Toen het zulk lekker weer was zat ik bij mijn moeder thuis. Y. was lekker bij oma aan het buiten spelen en mijn moeder zat buiten. Er kwam een jongetje (jaar of 8) aan bij de voortuin en vertelde dat zijn fiets stuk was en vroeg of wij een pomp hadden. Ik kom naar buiten gelopen om te kijken wat er aan de hand is. Wij zien dat de ketting helemaal los is en dat zijn band zacht is en helemaal op een gekke manier om het wiel gedraaid is. Dus met een pomp was er niets op te lossen. Hij zou met een paar jongens gaan zwemmen en wist niet wat hij moest doen. Ik denk dat hij een jaartje of 8 was. Hij met de telefoon van mijn moeder naar zijn moeder gebeld. Verhaal uitgelegd en verteld dat zijn fiets niet makkelijk vooruit te duwen was en of mama hem kon komen halen. Hij hing op en zei: "mama moet werken en oma heeft hier geen zin in." De teleurstelling van dat jochie was zo zielig!! Nu komt het... De fiets mocht hij in de tuin laten staan bij mijn moeder, dan zou zijn moeder hem komen halen en kon hij lekker zwemmen met zijn vriendjes. DIE FIETS STAAT ER NU DUS NOG!!!! EN HET IS AL EEN RUIME WEEK GELEDEN! Ik snap dat niet. Ik ben dan zo teleurgesteld in mensen over het algemeen. Ik snap dat niet. Ze komen die fiets waarschijnlijk niet meer ophalen, want hij was toch al oud... Ik snap dit gewoon niet, of ligt dit nu aan mij?
Hmmm wat raar snap er ook geen bal van. Kun je niet zien op de telefoon van je moeder naar welk nummer dat jongetje heeft gebeld...? En gewoon bellen wat en hoe.
Wat erg hè. En om een 8 jarig kind überhaupt alleen te laten zwemmen zou ik al mijn bedenkingen om hebben. Vind ik persoonlijk veels te jong.
Heel irritant, vooral omdat je zelf belangeloos voor iemand klaarstaat en meeleeft met haar zoontje. Ook het feit dat zo'n mens dus de verantwoordelijkheid heeft over een kind. Ik maak ook regelmatig dingen mee en zie regelmatig dingen waardoor ik teleurgesteld ben in mensen in het algemeen. Klinkt eigenlijk best onaardig, maar zo voel ik het dus ook.
Ms Snuggels: dat is het dus. Ik ken die mensen helemaal niet, maar ik kan het dus niet begrijpen! Dat lieve jochie. Dat gezicht dat zijn moeder moest werken en zijn oma hier geen zin in had. Echt te erg. Maarja, okay als het gebeurd en je moet echt werken, snap ik. Maar dan ga je toch gelijk uit je werk die fiets halen? En bedanken dat ze je zoontje hebben geholpen? Ik snap het niet!!
Je gaat vaak uit van je eigen handelswijze hé. Zelf zou je je ongemakkelijk voelen en naar de mensen toe gaan om ze te bedanken voor de hulp. Het is toch je zoon van 8 die langs de weg zwerft met een kapotte fiets. Heel normaal dat jij zo denkt.
Ja, precies, dat ik zo doe is niet wat de rest van de wereld zal doen! Dat vergeet is soms even. En echt ik heb dus echt nog over dat jochie nagedacht 's avonds. Juist ook omdat ik hem zo jong vond om helemaal alleen naar de dijk te gaan aan de andere kant van het dorp. Of hij veilig was enzo.
voor ons is dat heel normaal om dat voor een kind of je eigen kind te doen maar tegenwoordig heb je ouders die nemen een kind voor het plaatje en laten ze de hele dag lekker buiten hun gang gaan sleutelkinderen noemen wij ze lopen de hele dag buiten met een sleutel om de nek en ouders gaan pleite werken visitie zelf kinderen van een jaar 5,6 lopen zo tot laat over straat en jou bedanken ???daar denken ze niet overna kan goed zijn dat ze nog boos is geworden op dat knulletje dat ie bij jullie gebeld heeft ....dus ja ik snap waar jij je druk overmaakt zou ik ook doen maar ik zou gewoon ff dat nummer bellen en vragen of ze de fiets willen komen halen
Sneu voor dat jongetje! Zoiets hadden mijn ouders ook kunnen doen. Ze noemen dat verschijnsel emotionele verwaarlozing. Het kind heeft alles qua spullen en financiën, normen en waarden, maar geen liefdevolle beschermende omgeving om op terug te vallen enkel omdat 1 van de ouders/opvoeders 'geen zin heeft'. "Zoek het je maar uit", is een vaak voorkomende zin in zo'n opvoeding. Sleutelkinderen zijn kinderen die vrijheid krijgen van hun ouders, en alleen thuis zitten omdat ouders werken. Dat is wel een hele andere insteek. Er is een duidelijk verschil tussen niet kunnen en niet willen.
Ik weet niet of je weet waar dat manneke woont, maar anders zou ik dus zelf ff met de fiets langsgaan. Niet om hun te helpen, maar om de moeder ff te confronteren! Soory, vind het gewoon aso, en dan nog maar te zwijgen over dat arme kind.
Jawel dat jochie weet t nog want hij kwam de volgende dag langs zei mn moeder om naar zn fiets te kijken ofzo maar ze was op zolder aan t schilderen n toen ze beneden was was hij weg. En hij heeft tijdens t telefoontje naar zijn moeder drie keer de straat en huisnummer gemeld aan zn moeder.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat er iets tussen is gekomen... Toen mijn dochtertje pas ziek was moest ik ook eigenlijk boeken terug naar de bieb brengen. Nou die zijn ff een weekje later gegaan...
Nee, dat dacht ik ook.... Zoiets hebben mn ouders jaren terug namelijk ook gehad. Kind was met vriendjes in de buurt gaan fietsen en fiets kapot. Fiets in de tuin en er kwam niemand. Weken later wel. Jochie wist niet meer orecies waar zn fiets stond.... En wie zegt dat mama hem geen andere (betere) fiets gegeven heeft? Ok, nog raar dat ze de andere niet op komt halen. Maar waarom meteen uitgaan van het slechtste? Zielig kind enz?