Ik heb zelf een darmziekte en 3 dagen na de bevalling kreeg op 4 plaatsen in mijn lichaam reuma. Dan voel je je heel heel erg slecht. En omdat daardoor ook de productie niet op gang kwam en ik geen domperidom mag gebruiken heb ik er na 4 dagen het bijltje bij neer gelegd. Ik kon niet zitten, mijn arm niet optillen, had reuma in mijn knieen en tenen. Ik heb alleen maar gehuild, gehuild en gehuild. En dan zijn er nog altijd mensen die zeggen: ja had je maar even doorgezet. Bij mijn tweede heb ik 1,5 maand bv en fv dubbel gegeven. Helaas was het na de tweede hetzelfde verhaal als bij de eerste. Wel iets minder reum en daarom heb ik het wat langer volgehouden. Ik ben heel erg goed in zwanger zijn. Heb nergens last van. Ook heel goed in bevallen, maar bij beide kinderen is mijn kraamtijd nu niet echt leuk geweest. Jammer dat er dan altijd mensen zijn die beweren dat als ik even door had gezet, dat het dan wel goed zou komen. Ik heb respect voor bv moeders dat ze het zo goed kunnen, maar mijn lichaam kan het niet. Wat ben ik blij dat er ook nog kv bestaat.
Genoeg Al heb ik het dan niet specifiek over iemand van het forum. Ik heb vooral bij de jongste veel commentaar gekregen (om het CB maar weer eens te noemen, al luister ik daar eigenlijk niet naar.) Hier in de omgeving is het voornamelijk BV dat gegeven wordt. Dus ook genoeg commentaar als je hebt besloten om te stoppen. Tja, geen melk en een meisje dat niet aankomt en (achteraf gezien) stille ondervoeding had maakt dan niet uit. BV moet hier gegeven worden, zo niet, dan heb je gefaald. Maar goed, het is streng gereformeerd in het dorp dus misschien dat dat ook een grote rol speelt.
Ik vind het vooral vreemd dat je de laatste zin uit deze artikel niet sanhaalt. Waarin gewaarschuwd wordt dat het kind via bv verslaafd raakt aan nicotine en afkickverschijnselen kan krijgen als de moeder stopt met roken. Of het stuk waarin wordt aangegeven dat de baby slechter kan groeien.. Een bijzaak waarschijnlijk...., maar ik lees dezelfde risico's als roken tijdens zwangerschap, wat vrijwel verboden is.
Bepaalde mensen hier in Duitsland in een babygroep waar ik zat. Ik was de enige kv-voedster. Sneue dames iig.
Ik had heel graag BV willen geven maar toen ik uiteindelijk met persweeën in de ambulance naar het ziekenhuis belandde liep het allemaal ineens heel anders dan ik voor ogen had! Toen mijn zoontje na 2,5 persen met de tang gehaald werd was hij zo blauw als een smurfje. Ik heb hem nog geen 30 seconden op mijn buik gehad toen hij weggehaald werd en ik hem pas 5 uur later weer zag aan de beademing en met antibiotica infuus voor een infectie. In het ziekenhuis ben ik meteen gaan kolven en wat een lichtpuntje in donkere dagen dat ik na 2 dagen al flesjes van 100ml kolfde, ik was helemaal trots op mijn productie! Maar toen ik na 2 dagen mocht proberen aan te leggen raakte mijn zoontje elke keer enorm gefrustreerd. Ik zat natuurlijk vol hormonen en had niet bepaald voor ogen gehad dat het allemaal zo zou lopen dus toen ik na de 5e dag in het ziekenhuis (onder begeleiding van diverse lactatiekundigen) nog geen resultaat had was ik er helemaal klaar mee! Ik had mijn zoontje potdomme haast nog nooit tevreden gezien en hij was al bijna een week oud en ik had al zoveel dingetjes moeten missen. Eerste keer verschonen, badje, huid op huid contact. Ik zou het thuis met de kraamzorg een 2e kans geven maar ook dat was na een week nog steeds huilen met de pet op. Had ik doorgezet, was het dan wel gelukt? Misschien ja maar na 2 weken deze ellende ben ik wel blij met mijn keuze voor de fles
Mijn dochterje lag de eerste week in het ziekenhuis met een bacteriele infectie. Dit was voor mij juist een reden om fulltime te kolven, omdat ze het zo moeilijk had. De moedermelk ging met een sonde haar maagje in. Daarnaast kreeg ze ook KV ('s nachts). Eenmaal thuis ging het aanhappen niet goed. En ben Ik door blijven kolven en heb haar met een flesje de moedermelk gegeven. Wat ik te kort kwam vulde ik aan met KV, zodat ik zo min mogelijk stress had. Toen ze goed begon aan te komen, heb ik haar steeds vaker aangelegd. Wanneer dat niet ging omdat ze gefrustreerd raakte, of omdat het pijn deed bij mij, kolfde ik en gaf ik haar gewoon het flesje weer. Langzaam maar zeker ging het steeds beter! Na ongeveer anderhalve maand kon ik haar volledig BV geven. Vanaf toen heeft ze geen KV meer gekregen. Kolven doe ik nog steeds af en toe, zodat ik mijn handen vrij heb en mijn man een flesje kan geven. Ik ben dus zeker niet anti KV, maar wel pro BV. Ik heb erg veel gehad aan de artikelen op borstvoeding.com. Zowel om mij mentaal te steunen, maar ook om te lezen hoe ik de productie kon stimuleren dmv kolven.
