Baby 9 maanden moeilijk in slaap komen

Dit had mijn verhaal kunnen zijn.

Behalve het in slaap wiegen. Dat is hier, afgezien van toen ze net geboren was, niet nodig geweest.

Wij hebben toch echt veel baat bij het ritme. Noor is heel erg prikkelgevoelig, dus tv is eigenlijk uit den boze, spelletjes doen aan het einde van de middag of nog even wandelen is moeilijk met haar. Ze vind het leuk hoor, maar het is gewoon te veel.

Ze is eigenlijk vanaf 9 maanden ook 's avonds in bed gaan huilen. (Overdag slapen is een drama, maar lijkt beter te gaan.) En omdat ik de ervaring had dat ze overdag tot kokhalzen aan toe overstuur was, durfde ik haar eigenlijk niet te laten huilen. Maar heb het toch geprobeerd. Resultaat, ze is rustig na een minuut of 5, ligt dan nog wel veel te kletsen, maar valt uiteindelijk rustig in slaap.

Verder geen tips, maar ik wilde vooral eigenlijk zeggen dat ik me heel erg herken in je verhaal.

 

oei dit had precies mijn verhaal kunnen zijn. Ik ben heel benieuwd naar de antwoorden die je krijgt. Weet in ieder geval dat je niet de enige bent .

 

Dit is ook LETTERLIJK mijn verhaal, wel "grappig" om te lezen..

Hier dus ook geen tips, ik lees even mee!

 

Dit lijkt dus ook precies mijn verhaal... Alles doen we hetzelfde als we hem naar bed brengen, maar ook gelijk zitten/staan en gaan huilen/krijsen als we weglopen. Ik heb het nog niet bij het cb besproken, as donderdag een afspraak. Wij blijven nu naast hem zitten in zijn kamer. Hij valt uiteindelijk wel in slaap, alleen duurt dit volgens mij gemiddeld wel een half uur. Soms ook in 10 minuten, maar dan hebben we beneden samen al een boekje gelezen ofzo. Hij wil gewoon ook niet alleen zijn. Wat ook helpt is als we net doen alsof we ook gaan slapen naast hem. Maar soms weet ik het ook echt niet meer. Hij gaat niet naar de creche, maar naar oma. Ze neemt hem altijd in haar armen, doet ssttt en wiegen en in 5 min. slaapt hij. Zo frustrerend, want ik wil dit absoluut niet doen omdat hij zelf moet leren om in slaap te vallen. En trouwens als ik het zelf probeer, heb ik echt een gevecht! Probeer zo'n sterk mannetje van 9 maanden maar eens in bedwang te houden. Maar goed, ik hoop ook dat iemand hier de gouden tip heeft... Laten huilen is zo lastig. Hij houdt het echt een uur vol en dan ook krijsen totdat hij moest hoesten ervan... Hij verslikt zich gewoon. Maar elke keer een half uur naast zijn bed zitten hebben we ook niet altijd zin/tijd voor. Maar een krijsend kind is ook niks.

 

ik heb niet het probleem met in slaap komen maar de laatstr 3 weken komt hij meerdere keren per nacht soms is ie niet meer in slaap te krijgen... of somrgens vroeg en dasn is dat rond 6u klaar wakker..
hij slaapt over dag smorgen 30 tot 1u smiddads 1c a 1.5 en gaat om 19u naar bed dan is hij ook echt op hoor.. ciaran is misschine volgende week wle 1 maar eigenlijk 10maanden... oja smorgens vecht hij ook tegen zijn slaap net als die van jullie..overstrekken huilen slaan ect..

 

Hier ook hoor! Altijd vrolijk, gezellig lachen totdat hij moe word... Dan gaat hij hangen, tegenstribbelen en hij gaat huilen omdat hij niet wil slapen. Je probeert zoveel, maar je gaat echt aan jezelf twijfelen... Lees ook wel eens dat het een fase is, dat hoop ik dan maar.

Net hadden we een verjaardag bij mijn schoonouders. Hij had vanmorgen van half 10 tot half 1 geslapen en werd nu om half 4 moe. Dus ik naar boven, weer vanalles geprobeerd, met hem wandelen, op bed gaan liggen en in zijn bedje daar gelegd (daar slaapt hij 2 dagen per week ook in). Maar het lukte echt niet. Dus toen maar weer naar beneden, het was ondertussen kwart over 4 en om half 5 naar huis. In de auto viel hij in slaap (stukje van 5 minuten) en hij slaapt nu in elk geval nog. Baal er zo van! Want zeker als je met een huis vol visite zit en je komt weer met hem naar beneden... Dat was trouwens ook wel een beetje het probleem denk ik, hij hoorde constrant stemmen en hij dacht natuurlijk: ja dag, ik ga niet in mijn bed liggen als het beneden zo gezellig is...

