Hopelijk kunnen jullie mij adviseren. Ik begrijp dat dit het verhaal van 1 kant is en dat ik momenteel boordevol hormonen zit. Maar ik wil even mijn verhaal kwijt. Mijn broer en mijn schoonzus zijn getrouwd en kregen hun eerste kindje toen ik 11 jaar was. Mijn broer en schoonzus waren toen 17 en 16 jaar. Ik was toen nog echt kind en vond het alleen maar leuk dat ik tante werd. Toen mijn nichtje geboren werd wilde ik regelmatig gaan kijken, maar dit werd (niet zo vriendelijk) afgekapt door de moeder van mijn schoonzus, waar ze inwoonden. Gelukkig kregen ze na een paar maanden een eigen flatje. Ik heb samen met mijn ouders geholpen met verven en opknappen. Daarna was ik weer niet welkom, alleen samen met mijn ouders. Terwijl haar eigen zusjes daar vrijwel iedere dag zaten. Ik heb dat van me af gezet en ik zag ze alleen als ze bij mijn ouders langs kwamen, of met een verjaardag. Mijn ouders, mijn broers en ik zijn allemaal geen praters en al helemaal niet over gevoelens. Ik heb dat de laatste jaren van mijn man geleerd. Het contact tussen mijn ouders, mij en mijn schoonzus was oppervlakkig. We hadden weinig gespreksstof en er vielen vaak stiltes. Mijn ouders werden bijna nooit gevraagd om op te passen, dat deed haar moeder altijd. Toen ik een jaar of 16 was heb ik haar gebeld en gevraagd of we eens wat af konden spreken, omdat ik het jammer vond dat we zo weinig contact hadden. En ik vond het ook jammer dat ik mijn nichtje zo weinig zag. Dit wilde ze niet (reden weet ik niet meer), maar ze heeft ook nooit wat anders voorgesteld. Daarna heb ik het altijd laten gaan. Er werden nog 2 neefjes geboren, waar ik altijd mn best voor deed om leuke kado's uit te zoeken met verjaardagen en sinterklaas. Maar het contact werd steeds minder, omdat ik ook vaak niet thuis was als ze bij mijn ouders op bezoek kwamen. Zo gingen de jaren voorbij, geen haat en nijd ofzo maar heel afstandelijk. Toen ik ging trouwen hebben mijn vriendinnen een vrijgezellenfeest voor mij georganiseerd. Bij hun vraag wie er allemaal moesten komen, heb ik er echt geen seconde over nagedacht om mn schoonzus en mn nichtje uit te nodigen. Achteraf misschien niet zo aardig, maar zoals gezegd: ik zag ze vrijwel nooit. Hier is toen verder nooit wat op gezegd. Mijn band met mijn ouders is heel sterk en we komen ook regelmatig bij elkaar over de vloer. Toen mijn dochter geboren was hebben we besloten om daar een camping bedje neer te zetten (gewoon ons eigen bedje die we zelf betaald hebben). Toen schoonzus dat bedje zag is de bom gebarsten. Mijn ouders en ik kregen van alles over ons heen. Mijn ouders hadden haar nooit aangeboden om op te passen. En ik had haar niet uitgenodigd op mn vrijgezellen feest. En er kwam nog veel en veel meer. Er was geen speld tussen te krijgen, alles was onze schuld. En mn broer zat er maar bij en zei helemaal niets. Mn ouders hebben het daarna een soort van uitgepraat met ze. Maar ik eigenlijk nooit. Ik zat toen nog vol met hormonen en ik vond eigenlijk dat zij ook wel initiatief voor een gesprek mocht nemen. Het contact ging op dezelfde manier door, eigenlijk alleen op verjaardagen. Maar nu was er steeds een grote spanning tussen ons in. Inmiddels hadden broer en schoonzus een hondje aangeschaft. Een erg enthousiast hondje (om het maar netjes te zeggen). Het beest luistert niet en springt en hapt. Toen mijn man binnen kwam met onze dochter op zijn arm, sprong het beest omhoog en hapte in de kleding van mijn dochter. Hierop vroeg ik of ze hem apart wilden doen. Maar dat wilde ze niet, want dat was zielig. Ze hebben hem toen aan de riem gedaan, maar dat is geen succes met een kruipende dreumes op de grond. Vanaf dat moment heb ik mijn dochter dus een paar verjaardagen niet mee genomen. Hier werden standaard opmerkingen over gemaakt en het werd duidelijk niet gewaardeerd. Inmiddels kan ik mn dochter weer mee nemen, want sinds haar eigen zus een kind heeft gaat de hond apart. Al die tijd voel ik me niet welkom daar en heb ik het gevoel dat ik enorm op mn tenen moet lopen als ik daar ben. Afgelopen