziekennuis, waar ze geen extreem premature kinderen kunnen opvangen)

Ik kreeg een kamer voor mezelf, dat vond ik er fijn. Tot nu toe lag ik steeds samen met 3 anderen op een kamer, waarvan er een meisje was dat zichzelf niet goed verzorgde en erg stonk. er gebeurde ook veel op die afdelingen, best wel naar om te zien als het slecht ging met kamergenootjes.

Ik kon er tot mezelf komen, wat op krachten komen. Ondertussen was ik al 5 dagen bedlegerig en kon amper nog lopen. Als ik ging plassen werden mijn voeten paars en blauw doordat ze werden afgekneld door de placenta, maar volgens mij ook door de Adelat (weeenremmer die eigenlijk is bedoeld als bloeddrukverlager). Ik kreeg steken in mijn hoofd bij mijn oor, vreemde kloppen in mijn handen bij het slapen. Ik vond het doodeng, maar alles voor mijn baby.
Ik werd 4 keer per dag getemperatuurd en 4 keer daags werd mijn bloeddruk opgenomen. ik kreeg dagelijks echos en ik werd 2 maal daags aan de CTG scan gelegd die de hartslag van mijn kind en de toestand van mijn baarmoeder meette. ik werd heel goed in de gaten gehouden.

Ik kreeg veel bezoek, werd overspoeld met telefoontjes en smsjes. Ik was moe moe en moe, sliep heel veel.

Ik werd onderzocht op zwangerschapssuiker, mijn kindje was veel te groot voor het aantal weken dat hij oud was. Hij woog toen 1300 gram ipv 800 gram. Dit kon positief zijn, maar ook negatief. Hierdoor kon de groei van de organen een achterstand hebben opgelopen.
Ik werd meerdere malen gecheckt. ik had in het streekziekenhuis een check gehad, in utrecht maar nu ook in Groningen. 2 dagen 4 keer per dag. Ik bleek geen suiker te hebben maar het was wel aan de hoge kant.

Op de dinsdag erna las ik in een tijdschrift over iemand die met 28 weken bevallen was, ik zag een foto en dacht toen: Dat valt best wel mee. Ik had geen idee hoe compleet mijn kindje zou zijn. Of hij verstandelijk beperkt zou zijn, of lichamelijk beperkt, of een andere afwijking. en het uberhaupt wel zou overleven. Misschien zou hij dood geboren worden, misschien zou ik het zelf niet overleven. Wat was ik blij dat ik de maand ervoor getrouwd was. Nu was alles geregeld.
Dit was een heel andere wereld. een van leven en dood.

Die nacht werd ik nog om 00.00 gewekt voor een pilletje. er was een van de leuke zusters aan het werk, ik zei nog tegen roderick: gelukkig die leuke zuster is aan het werk. (ze waren niet allemaal even aardig )
Ik noemde hem toen al roderick. sinds de laatste 2 dagen voor de bevalling.
Ik ging nog even plassen om 2.00 uur
en om kwart voor 4 werd ik wakker: ik had in bed geplast,
of zouden de vliezen gebroken zijn?

Ik ging op de wc zitten en belde de zuster. Die kwam en nam mijn onderbroek mee de gang op om met de collegas te overleggen of het vruchtwater was of plas. Ik had zelf al even geroken en het rook zoetig, en ik had gelezen dat vruchtwater zo rook. Toen was ik even heel erg bang. Daarna heb ik een knop omgezet. Dit kon ik, en ik ging mijn best doen!

