De kinderen. Ze gaan zo snel. Meisje van 2,5 en van . En met name de kleine. Er gaat voor mijn gevoel een hoop langs me heen omdat oudste veel aandacht vraagt en naar speelzaal brengen enzo. Tuurlijk rationeel gezien is t logisch, ze worden ouder. Maar emotioneel trek ik het niet. Miss. Gek maat ik ga kapot van binnen. Zelfs zo erg dat ik overweeg prof. Hulp in te schakelen. .. eerst hier maar van me af typen. Ik heb er gewoon domweg heel veel moeite med dat mijn jongste geen newborn meer is. En hoewel dat ook voordelen met zich mee brengt. Het feit dat die fase voormij is. Nekt me. Ik voel het echt als afscheid en complete rouw. Kleertjes over, geen.haar op mijn hoofd die denkt dat ik zeg weg zal doen. Ik ben er ook zo van in de war. Is dit het ? Of stiekem derde wens... Ik weet het niet.. ik kom er niet uit. T houd me zo in z'n greep. Kan er met niemand over praten. En t doet ze zo'n pijn. Ik wil er met mijn man niet over beginnen. Heb t idee dat hij me niet begrijpt. Laatst een keer poging gedaan "jah, schat, ze worden groter, fijn toch"... Ja, een mannen antwoord, had 't kunnen weten... Maar voorlipig zit ik ermee.... Heel erg, heb met te grote regelmaat last van mezelf zo, en zorgt voor wrijving in gezin, en ruzie met mijn man.
Heftig he die tijd! Mijn dochter is nu ook 2 geworden en pfff wat wordt ze groot!!! Ik keek naar haar van de week en ik dacht: man man man jij bent gewoon een dame! Zo zelfstandig dr schoenen aan, klitteband vast, jas pakken, mama's schoenen pakken, netjes neerzetten. Pff het gaat zo hard...
och meid ja het is ook heftig, en zeker een keer of 100 slikken, Soms kan ik ook wel huilen.. omdat het zoo verschrikkelijk hard gaat. Ik weet 1000 procent zeker dat ik geen derde meer wil. en toch doet het zeer. Als hij weer eens zijn shirtje zelf aan doet of mijn schoenen pakt als ik sokken aan doe, of als hij steeds meer woordjes ontdekt pfoee wat word hij groot, Maar da theb ik ook met de oudste van bijna 5 Allemachtig sinds die op de bassischool zit gaat ze zoo hard.. Van geen interesse hebben in kleuren naar continu papiertjes en stiften vragen om te kleuren, ook ineens hele gesprekken voeren over de dood, of de dieren of dieren die dood gaan of wat gebeurd er met zaadjes enwat gebeurd er met kapotte auto's. Het is heerlijk om te horen maar ook slikken want man wat gaat ze hard zeg..
Herken het wel een beetje hoor. Kan ook nog niks van de babay-uitzet weg doen. Het gaat zo snel. De jongste van 1 wordt ook al zo 'zelfstandig'. Nog even en de oudste gaat naar de basisschool. Kan er ook nog niet echt aan wennen. Het is niet zo dat het me heel verdrietig maakt, maar erg en voelt het alsof ik nog niet klaar ben met zwanger zijn, bevallen en zo'n lief klein babytje. Vind het zo bijzonder allemaal. Geen tips dus, wel enigIns herkenning. Zou toch proberen om bijvoorbeeld hier ook eens met vriendinnen over te praten. Mannen staan daar vaak ietsje anders is. Jou man zo te lezen ook
veel herkenning, over mijn zoon, hij word dit jaar alweer 6, inderdaad wat spikkel zeg, gesprekken over de dood, van de week de dood van diertjes, en nog veel meer vragen waar ik soms ook echt de antwoord niet op hebt en waarbij denk hoe komt die erbij, opeens interesse in een bepaald bezigheid die voorheen niet zo had, (even geen voorbeeld van iets) opeens een grote brutale mond, en opeens een erg eigen vrije wil, zelfs in groep 1 had ik nog lief en schattig en luisterde nog volledig naar mij, maar nu, het word lastiger, nu met baby van bijna 7 maanden, ik geniet volop van de ontwikkeling, maar bij elk nieuw stapje denk ik met een zucht en soms traan aan het begin, ik denk dat heel moeilijk zal krijgen als de baby peroide voorbij is, bewust wil ook wel een derde kindje, maar ik denk dat vriend dat echt niet meer wilt, en het onderwerp aansnijden bijvoorbeeld ik weet niet, hier dus ook het feit dat met niemand echt kan bespreken, misschien hier, haha
ik herken het ook. Mijn kinderen zijn 18, 5 en 3. En ook al vind ik het super om te zien hoe mijn oudste is uitgegroeid, en zelfs letterlijk boven mij uitsteekt, ook ik denk wel eens: wat lijkt het nog maar kort geleden dat je in mijn armen lag....Over een tijdje zal hij wel uitvliegen en hoewel ik hem dat ook gun, bij het idee moet ik toch wel een beetje slikken. De jongste 2 waren deze en vorige week jarig, en dan denk ik echt; wat gaat het toch hard.....een paar jaar zijn zó om!