 

oh hier nog zo een vertikte het om te slapen gister om 700 omdat een vriendin langs kwam en HIJ al inbed ligt.. in zijn hoofd KAN DIT DUS NIET.. heb hem nu laten liggen normaal mag hij altijd ff komen kijken maar dat zou niet mogen.. tis me gelukt hij lag om 1930 te slapen

 

goh, idem hier, zo herkenbaar. toevallig heb ik net een topic geopend of iemand tips heeft. Ik ben net een uur bezig geweest, weggaan/ernaast liggen/voorlezen, helpt allemaal niet. Tot kokhalzen toe staat hij in z'n bed te krijsen. wanneer hij op schoot z'n hoofd op mij neerlegt slaapt hij binnen paar minuten. Bah. Hoe krijg ik het ooit voor elkaar dat hij zelf in z'n bedje in slaap valt.

dus ik lees verder ook mee voor de gouden Tip!

 

heb je al iets boven zijn bed gehangen waar hij mee kan spelen...

kijk daar heb ik geen last van maar er hangt nog steeds een mobiel boven zijn bed en ik heb wat knisper speeltjes aan zijn spiraaltjes opgehangen..
ook luister hij als hij in zijn bedje ligt naar klassieke muziek voor baby;s dit is echt als maanden een hit hij wordt daar heel rustig van..

ik heb meer last dat als hij sochtends moe is en een half uurtje moet gaan slapen dat hij zo wordt..
en savonds als er visite is..
en dan natuurlijk zoals als de afgelopen dagen snachts vaak wakker en smorgens heeeeeel vroeg maar gelukkig vannacht maar 1x en om 6.40 hij is ook een stuk vrolijker misschien is hij weer uit zijn sprong..of helpt het badje en het lampje in zijn kamer echt... morgen weten we meer

 

@Zon1980:

Het heeft idd even geduurt voordat ze het na 5 minuten opgaf. De eerste dag (niet eens zo lang denk ik, dag of 3) bleef ze hartverscheurend (voor mij dan, man denkt er anders over) huilen. Idd gaan staan en met de speen overal tegen aan slaan. Ik wordt daar zo nerveus van, maar heb volgehouden. Na zo'n 5 minuten even kijken, muziekmobieltje weer aan, speen terug en aai over de bol.
Daarna werd het snel beter.

Wat mij nog wel eens helpt is om te gaan stofzuigen als ze op bed ligt. Dan 'vergeet' ik even de babyfoon (die ik dan een standje zachter zet) en hoor ik haar huilen dus niet.

En daarnaast is het heel belangrijk, aangezien jij ook een prikkelgevoelig kindje hebt, om haar de kans te laten geven om haar dag te verwerken. Daar hoort ook het huilen bij. Ik merk dat bij Noor heel sterk. Nu het huilen gereduceerd is tot een paar minuten blijft ze toch nog wel een tijd babbelen.
En hou vast aan je routine, dat werkt hier toch het beste.

@Linda,
verjaardagen zijn hier ook echt een crime. Ik wil het haar leren, maar tegelijkertijd vraagt ze gewoon zo om haar eigen ritme. Ze is dan echt van slag. Herken het wel wat je schrijft.
Noor wil graag alles meemaken, en vecht dan ook tegen haar slaap.

@Shel, ik ga zo even je topic zoeken. Vervelend he als je kindje zo slecht slaapt. Hoop dat je in je andere topic al goede tips hebt gehad.

@Ciaransmammy
En, heeft het gewerkt?

 

15mn laten huilen is om te beginnen veel te lang. begin met 2mn. stop ook met wiegen, niet in eens maar steeds korter wiegen. totdat het maar 'een knuffel' wordt.
speel met je kindje met opdrachten overdag. dingen open doen dicht doen, blokjes stapelen( ze kan t waarschijnlijk niet, maar je laat zien hoe het moet en in haar hand geven) haar aandacht moet dus steeds gefocust worden, zo leert ze andere prikels te negeren.

in de avond afbouwen met prikkels. niet dus uit de woonkamer met veel licht en geluid naar bed-bad maar stapgewijs donker maken steeds stiller. zo een stapgewijs prikkels verwijderen duurt 1,5 uur. dus niet binnen een half uur.dan naar bad etc.

en gewoon vol houden. binnen 2 weken is ze dan helemaal goed, sterkte

 

Ik merk hier inderdaad ook dat het meestal wel helpt als we na zijn fles rustig op de bank gaan zitten met een kartonnen boekje en dat hij die dan gaat " lezen" (lees: bladzijden omslaan). Daar word hij rustig van en dan gaan we naar boven tanden poetsen en naar bed. En dan daar nog de standaard dingen en even bij hem blijven en dan gaat hij vanzelf liggen en valt dan langzaam aan in slaap. Ik kan nu al weglopen als hij nog niet slaapt. Dat kon in het begin echt niet... Dan was het gelijk weer krijsen.

