euhm ik had geen tijd om na te denken was alleen maar aan het puffen, maar toen ik eindelijk na heel veel uur een ruggeprik kreeg en op de verloskamer werd gereden zag ik daar een glazenbakje staan en kleertjes liggen en toen dacht ik oja, we kwamen hier voor een kindje hihi
Tijdens de weeen had ik het te druk met mezelf Na de zoveelste perswee zonder resultaat dacht ik bij elke perswee: 'en nu kom je eruit Luca...nu wil ik je wel eens zien'
Je gedachten zijn naar mijn idee ook heel erg belangrijk; in het boek Veilig bevallen van Beatrijs Smulders gaat het er ook over; dat ontsluiten beter en sneller gaat als je je eraan over geeft en dat heeft veel met je "hoofd" maken. Dingen die ik dacht waren: - als ik nu ga panieken door een wee in plaats van te puffen, dan wordt de pijn alleen maar erger (m.a.w. puffen is de beste manier om er doorheen te komen) - deze pijn duurt niet eeuwig; het gaat voorbij! - deze wee komt nooit meer t'rug (als pufritme) Wat mij hielp was om een paar weken voor de bevalling alle gedachtes in te typen en af te drukken voor het geval ik ze zou vergeten tijdens de bevalling; ik heb het lijstje uiteindelijk niet nodig gehad, maar doordat ik het al gemaakt had; zaten die gedachten al goed in mijn hoofd. Succes!
Ik heb steeds (ook al tijdens de zwangerschap) al de gedachte gehad van: "het is maar tijdelijk, veel langer als 24 uur kan het niet duren" En de gedachte dat een wee 45 sec duurt en dat je daarna even tijd hebt om op adem te komen, heeft bij mij ook goed geholpen. Het slaat eigenlijk nergens op want voor hetzelfde geld was het allemaal heel anders gelopen. Voor mij was het zo vanzelfsprekend dat het vlot zou gaan, dat ik er nooit bij stilgestaan heb dat het wel eens anders kon gaan. Misschien is dat dan wel juist goed geweest.. Ik weet het niet.. (en ik wil hier niemand mee voor het hoofd stoten hoor, ik besef nu heel goed dat ik een prachtbevalling heb gehad.. )
Bij mij waren de weeen heel lang goed te houden. Maar in de auto werd het zwaar. Ik merkte ook dat ik net te laat begon met puffen, waardoor ik het in de auto bijna niet trok. Toen ben ik eerder gaan puffen en tijdens iedere wee dacht ik: "ik ben je lekker voor" op het deuntje "neh-neh-neh-neh-neh" (dat je iemand uitlacht en je uitsteekt). Toen ik mocht persen, dacht ik met iedere wee dat m'n zoon nu toch wel ter wereld zou komen. niet? nou dan bij de volgende! Daarom was het knap frusterend dat ik op een gegeven moment weer weeën weg moest puffen, omdat de hartslag van Yoran teveel zakte. groetjes, Natasja
Ik ben ingeleid en kreeg op een gegeven moment om de haverklap weeen die zo verdomd pijn deden dat ik bijna nergens anders aan kon denken. Het enigste wat hielp was dat ik aan het lachgasmasker hing en dacht: dit gaat voorbij, dit kan geen eeuwigheid duren. Ben 1x in paniek geraakt en heb toen gegild maar daarna heb ik mezelf godzijdank weer bij elkaar kunnen rapen. De persweeen vond ik heel erg meevallen, was superblij dat het nu echt bijna over zou zijn.. Ik heb maar 1 x hoeven puffen bij de persweeen en voor de rest was het duwen, duwen, duwen.
Mijn 1e bevalling was echt pijnlijk, heb geloof ik 1000 keer geroepen Noooooit meer! Mijn 2e bevalling was appeltje eitje zag er ook niet tegenop. Kreeg bij de 2e bevalling als tip van mijn schoonmoeder om bij elke wee,klinkt misschien een beetje zweverig , euh hoe leg je dat uit, dat je bij elke wee, de ontsluiting groter denkt zeg maar. Je gaat je echt focussen op je baarmoedermond. Bij elke wee keer je zeg maar in jezelf en dan denk je "deze wee maakt de opening weer ietsje groter" Elke wee is dus nuttig. Heeft mij goed geholpen Hoop dat je snapt wat ik bedoel Heb ook een aantal weeën staand opgevangen om het zwaartekracht z'n werk te laten doen
"Het gaaaaat vvooorrbij..... het gaat ECHT vvvvooorrbij..." "kom maar op dan!, wat een klote-pijn!... maarrrr ik kan het ik kan het... ik kan het NIET!" en als je dat eenmaal denkt is het praktisch voorbij!
