In november ben ik bevallen van ons zoontje. Ik heb een niet zo toffe zwangerschap achter de rug en liep hiervoor bij de pop poli. Ik ben nog steeds onder behandeling van de psycholoog. Ik heb nooit een geweldige band gehad met mijn moeder. Er is altijd aan mij getwijfeld en ik was nooit goed genoeg. Nu heb ik daar al eerder voor met een psycholoog gesproken maar nu blijft het terug komen. Wij zagen onze ouders/ schoonouders voor de bevalling 1 x in de 2 weken ongeveer en dit is voor ons meer dan zat. En willen dit ook zo houden. Nu is onze zoon hun eerste kleinzoon en word alles anders. Ik kan dus niet goed tegen de adviezen van mijn schoonmoeder of het geclaim van beide kanten. Ik doe gigantisch mijn best om mijn grenzen aan te geven maar ze zijn met man en macht bezig die grenzen op te schuiven. Ik weet niet zo heel goed wat ik met dit topic wil. Misschien herkenning? of tips?
Wat bedoel je precies met meer? Wat houdt dat in de praktijk in en hoe groot is het verschil met eerst?
Hier ben ik ook benieuwd naar inderdaad. Hier merk ik het ook wel, dat ze meer contact zoeken omdat ze benieuwd zijn naar hun kleinzoon, maar dat vind ik niet erg, show 'm graag, helaas door corona en quarantaine komt het er niet van. Maar wij hebben een normale band met onze beide ouders. In jouw geval is dat anders begrijp ik.
Heb je het met je psycholoog gehad over grenzen aangeven? Hoe je dat doet voor jezelf? Als de band al moeizaam was kan het idd met een kindje erbij nog ingewikkelder worden. Want dan hebben ze daar ineens ook een mening over en vinden ze dat ze allerlei rechten hebben. Het is dan een uitdaging om daarin een goede balans te vinden, zodat jij niet overbelast raakt en zij wel enigszins contact hebben met je kind. Begrijp ik het zo goed?
Ze willen vaker langs komen en vragen wanneer ze eindelijk mogen oppassen en vinden dat hun ook vrijheid met hem mogen hebben en hebben daar recht op. wanneer ik aangeef dat hij totaal niet slaapt overdag en wij daar mee bezig zijn een ritme in te krijgen krijgen we te horen dat hij nu ondertussen wel meer wakker hoort te zijn en dat ik overdrijf. ik heb wel 100 voorbeelden van opmerkingen e.d. Maar t gaat erom dat ik zeg nu niet en ik altijd een opmerking terug krijg die mij schuldig laat voelen.
exact zo. Ik wil dat onze zoon ook kan genieten van zijn oma's en opa's maar ik wil dus idd niet omver gekegeld worden en de regie verliezen. Ik ben hier wel mee bezig met de psycholoog maar ik heb t idee vast te lopen. Wanneer ik mijn grens aangeef krijg ik altijd een opmerking die mij het gevoel geeft dat ik onredelijk ben. Ik moet er een balans in zien te vinden. En moet er voor zien te zorgen dat zodra ik mijn grens aan geef hun reactie mij niet onzeker laat voelen. En daar gaat t eigenlijk elke keer mis
Klopt, het gaat er inderdaad om hun opmerkingen jou niet te laten raken. Echter is dit waarschijnlijk ook al iets wat langer speelt en zo gegroeid is, jullie band. En dan is dat inderdaad iets wat er diep ingesleten is. Dat heeft tijd nodig voor je. Dat je het door hebt, dat het inderdaad het laten raken is, is al een stap. Het is jouw leven, jouw kindje en iedereen die in jouw leven zich met je wil bemoeien (onbedoeld advies geven ), zal zich prettig op moeten stellen naar je want anders mogen ze wegblijven. Ze hebben echt niet ineens meer rechten omdat jij een kindje hebt. Als jij niet wil dat ze oppassen, dan passen ze niet op. Als jij geen zin hebt in elke week bezoek van ze, dan komen ze niet. Als jij aangeeft dat je geen zin hebt in vervelende opmerkingen dan geef je dat aan en dan laten ze dat. Want anders komen ze maar niet. Waarom zou je met mensen omgaan die jij niet waardeert? Natuurlijk, het zijn je ouders dus het zou fijn zijn als er een fijne omgang is. Maar dat is het hem dan ook. Voor die fijne omgang moet je beide zorgen, en dat hebben ze zelf in de hand. Ik weet het, dit klinkt theoretisch allemaal erg makkelijk. Ik hoop dat het jou lukt om voor jezelf op te gaan komen. Je bent een volwassen vrouw die beslist over haar eigen leven. Die aan kan geven waar haar grenzen liggen zodat een ander daar iets mee kan gaan doen. Of niet, maar dan hebben ze zichzelf ermee want dan wordt het contact alleen maar minder.
Welke rol heeft jouw partner hierin? Wordt je gesteund door je partner? Het is jullie kind en jullie kunnen (moeten misschien zelfs?) sámen de grenzen aangeven.
Dit is precies waar ik naartoe wil werken. En t gene waar ik dus giga tegen aan loop is dat ik nadat ik dus zeg hoe ik het wil of aangeef dat ik iets niet wil dat ik daar volledig achter sta en door andere hun opmerkingen ineens weer ga denken "oh ja mss hebben ze wel.gelijk en ben ik onredelijk en doe ik dingen niet goed" Ik baal zo ontzettend van de situatie! Ik wil zo graag achter mijn keuzes staan en me niet laten beïnvloeden. wat je al aan geeft het is erin gesleten en dat klopt. Ik ga niet met vingers wijzen of mijn moeder hier de grond in praten. Maar even kort ik loop al bijna 15 jaar af en aan bij psychologen en mijn moeder is 1 keer meegeweest op verzoek van mij. Daar werd gevraagd of ze trots was op mij en hoe ze dat normaal naar mij uit. Daar kwamen de legendarische woorden" Ho eens even we gaan niet mij hier onder de loep nemen ik ben niet gek mijn dochter mankeert wat en daarom zitten we hier" Zoals ik al aangaf de relatie met mijn moeder is nooit geweldig geweest en ik heb me er ook bij neer gelegd dat t nooit beter gaat worden dan dat het nu is.
Mijn partner kan dus heel goed zijn grenzen aan geven en intreseert hem werkelijk niks wat voor reactie hij dan krijgt. Hij helpt mij vaak wel en steunt me in alle keuzes die ik maak. Maar hij kan niet mijn gevoel weg praten.
Wat vervelend dat het zo loopt! Zou het ook niet een beetje kunnen zijn dat jij de opmerkingen die ze maken persoonlijker aantrekt dan nodig, juist door je verleden ect. Dat heb ik zelf erg lang gehad namelijk
In sommige gevallen kan dat best zo zijn hoor dat durf ik best toe te geven. Maar zelfs als dat niet het geval is. Ik kan er zelf niet goed mee om gaan. T voelt altijd alsof ik iets dan niet goed doe. En er zijn ook hele nare opmerkingen gemaakt die de meest stabiele persoon nog kan laten schrikken. Maar ik kan hun reactie niet bij hun laten. Juist omdat t mensen zijn die dicht bij ons staan. Van een vreemde kan ik denken joh lul maar een eind weg... Bij hun niet... En dat maakt het dat ik me alleen maar onzekerder en ongemakkelijker ga voelen wanneer ik een weerwoord krijg na mijn grens te hebben aangegeven. En ik kan niet verwachten dat hun maar niks meer zeggen en dat er geen enkele opmerking gemaakt mag worden. Ik moet er zelf mee leren omgaan maarja hoe? En ik weet dat er geen Quick fix is voor dit maar ik wil hier zo graag mee kunnen dealen.
Ja dat begrijp ik. Dat is zo belangrijk om te kunnen. Heb je wel eens aan paardencoaching gedacht? Dat kan je wellicht heel veel brengen, juist met grenen aangeven en wat straal ik uit naar een ander. Je hoeft overigens absoluut niet van paarden te houden hoor, zelfs als je ze een beetje eng vindt hoeft dat echt geen belemmering te zijn. Je hoeft er niet op.
Ik werk met dieren en heb zelf een paard gehad Mijn grenzen aangeven bij dieren werkt dus prima. Ik heb zelfs een cursus gedaan met roofvogels en die voelen helemaal alles aan. Probleem is dus ook niet altijd aanwezig alleen bij mijn ouders en schoonouders.
Kan het zijn dat jij bij hun (onbewust) je kind rol aanhoudt en je je dus zo rottig voelt omdat je dan "weerwoord" geeft en hun in hun ouder rol blijven hangen en jou zo het gevoel geeft dat jij naar hen moet luisteren.
Geen gelegenheid geven wat terug te zeggen kan wel degelijk een hele effectieve methode zijn om te voorkomen dat er steeds over je grenzen heen gegaan wordt. Het klinkt nu alsof je jouw grenzen nu steeds opnieuw moet afbakenen en dat is niet het nut van een grens. Die is juist bedoeld om stukjes rust in te kunnen bouwen. Niet om elke keer over te moeten onderhandelen. Evenals opmerkingen maken over jouw grenzen. Als ze lullig doen over wat belangrijk aanvoelt voor jou, zijn ze respectloos bezig. Er is niks mis mee de ander dan geen enkele gelegenheid te geven daarmee door te gaan als je zo behandelt wordt. Loop weg of zet ze de deur uit. Het lijkt erg moeilijk, maar ik kan uit ervaring vertellen dat het werkt. Er is niks mis mee om ruimte over te laten voor gesprek. Ze mogen hun eigen mening hebben over hoe jij je leven met kind indeelt. Maar niet op een wijze dat het jouw manier van leven verstoort. Neem je ruimte (terug) in plaats van dat je die weggeeft aan de mening van de ander, helemaal als je je er rot door gaat voelen.
Ah prachtig ❤. Wauw, roofvogels lijkt me ook gaaf. Denk dat er dan niets anders opzit dan met je ouders en schoonouders de cursus te doen . Althans, zij moeten de cursus eens gaan doen voor wat zelfreflectie .
Een soort herkenbaar!!! Mijn ouders maar vooral schoonouders waren ook zoooo opdringerig! terwijl wij zelf heeeel erg op onszelf zijn, ook nu we kinderen hebben. Geloof me... zeuren en drammen en maar blijven cadeautjes geven ongevraagd etc dat konden ze goed!!! Spuugzat waren we ervan! En ging echt puur tegen ons gevoel in. Ik denk dat we 4 jaar lang heel veel discussies en zelfs ruzies hebben gehad om de kinderen, ze konden en wilden onze wensen gewoonweg niet respecteren. Wij hebben toen gewoon paar stappen terug gedaan en zijn ze minder vaak gaan zien.. dit scheelde iig al veel vervelende momenten. Nu na 5 jaar word het godzijdank iets beter, maar begint m’n schoonmoeder te zeiken of ze eens blijven logeren.... Nee dus! mijn ouders weten ondertussen hoe we in elkaar steken... en onze kids en wij zijn daar zeker wel wat vaker te Vinden gezien zij onze wensen wél respecteren. ofwel... Volg je gevoel en blijf verdorie gewoon bij je eigen standpunt!!! Je begint aan kinderen voor jezelf , níet voor je (schoon)ouders!