Als ik een bericht hoor over een overlijden schieten bij mij de tranen in de ogen. Zodra ik iets meer erover lees biggelen de tranen over mijn wangen. De angst om mensen die ik lief heb te verliezen wordt dan weer heel erg aangewakkerd. De dood hoort bij het leven. En je kunt het ook niet ontwijken, maar het doet me zoveel verdriet om te zien hoe een ander verdriet kan hebben door het overlijden van een geliefde. Het doet me verdriet, omdat ik bedenk wat ik allemaal kwijt zou kunnen raken. Ik droom dat ik gebeld word dat één van mijn broers er niet meer is. Ik raak in paniek als ik hoor dat er een ongeluk is geweest op een weg waar iemand waar ik van houd vaak langskomt. Ik huil al bij het idee wie ik allemaal kwijt kan raken. Ik durf me niet te hechten aan oudere mensen, omdat ik weet dat de kans er is dat ik ze binnen korte tijd weer kwijt raak. Eerder ontweek ik mijn opa en oma, omdat zij steeds ouder werden. Dat doe ik nu niet meer. Het verdriet wordt niet minder, omdat ik 'alvast' afstand heb genomen.. Ik denk dat ik me juist extra schuldig voel achteraf. Nu heb ik ze nog? Waarom zou ik mezelf van te voren al verdriet willen doen, om het verdriet voor later alvast te verminderen? Zijn er meer mensen bij wie de angst om mensen te verliezen soms zo groot is dat het soms moeilijk is om te genieten van de momenten die je wel met iemand hebt? Soms ben ik samen met iemand en schieten de tranen in mijn ogen omdat ik me dan ineens bedenk en besef dat die persoon ook kan overlijden. Soms word daardoor het contact overschaduwd. Soms is het een tijd heel erg, soms is het een tijd wat minder. Relativeren doe ik heel veel en ik probeer te genieten van wat ik heb. Ik zei laatst tegen één van mijn therapeuten: 'Hoe meer mensen ik om me heen heb, om hoe meer mensen ik geef. Hoe meer ik er zou kunnen verliezen.' Hij zei: 'Maar hoe meer mensen je hebt, met hoe meer je dat verdriet zou kunnen delen.' En hij heeft gelijk. Dat houd ik me voor. Dat zinnetje vergeet ik mijn leven niet meer. Ik weet ook niet zo goed wat ik precies met mijn topic wil bereiken. Misschien wel herkenning. Erover praten, zonder dat iemand elke keer tegen me zegt dat ik er niet aan moet denken, dat ik mezelf niet zo gek moet maken, dat ik het los moet laten. Dat weet ik, maar gedachten kan ik niet uitschakelen. Je kan ze wel relativeren en daar ben ik druk mee bezig.. De 2 topic's boven in de lounge maken een boel bij me los, waardoor ik zelf wilde schrijven. Het kan zo onverwachts over zijn. Verschrikkelijk en voor mij heel beangstigend. Edit: Ik lees het terug en het lijkt alsof het mijn hele leven beïnvloed en ik aan niks anders meer kan denken. Zo is het niet hoor. Ik kan ook écht wel genieten van de tijd die ik met mensen heb. De leuke dingen geniet ik echt van. Het schiet alleen wel veel door mijn hoofd en door sommige dingen wordt dat weer extra getriggerd.
ja ik herken het wel. ik probeer er zo min mogelijk over na te denken want anders gaat zoiets mn leven weer beheersen, weet ik uit ervaring. maar het valt iddniet mee als je inderdaad zoveel ellende hoort
meid, heel herkenbaar, bij mij komt het door het verlies van moeder als kind. daarom heb ik daar nu nog schrik van. Dat zinnetje van jou heb ik ook bijna letterlijk tegen mijn psych gezegd. "Hoe minder mensen je dicht bij jou laat komen, hoe minder ze kunnen verdwijnen. " niet zo moeilijk met collega's, buren ed; maar voor je eigen kinderen kom je dan wel in de problemen natuurlijk (die zie je natuurlijk graag en daar wil je dat er niets aan ze overkomt). Kan niet echt helpen, of tips geven, maar wel herkenning. je bent dus niet de enigste
Ja, ik herken het ook, in het dagelijks leven merk ik het vaak aan mezelf: Als ik droom over dood, ben ik bang dat het voorspellend is. Als ik statistieken lees over ziektes of er iets over op TV zie.. Als ik er nog maar aan denk dat mijn man misschien eerder overlijdt dan ik, word ik heel verdrietig. En dat terwijl hij nog maar 21 is! Maar het kan zo snel voorbij zijn.. Ik denk dat deze angst is gekomen toen de vader van mijn beste vriendin overleed. Hij had vocht achter zijn longen, maar twee weken erna kreeg hij te horen dat hij longkanker had en een halfjaar later overleed hij. En een aantal jaar geleden een schoolvriend die 's nachts tegen een boom was gereden. Hij is maar 19 geworden. Dit laat maar weer zien hoe kwetsbaar een mens eigenlijk is, en het overschaduwt inderdaad ook mijn contact met de buitenwereld maar ik vind het doodeng om ermee geconfronteerd te worden hoe sterfelijk we zijn.. Gelukkig heb ik een goede psycholoog Maar je bent niet de enige dus!
Ook ik herken me wel in je verhaal. De angst dat op ieder moment van iedere dag er zomaar iemand weg kan vallen. De laatste tijd lees ik ook veel berichten van jonge mensen die plotseling overlijden. Ik word daar angsig en verdrietig van, maar wil tegelijkertijd ook niet dat ik daardoor minder van het leven geniet. Ik wil met volle teugen an het leven genieten, zonder angst over wat zou kunnen gebeuren. Mijn angst is begonnen toen mijn ouders (veels te jong) binnen een jaar na elkaar overleden. Nu ik zelf moeder hoopt te worden over niet al te lange tijd besef ik meextra goed hoe kort en kwetsbaar het leven is. Maar daardoor doe ik dan ook wel weer extra m'n best om van iedere minuut te genieten.
Door dergelijke berichten ben ik er wel veel bewuster mee bezig, maar ook sinds mijn dochter geboren is. Ik ben altijd een heel nuchter persoon geweest en nooit bang geweest voor de dood. Als ik dood ga, tsja dan is dat maar zo. Maar brrrrr daar moet ik echt niet meer aan denken. Dus als ik bovenstaande berichten lees van de jonge vrouwen hier op het forum, damn!!! Echt vreselijk! Ik vind het zo erg voor hen en hun nabestaanden. Nu ben ik ontzettend bang dat mij ook zoiets zal overkomen en ik mijn dochter niet zal zien opgroeien. Ook ben ik zo bang dat mijn dochter iets zal overkomen! Begrijp nu echt wat ze bedoelen met het zorgeloze leventje dat verdwijnt bij het krijgen van kinderen..
Herkenbaar Kan ook met evt scenario's ver gaan in gedachte hebben jullie dat ook? Zie ik een auto net optijd heb ik in mijn hoofd al t hele drama afgespeeld tot de begravenis aan toe!!! En kan dan idd met mijn ogen vol tranen zitten. Heb dat al hele tijd maar sinds ik moeder ben is dit veel erger geworden In eerste instantie komt t door ongeluk van mijn ex. Hij belde me uit de auto maar ik zag t paar min later. Toen nam hij al nie meer op. Ers in slaap gevallen en tegen boom gereden. Altijd de gedachte gehad hád ik maar opgenomen! !! Nu moet ik zeggen dat mijn huidige partner paar maanden na de geboorte van onze dochter een paniekstoornis heeft ontwikkeld. Precies zoals jij omschrijft maar dan ook de angst om zelf dood te gaan. "T is nu aardig onder controle Zelf zou ik er nog wel van af willen dat ik die verdrietige gedachte zo kan laten gedaan Succes! En fijn dat er zoveel herkenning is!
het is vreselijk om iemand te verliezen en heel onwerkelijk. ik ben anderhalf jaar geleden allebei mn ouders verloren. en 6 jaar geleden mn broer. en nog heb ik het idee dat ik ze ooit weer zie. heel gek. net of ze nu weg zijn, ergens waar ik ze niet kan zien. maar dat ze niet voorgoed weg zijn. als ik er bij na ga denken dat ik ze nooit meer zal zien word ik gek. ik ben nu wel wat banger voor de dood. dat ik nu de volgende ben of zo... en vooral nu ik kinderen heb! maar ik heb er ook iets positiefs aan overgehouden. ik geniet veel meer van alles! ik ben vorig jaar bevallen van mijn 3e kindje, en daar geniet ik onwijs van. ik denk dat ik nu dingen heel anders bekijk. ik vind veel dingen veel minder belangrijk nu. maak me minder druk om stomme dingen. en geniet ook van de kleinste dingen. meid, probeer er niet te veel mee bezig te zijn. het is vreselijk om iemand te verliezen, en zoiets komt altijd onverwachts. maar helaas hoort het bij het leven. geniet daarom gewoon nu van alles. je familie, je gezin!! en probeer niet te denken wat er allemaal kan gebeuren... dat kan namelijk altijd en bij iedereen. doe je niks tegen. ik ben ook door een diep dal gegaan maar er sterker uitgekomen!
Ja hier ook. Ik heb last van verlastingsangst. En daarom laat ik mensen moeilijk toe in mijn leven. Ik houd iedereen op afstand (onbewust), zodat ik er ook geen afscheid van hoef te nemen. Ik loop hier al 2 jaar voor bij de psych. Het helpt wel iets, maar het is nog lang niet weg.
Ik kan me er ook wel iets bij voorstellen. Sinds een aantal jaar heb ik last van angst en soms ook een paniekaanval gepaard met hyperventilatie. Het voelt dan of je dood gaat, heel eng gevoel. Ik ben erg bang om mijn dierbare te verliezen. Het is niet zo dat ik er dagelijks over in de zenuwen loop, maar ik denk er wel regelmatig aan. Bijvoorbeeld als we op vakantie gaan ( niet mijn ding) of als mijn vriend ergens heen gaat waarvoor hij een eind alleen in de auto moet zitten of zo. Dan ben ik bang dat er iets gebeurt of zo. Niet zozeer dat hij dood zal gaan. Ik ben sinds kort bij een therapeut om mezelf wat rustiger te voelen en de hyperventilatie onder controle te krijgen. Het is geen leven meid als je veel angsten hebt. Probeer te kijken of je hulp kunt krijgen als het je te veel belemmerd...sterkte.
Hoi. Heel herkenbaar. Mijn ouders zijn allebei jong gestorven. Nu ik zelf ouder wordt komt dat steeds dichterbij. Je hoort en ziet veel gebeuren en dat drukt je met de neus op de feiten. Het leven is zo kwetsbaar. Nu tijdens de zwangerschap heb ik er erg veel last van. Alles lijkt extra groot en zwaar. Kan al in paniek raken bij de gedachte dat mijn vriend of zus bijvoorbeeld wat overkomt, of ziekte bij mezelf of dierbaren. Soms kan ik het moeilijk van me afzetten maar probeer het niet te laten overheersen. Ik weet ook dat als het gebeurd je er toch niks aan kan doen. Het is waar wat ze zeggen, een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.
Heel herkenbaar. Herken ook wat iemand hierboven schreef,dat alles al door je hoofd spookt,inclusief begrafenis enzo. Ik heb die angst niet zozeer van alle mensen om me heen,maar extreem van mij en mijn zoontje. Wij hebben alleen elkaar (alleenstaand) en ik kan daar ook nachten van wakker liggen. Ik ben zelfs al zover dat ik weet dat wanneer mijn zoontje iets overkomt,ik niet meer wil leven. Dat klinkt heel aandachtvragend,maar die angst zit zo diep,hij is mijn leven,mijn geluk. Als ik dat verlies heb ik niks meer om voor te leven,hoe stom dat ook klinkt. Wij slapen ook samen op 1 kamer,en ik ga er snachts nog altijd een paar keer uit als ik hem niet hoor ademen,of soms lig ik te wachten tot ik hem weer hoor. Heel beangstigend. Ondanks die angst,geniet ik elke dag heel veel van hem! Het is gewoon de angst,om iets te verliezen wat je heel dierbaar is.
Heel herkenbaar! Ik voel me al jaren niet lekker; duizelig, licht gevoel in mijn hoofd, zweverig.. En als ik dat op dat moment heb word ik heel angstig: wat zou ik hebben? Waarschijnlijk is het puur hyperventilatie, maar ik voel gewoon dat ik bang ben om iets anders te hebben en wat ergs te hebben waardoor ik er misschien wel niet meer ben. Dat is een heel grote angst voor mij. Daarnaast heb ik nog meer een grotere angst om inderdaad mensen kwijt te raken; wij zijn eind vorig jaar onze best vriend verloren; begin 30, bij een ongeval. Sindsdien sta ik er nog anders en veel meer bij stil. Nu zie je ook weer overlijdenstopics bij 'de Lounge' staan. Ik kan dan echt denken: wat zou de oorzaak zijn? Straks overkomt hij/zij/mij dat ook.. En dan? Ik word zo naar van deze berichten! Het hoort inderdaad bij het leven, maar je wilt er als mens niet aan dat het ook zo bij jouw en je geliefden zomaar ineens weg kan zijn. Dat maakt mij heel erg angstig op sommige momenten!