Hoi, Ik weet niet of mijn bericht hier past, maar ik voel me momenteel echt alleen. Ik ben wel nog gelukkig samen met mijn vriend, de papa van ons kindje, maar ik heb sinds januari ruzie met mijn vader en sinds vorige week nu ook met mijn moeder. Mijn ouders zijn trouwens gescheiden toen ik 2 was. De reden van de ruzie met mijn vader is omdat hij terug bij zijn vorige vriendin is en deze mij en mijn broer volledig uit zijn leven wou en dus gekregen heeft wat ze wou.Hij gaat er zeer licht over en zoekt totaal geen contact meer ook met ons, terwijl zijn 1ste kleinkind op komst is. De reden van de ruzie met mijn moeder is omdat ik een kleine zus heb van 9j die zeer onhandelbaar is en ik heb haar aangeraden om ze voor een tijdje te plaatsen omdat ze het leven van mijn andere 2 zussen en mijn moeder zuur aan het maken is en toen was het ineens allemaal mijn fout?! Ondertussen heb ik van mijn oudste zus van 15j gehoord dat mijn moeder al een tijdje achter mijn rug bezig is over vannalles en nog wat. Ze zegt zelfs dat ik geen goede moeder zal zijn, dat ze betere dingen te doen heeft dan elke week aan mijn deur te staan (ik ben onlangs verhuisd en hoopte op een beetje hulp in mijn toestand),ze probeert zelfs mijn zus op stoken tegen mij. Doordat we net een eigen zaak in de horeca begonnen zijn en mijn vriend 6op7 werkt, gemiddeld 14u per dag, kan hij me moeilijk met alles helpen en stond ik er dus grotendeels thuis alleen voor met de verhuis, dat terwijl iedereen zooo zou helpen, maar de hulp die we gekregen hebben was niet van familie (buiten mijn oudste zus(en moeder was er dan nog kwaad om)). Echt, ik had me de komst van mijn ouders hun 1ste kleinkind echt wel anders voorgesteld en ik ben zo geshockeerd dat het hen allemaal gewoon niet kan schelen en ze zoo egoistisch kunnen zijn. We hebben net 2,5j bij mijn schoonouders gewoond (waarvoor ik altijd dankbaar zal zijn), maar zij hadden ook vannalle hulp beloofd en er is ook niks van in huis gekomen. Ik weet echt niet goed wat ik moet doen eens ik moet bevallen, hen een kaartje sturen of niet? Ik kan niet schijnheilig doen zoals de rest en doen alsof alles dan ineens vergeten is hoor..
hey sharpeizoe is inderdaad een moeilijke situatie. als je je eigen mening al niet mag zeggen zonder de angst te hebben dat ze je de rug toe keren. hoe was je band met je moeder voor deze ruzie? en wat betreft een kaartje sturen wanneer je kindje is geboren, weet ik niet goed wat het beste is. ik zal je eens iets vertellen. ik heb al twee jaar ruzie met mijn zus. toen mijn zoontje geboren was (16 maart 2008) heb ik haar een sms gestuurd met het gedacht, wat ik ook doe het zal nooit goed zijn. verwittig ik haar niet zal haar reactie zijn van ze voelt zich te schoon om mij te verwittigen. verwittig ik haar wel, dan zal het zijn van het intereseert me niet. ik heb haar wel verwittigt met de verwachte reactie. maar nu kan ze me tenminste niet verwijten dat ik haar niet op de hoogte heb gebracht. en dat is misschien wat jij ook kan doen. stuur ze een kaartje. zo toon jij je goede wil. en kunnen ze je achteraf je niks meer verwijten. misschien dat ze dan bijdraaien. Want ze zullen hun kleinkind toch ook willen zien he. en misschien dat ze dan ook wat meer willen helpen als ze hun mooie kleinkind zien. nog veel geluk
