Heel veel sterkte en gecondoleerd! Er zijn geen regels of maatstaven voor verdriet. Toen mijn moeder overleed stortte mijn wereld in en kon ik maandenlang alleen maar huilen. Mijn vader is bijna een jaar geleden overleden en ik voel me nog steeds verdoofd. Ik vind dit best raar, maar ik kan mijn gevoel niet veranderen en dat hoeft ook niet. Mij heeft de uitvaart geholpen om echt afscheid te kunnen nemen. Het afscheid wordt daardoor zichtbaar, werkelijk en tastbaar. Wij hebben mijn ouders niet laten opbaren en ik heb ze allebei na hun dood niet meer gezien. Het is heel persoonlijk of je dit wel of niet wilt. Nogmaals veel sterkte en ik hoop dat je op een goede manier afscheid kunt nemen van je opa! Koester de herinneringen!
Allereerst gecondoleerd en sterkte. Toen mijn opa stierf heeft iedereen buiten ik de hele dag gehuild. Pas savonds bij het groeten werd ik overmand door verdriet.
onwijs bedankt dames voor het delen van jullie ervaringen en jullie lieve reactie,s ! ik laat het allemaal maar op me af komen de komende dagen mijn man denkt ook dat ik beter wel naar de opbaring kan gaan om daar te beslissen of ik hem nog wil zien of niet mijn man wil in ieder geval wel graag afscheid nemen. nogmaals bedankt dames ! liefs
Ik heb hetzelfde gedaan met mijn opa. Ik ben wel geweest maar heb niet gekeken. Het is nu een 1,5 jaar geleden, en ik ben blij dat ik niet heb gekeken. Ik had het niet nodig om afscheid te nemen. Anderen weer wel. Ook daarin verschilt iedereen. Lief van je man dat hij afscheid wil nemen van jouw opa. Sterkte meis
Rouwen doe je niet in een paar dagen. Rouwen doe je maanden/jaren over. Ieder gaat er anders mee om, maar ik zou jouw gevoel gewoon laten gaan zodat je het uiteindelijk een plekje kan geven.
bedankt allemaal dames ! gister bij de opbaring geweest en heb toch gekeken de tranen begonnen al te stromen voor ik in de kamer was in eens was het echt ! ik heb wel gekeken en ben daar achter af ook blij om hij lag er heel mooi bij. vanmorgen de crematie gehad en ook daar genoeg tranen gelaten. het doet me nu eigenlijk nog veel meer dan ik had gedacht toen ik dit topic opende. ik zal de komende tijd nog wel in een roes door brengen denk ik.
Weleens jezelf gesneden met een vlijmscherp mes? Soms kun je je behoorlijk verwonden maar eerst niets geen pijn voelen. Dit is dan lichamelijk, zo kan het ook geestelijk werken. Vaak is de ergste periode daarna, je gaat iemand missen, en al de drukte van overlijden en uitvaart is voorbij.... Veel sterkte, de pijn en het verdriet komt echt nog wel. En dan is het lijden.
je bent niet verplicht om dingen te voelen hoor, zeker als je iemand amper kent toch, er is geen MOETEN....
Shiirley gecondoleerd. Ik herken je gevoel helemaal, alleen was het in mijn geval bij mijn vader die is omgekomen bij een auto ongeluk. Je "hoort" verdrietig te zijn, want je dierbaren is overleden. Ben je dit niet, dan voelt het alsof je deze dierbare te kort doet(tenminste voor mij). Nu bijna 2,5jaar later kamp ik nog steeds af en toe met dit schuld gevoel. En naast bovenstaande denk ik, volgens mij zelf, niet vaak genoeg aan hem.....waar ik me dan ook weer schuldig over voel. Ik weet dat dit eigenlijk "onzin" is. Dat iedereen op een eigen manier rouwt en verwerkt. Dat je hiermee niemand tekort doet en dat je je dus niet schuldig hoeft te voelen. Maar je voelt wat je voelt. Accepteer het en geef jezelf de ruimte om te voelen wat je voelt. Er is geen goed of fout! Heel veel sterkte!