Herken het! Bij mijn meisje deed in het begin alles pijn, geen maat 56 meer, geen maat 62 meer enz. Flesje klaar, bedje lager, wandelwagen ipv reiswieg en ga zo maar door. Ik ben bij een psycholoog terecht gekomen (niet perse voor dit) en nu geniet ik echt van mn meisje. Zag er vorige jaar al tegenop dat ze maat 92 zou krijgen en ze echt baby af zou zijn, maar nu maakt het me niet uit, ben trots op mn grote kleine meid. Wil dolgraag een tweede, maar besef nu dat het ook goed is met zn drietjes. Begrijp je. En als het zo'n grote invloed op je leven blijft houden schroom dan niet om hulp te zoeken.
Herkenbaar.. Ik ben al een week verdrietig omdat mijn zoontje deze week 1 word😅. Niemand die het 'snapt' maar ik ben echt verdrietig! Ik wil dit niet en vind het dus ook echt niet leuk🙊. Hopelijk is die dag snel voorbij maar ik neem mezelf wel voor om die dag te genieten van zijn verjaardag. Mijn kleine baby is dan geen baby meer. Dan wordt het officieel dreumes.. Vast ook een leuke periode, maar geen baby meer
Ja... En mijn eisprong helpt ook niet mee.. Man man .. lijk wel een labiele idioot.. huil om alles en wil maar kkeertjes wassen.... Beetje zoals einde zwangerschap.
Wat heftig voor je, hoop dat je hier lekker van je af kan schrijven en als dat niet werkt je de weg naar professionele hulp kan vinden. Ik herken het niet heel erg, op wat momenten na. Natuurlijk mis ik mijn kleine baby's en had ik moeite om al die leuke kleine kleertjes weg te doen. Maar nu ik juist alles opgeruimd heb voelt het juist opgelucht. Meer ruimte overal, hele leuke peuterkamers gemaakt en ik kan wat meer doen met ze. Even naar de speeltuin vond ik zo vrselijk met een dreumes en een peuter. Nu met een peuter en een kleuter gaat dat al een stuk beter. Hoop dat dat gevoel bij jou ook komt en als er een wens voor een 3e blijft hoop ik dat dat een mogelijkheid zal zijn!
Ja.. highi. Het is wel een uitdaging om naar de speeltuin te gaan... Ik heb mijn jongste dan altijd in draagdoek op mijn rug bij me, dan ziet ze alles en ik kan mijn oudste gewoon helpen bij klimrekken. Ik ga ook gewoon schommelen,.vind de jongste dan weer prachtig. Soms denk ik. Jaaah, ik ga manlief gewoon nu zeggdn dat ik er nog een wil. Maar dan huild er een of zeurt de ander... En komen de twijfels weer... (om over de prakische zaken maar te zwijgen)
Herkenbaar, vooral bij de eerste. Bij de tweede ben ik vooral blij dat ze meer kan, wij als gezin meer kunnen en dat die moeilijke tijd achter de rug is. Maar ik heb wel het gevoel veel gemist te hebben door die stressvolle tijd toen. Daar heb ik nog het meest moeite mee nu. Babyspul is grotendeels weg, maar ook de kleertjes had ik enig moeite mee... Maar toch als ik anderen met die baby's zie, dan ben ik zo blij met bijna 3 en 4 jaar oud..!