ja, ik heb dat ook gezegd dat ik iedereen een kaartje zal bezorgen en dat niemand mij zal kunnen verwijten dat ik ze de kans niet gegeven heb om hun kleinkind te zien. Maar stel dat ze ineens aan mijn deur staan om vriendelijk te doen en dan wél geinteresseerd zullen zijn in ons kindje én in mij..brr ik ga ontploffen dan denk ik. Want ik heb echt hun steun en hulp nodig had en heb niks gekregen, dan moeten ze achteraf de heilige niet komen uithangen he. Daarbij,wetende dat mijn moeder zo n gedacht heeft over mij.. terwijl ik haar niks misdaan heb dan nog wel. Maar het is wel zo dat ik nooit een goede band gehad heb met haar en ben zelf zeer vroeg thuis vertrokken, maar de laatste jaren ging het stukken beter tussen ons en nu uitgerekend zoekt zij ruzie met mij..snap het niet. Ik wil niet plooien als ik weet dat ik niet in de fout ben, maar voel er mij gewoon erg slecht door. xxx
nee inderdaad ze moeten dan niet ineens de heilige gaan uithangen. met die bedoeling moet je de kaartjes ook niet sturen. maar voor wat het opbrengt brengt het op. Ze kunnen niet blijven kwaad zijn he op jou. als jij de eerste stap zet met het kaartje. (ook al verdienen ze het misschien niet, is niet voor mij om het te zeggen) en de rest is aan hun.
Ja, maar het is niet de eerste keer dat ze me laten vallen gelijk een baksteen, zowel mijn pa als mijn ma en nu heb ik echt iets van amaai hoe kunnen ze! Ikzelf ben een eeuwige twijfelaar en krijg snel schuldgevoelens en geef dan soms snel toe terwijl ik niet in de fout ben (als ik dat wel ben kan ik dat ook toegeven hoor ). Door die situatie begin ik aan mezelf te twijfelen of ik wel een goede ouder zal zijn en of het zo makkelijk is om je eigen kids opzij te schuiven? Sorry voor mijn preek he, ben blij dat er iemand op reageerd want mijn vriend geeft me wel gelijk, maar zegt dat het de moeite niet is om op te reageren want dat ze toch nooit zullen veranderen...
hey als ze het al meer gedaan hebben dan zou ik niet meer doen da een kaartje sturen. je zal zeker wel een goede ouder zijn. je kindje zal niks tekort komen en je hebt ook nog altijd je vriend he die ervoor je is en je kindje helpt opvoeden. een goede ouder kan zijn of haar kindje opzij schuiven. ik zelf heb twee kinderen een dochter van 3 en een zoontje van 12 weken en ik kan ze niet opzij schuiven hoor. de ouders die dat wel kunnen snap ik totaal niet. ze zulen ooit wel eens snappen zeker dat ze verkeerd bezig zijn.
Dan ben je onlangs bevallen? Een dikke proficiat alvast! Ja, ik denk wel dat ik kaartjes zal opsturen en ergens misschien stiekem hopen dat ze er niet op ingaan, want ik ben bang voor verdere teleurstellingen. Stel je voor dat onze zoon zich zal hechten aan zijn grootouders en plots laten die ons terug vallen, dan zal dat ook hard aankomen voor hem he..dus is het misschien makkelijker om zelf het niet proberen goed te maken..mijn moeder zei trouwens tegen mijn zus dat mijn kind het laatste is waar ze momenteel aan denkt en als ik haar smste antwoordde ze niet omdat ze het te druk had en het vergeten was, dus dat zegt wel genoeg. Alvast bedankt voor jouw steun he, doet me goed hoor!