4.00 uur snachts
Wat ging er nu gebeuren want als de vliezen breken moet ik toch binnen 48 bevallen ivm infectiegevaar? Nee zei de zuster, bij premature babietjes niet. dan houden we hem zo lang mogelijk in de baarmoeder., Ik zag mezelf al een paar dagen met gebroken vliezen daar liggen, erg aantrekkelijk leek het me niet, ik was bang voor een infectie.
Ik werd aan de CTG gelegd, ik heb mijn man gebeld, ik was ontzettend rustig, probeerde hem ook rustig te krijgen: Hoi schat, doe eerst het licht maar even aan, en ga even rechtop zitten. in die trant.
Hij was erg geschrokken en begon te stotteren (doet ie nooit). hij moest van mij rustig aandoen, het kon immers een hele tijd duren, en ik wist dat bevallingen meestal een aantal uren duurde. ik had er toch minstens 10 verwacht! Hij moest van mij met mijn ouders meerijden.
4.10 uur snachts
Ik kreeg een zwaar menstruatiegevoel dat steeds weer wegtrok. Ik vertelde dit aan de zuster die al die tijd bij mij bleef. De CTG meette helemaal niets. Ik bleef steeds aangeven wanneer ik iets voelde.

4.30 ik werd naar de echokamer gereden. Daar had ik om de 2 minuten weeen en ik leerde van de zuster hoe ik die moest wegpuffen (ik had net de cursus gemist )
de baby lag in een stuit met handen en voeten voor het gezicht. Ik vroeg: wat is het beste een keizersnee of een bevalling, want het maakt mij niet uit, ik wil het beste voor mijn kindje. Een natuurlijke bevalling zou het beste zijn. we maakten nog wat grapjes tussen de weeen door.

4.45 ik werd naar de verloskamer gereden.
de lieve zuster werd door een andere zuster afgelost. Toen raakte ik in paniek, een minuut misschien maar, ik schrok daar erg van. Nee zei ik tegen mezelf, niet in paniek raken. En ik ruilde de ene zuster in de voor de ander en het kon me ineens geen worst meer schelen wiens hand ik vasthad, al was het die van de melkboer.
de nieuwe zuster bleek ook lief te zijn.

5.00 er kwamen 2 artsen binnen tijdens een wee, die stelden zich voor toen de wee was afgelopen. dat vond ik wel grappig.

5.40 ik had 9 cm ontsluiting
pas toen meette de CTG pas dat ik weeen had.
en voelde dat ik moest poepen en plassen. Ik zei dit, want ik vond het ook een beetje lullig om dit zomaar voor hun neus te laten gaan. Nee het mocht niet, want het bleken persweeen te zijn. Twee minuten later mocht het, en de arts draaide mijn kindje tijdens de persweeen. ik kreeg een knip en de baby schoot uit mij,

2 uur later, om 05.54 uur werd ons kindje geboren en werd op mijn buik gegooid. Hij viel er bijna vanaf.
Ik denk dat ik hem 5 seconden vast heb mogen houden. Toen werd hij meegenomen door artsen. 6 voor 6, dezelfde geboortetijd als die van mijn man.
Er werd mij meteen gevraagd hoe heet hij, maar de dag erop zouden mijn man en ik een besluit nemen over welke naam de baby zou krijgen, we hadden er meerdere in ons hoofd.
Ik zei: noem hem voorlopig maar Roderick, kan het nog verandert worden? Ik denk een naamloos kind is wel heel sneu,en straks wordt hij verwisseld.

Daarna hoorde ik de placenta in stukken was en ik eventueel gecurreteerd zou worden later die dag. Het deed me niet zoveel. Ik was zielsgelukkig dat ik had gezien dat mijn kindje er compleet uitzag en hij had gehuild! Ik zat op de roze wolk.

de placenta perste ik eruit,
en om 5 over 6 belde ik mijn man: gefeliciteerd je bent papa geworden. Toen reden ze net de parkeergarage in. Mijn man is als een idioot naar boven gerend, en hoefde niet eens te vragen waar de verloskamer was, alle zusters en de beveiliging wezen de kant van de verloskamers op toen ze hem zagen aanrennen.
een paar minuten later was hij bij mij, ik werd gehecht dus dat was erg fijn dat hij er was.
Toen werd Roderick binnengereden, hij moest naar de couveuseafdeling. Ik mocht hem aaien door de couveuse. Hij lag in zilverfolie gewikkeld. Ik aaide hem over zijn wang en hij reageerde meteen. hij was prachtig!
(vervolg hieronder, want het paste niet)

 

