Peuter 3 vindt andere kinderen niet leuk

Beetje loslaten is mijn advies. Mijn oudste is net zo en ik vond dat maar lastig. Blijft hij als we ergens zijn steeds bij mij zitten. Ik vond het vooral lastig ook richting de kleuterklas. In het begin deed hij daar hetzelfde. Kat uit de boom kijken en meer observeren. Na ongeveer 2 maanden ging hij spelen met kindjes en nu heeft hij het eerste jaar erop zitten en het is zon ander kind! Veel vriendjes, praatjes, meedoen, rennen, als we nu dagjes uitgaan ook dingen proberen, echt anders! Hij kan nog steeds wel willen toekijken vooral bij wat dominante kindjes of pas na een paar uur loskomen maar het gaat steeds sneller. Het lijkt alsof hij vertrouwen heeft in de situatie (of plek, of zichzelf) dat het dan ineens goed is. Een beetje zoals bij jou zoontje dat dat op se peuterspeelzaal wel goed gaat.

Ik zat ook met hem op Dreumesgym maar hij wilde heel vaak niet mee doen. Zo ook niet in het begin van ons sportieve naschoolse opvang. En nu doet hij fanatiek mee.

Ik heb mij er ook best druk om genaakt en alles geprobeerd. Maar nu weet ik dat hij zo is en het goed is gekomen. Ik zeg nog wel eens als hij bij mij blijft hangen dat hij wel mag gaan spelen maar dring niet aan, ik volg hem een beetje.

 

Onze zoon (net kleuter) is ook een afwachtend type. De laatste tijd wordt het minder en doet hij ook 'stoerdere' dingen.

Bij ons valt en staat alles met positieve ervaringen. Het ging heel lang heel goed, ging alleen naar de speeltuin op het veldje de camping, speelde met andere kinderen. Tot er een ouder kindje ineens met stokken rond ging draaien; voor hem heel onveilig. Kwam dus al huilend bij ons en wilde niet meer alleen.

Wij pushen hem niet alleen iets te moeten, maar proberen hem te sterken in wat hij zelf kan. Bij speeltuin of met anderen soms eerst meespelen of het interessant maken (uit de tent lokken om toch mee te spelen), dan (soms subtiel) verdwijnen en later weer terug komen en benadrukken hoe leuk hij speelt. Het lijkt te helpen dat hij zich wel gezien voelt door ons, dat het veilig is en we hem wel in de gaten houden.

Tegenwoordig klimt en doet hij dingen die hij spannend vindt, maar als er andere kinderen tegelijk zijn (bijv. tegelijk bij glijbaan of klimtouw) dan stopt hij ermee, hoeft het niet meer of 'vind hij het niet meer leuk'. De confrontatie vindt hij te spannend en hij cijfert zichzelf dan weg.

Daar hebben we het nu dus vaker over een we benadrukken en helpen dat hij niet weg hoeft te gaan.. dat het samen (om de beurt) kan.
Omdat hij nog enigst kind is (en geen neefjes en nichtjes) heeft hij thuis en in de familie niet veel van dat soort strubbelingen mee gemaakt. Dus dit soort dingen zijn nieuw buitenshuis.

Wij proberen veel complimenten te geven en positieve dingen te noemen (of juist te benadrukken ) ook over het spelen. Dit helpt hem en maakt hem minder onzeker.

 

Ik zou hem inderdaad zoveel mogelijk naar omgevingen gaan waar andere kinderen zijn. Laat hem maar observeren, daar leert hij alleen maar van. Het samen spelen komt vanzelf (tot een jaar of 5/6 is het vaak sowieso naast elkaar spelen i.p.v. echt samenspelen). En ook eens vragen hoe het op het KDV gaat los van het vriendje. Misschien kunnen ze hem daar ook begeleiden mbt het samenspelen met andere kinderen.

En een andere vraag: heeft hij er zelf last van of vindt hij het wel prima? Dan lekker zo laten en af en toe blijven stimuleren en situaties bespreken/naspelen, zodat hij leert hoe hij kan reageren. En niet te veel zorgen maken; meestal komt het vanzelf.

Mijn jongste was/is ook zo, in tegenstelling tot de oudste toen ze jong was. Ik heb altijd gevoeld dat het wel goed zou komen. En inderdaad, ze is inmiddels 7 en super sociaal, ze doet totaal niet meer onder voor haar grote zus. Ze kijkt nog steeds de kat uit de boom, dat is haar karakter en dat lijkt me prima.

 

Het is lastig, maar ik zou gewoon met zijn gevoelens mee gaan en niet gaan pushen. Natuurlijk kun je hem wel stimuleren en aan hem vragen van goh wil je eens met dat kindje spelen of zullen we eens van de glijbaan gaan, maar het vooral bij hem laten die keuze. In mijn ogen werkt het pushen alleen maar tegen, dat ze nog meer in hun schulp kruipen. Jij bent zijn veilige haven, hou dat ook zo voor hem.
Ik herken het van mijn dochter, die was, en is soms nog steeds, in vreemde of drukke omgevingen echt in zichzelf gekeerd. Was wel motorisch heel sterk al van jongs af aan, dus ondernam wel veel dingen in de speeltuin, maar niet met andere kinderen. Ze keek er inderdaad wel naar vanaf een afstandje en deed ze dan ook wel na, maar sloeg echt dicht als de kindjes te dicht bij kwamen. Ze is laat gaan praten vanwege een klankontwikkelingsprobleem, dus daar kwam ook een groot gedeelte van die angst vandaan.
Ik heb haar in deze situaties ook echt wel gestimuleerd om haar grenzen te verleggen, maar heb wel altijd haar grenzen bewaakt. Ik was, en ben nog steeds, haar veilige haven, maar het laatste jaar (sinds school) is die veilige haven steeds minder nodig. Maar ze zal nooit een kindje zijn wat op de voorgrond zal treden en dat is ook oke.
Dus mijn advies zou zijn, geef het de tijd. Stimuleer hem, maar ga niet over zijn grenzen heen. Bv met dat kindje van je vriendin, wellicht dat je zoontje dan wel durft te spelen als jij ook mee doet. Bouw dat dan een beetje op en misschien dat hij dan na een aantal keer wel (eventjes) alleen met dat jongetje durft te spelen.
Hier ging het eerste jaar van school echt een stuk beter, haar wereld werd groter, ze 'leerde' met andere kindjes om te gaan en ook wat meer voor zichzelf op.te komen (liet altijd heel snel 'het kaas van haar brood eten'). Als hij nu op.het kdv ook een vriendje heeft, zal.dat op school vast ook gaam gebeuren en omdat hij daar 5 dagen per week met dezelfde kindjes in de klas zit zal dat vertrouwen hopelijk ook toe nemen.

 

Die van ons slaat dicht bij drukte. Heb je een clubje kinderen die heel leuk spelen, stapt zij er niet op af. Heb je een kindje los die met bijv een keukentje speelt dan wil ze wel meedoen, schuift er dan een tweede en derde kindje bij en speelt dat samen en niet te wild is dat ook geen probleem.

Maar raakt ze t overzicht kwijt dan maakt ze dat ze weg komt en blijf op afstand. Op de kdv heeft ze wel een heel lief vriendje die altijd naar dr omkijkt, die krijgt ook veel bij dr gedaan. En 1 vriendinnetje waar zij weer heel erg naar omkijkt die zij weer helpt.

Maar komen we dr ophalen is t altijd een hele berg kinderen op 1 plek en daar zowat zo ver mogelijk vandaan is zij, al of niet samen met dr vriendje/vriendinnetje. Dat sluit gewoon leuk op elkaar aan, speelt uitvoerig met elkaar en op hun manier dolenthousiast, maar zijn allemaal wat rustiger in benadering.

Vreemde kindjes ook geen probleem, maar dan wel 1op1, of 2 op 1 als ze rustig zijn. Wild spel, dolenthousiast op dr afrennen en ze neemt direct afstand en verschuilt zich achter de eerste de beste die ze vertrouwd (ouders/grootouders/juf) of die wel rustig is.

Eenmaal gewend en met overzicht is t juist weer de partyanimal van de groep.

Ze houdt gewoon niet van drukte/onvoorspelbaarheid/gebrek aan overzicht. Ik maak me er nog niet heel druk over bij haar, want ik herken t van mezelf en dan mn man ook. Hebben zelf een hekel aan mensenmassa's, en bijv. concerten of in de kroeg staan we altijd aan de rand. Dat hebben we al zolang als we ons kunnen herinneren, voor ons is t normaal en ander ziet t allicht als typisch.

HSP'er omschrijving klopt bij ons allemaal wel ookal heeft niemand die stempel hier (noch de behoefte daar aan, we reageren allemaal zo dus dat is "normaal"). Lees er eens over, misschien zijn er dingen bij die je herkent als je t leest die je in t voordeel kan gebruiken waar je nu tegenaan loopt. Je kindje hoeft geen HSP'er te zijn hoor, maar allicht vind je er wat tips bij die zouden kunnen helpen.

 

Hier ook een jongetje van 3 met dat karakter. Bij hem was het totdat hij bijna 3 werd echt behoorlijk extreem, ik maakte me er best wel zorgen om. Andere mensen die constant benadrukken ‘dat hij ook gewoon lekker met de andere kinderen mag spelen’ (op een feestje bijvoorbeeld), maakten het er niet beter op, ik werd er zelf ook onzeker van of dit wel normaal was. Ik heb toch bewust nooit gepusht, als hij liever bij mij zit, dan is dat maar zo. Als ik zag dat hij het wel leuk leek te vinden om mee te doen, hielp ik hem wel op gang.
Met 2,5 ging hij voor het eerst naar de psz, nooit naar kdv geweest. Dit was een ramp omdat hij ook nog eens bang is om bij mij weg te gaan en daarnaast de andere kindjes dus eng vond. Toch volgehouden en na 3 maanden ongeveer begon hij los te komen, nu zit hij er driekwart jaar en is hij echt een mega stuk vooruit gegaan. Ook op verjaardagen/speeldates etc. speelt hij met andere kindjes.
Ergens had ik ook steeds wel het gevoel dat het goed zou komen. Hij heeft nu nog dingen die hij lastig vindt maar ik heb nu het volle vertrouwen dat dit ook helemaal goedkomt. En ben blij dat ik hem (behalve met het doorzetten dat hij naar de psz ging) nooit gepusht heb.
Dus ik zou vooral vertrouwen proberen te hebben dat dit wel wat bijtrekt. En weet je, ik speelde zelf als kind ook liever alleen of met hooguit 1 ander kind, dat mag ook gewoon he.. Niet iedereen hoeft een hypersociale figuur te zijn

 

Is helemaal niet gek van je peuter, ze leren pas samen spelen vanaf een jaar of 3 (en de 1 kan dat al op z'n 3e verjaardag en de ander pas tegen dat ie 4 wordt of nog later).
Bovendien ontdekken ze hun eigen grenzen nog volop en soms helpt het dan als je even achter papa/mama kan schuilen
Behalve het loslaten, niet te veel pushen en vooral ook zelf het goede voorbeeld geven (maak bijv. regelmatig een praatje met een onbekende) kun je verder niet veel doen vrees ik.