mei was mn nichtje jarig (nou ja.... nichtje. Ze is inmiddels 22, haha). Het was een rare dag voor mij. De vader van mn vriendin was overleden en ik moest gaan condoleren. En doordat ik zoveel bekkenklachten had, moesten we krukken halen bij de welzorg. Dus daar moesten we voor sluitingstijd zijn. We zijn dus een klein uurtje op die verjaardag geweest. En ik heb uitgelegd waarom we zo snel weer weg gingen. Mn nichtje begreep het helemaal en zei ook: maakt toch niet uit, ik vind het al fijn dat jullie geweest zijn. Maar sz maakte gelijk weer opmerkingen dat we maar zo kort geweest waren. Ik voelde al dat het heeeeel verkeerd viel, maar kon mn mond houden. Daarna thuis was ik helemaal over de zeik. Nu was afgelopen zaterdag mn jongste neefje jarig (14). Het is heel erg druk bij mijn man op zijn werk, hij maakt weken van meer dan 50 uur. En de babykamer moet zachtjes aan ook klaar. Dus we hadden besloten dat hij zou gaan klussen en ik zou samen met mn dochter naar die verjaardag gaan. Vlak voordat ik weg ging, kwam de broer (en beste vriend) van mijn man langs. Hij kwam even helpen met klussen. Maar hij had de kinderen bij zich (dochters leeftijd). Dus mn dochter wilde thuis blijven. Dus ik kwam alleen aan op die verjaardag. Het duurde 20 minuten voordat ik de vraag kreeg waarom ik alleen was. Dus ik heb uitgelegd dat mijn man aan het klussen was en dat mijn dochter met nichtje en neefje wilde spelen. Nou, toen kreeg ik het weer over me heen dat het voor mn neefje niet leuk is dat ze er niet zijn (ik heb neefje 5 minuten gezien, alleen voor het kado). En dat man best even tijd kon maken. Dus ik weer rustig uitgelegd dat man om 4 uur 's ochtends begint en vaak pas rond 5 a 6 uur 's avonds thuis is. Dus dat hij alleen in de weekenden aan de babykamer kan werken, omdat ik door mijn bekken vrijwel niets kan. Zowel in het huishouden als met klussen. Zegt ze:"ja, iedereen heeft het druk". Toen heb ik gezegd dat ik het op deze manier niet leuk meer vind. En dat het als een verplichting voelt. Toen ben ik naar huis gegaan. Ik was gelijk weer helemaal over de zeik. En eigenlijk ben ik op het punt beland dat ik daar niet meer naar toe wil. Mn broer zit er als een lulletje bij en trekt zn mond niet open, dus ik heb geen idee wat hij van de situatie vindt. Ik weet dat mn ouders achter mij staan, maar als ze me openlijk steunen zien ze hun kleinkinderen niet meer. Dus dat wil ik ook niet. Mijn man staat 100% achter me. Ik weet alleen niet wat ik nu moet doen. Over een paar weken vieren mn ouders hun verjaardagen. Ik wil eigenlijk niet met ze praten. Wat zal ik doen als onze baby geboren is.... Ik vind het zo moeilijk:x
Ik zou nog eenmaal met haar praten en dan vooral ook vertellen van de eerste jaren . Geen reactie zou ik niet meer daarheen gaan voor hun , maar alleen voor de kinderen als die het waarderen en verder denken ene oor in andere uit.
Hm, lastig... Ik zou het voor nu ff laten rusten, die stress is voor jou op dit moment ook niet goed! Laat het ff zakken en kijk over een week hoe je je dan voelt. Misschien een idee om het anders op te schrijven? Ik vind wel dat je sz belachelijk reageert. Dat jij nog rustig bent weg gegaan vind ik echt klasse! Had ik echt niet kunnen doen...
Ik vind dat je alles nog lang accepteert. Zoals ik het lees (en ik ken jullie verder niet), komt het voornamelijk van jouw kant en zijn zij er alleen bij als het ze 'uitkomt'. Dan ineens moeten ze blijkbaar worden uitgenodigd, of zijn ze op hun teentjes getrapt. Ik zou lekker voor jezelf kiezen in deze. Doe waar je jezelf het prettigst bij voelt.
Ik zou als alles rustiger is geworden, met ze gaan praten. Over je gevoelens vanaf het begin. Wat je dwars zit. Als je het niet goed kan verwoorden, of het gevoel hebt niet sterk in je schoenen staat tegenover je schoonzus, zou ik het verwoorden op een briefje. Helpt dat niet? Wat wil je dan? Wat is je volgende stap? Ik kan dat hier wel neer zetten, wat je daarna zou "moeten" doen, maar dat heeft geen zin. Het is jouw leven, jullie familie en jullie beslissing hierin.