Ook ik heb de moed op willen geven. Ik kon hem ook niet voeden, alleen maar kolven... En dat heb ik meer dan 2 maanden vol gehouden, totdat hij eindelijk bij mij dronk! Bij een 2de zou ik dat meteen weer doen! Maar ik vind ook dat het voor iedereen een persoonlijke keuze is en dat we dat ook moeten respecteren.
Sorry hoor, maar mijn zoon is geboren een week na de crematie van mijn pa, dus vertel me niets over stress en BV. BV geven is een kwestie van willen, niets meer en niets minder. Beter een gelukkige mama blabla is een excuus zoeken voor niet willen.
Dat is niet helemaal hoe ik het bedoel. Er zijn situaties dat BV ECHT niet gaat. En dat is ongeveer bij 2 of 3 procent van de mama's. En die zal ik nooit iets verwijten. Het excuus "liever een blije mama blabla" wordt idd vaak als excuus gebruikt omdat overstappen op een fles makkelijker is. In veel gevallen wordt er ook gezegd het ging niet, maar is de wil er ook niet om door te zetten. Ik heb gelukkig veel BV mama's in mijn omgeving en waar zij doorgingen waar veel anderen zouden stoppen geven zij nu wel BV.
Maar is dat zo erg dan? Als iemand niet zou willen? Is het zo erg dat iemand besluit om na een x-aantal weken te stoppen met bv omdat het niet gaat, pijn doet, of wat voor reden dan ook? Gemakzucht kan het niet zijn.. de borst geven is minder werk (als het eenmaal loopt) dan een flesje maken..
Nee, helemaal geen probleem als moeders niet willen. Alleen dat zeggen ze vaak niet. Ze zeggen dat het niet gaat om allerlei redenen, maar eigenlijk is de wil er niet om door te gaan. Ook goed. Wat ik lastig hieraan vind is dat andere nieuwe moeders daardoor denken dat bv lastig is omdat het andere vrouwen niet lijkt te lukken om de een of andere reden. Alleen dat zijn 9 van de 10 keer problemen die op te lossen zijn. Het ligt dan meer aan het feit dat de wil er niet is om op te lossen. En wat jij zegt: als de bv eenmaal loopt is het inderdaad veel makkelijker. Maar dat is pas zo na een aantal weken of maanden, en die eerste weken zijn wel zwaarder met bv. Tel daar alle hormonen en onzekerheid bij op en dan is de keuze sneller gemaakt voor fv. (Dit geldt natuurlijk niet in gevallen van onoverkomelijke, medische problemen. Dan gaat het soms echt niet.)
Blijf het een gevaarlijke uitspraak vinden.. mijn grens kan lager liggen dan die van jou.. Ik had domweg geen voeding, maar het zou dus best kunnen dat jij dan denkt: jaja, je wil gewoon niet. Snap je wat ik bedoel?
@Luuz: ja, dat snap ik. Dat is ook lastig. Maar ik denk dat soms de verwachtingen ook niet realistisch zijn. Ik had ook pas na een dag of 5 voeding. Daarvoor kwam er weinig tot niets uit. Ik ken vrouwen die al na 2-3 dagen zeggen: "ik heb geen voeding, ik stop". Terwijl je dan - volgens mij - nog niet eens begonnen bent.
En dat is precies wat ik bedoel. En ja in mijn optiek, hoor ik hier op het forum mama's die alleen het allerbeste voor hun baby willen, en dat wordt van de daken geroepen, maar dan een paar tandjes bijschakelen omdat de BV niet loopt is dat niet mogelijk Vaak geen hulp gezocht, vaak geen voorbereiding geweest en dat is iets wat gewoon jammer is. Vaak zijn ook de mensen die het felst de fles verdedigen denk ik de mama's die spijt hebben van hun keuze, anders heb je namelijk niets te verdedigen, maar wees dan gewoon eerlijk. Zeg ik heb niet doorgezet. Daarom zeg ik het is een kwestie van willen. Uitzonderingen daar gelaten dus. Bij bijna niemand gaat het vanzelf, iedereen moet de eerste keer leren, mama en kind. Geef het tijd om het te kunnen leren. Ja hormonen, ja onzekerheid, ja je baby en de verantwoordelijkheid die je op je hebt genomen daarvoor het beste te geven wat je hebt. Mijn mening is dat het een kwalijke zaak is dat die verantwoordelijkheid zo nu en dan (te vaak denk ik) niet genomen wordt en er naar de fles wordt gegrepen. Want 'ik wil geen hangborsten', of ik denk niet dat het 'mijn ding' is, of 'het lijkt me niks'. Dan zeg ik GATVER. En dat is mijn mening.