Mijn man is meegegaan naar de couveuse afdeling. Dat vond ik heel fijn dat mijn man bij hem kon zijn. Mijn man heeft er erge moeite mee dat hij niet bij de bevalling is geweest, maar voor mij was het het belangrijkste dat hij nu meekon met onze kleine en dat hij niet verwisseld kon worden, en dat hij mij kon steunen bij het hechten.

ik was helemaal hyper en blij. Ik wist nu eindelijk waar ik aan toe was en dat het kindje er goed uitzag en leefde.
hij was 41 cm lang en woog 1790 gram, bijna 2 keer zo zwaar als gemiddeld. Hij werd 2 keer gewogen omdat ze het niet geloofden, er stonden 5 artsen omheen.
Mijn familie was ondertussen ook aangekomen en zaten bij mij in de verloskamer. Ik belde mijn vriendinnen, was door het dolle heen. Die vriendinnen bleken achteraf doodsbang te zijn geweest omdat ik zo vroeg bevallen was.
ik heb me supersnel gedouched, ik kon maar 1 ding denken, zo gauw mogelijk want dan kan ik naar de couveuseafdeling en daarna kolven (ik had gehoord dat dat binnen 6 uur moest).

de dag van de bevalling stond ik al naast mijn bed en reed met de rolstoel naar de afdeling neonatalogie, en mij werd verteld dat ik naar huis moest. het was druk in het ziekenhuis en ik was `gezond`.
Psychisch was ik een wrak, want in 1 week tijd drie ziekenhuizen en ineens bevallen met knip, kind in stuit en mijn kind in couveuse in kritieke situatie. onbegrijpelijk hoe dat gaat. je wordt gewoon naar huis gestuurd.

Ik kon gelukkig terecht in een hotel in de buurt zodat ik dichtbij mijn kindje kon zijn. ik kreeg die nacht rillingen ineens ijskoud, het waren de naweeën. verder heb ik geen naweeën gehad. Na 5 dagen mocht onze zoon worden overgeplaatst naar het MCL Leeuwarden, wij wonen in friesland, dus we hoefden maar een half uur te reizen naar het MCL.

Toen ik thuiskwam moest ik erg huilen. Ik was nooit meer thuisgeweest na het bezoek aan het VK. wat is thuiszijn toch fijn. ik had zoveel meegemaakt dat het voelde of ik een half jaar niet thuisgeweest was.
ik ben bevallen met 29 weken. (wij dachten 27 weken en 6 dagen, hij was dus 1 week ouder)
Uiteindelijk heeft onze kleine 8 weken en 1 dag in het ziekenhuis gelegen.
Toen hij vier weken oud was heeft hij een infectie opgelopen en moest weer naar de intensive care in het UMCG, hij lag op het randje van de dood. Na een paar dagen was hij er weer boven op. Zulke kleine kindjes worden heel snel ziek, maar soms ook heel snel weer beter. na 1,5 maand mocht hij in de wieg in het ziekenhuis, omdat hij toen zwaarder dan 2 kilo woog.
Hij is nu bijna 2 maanden thuis en alles gaat goed,hij is vorige week geopereerd aan een liesbreuk. Hij heeft er uiteindelijk niets aan overgehouden dat hij te vroeg is geboren.Hij weegt nu bijna 5 kilo
er bleek geen stuk placenta in mijn baarmoeder achter te zijn gebleven. we weten niet waarom ik te vroeg ben bevallen.

groetjes

 

Hey, grappig ik woon ook in roosendaal!

Maar goed, hier is mijn stuitbevallingsverhaal:


Mijn vliezen zijn gebroken!
Het was zondag 22 maart 2009 om 13.00 uur toen ik net lekker had gebadderd. Ik was van plan om hierna maar te gaan strijken. Ik moest toch wat om de laatste loodjes door te komen, was het inmiddels zoooo beu... Toen ik opstond om me af te spoelen voelde ik een hoop geborrel in mijn buik. Daarna volgde er een golf water wat zo de badkuip instroomde. Mijn vliezen waren gebroken! Johan stond buiten de auto te poetsen (wat een verassing), dus ik riep naar buiten dat hij even moest komen. Nadat we wat vruchtwater hadden opgevangen in een bekertje hebben we het ziekenhuis gebeld. Omdat het om een kindje in stuitligging ging mochten we meteen komen. We hebben rustig onze spulletjes gepakt en zijn naar het ziekenhuis gereden. Omdat het vruchtwater er maar uit bleef stromen had ik een supergroot kraamverband in mijn onderbroek gelegd.

