Op zoek naar je biologische ouders…

Voor mij geldt dit net zo (alleen heb ik geen zus, maar een broer). Toch voelde ik op enig moment wel de behoefte om te weten waar ik letterlijk vandaag kom. Via dat ene tv programma is dat gelukt (mijn verhaal is online niet meer terug te vinden overigens) en tien jaar na dato mijn biologische moeder in mijn geboorteland opgezocht. Daarna geen contact meer gehad (vanuit beide kanten) en daar helemaal oké mee. Ik kijk met een goed gevoel terug op beide ervaringen.

 

Een vriend van mij is een paar jaar geleden op zoek gegaan naar zijn biologische ouders.
Zijn moeder was gestorven door hongersnood dus was de zoektocht vooral gericht op zijn vader.
Helaas bleek dat zijn vader een jaar voordat ie ging zoeken was overleden tijdens een auto ongeluk.
Hij heeft nog wel een biologisch broertje maar die heeft ie nog steeds niet ontmoet.
Die woont in het zuidelijke gedeelte van het land waar ze vandaan komen.

 

Ik heb pas het boek afstandsmoeders gelezen. Dat gaat over vrouwen die tussen 1950 en 1970 een kindje (of soms zelfs meerdere) min of meer gedwongen hebben moeten afstaan. Ik vond het heel indrukwekkend om te lezen.

 

Geen persoonlijke ervaring, maar wat een mooi topic. Bijzonder al die verschillende visies.

Wat nu in grote delen van de wereld heel populair is, zijn dna testen voor thuis. Daarmee kunnen ook verwanten worden opgespoord. Je moet natuurlijk maar net geluk hebben, maar misschien is dat een optie? Dat zou je op jezelf kunnen doen.

23andme and myheritage zijn twee namen die zo bij me opkomen.

 

Mijn nichtje is geadopteerd... ze zijn altijd heel open erover geweest tegen haar, ze hebben ook info over haar biologische moeder, maar die delen ze alleen met haar wanneer ze daar zelf aan toe is of naar vraagt. Ze is nu 12 jaar en heeft er tot nu nog geen behoefte aan.

 

Mijn oma was geadopteerd toen ze een jaar of twee was (geboren in 1910). Vanuit een dysfunctionerend gezin uit Amsterdam, en is in de achterhoek terechtgekomen. Ze heeft het heel erg goed gehad bij haar familie (dat gezin had al een aantal biologische kinderen), volgens mij voelde ze de behoefte om haar biologische ouders te vinden daarom ook niet zo. Maar dat had ook kunnen komen doordat ze erg slecht werd behandeld door haar biologische ouders. Naar het schijnt waren ze alcoholist. Mijn oma had wel veel biologische broers en zussen (het waren 10 kinderen in totaal) en daar had ze later wel (veel) contact mee.
Ze zei wel eens dat haar adoptie letterlijk haar redding was, helemaal omdat ze uit een joods gezin kwam. Maar dat is altijd achteraf praten natuurlijk.

 

Kwam dit artikel tegen en moest aan je topic denken.

https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/artikel/5248753/zomer-van-je-leven-adoptie-leena-de-wilde-terug-naar-geboorteland-india?fbclid=IwAR0h21WJ7iO3P6wMJibNYpFh-YhIXmQcTK0ul_UryeIx4OdVCDNhmoDMcA0

 

Vragen mag altijd, maar verder dan Azië wil ik het niet specificeren (wil in het kader van enigszins anoniem blijven bepaalde dingen niet op dit openbare forum zetten).

 

Ik ben geadopteerd en natuurlijk wilde ik wel de informatie (als in alle briefwisseling en documenten) inkijken. Ik wist al op vrij jonge leeftijd dat ik geadopteerd was, was adoptie binnen eigen land dus geen grote uiterlijke verschillen met zijn ouders.

Een vriendin van mij, net iets ouder is ook geadopteerd. Ik wist al heel lang dat zij geadopteerd was maar ik mocht natuurlijk niets zeggen omdat dat van haar adoptie ouders moest komen. Zij hebben het haar verteld net voor haar 18e. Ze is een tijdje op de dool geweest en is op zoek gegaan naar haar bio moeder.

Zelf heb ik nooit die behoefte gehad. Ik wist al vrij jong dat ik geadopteerd was maar mijn ouders waren mijn ouders. Met mondjesmaat kreeg ik papieren te zien en toen ik 18 werd kreeg ik alles. Mijn moeder zat toen te huilen, bang dat ze me zou verliezen. Echt zij is mijn moeder voor mij en de rest doet er niet toe.

Ik heb dus nooit een poging gedaan om op zoek te gaan naar mijn biologische moeder. Niet toen ik 18 werd en nu nog steeds niet.

@Saartje33 Ik snap dat jij heel nieuwsgierig bent maar ik zou echt niet gaan zoeken. Mijn kinderen zijn een stuk jonger dan jij nu bent maar ik zou het echt niet leuk vinden dat zij op zoek zouden gaan naar mijn bio moeder terwijl ik dat zelf helemaal niet wil.

 

Als ik kijk naar een jongen in de klas van mijn dochter.. hij is geadopteerd uit China en hij ziet zijn adoptieouders als ouders. En toch: hij trekt naar mijn dochter omdat ze er hetzelfde (min of meer dan) uitziet als hij. Hij ziet iets van zichzelf in haar en dat helpt hem.

Mijn dochters heb ik zelf gedragen maar zijn dus halfbloed. De jongste voelt zich Nederlands. De oudste voelt zich Aziatisch en heeft ook veel behoefte aan mensen die er hetzelfde uitzien, eten, geuren maar ook bv op reis willen om familie en het land te zien. Het is blijkbaar net hoe je er zelf ook naar kijkt...

 

Ik snap je maar ook niet helemaal kinderen "van" kunnen toch ook nieuwsgierig zijn naar hun roots, dat mag toch. Ik zou ze ook niet tegenhouden

 

Er zit bij ons een heleboel onder dat stukje geadopteerd zijn. Mijn moeder is echt al haar hele leven boos, echt super boos er over. Dit heeft voor mij maar vooral mijn broer enorme gevolgen gehad in hoe zij met ons is omgegaan. Ze is zo boos door een verhaal die ze zelf gecreëerd heeft in haar hoofd, de waarheid kent ze niet. Ik zou die waarheid willen weten. Ik zou die boosheid uit haar willen halen. Het heeft haar en ons zo veel verdriet gedaan.

Mijn moeder heeft ook een aantal ziektes die erfelijk zouden kunnen zijn, maar dat hoeft niet. Als we meer medische info hadden van haar familie dan wisten we ook of dit gevolgen heeft voor mij of voor onze kinderen. dus ja ik ben nieuwsgierig