ja natuurlijk dat kan ook gebeuren natuurlijk. en die kans bestaat natuurlijk vermits dat het niet de eerste keer is dat ze zegt van het was fijn, bedankt tot ziens. stuurt gewoon de kaartjes en dan zie je zelf wel wat er verder van komt. komt ze je bezeoeken dan je nog van de zijlijn (als ik het zo mag noemen) zien hoe het evolueert. reageert ze niet dan weet je genoeg en kan ze, zoals ik al eerder zei, je niet verwijten dat je ze niet verwittigt hebt
Lieve Sharpeizoe, Wat zal je je verdrietig en gefrustreerd voelen zeg! Mijn ouders zijn ook gescheiden en mijn vader heeft ook nog een 'tweede nest' met kinderen. Eens in de zoveel maanden spelen er weer moeilijkheden op, vooral tussen mij en mijn moeder. Wat ik zelf geleerd heb in al die jaren: dat mijn moeder blinde vlekken heeft waar ze nooit inzicht in zal krijgen. Er zijn dus bepaalde aspecten van haar leven en mijn leven die onbesproken moeten blijven, anders is het hevige ruzie. Daar waar mogelijk probeer ik te koesteren wat er wel is, want ze is geen slecht mens. Het is wel moeilijk dat ik niet altid 100% mezelf kan zijn, maar ja, ik vrees dat dit bij ons leven hoort. Lieverd, probeer nooit 'je gelijk' te gaan halen, ook al heb je dit wel. Jouw zwangerschap en je aanstaande moederschap zet alle verhoudingen weer eens dubbel en dwars op scherp. Bij elke grote levensgebeurtenis zal dit weer gebeuren. Laat ze nu maar even afkoelen. Je stuurt ze gewoon een kaartje en dan zie je wel wat er gebeurd. Probeer je woede en verdriet zo snel mogelijk weer los te laten als dat het is opgekomen (onwijs moeilijk, weet ik hoor). En je vader zal nog wel eens bijdraaien denk ik hoor. Dat houdt nooit stand als zijn vriendin van hem vraagt zo'n idioot ingrijpende keuze te maken. Veel sterkte meid! noppie
lieve sharpeizoe geniet van je zwangerschap en laat je niet stressen door die ruzie het komt allemaal goed iedereen zegt van alles dat ze helpen en zo maar als puntje bij paaltje komt dan zie je bijna niemand daarom moet je soms gewoon aan je zelf denken dus geniet van de zwangerschap want is zo voorbij xxjes
Bedankt voor de lieve reacties allemaal , ik weet dat het in mijn karakter ligt om geen discussie uit de weg te gaan als ik weet dat ik stevig in mijn schoenen sta, maar ik weet idd uit ervaring dat het geen zin heeft, want die blinde vlekken zijn er idd in overvloed bij mijn moeder. Het is gewoon zo onverstaanbaar en frustrerend he als je zelf zo niet ingesteld bent. Ik denk dat je de grootste ruzies krijgt met de mensen die je het liefste ziet? Ik ga me allesinds rustig moeten houden want heb sinds gisteren veel meer harde buiken en een druk en ik denk als de stress zo doorgaat, ons kindje het niet lang meer in mijn buik zal uithouden. Ale, denk ik, ben nog nooit zo zwanger geweest.. Nogmaals bedankt he xxxxx
Ik weet nu wat me te doen staat, niks meer.. Ik heb van mijn zus vernomen dat mijn moeder erge dingen over mij verteld en ook over ons zoontje, haar 1ste kleinkind. Ze had een paar weken geleden nog een park voor mij gekocht en nu zegt ze dat ze hoopt dat hij zijn hoofd tussen de spillen ga steken! Dat dat kind haar nooit geinteresseerd heeft en ze het zelfs niet moet weten als het geboren is, dat maakt het voor mij dus makkelijk en hoef ik verder geen inspanningen meer te doen..
Laat het allemaal nu maar van je afglijden Sharpezoe, iedereen is nu bij jullie veel te opgefokt, zeggen allemaal dingen die ze niet echt menen. Je moet ook niet steeds met andere familieleden praten over wat je moeder over jou zegt. Wordt je alleen maar niet goed van. Als je moeder echt iets zinnigs heeft te zeggen dan zal ze het wel tegen jou zeggen! Pas goed op jezelf meid!
