Hoi! Ik heb een dochtertje van net 3 maanden en een groeiend probleem...mijn zusje. Die dringt zich erg vervelend op. Dit was al vanaf de geboorte, boos dat ze niet bij het eerste bezoekje (dag 2) de luier om mocht doen, tranen dat de grootouders als eerste mochten oppassen, klagen tegen mijn ouders dat ik haar bij de baby weghou terwijl ze nooit aanbiedt om langs te komen. Nu is de boos dat zij niet peetouder wordt maar mijn beste vriendin het wel is. Tja, ik denk dat ze nog geen moeder zou kunnen zijn voor ons kindje. Weinig geld, weinig vrienden, geen hobbies, onstabiele relatie, ze is chronisch en ontevreden en erg control freak. We hebben met zorg de peetouders uitgekozen. Ik begin zo langzamerhand een beetje boos te worden en vind het inmiddels ook eng om mijn kindje aan haar bloot te s.tellen. Ze doet zo vreemd en obsessief dat mijn alarm op rood gaat. Iemand ideeen of tips? Het kindje is naar mijn zusje vernoemd en ik ben echt wel dol op haar, maar ben bang dat dit het contact heel moeilijk maakt.
je zal best herkenning vinden hier, alleen zijn het volgens mij vaak de (schoon)moeders die zo opdringerig zijn Maar het probleem is dat zolang zij zelf geen kindjes heeft, het volgens mij voor haar heel moeilijk te begrijpen is waarom jij bepaalde keuzes maakt. Ik snapte dat ook allemaal pas toen ik zelf moeder was. Ik zou het toch allemaal proberen duidelijk uit te leggen en ook dingen aangeven waar je haar wel bij zou willen betrekken. Maar verwacht geen wonderen, helemaal zal ze het misschien toch niet begrijpen.
Ja... Het is moeilijk uit te leggen... Ik krijg het gevoel dat onze dochter veel te veel voor haar betekent. Toen ze voor het eerst de fles gaf zat ze te snikken, ze stuurt vreemde kaarten (ik wil niet teveel zeggen ivm herkenbaarheid, maar de kaarten zijn gewoon een beetje raar). Ze wil de hele tijd langskomen, maar belt ons nooit op om het te vragen. Ik weet het alleen maar omdat mijn ouders me vertellen dat ze elke keer bij hen zit te huilen (letterlijk) dat ze niet langs mag komen. Dat is (nou ja, was...ik word minder enthousiast) helemaal niet waar! Ze wilde bij de bevalling zijn, op zijn minst in de wachtruimte... Terwijl ik tegen iedereen heel duidelijk was geweest dat ik dat niet meteen wilde. Je weet niet hoe het loopt en na 4 miskramen hadden we behoefte aan rust en ruimte met ons babytje. Het stomme is dat mijn zusje en ik niet superclose zijn. Met reden overigens, ze wil alles wat ik heb en wordt er heel verwijtend over. Ze heeft - toen we nog niks hadden, mijn vriend geprobeerd te versieren en was vreselijk boos toen we wat kregen (ik vond hem al lang leuk, zij kende hem niet eens), op feestjes verzamelt ze telefoonnummers van mijn vrienden, ze geeft bakken met geld uit aan babykleertjes zonder overleg... Ik hou van haar, maar nu het om mijn kindje gaat vind ik het eng worden. Maar ik durf er niet zo veel over te zeggen omdat mijn zusje zo instabiel is.... Het liefste zou ik gewoon een normaal contact willen hebben.. Echte interesse van haar kant en respect voor normale grenzen zou al helpen, maar ja... Hoe zeg ik dit?
Het klinkt alsof ze psychisch niet in orde is en ze erg jaloers is op het leven dat je leidt. Wat vinden je ouders van haar gedrag?
Ik zou inderdaad ook zeggen dat ze waarschijnlijk enorm jaloers is op jouw leven met je kindje. Kan het zijn dat zij ook erg graag een stabiel leven zou willen met een man/vriend en kindje? Even los daarvan: ik denk dat je inderdaad jouw leventje even moet beschermen van haar negatieve invloed. Wil niet zeggen dat zij nooit mag komen of je kindje niet mag zien, maar jij moet wel goed de grenzen bewaken. Bepaal van te voren wat je haar wel en niet wil 'laten doen'. Bijvoorbeeld: wel de fles geven, maar niet in bed leggen. Ik noem maar wat, waar je je zelf prettig bij voelt. Hou je daar ook aan, hoe moeilijk ook! Als je dat niet doet, ga je over je eigen grens en dat voelt achteraf heel onprettig, omdat het om je kindje gaat. Ik zou idd ook met je ouders eens overleggen hoe zij dit zien. Zij hebben wellicht een andere visie dan jij? Wat je ook kunt overwegen is dat je voorlopig afspreekt op 'neutraal terrein'. Bijvoorbeeld bij je ouders thuis (als dat haalbaar is qua afstanden). Mocht jij je dan niet prettig voelen, kun je altijd gaan. Daarnaast kunnen je ouders ook goed observeren hoe je zusje zich gedraagt rondom jou en je kindje. succes meid, het lijkt me ontzettend moeilijk!
Fijn advies over het grenzen bewaken! Dank je! En als ik eerlijk ben vind ik ook dat mijn zusje vrij gestoord reageert, bijna alsof ik haar kindje heb afgepakt. Ik weet dat ze vooral reageert vanuit een laag zelfbeeld en onvrede met haar eigen leven, maar ik wil onze dochter daar niet aan blootstellen en tegelijk ook niet een tante ontnemen. Mijn ouders zien het trouwens wel, vooral mijn vader. Mijn moeder heeft vooral medelijden met haar en vroeg zelfs of ik haar niete alsnog peetmoeder wilde maken omdat ze er zo mee zit. Tja, niet echt in het belang van haar kleinkind. Grenzen bewaken.... Daar komt het idd wel op neer.
Ik denk dat jij gewoon je grenzen moet blijven stellen, gewoon in het belang van je kind, en dat het vooral aan je ouders is om haar te zeggen dat therapie misschien toch wel eens een goed idee, of eigenlijk: pure noodzaak, is.... Dus ik zou het er met je ouders over hebben en aangeven dat jij er last van hebt, dat zij er last van heeft en dat je kindje hier ook last van gaat krijgen en dat het tijd wordt dat ze met zichzelf in het reine komt en de oorzaak voor haar jaloezie op jou gaat aanpakken. Maar die boodschap is denk ik beter om van je ouders te komen dan van jou. Van je ouders accepteer je dit soort boodschappen mogelijk nog, van je broer of zus, (zeker als jaloezie en laag zelfbeeld speelt) niet. Enneh, even voor alle duidelijkheid: haar gedrag gaat alle grenzen over hoor! Ze heeft er ws helemaal geen rare bedoelingen mee, maar dat maakt voor de effecten ervan niet uit.