Vertellen dat het vroeger een ander verhaal was, daar zie ik de lol niet van in ... nee, daar verschillen onze meningen
Mika hebben wij het afgelopen zomer verteld.Hij zit in groep 6.Zijn antwoord was ik wist wel dat jullie de zak cadeaus in de kast bewaarde .Vorig jaar in gr 5 surprise gemaakt omdat Sint het zo druk had
Mijn zoon is bijna 10 en ondanks dat hij niets liever wil dan heel snel volwassen worden gelooft hij oprecht nog steeds in Father Christmas (Sinterklaas doen we niet aan). Ik ben er van overtuigd dat dat oprecht zo is, hij is namelijk nog best heel naief en goedgelovig op veel vlakken. Om eerlijk te zijn vind ik het vooral heel lief en het zou niet in me opkomen om dat beetje onschuld in deze k*ttijden te verpesten...
Op onze school brachten ze het helaas niet zo. Ik voelde me ook verplicht de waarheid te vertellen toen zoon in de zomer daarvoor (tussen groep 4 en 5 of tussen groep 5 en 6) begon te twijfelen. Toen was hij 8 jaar. eigenlijk viel het kwartje na het vertellen van de waarheid nog niet helemaal, ondanks zijn twijfels. Zo "wist" hij dat Sinterklaas niet bestond, de kadotjes kreeg hij gewoon van iemand die heel oud en rijk en verkleed als Sinterklaas was. Hij vroeg zich ook af hoe Hoge Hoogte Piet dan wist dat hij van voetbal hield toen die in zijn vriendenboekje geschreven had. Als we niets hadden gezegt had hij denk ik nog wel een jaartje geloofd als het zover was en die hele sfeer er weer hing. Maar ik wilde absoluut niet dat hij er via een klasgenoot achter zou komen. En het voelde ook zo lullig richting hem als de hele klas de waarheid wist en hij als enige nog die hard zou geloven.
Er draaien wel nog 2 sinterklaasfilms in de bioscoop. Ik vind het ook wel lastig. Mijn dochter van 4 beseft het dit jaar voor het eerst echt en nu is er geen intocht enz. Maar het sinterklaasjournaal zal er vast een leuke draai aan geven zodat dat magische sfeertje rond die tijd weer opbloeit.
Dat vind ik altijd zo ontzettend flauw. Toen mijn zoon jonger was en thuis kwam met verhalen van kinderen die zeiden dat hij niet bestond zei ik altijd dat ze dat vast dachten omdat ze stout waren geweest en dat zeiden omdat ze boos waren dat ze geen kadotjes kregen van Sinterklaas. Dat geloofde hij dan gelukkig altijd meteen zonder verdere vragen.
Hahaha ik was net zo als kind. Toen ik 10 was heeft mijn moeder expres de kadotjes heel slecht verstopt zodat ik ze ruim voor pakjesavond zou vinden en het zou ontdekken. Het werd gewoon genant
Ik snap dat je het vervelend vindt als andere kinderen ‘het geheim’ verklappen, dat zou ik ook vinden in jouw geval. Maar ik ben benieuwd waarom je angst gebruikt om hem te laten geloven. Stout zijn zorgt ervoor dat je geen cadeaus krijgt, dus zorg er maar voor dat je lief bent... Ik vind dat een heel rare insteek, die heel ver van mijn manier af ligt.
Hier 4 en 7. We zijn er nooit heel erg in meegegaan, ze weten wel hoe het echt zit. Nu heb ik ook niet zoveel met dit feest. We vieren het wel.
Oh nee hoor mijn kinderen krijgen altijd kadotjes stout of lief maakt niet uit. Dat stukje over angst zie of begrijp je verkeerd. En ik hoef mijn kinderen niet te laten geloven dat doen ze zelf al. Als ze door andere kinderen in twijfel worden gebracht speel ik alleen kinderen die het verklappen de zwarte piet toe (lekker toepasselijk). Ik leg gewoon de schuld daar dat die kindjes dat vast zeggen omdat ze zelf geen kadotjes krijgen (door stout te zijn of wat dan ook).
Hij gelooft hier nog. Denk ik toch. Ik heb hem nog geen vragen horen stellen en hij is nu 6 (bijna 7) We zullen zien hoe het gaat dit jaar, als hij met vragen komt vertel ik hem wel de waarheid denk ik maar niet dat we gelogen hebben maar wel dat het al jaren bestaat en ik leg hem ook uit waar de Sint vandaan komt etc.
Dan zeg je toch juist dat als kinderen stout zijn, ze niets krijgen? Dus jouw kinderen begrijpen dan ook dat zij lief moeten zijn, anders krijgen ze geen cadeautjes. Dan praat je ze toch angst aan?
Hoezo zeg je dit als een vraag? Is het iets waar je antwoord op wilt, of is het een constatering? Ik vind het onduidelijk Overigens ben ik (gelukkig) zeer zeker niet perfect, maar ik ben wel heel erg gewend om alles van verschillende kanten te bekijken.
Ik denk dat ik het mijn zoon volgend jaar vertel, dan is hij ruim 8 jaar. Zelf was ik 7 toen ik te horen kreeg dat hij niet bestond.
Dat is toch geen angst aanpraten maar gewoon hoe het in het leven gaat? Hier wel althans. Bijvoorbeeld: Oudste weet dat hij zijn huiswerk eerst moet maken en mag vervolgens pas iets leuks doen. Geen huiswerk gemaakt, betekend dus dat hij niet mag buitenspelen of op de Playstation oid. Zelfde geldt voor avondeten, wanneer de kinderen goed eten (en dat hoeft echt niet altijd het bord leeg te zijn) kunnen ze nog wat yoghurt of vla na krijgen. Dus als ze erg weinig eten en gaan spelen met eten en gaan zeuren, krijgen ze ook niets na.
Zo is het blijkbaar hoe het in jouw leven gaat, maar in mijn leven gaat het anders En dat is natuurlijk prima, want daardoor blijft de wereld lekker gevarieerd. Overigens vind ik er ook nog een verschil tussen zitten dat je een ‘leugen’ (Sinterklaas) gebruikt om een kind goed gedrag te laten vertonen, en dat je zegt “eerst huiswerk, dan Playstation”. Want dat zijn namelijk 2 bestaande dingen.
Mijn zoon stelt al vanaf z’n 3e vragen. Dat is toch schmink op die Piet mam? Enz enz. Ik ga zelf geen verhalen verzinnen. Zeg alleen maar ‘wat denk jij?’ Ook al had hij toen al niet meer gelooft, maakt me niks uit. Als anderen zeggen dat het nep is en hij gelooft dat, prima. Waarom zou ik hem kost wat kost willen laten geloven? Is een leuk feest maar daar blijft het ook bij. Ik verzin geen verhalen, het feest is voor kinderen dus mogen ze zelf bedenken hoe het zit.