Hmm lastig, als ik jou verhaal zo lees dan is jou schoonzus altijd al zo geweest. Ik weet niet of praten na de al die jaren nog zin heeft, want zoals ik het lees is het altijd de schuld van een ander en je broer neemt het ook blijkbaar niet op voor jullie. Hoe moeilijk het ook is (vooral nu met de hormonen), laat het los. Ene oor erin ander oor eruit, trek je er niks meer van. Je geeft zelf aan dat je eigenlijk ook alles op tafel wilt gooien wat jou dwars zit maar dat de kans groot is dat je ouders de dupe worden. En als ik het zo lees hebben de kinderen een beter karakter dan moeders en tenslotte kom je voor hun en niet voor haar
wauw, wat een rust kan jij bewaren, als ik zulke opmerkingen zou krijgen zou ik echt heel anders reageren! Ik zou het voor nu los laten, maar je niet laten weg jagen bij dingen als de verjaardagen van je ouders. Mocht je over een aantal dagen/weken nog de behoefte voelen om er over te praten kun je dit nog 1 maal proberen.. maar eerlijk gezegd denk ik dat het verspilde moeite is. Sterkte met de situatie
Bedankt voor de reacties. Ik weet zelf eigenlijk ook niet wat ik precies wil, vind het erg lastig. Ik ben ook absoluut niet van plan om ergens weg te blijven vanwege haar. Ik denk ook dat het het beste is om alles even rustig te laten bezinken. En met de verjaardag van mn ouders ga ik gewoon ergens anders zitten. Maar ik vind het enorm lastig om los te laten.
Helaas heb ik ook zulke schoonzussen. Alleen heb ik er gelukkig geen contact meer mee, en dat geeft een hoop RUST!
Ik denk dat het tijd wordt eens af te spreken met z'n vieren om alles uit te praten. Wil ze dit niet dan zou het voor mij klaar zijn. Soms werkt het verhelderend om jouw kant en gevoel uit te spreken. Gooi geen verwijten over tafel en blijf dicht bij jezelf.
Tja vind het erg moeilijk als enigs kind, maar ik denk dat het misschien verstandig is je broer te belle. En even een afspraak te maken met hem alleen en al je gevoel uitleggen. Er zullen misschien ook redenen van je sz naar boven komen. Daarna zou ik met mn sz praten waar ook niemand anders bij is( zorgt misschien voor extra spanning en onnodig van het subject gaan) als dat goed gaat misschien even iedereen erbij ook je sz haar moeder en de zusjes. Nou ik moet zeggen als de kleinkids 14 en 22 zijn zal je toch denken dat die een eigen mening hebben? Ze mogen toch zelf bepalen als ze naar oma rn opa willen mag zij en kan zij hun niet ontnemen?
ik zou een brief schrijven. ik denk namelijk, dat als jij wil praten, zij je in een tel onder de tafel gekletst heeft, en je thuis weer met je boze gevoelens zit. de brief kun je eventueel samen met je man maken, om de rare (door boosheid kromme) zinnen om te zetten in goede. heel veel succes. dit is echt moeilijk!
+1 En maak een kopie van de brief zodat zij de woorden niet kunnen verdraaien! En laat die desnoods ook aan je ouders lezen als zij je ouders er bij betrekt.
Zoals ik het lees lijkt het alsof je schoonzus iets heel erg dwarszit. Ik zou zeker eens een goed gesprek aangaan, samen met je man je schoonzus en je broer. Contact verbreken lijkt me ook erg jammer want met de kinderen heb je toch gewoon een leuk contact?
Ik zou een brief schrijven. En dan het niet hebben over wat er allemaal járen geleden is gebeurd, maar gewoon, hoe je je nu voelt. Niets verwijten, maar benoemen wat de hele situatie met je doet, dat je er verdriet van hebt en dat je hoopt dat het beter wordt. Kunnen je broer en schoonzus eens bedenken wat zij willen. Ik hoop dat ze erachter komen dat zij eigenlijk ook een leukere relatie met jou willen
Ga met haar praten en vertel het precies zoals je het hier hebt neergezet. En anders spreek je een keer met je broer af.
Jeetje, het lijkt wel dat je schoonzus een grote minderwaardigheidscomplex heeft. En je broer... Een lulletje rozenwater? Ik zou haar eerlijk vertellen wat JIJ over haar denkt. Tot nu toe loopt ze alleen maar over je heen en krijg je steeds commentaar van d'r.
Verdomme zeg heeft die schoonzus van jou ergens last van dat ze zelf d'r huis niet uit kan en de telefoon kan opnemen om eens bij jou langs te gaan als ze het zo belangrijk vind dat haar kinderen met die van jou kunnen spelen.. Ik had haar al lang in haar gezicht verteld hoe ik er overdacht en hoe jij in die jaren altijd moeite hebt proberen te doen en er niks voor terug kreeg.. Wat een vreemde tante zeg..
TS, ik begrijp niet dat jij je steeds blijft verantwoorden aan je schoonzus. Een paar woorden zijn genoeg: 'Jij moet niets zeggen, want al vanaf dat ... (hun eerste kind) geboren is ben ik hier niet welkom. Je hebt nooit interesse in mij getoond, dus hoezo verwacht je dat nu wel terug?' Echt verschrikkelijk, ik vind dat je broer eens een paar ballen moet kweken, want je zs heeft hem blijkbaar gecastreerd.