Misschien is het een idee om je moeder een brief te sturen. Je kunt dan op een niet-aanvallende manier vertellen dat je het heel jammer vind hoe ze doet. En dan vertellen hoe je het wel fijn zou vinden. Als je dit op kunt lossen voor je kindje straks geboren is, dan heb je die zorg niet meer. Veel sterkte!
Och, ik heb me erbij neergelegd dat het oorlog is en ga niet meer, zoals in het verleden, mijn verontschuldigingen aanbieden, terwijl ik de ruzie zelf niet uitgelokt heb. Het is al gans mijn leven zo dat ik geen goede band heb met mijn moeder en ik mag doen wat ik wil, als het haar uitkomt, wijst ze mij de deur en ik heb daar geen zin meer in..Het zou natuurlijk toffer zijn moesten we terug overeenkomen voor haar kleinkind geboren is, maar dan zal ik met slechte gevoelens blijven zitten en dat is ook niet gezond he..Misschien s een goede les voor haar dat ze eerst s nadenkt vooraleer ze erge kwetsende dingen zegt. Toch bedankt voor het advies hoor
Oke. Het blijft jouw keuze. Ik ken je moeder dan ook niet. In ieder geval wel veel sterkte. Lijkt me geen makkelijke situatie!
hey sharpeizoe het lijkt er niet op te beteren de situatie. ik hoop voor jou dat alles nog in orde komt
Nee, niet echt, ik heb ondertussen de hoop opgegeven dat het terug goed komt, maar ik vind het raar: vroeger zag ik daar echt vanaf als mijn moeder me liet vallen, maar nu..denk ik er zelfs zoveel niet aan, zou dit komen omdat ik zwanger ben ofzo? Ik hoop echt allesinds dat ik er zo kan over blijven denken eens ik bevallen ben en niet te emotioneel zal worden? Ik ben nog steeds niet van plan om pogingen te doen om het goed te maken ook, want met zo n ingesteldheid zoals de hare, ben ik beter af zonder! Lieve groetjes, Jessica
misschien raar dat ik het zeg maar hou de eer aan jullie zelf en stuur ze een kaartje als jullie kleintje er is. wat ze er dan mee doen is aan hun, jij hoeft je zelf niks teverwijten. een dikke warme kuffel van mij liefs maris
Hallo sharpeizoe, weet je een goede moeder met eeng oede ingesteldheid doet zo niet, en zegt zo geen erge dingen over jouw ongeboren kindje, dit is echt erover! Je wenst geen kind ongelukken toe, zeker niet je eigen kleinkindje... Hoe kan ze! En neem aub je rust want die stress pijn in je buikje daar moet je wel naar luisteren, nu is je kindje belangrijk... Mijn moeder heeft me nooit gewild van de geboorte, jaren heb ik geprobeert, deed niets goed, voelde me minderwaardig, alleen het ligt niet aan ons, een kind groeit op en heeft begeleiding nodig, mijn dochter is 16 jaar oud, fantastisch maar ook temperament vol kind en puber, toch hou je ervan en je wenst zo geen dingent oe aan iemand waar je hartje voor klopt! Je puders zullen wel hun fouten inzien, maar of ze veranderen, ik denk het niet...al probeer je altijd de strijdbijl te ebgraven, ik heb het opgegeven, men zus en moeder en vader, men zus kwam wanneer ze zin had en niet met men moeder in contact kwam! Men moeder wilde men dochter afnemen van me! Dit gaat te ver, en ik heb al jaren gestopd met contact, gewoon om men rust, je kiest je ouders niet! Mijn schoonouders en familie zijn schatjes, ja zo moet het zijn, dat warm nestje.... en dit is anders en onze tweede dochter zal het goed hebben....en een close familie. Het ligt niet aan jou meid, stuur een kaartje maar wees heel duidelijk, en laat jouw leven niet leiden door hun negativiteit! Sterkte hoor Liefs Ritje