Opa met cva depressief

Geen plekkie gevonden die beter paste en het lotgenoten forum is ook dicht dankzij de privacyregelgeving wanneer je m nodig hebt...Dan maar hier proberen of iemand nog tips heeft.

Mijn vader heeft een aantal jaren geleden een cva opgelopen. Lezen, schrijven, praten, informatieverwerking gaat up en down maar t meest verschrikkelijke is nog steeds zn energie. Hij is nog steeds hondsmoe eet dan weer ronduit dramatisch, medicatie wordt mee gestunt want dat is volgens hem dan de boosdoener, slapen gaat slecht en praten/lezen beetje aanrommelen gaat dus ook amper tot niet en dan is t dus feest en slaat de depressie weer in.

Hij zit nu weer in zo'n bui en t enige wat ik er nog uit kon krijgen bij m is dat hij dood wil, t liefste de auto pakt en wegrijdt om nooit meer gevonden te worden, hem kennende is dat met auto en al t kanaal in.

En t ergste is, ik snap m daarin best, alles wat hij leuk vond is weg. Voor een beetje hobby wat zijn interesse heeft moet je al kunnen lezen of meten. T enige wat nog resteert in zijn wereld is klok rondkijken, beetje radio luisteren en tv zappen.

Hem tegenhouden lukt me niet hij heeft een auto en mag autorijden (kan alleen geen borden lezen, niet telefoneren alswat is) hulp zoeken weigert hij (is zn eer te na) en ik hoef t ook niet te flikken want dan ben ik de boeman en hij houdt tegen iedereen om die reden al zn kaken op elkaar. Wetende dat die buien up en down gaan, tot op heden, is iedereen (met name mn moeder) dus in de toekomst dan ook zn informatie kwijt wat m scheelt en dit is niet de eerste keer dat ik t hoor alleen wel zwaarder dan voorheen.

Ik heb m inmiddels wel zover dat hij weet dat ik me dat best in kan denken dat het zo niet leuk is voor m en het erg vindt voor m dat hij zo weinig plezier in dingen ervaart en ik hem best wil helpen zoeken naar een nieuwe hobby, maar dat de plomp inrijden nou ook niet de oplossing is en ik liever zie dat ie gewoon gelukkig is met wat wel kan en daar zijn nog zat dingen tussen die we nog niet gedaan hebben.

Maar tis een eigenwijs, die cva maakt t ook echt niet makkelijker.

Pfffff, na de nodige jaren zou je verwachten dat je wat behendiger er in zou zijn om daar mee om te gaan maar wat ik hier nou weer mee aanmoet...Toen ik wegging zei hij dat we t er nog wel over zouden hebben, hij wilde niet verder praten waar mn moeder bij was. Dus voorlopig lijkt mn boodschap overgekomen te zijn maar ik zit nog in de rats. Mn moeder heeft inmiddels ook goed met m gepraat maar heeft gezien haar berichten de gecensureerde versie gehoord en ik maak dr voor nu maar even niet wijzer want dan kan ik haar oprapen, die tobt al met dr bloeddruk en aanverwante ellende (niet vreemd) en moet zich gedeisd houden.

Iemand nog tips om hier beter mee om te gaan? Want radar ukkie pikt mij feilloos op en komt mij troosten en opvrolijken en ik wil haar hier helemaal niet mee belasten. Mijn man weet wel t volledige verhaal wat ik te horen kreeg en staat net zo machteloos als ik maar steunt me.

 

Persoonlijk zou ik er ook niet naast gaan zitten in de auto maar hij heeft een keuring gehad van het cbr en heeft rijlessen gevolgd. De snelweg zou ik m niet op loslaten, maar ook daar is hij voor gekeurd en kon hij. Alleen rustig aan en de tijd nemen voor handelingen. Links en rechts gaan soms door elkaar maar dat maakt met de herkeuring niet uit als je uiteindelijk maar op veilige wijze van a naar b komt. Maar goed beschouwd een tomtom instellen en volgen...nee hoor. Ik vind t zelf maar eng, maar goed ik heb m zien rijden (wonen vlakbij dus je ziet nog eens wat) en hij rijdt heel rustig, kijkt overdreven goed bij t naderen van een kruispunt wacht gewoon als hij twijfelt. Per saldo rijdt ie nauwelijks laat t twee keer in een maand zijn dat ie naar bijv aldi of gamma gaat en t is veel. Toen hij nog niet mocht rijden was t wel anders. Echt gevalletje kont tegen de krib. Die auto gaat vanzelf weg, maar laat m nu maar even staan anders is dat gevoel van vrijheid ook weg, weer iets wat hij kwijt is.

