Dag dames, Ik voel mij erg verdrietig, ik moet het van mij afschrijven.. Sinds juni heb ik een nieuwe baan, eindelijk een leuke ontspannen baan dacht ik. We werken met z'n drieën, maar nooit tegelijk. Altijd goedgegaan, ondanks dat ik weleens merkte dat mijn 2 collega,s (waarvan de een leidinggevende is, en de ander dit is geweest) wel erg close waren met elkaar. Naja, ik ben anders, rustiger, introverter en ik ging mijn eigen gang.. Toen ik er net werkte merkte ik dat ik zwanger was, hierop reageerden ze heel leuk en vol medeleven. Het was een spannende tijd, want ik moest een vlokkentest doen en dat bracht veel spanning mee. Maar juist doordat zij zo goed reageerden voelde ik mij toch wel goed. Helaas was de uitslag niet goed en besloot ik om de zwangerschap de beëindigen, niet voor het eerst.. alle begrip kreeg ik. Mijn leidinggevende had ook zoiets meegemaakt dus dat scheelde. Zij waren dan ook dolblij toen ik in oktober opnieuw zwanger was. Wederom spanning, dit keer nog meer dan bij de vorige keer en ze zeiden weleens dat ook zij zo gespannen waren voor de uitslag e.d. Ik heb daar nooit iets achtergezocht. Ik ging mijn gang en vertelde weleens wanneer het teveel werd, ik ben daar erg open in. Ik probeerde om elke ochtend wel positief te zijn en mijn werk goed te doen. Ik heb zelfs na een half jaar al een vast contract gehad, dus kon niet mis toch. Nou ik ben opeens wakker geworden sinds vorige week, ik had een jaargesprek waarin opeens naarvoren kwam dat ik sfeerbepalend ben, dat ik te open ben in mijn gemoedstoestand, niet betrokken voelde e.d. Huh, dacht ik nog.. Ze zei het mij, maar besloot dit niet in het rapport te zetten, maar ze moest het wel kwijt. Ja, ze wist dat ik een rottijd mee had gemaakt en dat een ander misschien thuis in een hoekje ging zitten, maar toch. Ik voelde mij voor het eerst zo raar. Opmerkingen van haar als; ja dan denk ik van, ik probeer je een paar keer op te vrolijken, maar dan denk ik, bekijk het maar... Als ik mij daar nu bewust van was.. maar nee dus. Mijn 2 collega's zijn allebei iets ouders allebei kinderen en zijn dikke vriendinnen. De een heeft nooit iets meegemaakt, gaat allemaal leuk dus ook haar zwangerschappen waren allemaal koek en ei, geen zorgen. Mijn manager die dus zoiets heeft meegemaakt is een heel ander persoon dan ik, veel harder, veel minder gevoeliger.. Zij zijn dus heel close en waarschijnlijk valt mijn introverte kant opeens op. Nee, ik loop niet van de daken te schreeuwen op werk dat ik zwanger ben tegen iedereen. (ik werk in een zeer grote organisatie) Deden zij steeds het woord; Wist je al dat ze zwanger was??? En dan kreeg ik daarna opmerkingen van; Ja, ik blijf het niet zeggen hoor dat je zwanger bent, dat moet jezelf doen. Ik zei ook van; hoeft ook niet, ik zeg het wel als ik dat wil. Maarja, donderdag was ik dus erg van slag. Je denkt dat alles goed gaat en dan krijg je dit. Je denkt begrip te krijgen en dan ergeren ze zich dus aan mij. Want ik kreeg nog meer te horen. Het lijkt wel begrip voor eventjes en dan moet je maar net zo zijn als ik.. als wij in dit geval. Nou, ik ben thuis met buikgriep en mijn leidinggevende wist niet zeker of zij maandag vrij was of niet. Dus ik merkte al gisteren dat ik zo beroerd was , dat dit niks zou gaan worden maandag. (vandaag) voor het geval ze dit pas maandag hoort.. Dus ik stuurde haar een sms waarin ik zei dat ik dus ziek lag en nog niet zeker wist of ik het maandag wel zou redden, dat ik haar op de hoogte zou houden. Nou, dus ik vanochtend bellen dat het niet ging en ook wilde ik peilen of ze op werk was of niet, want dat was onzeker. Kreeg ik mij toch een uitbrander. Hoe haalde ik het in mij hoofd om haar op haar vrije dag te sms-en, zij was met haar kinderen lekker weg en kreeg door mijn sms een rotgevoel. Ik had moeten wachten tot maandagochtend.. