Voorgeschiedenis Ik kende mijn huidige man een jaar. In dat jaar ging mijn relatie met mijn ex zo slecht dat deze eindigde. Kort daarna trok ik bij mijn huidige man in. Een maand later was ik zwanger. Hormonen gierden door mijn keel. Ouders die op tilt sloegen en korte tijd niks van zich lieten horen. Gelukkig is dit hersteld. Ex die op m'n nek zat. Hoe kon ik van hem niet zwanger zijn geraakt en met mijn huidige partner wel? Mijn ouders zagen liever dat ik naar mijn ex terug ging. Later bleek (wist ik al) dat mijn ex mij financieel heeft uitgekleed, mijn ouders lieten mijn ex vallen en hebben sinds een klein half jaar geen contact meer met hem. Voor mijn ouders was dit heel moeilijk. Mijn huidige man is erg negatief. Hij is jong zijn moeder verloren, 2 jaar geleden zijn vader. Heeft al jaren ruzie met 1 zus om... niks! En zijn broer wil niet gevonden worden. Een klein select familie weet waar hij is maar daar hebben wij geen contact meer mee. Recent is z'n neef gescheiden (zoon van zus, met zus wel contact) en heeft dat broertje een hartinfarct gehad. Zijn zus heeft het zwaar met beide zonen en liever belt mijn man haar zo min mogelijk anders krijgt hij een complete klaagzang hoe moeilijk het is. Meestal bel ik dan maar en hoor het aan. Sinds de dood van zijn vader is er weinig meer wat leuk is. Onze dochter is het enige nog wat leuk is. We hebben vaak wat irritaties. Van een film kijken tot het feit dat ik de autodeur tegen een andere deur zet om mijn dochter in de auto te zetten. Gelukkig leggen we het altijd bij. Vaak ben ik het met excuses, soms hij. Meestal krijg ik na z'n werk een knuffel voor de ruzie van de avond er voor. Ik vind de negatieve houding best erg. Wat kan ik er aan doen? Ik hou zielsveel van hem en hij van mij, daar is geen twijfel over! Ik heb niks aan tips van: - ging wel erg snel tussen jullie! (Weet ik!!!) - kop op (lekker makkelijk!!) Lang verhaal sorry maar ik hoop dat er wat bruikbare tips komen...
Misschien is het wat om samen leuke uitstapjes te plannen. Van leuke dingen doen word je zelf ook vrolijk. En anders misschien eens naar de huisarts om te praten, misschien dat hun jullie verder kan helpen. Succes!
Samen dingen doen, met z'n tweeën. Die tijd hebben jullie eigenlijk maar heel kort gehad, maar is echt belangrijk om dichter bij elkaar te komen. Ga bijv lekker wandelen in het bos of op het strand, kook uitgebreid en heb een etentje waarbij je in alle rust ontspannen kan praten. Praten over wat er in je omgaat is belangrijk, hoe zie jij dingen en hoe kijkt hij er tegen aan? Veel energie in elkaar steken dus. Succes!
Ja idd Lekker met z'n 2e uit gaan eten Of naar de bios Weekendje weg Wandelen in het bos Etc Of samen met jullie kleine naar de dierentuin of naar het watermuseum Gaan zwemmen Ff geen gezeur van anderen en alleen maar met elkaar bezig gaan Las n date night in 1x pm Samen heerlijk wat doen om te "daten" Ik ben nu samen 14 mnden met mijn mopje waarvan nu 8 mnd zwanger En vind het echt super belangrijk om samen nog dingen te ondernemen en elkaar niet "uit het oog te verliezen" . De zs en straks n kleine geeft toch n andere draai aan de relatie Waar de kleine vaak toch eerst komt en dan pas paps en mams.
Is hij altijd zwaar op de hand geweest? Zo nee, dan zou hij iets van een depressie kunnen hebben en dan is hij denk ik het meest gebaat bij een psychiater. Ik zeg bewust: psychiater omdat die indien nodig medicijnen mogen voorschrijven en psychologen niet. Wat overigens erg goed werkt is 'runningtherapie', dan ga je samen hardlopen en dat schijnt de behandeling erg te helpen. Maar dat terzijde. Sowieso is sporten en een gezonde leefstijl erg belangrijk om lekker in je vel te zitten en veerkracht te hebben. Als hij altijd al zo is geweest, dan is het mogelijk zijn karakter en dan weet ik niet goed wat je zou kunnen doen.. Hoe oud zijn jullie? Hoe volwassen is hij (en ben jij)? Hoe heeft hij het thuis geleerd, qua relaties en omgaan met het leven en met verdrietige zaken die daarbij horen? Dat zijn allemaal dingen waar je mogelijk nog iets mee kunt. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval!
Maar hoe kan het dat jij je man een jaar kent, maar een kindje hebt van 19 maanden + zwangerschap? Met andere woorden; ik snap je verhaal niet ..
Misschien zit hij er doorheen? Is het hem allemaal teveel geworden, en dan krijgt ze gene van wie je het meest houd het toch vaak het zwaarst te voortduren. Probeer met hem in gesprek te gaan, zit hij niet lekker in z'n wel inderdaad even naar een psycholoog gaan. Klinkt vaak zwaar, maar als hij er gebaat bij is. Het lijkt me best heftig beide ouders niet meer in het spel, geen familie waarop je terug kan vallen. En ontspan samen. Boek een dagje weg.. (prive sauna en zwembad, lekker uiteten, biosje) Hopelijk is zijn negatieve houding snel over, want ik kan me erg goed voorstellen hoe dat voor jou moet zijn.
Klinkt inderdaad alsof hij erdoorheen zit. Hij heeft zo goed als geen contact met zijn familie die er nog is en jij staat het meest dichtbij hem dus bent ook degene die hij dan vertrouwd wat emoties uiten betreft. Op dit moment zijn dat lijkt het dus negatieve emoties.. Ik denk dat jullie moeten investeren in uitjes samen, televisie en telefoons uit en wijntjes erbij, en gelegenheid maken om te praten. Over luchtige dingen beginnen, herinneringen ophalen en daar rollen meestal ook wel de meer serieuze gesprekken uit. Niet forceren en geduld hebben!
Ik denk dat gezellig samen wat doen niet zal helpen op de lange termijn. Zo'n negatieve houding gaat hem uiteindelijk opbreken. Zal hij open staan voor een gesprek met een psycholoog? Het klinkt altijd heel zwaar een psycholoog maar ik denk dat hij positieve gedachten moet zien te creëeren zodat hij alles op een positieve manier kan benaderen ipv negatief.
Wij zijn beide volwassen iig, ik ben 28 en hij is een stuk ouder. Relaties thuis was normaal, elkaar lekker pesten natuurlijk en kreeg ook straf. Kon goed met elkaar opschieten. Altijd heel eerlijk geweest. Toen zijn moeder is overleden is er een dominee gekomen, verteld dat z'n moeder is overleden (in het zkh) en hij mocht weer verder spelen. Mocht niet bij het hele gebeuren aanwezig zijn ook de begrafenis niet. Heeft het nooit verwerkt natuurlijk. Jaren later kwam er een vrouw in huis, werd zijn stiefmoeder (dit jaar overleden). Ik krijg m zowieso niet naar een psychiater en al helemaal niet aan de pillen. Hij is geen prater hoewel ik er meer 'uitkrijg' dan in het begin. Een flink stuk karakter dus! Bedankt voor de tips!