T is een lastige man, "zelf doen" staat hoog in t vaandel en t is echt een einzelganger. We kunnen van alles krijgen maar dat wil hij niet. Een buddy om mee te praten uit t zelfde werkveld, dagbesteding incl vervoer, psychologische hulp/ondersteuning om leren om te gaan met zn beperkingen.

Maar hij weigert alles, het is echt zn eer te na. Dus ja, hij maakt t zichzelf (en mn moeder) ook niet bepaald makkelijker. Het liefste is hij gewoon weer aan t werk, in zijn vakgebied dan wel, alleen die vermoeidheid is nog steeds zo wisselvallig dat we al van dag tot dag leven, en dingen uitmeten en communiceren gaat niet of nauwelijks. Werkte hij vroeger op 0.001cm nauwkeurig, was zaagt ie nu rustig 10cm te kort af en dat doet m zeer.

 

Respect voor je vader, dat is ook niet misselijk. Ik had de mijne ook meer als een vechter gezien maar ik vermoed dat de bijbehorende vermoeidheid en slapenloosheid dat vlammetje om zeep geholpen hebben. Overigens had hij wel altijd mannengriep als ie ziek was, dus slachtofferrol is m niet vreemd.

 

Klinkt herkenbaar op heel veel punten. Ik zit hier inderdaad met t zelfde dubio. Ik wil dr voor m zijn ook omdat ik de enige ben die dr nog nog iets uit kan krijgen, maar ben hier ook nog iemands partner en een mama. Voorlopig krijgt ze dr wel iets van mee, maar rondje fietsen of kinderboerderij etc en ze heeft de tijd van dr leven. T blijft wel op je schouders hangen en in je gedachten rondspoken wetende dat t een neerwaardse spiraal is waar hij inzit.

Conditioneel steeds slechter, daardoor steeds moeier, daardoor minder kunnen, daardoor meer depressief. Vroeg me al af waarom ze dit soort patienten geen lage dosering speed met een vreetkick medicatie geven om over die conditionele drempel te komen en uit die spiraal. Meer eten, minder remming waardoor meer beweging en dan langzaam aan omvormen naar placebo. Slaapmedicatie krijgen ze niet namelijk ivm hersenbeschadigingen.

 

Nee hier is mn moeder nog in beeld, voor zolang als ze dat nog trekt dan, dus die gaat mee naar neurologen etc. Bij t uwv loog hij alles bij elkaar, hij kon wel uuuuuuren lopen, ja me hoela, jammer voor hem dat ik er toen wel bij was en hij had goddank een gehaaide arts die t ook niet echt geloofde dus die stelde dezelfde vragen maar dan net ff anders na een paar minuten weer en kreeg een ander antwoord, liet m met simpele opdrachtjes in de val lopen. Handtekening op een blanco blaadje laten zetten en vervolgens zn naam op schrijven etc.. 'ja die heb je goed geoefend pa, maar ze vroeg om je handtekening, dat is dat niet'. Dus gelukkig volledig afgekeurd, was ook niet verantwoord meer met m ookal wilde hij dolgraag zn eigen leventje weer terug.

Mijn vader deed vroeger hardlopen en voetbal in zn jeugdigde jaren net twee sporten die je gewoon kan vergeten. Qua medicatie valt er weinig meer bij te stellen, de boel is er voornamelijk op gericht om een nieuwe cva of epilepsie aanval te voorkomen (veroorzaakt door littekenweefsel in hersenen) en hebben als bijwerking vermoeidheid en heel crue ook slapeloosheid. Je wilt t beste voor ze maar ze gooien dr eigen ruiten in continue, of t nou om revalidatietrajecten gaat of algehele gezondheid, hobby of mentaal welzijn. Ik heb al gezegd dat als ie dat blijft doen en blijft klagen en vervolgens niks onderneemt om t dan te (laten) veranderen ik mn handen van m aftrek, dat sloeg kennelijk wel in als een bom. Als de situatie je niet zint, doe je er wat aan of je leert ermee leven. Ik kan m tot zekere hoogte helpen en bijstaan maar een keer ben ik ook door mn opties, energie en geduld heen.

Begreep dat ie nu weer beter sliep na zn uitbarsting bij mij en dat t nu weer beter met m gaat. Dus voor nu is t weer even achter de rug en over een paar weken komt de volgende depressie weer. Tis net ongesteldheid alleen worden deze steeds zwaarder.