En slapen als we op visite zijn ga ik maar opgeven. Hij doet het toch niet... En zelf word je er ook niet vrolijker van. Of hij blijft maar gewoon wakker (er zijn dan ook genoeg mensen die hem bezig kunnen houden) of we gaan wat eerder weg of komen iets later ofzo. Het is voor jezelf ook niet gezellig als je steeds maar in een aparte ruimte met je kind zit om hem/haar in slaap te krijgen en je niet bij de rest kan zitten.

 

Waarom wil je dat ze zelf in slaap leert vallen?

Je zegt zelf dat je het niet erg vindt dat ze bij jullie slaapt soms, wat is dan het probleem? Ze zal over 16 jaar niet meer bij jullie willen liggen, zenne. Daartegen heeft ze wel een vriendje...

Ik ben trouwens van mening dat laten huilen altijd wel helpt...ik zou ook in slaap vallen na een kwartier of een half uur in m'n eentje huilen.
Maar persoonlijk vind ik het belangrijker om m'n kind te 'leren' dat ik er ben als hij me nodig heeft (is dit verwennen???) dan dat hij zelf in slaap 'leert' vallen...

 

Mijn dochter is ook 9 maanden en zit in dezelfde fase.
Maar geen haar op mijn hoofd, die haar laat huilen.
Ze moet weten dat ik er voor haar ben.
Kinderen van die leeftijd hebben geen tijdsbesef. Iedere minuut die je weg bent ervaart je kind als* alleen zijn zonder mama*.
Die periode duurt een aantal weken en dan opeens is het over en beseffen ze dat je weer terug komt,als je bijv. de deur uitloopt.
In mijn optiek bied je je kind veiligheid door je kind in deze fase te dragen,wiegen of bij hem/haar te blijven.
Door niet te voldoen aan de basisbehoefte van veiligheid waar je kind momenteel om vraagt, los je zijn/haar probleem ( bij je willen zijn ) niet op. Waarom zou een kind anders huilen, ze hebben maar 1 signaalfunctie waarmee ze iets duidelijk willen maken.
Kind laten huilen is nergens goed voor, sterker nog, je schept afstand tussen jou en je kind.

 

Je moet natuurlijk altijd wel kijken hoe je kind huilt... Bij ons staat hij echt te roepen en tussendoor te krijsen. Als ik dan naar hem toe ga weet hij: hoe harder ik ga krijsen hoe eerder ze komen. Lijkt me nou ook niet echt goed. Als hij echt huilt als hij verdriet heeft zal ik er altijd voor hem zijn en hem troosten en knuffelen. Maar hij zal toch moeten leren dat hij alleen moet leren slapen. Stel je blijft bij hem zitten of hij valt altijd in slaap in jouw bijzijn. En dan leg je hem slapend in bed. Er komt een moment dat hij weer wakker word en denkt, he waar is mama/papa? Dan voelen ze zich helemaal in de steek gelaten want dan ben je "stiekem" weggegaan. Dit kan hetzelfde zijn als dat je weggaat, je kan beter afscheid nemen en dan even laten huilen, dan dat je het kind gaat afleiden en dan "stiekem" weggaat. Een kind moet ook leren dat het niet altijd zijn/haar zin krijgt. Ze zijn niet de baas dat zijn de ouders. En slapen moeten ze toch echt zelf leren, want stel als ze 's nachts wakker worden is het ook wel prettig als ze zelf weer in slaap kunnen vallen zonder hulp van ouders.

Ik heb er zelf ook mee zitten worstelen, wij hebben ook naast zijn bed gezeten, met hem op ons bed gelegen. Maar schiet je er wat mee op, nee eigenlijk niet. Ja uiteindelijk valt hij na een half uur naast hem zitten wel een keer in slaap, maar heb je daar zelf zoveel zin in 3 keer per dag? Wij deden ook alsof we sliepen naast zijn bed op de grond. Eerst werkte het nog wel, maar de laatste dagen kregen we allemaal knuffels naar ons hoofd... Maar goed, iedereen zou toch willen dat je je kind in bed legt en dat hij/zij zelf in slaapt valt zonder te zeuren of te huilen.