Herkenbaar, dat te laat beginnen met puffen. Dat had ik een paar keer als de verloskundige iets uitlegde, dan wilde ik nog antwoorden terwijl de wee er al bijna was. Niet slim . Heb een uur persweeen gehad, maar de helft weg moeten puffen. Dat vond ik best te doen, maar persen was lekkerder . Ik vond het wel teleurstellend dat ze zeiden dat ik het goed deed, ze klonken zo enthousiast, maar heb voor mijn gevoel wel 20x moeten persen. Ik deed zo mijn best en nog steeds was hij er niet! (ik was ervan overtuigd dat het een jongetje was ) Ik heb vanaf 5 centimeter de weeen staand opgevangen, ik kon echt niet anders. Maar ik zakte ook telkens door mijn benen dus heb lekker aan mijn vriend gehangen. Die een week later nog spierpijn had .
Bij mijn zoontje dacht ik "deze wee gaat nooit meer weg" omdat ik dacht dat ergens gelezen te hebben... Tot ik me dus herrinerde dat het "deze wee komt nooit meer terug" was, Bijden werkte trouwens prima.
Nou.. uiteindelijk heb ik zelf volgens mij niet echt positieve dingen gedacht... ik heb wel elke wee echt verwelkomt en ik heb gedacht "Ik wil dat deze wee HEEEEEL VEEEEL pijn doet (ik had namelijk begrepen, hoe pijnlijker de wee hoe effectiever). Ik weet niet of het aan mijn gedachten heeft gelegen maar mijn bevalling is echt RAZENDSNEL gegaan. Ik werd om 4 uur wakker omdat m'n vliezen gebroken waren ( op dat moment dacht ik dat ik in bed zou plassen haha ) en om half 9 (dus 4,5 uur later) was Can er al!
Deze wee komt nooit meer terug, daar on ik niks mee tijdens mijn weeenstorm. Welke wee? De volgende was er al voor de vorige weg was. Wel de gedachte dat een bevalling altijd weer over gaat. Ik lag al een tijdje in het ziekenhuis en ik had me bedacht dat daar veel mensen zijn opgenomen die er voor akelige en uitzichtlozere dingen liggen, die alleen maar erger worden zonder happy ending. Een bevalling is op een gegeven moment altijd weer voorbij en dan heb je je baby, het is een wonder en iets moois. Denken aan de baby, mijn zorgen of zij het wel goed doorstond allemaal, dat ik haar eindelijk te zien zou krijgen, en staks niet meer (problematisch) zwanger zou zijn. Dat hield me echt op de been. En ademhaling: in 5 puffen uitademen (of meer, in mijn geval).
Dat zei ik ook al tegen mijn man. Wat nou, 'deze wee komt nooit meer terug', 'deze wee gaat nooit meer weg' lijkt het eerder. Verder, klinkt niet echt positief, maar heeft bij mij wel geholpen, die arts riep op een gegeven moment dat ik door mijn pijn heeft moest persen. Zo is het ook, het is wat tegennatuurlijk, maar toen dat kwartje viel, scheelde mij dat een hoop.
Inderdaad, na een tijdje 'k Was op een gegeven moment 20 uur bezig zonder dat het ergens toe leide, (nog steeds 6 / 7 cm... lekker) dan helpt geen opbeurende gedachte meer En dan als je half uitgeput bent staat nog zo'n meut te roepen van pf pf pf pf pfffffff.. Ja makkelijk praten he als je daar zit in je Flair of weet ik het wat voor mutsenblad te lezen en niets voelt van wat ik voel! Heb heel lang in de douche gezeten, ging maar tegels tellen dan... Dat hielp wel een beetje...
Ik heb bij elke perswee gedacht "1 stapje dichterbij ons meisje" En bij de laatste wee moest ik me boos maken van de Vk, toen heb ik aan de ex van me vriend gedacht en alle ellende die ze ons heeft bezorgd en onze kleine meid was er toen zo!