Het ziekenhuis
Toen we in de overvolle lift van het ziekenhuis stonden leek het net of ik in mijn broek stond te pissen (en maar hopen dat al die mensen het niet zouden merken!). Dat was best bizar...
Op de verloskundigenafdeling aangekomen, mochten we meteen door naar de voorbereidingskamer. Ik mocht op bed gaan liggen en werd aangesloten aan de CTG. Het hartje van de baby en de spanningen in mijn buik werden nauwkeurig in de gaten gehouden. Omdat mijn weeën niet echt op gang kwamen werd ons geadviseerd om Johan lekker thuis te laten slapen. Om 21.30 ging hij dus maar naar huis. Om 22.00 uur begon ik een beetje last te krijgen van wat buikkrampjes, nog helemaal niet sterk of regelmatig. Ik probeerde dus ook maar wat te gaan slapen.

Dus dit zijn weeën...
Om inmiddels 03.00 uur kon ik de pijn niet meer negeren. Ik had nog steeds geen oog dichtgedaan en besloot maar om Johan te bellen. Hij sliep ook erg slecht en vroeg of hij moest komen. Ik zei dat hij nog wel even thuis kon blijven, maar wilde gewoon even kwijt dat de weeën goed op gang begonnen te komen. Om 05.00 uur heb ik een zuster geroepen. Ik kon de weeën maar moeilijk wegpuffen. De buikweeën waren nog wel te doen, maar die verdomde rugweeën...! De zuster toucheerde mij en zei dat ik inmiddels 6 cm ontsluiting had en Johan alvast maar moest bellen. Toen hij om 05.30 mijn kamer binnen kwam lopen, kon ik de weeën alleen nog maar wegblazen i.p.v. puffen. Om ongeveer 08.00 uur werd ik weer getoucheerd omdat ik ook al wat persdrang kreeg. Ik werd met 8 cm ontsluiting naar de verloskamer gereden.

De bevalling!
Johan kon weinig voor me doen. Ik was heel erg in mezelf gekeerd en veel te druk bezig om die weeën weg te blazen. Ik was allang blij dat hij naast me zat. De verloskundige zei tegen me: Je doet het erg goed hoor, de meeste vrouwen roepen nu ongeveer dat ze niet meer kunnen! Waarop ik zei: Nou, ik DENK dat! Om 9.00 uur werd ik weer getoucheerd. Bijna 10 cm ontsluiting, nog een klein randje! Probeer eerst nog maar eens te plassen, werd me gevraagd. Ik werd met weeën en al op de po gezet, maar het wilde niet lukken. Er werd een katheter ingebracht (lekker hoor met die weeën/persdrang!). Er werd me geadviseerd om een beetje met de weeën mee te persen. De gynaecoloog R.P werd erbij gehaald. Ik moest met mijn benen in de beugels. Om 09.40 uur mocht ik beginnen met persen. Johan naast mijn hoofd, de gynaecoloog voor mijn neus en aan ieder been een verloskundige. Dr. P gaf aan dat hij een knip ging zetten, dit is overigens vrij normaal bij een stuitbevalling. Hier heb ik niets van gevoeld. Toen de kleine er half uithing (bij een stuitbevalling mogen de verloskundigen en de gynaecoloog niet aan de baby komen i.v.m. een schrikreactie) werd er aan Johan gevraagd of hij het wilde zien. Omdat Johan bang was dat hij door flauwvallen de rest van de bevalling zou missen is hij bij mijn hoofd blijven zitten om me te ondersteunen. Op een gegeven moment voelde ik dat Dr. P de baby naar buiten hielp. Na een half uur persen werd onze mooie Ruben van 3280 gram op mijn buik gelegd. Op 23 maart 2009 om 10.10 uur heb ik Johan voor het eerst in 9 jaar zien huilen...