Ik ben sinds gisteren begonnen om niet te reageren als hij staat te roepen. Kijk net was ik bijvoorbeeld met de was bezig in het kamertje ernaast en hoorde ik dat hij zijn hoofd stootte aan het bed. Toen ging hij huilen, ja dan ga ik gelijk naar hem toe. Maar het duurde uiteindelijk maar 10 minuten en hij sliep. Eigenlijk ging het gelijk goed sinds ik dit probeer door te voeren. Hij gaat best snel slapen zonder heel erg krijsen. Maar je moet er zelf wel achterstaan, anders lukt het niet. Het geeft me zoveel rust nu... Ik hoop dat het zo blijft gaan. Ik probeer er ook echt rust in te brengen voordat hij gaat slapen, ook overdag. Eerst rustig zitten met een boekje bijvoorbeeld. Ga zelf maar eens op bed liggen als je net druk bezig bent geweest. Dan slaap je ook niet gelijk. Je moet zelf ook de rust vinden om te kunnen slapen. En ik denk dat in elk geval mijn zoontje dat ook erg nodig heeft, dit omdat hij erg snel is met alles en erg druk kan zijn.

Nou sorry voor het lange verhaal...

 

Je moet natuurlijk altijd wel kijken hoe je kind huilt... Bij ons staat hij echt te roepen en tussendoor te krijsen. Als ik dan naar hem toe ga weet hij: hoe harder ik ga krijsen hoe eerder ze komen. Lijkt me nou ook niet echt goed.

Dit is juist wel goed! De hechtingsfase van 9 maanden ontwikkelt zich nu rond deze periode. Laten blijken dat je er bent, als je kind je roept is een fase waarin hij leert dat hij op jullie kan bouwen.

Als hij echt huilt als hij verdriet heeft zal ik er altijd voor hem zijn en hem troosten en knuffelen. Maar hij zal toch moeten leren dat hij alleen moet leren slapen.

Dat leren ze ook, maar niet met 9 maanden. Kinderen van die leeftijd hebben een nog niet volledig ontwikkeld slaappatroon. Zij hebben periodes waarin ze licht slapen, pas later, als ze ouder zijn, vallen ze tijdens het wakker worden weer in slaap.

Stel je blijft bij hem zitten of hij valt altijd in slaap in jouw bijzijn. En dan leg je hem slapend in bed. Er komt een moment dat hij weer wakker word en denkt, he waar is mama/papa? Dan voelen ze zich helemaal in de steek gelaten want dan ben je "stiekem" weggegaan.

Nee, je kind dent niet, dat je stiekum bent weg gegaan. Dat kunnen ze nog niet bedenken. Ze missen wel jouw geur/aanwezigheid van iets wat vertrouwd voor ze is, namelijk JIJ!
En die geur/veiligheid die willen ze weer ervaren.


Dit kan hetzelfde zijn als dat je weggaat, je kan beter afscheid nemen en dan even laten huilen, dan dat je het kind gaat afleiden en dan "stiekem" weggaat.
Dit is echt onzin wat je zegt, heb je dat zelf bedacht?

Een kind moet ook leren dat het niet altijd zijn/haar zin krijgt.
Met 9 maanden? Een kind ontwikkelt een oorzaak-gevolg idee pas rond het 3e levensjaar. Hoe kunnen ze nou begrijpen wat hun zin is?
Het enige wat ze weten is dat hun basis, jij, er niet is, en die willen ze.


Ze zijn niet de baas dat zijn de ouders. En slapen moeten ze toch echt zelf leren, want stel als ze 's nachts wakker worden is het ook wel prettig als ze zelf weer in slaap kunnen vallen zonder hulp van ouders.
Dat is inderdaad een leerproces, wat soms wel enkele jaren kan duren. Nogmaals, als je kind juist merkt dat je er niet bent, als hij zij hierom vraagt ontstaan er hiaten in het veiligheids/hechtingsproces.
Hierin maak je natuurlijk onderscheid tussen brabbelen en weer slapen, en huilen.

Ik heb er zelf ook mee zitten worstelen, wij hebben ook naast zijn bed gezeten, met hem op ons bed gelegen. Maar schiet je er wat mee op, nee eigenlijk niet. Ja uiteindelijk valt hij na een half uur naast hem zitten wel een keer in slaap, maar heb je daar zelf zoveel zin in 3 keer per dag?
Pardon? Doet je kind dit bewust met 9 maanden? Hoe denk je dat je kind zich voelt? Die denkt natuurlijk, laat ik maar wakker blijven, want dan krijg ik papa en mama lekker geirriteerd.....

Wij deden ook alsof we sliepen naast zijn bed op de grond. Eerst werkte het nog wel, maar de laatste dagen kregen we allemaal knuffels naar ons hoofd... Maar goed, iedereen zou toch willen dat je je kind in bed legt en dat hij/zij zelf in slaapt valt zonder te zeuren of te huilen.

Volgens mij vind jij je kind vooral heel lastig momenteel.... tja, daarvoor is het een klein kind. Dat houdt zich niet aan ritmes en kan al helemaal niet klok kijken. En heel bewust zeuren en huilen???


Ongetwijfeld doe je alles wat in je vermogen ligt om het je kindje naar de zin te maken, maar bepaalde ideeën van je zijn niet erg realistisch.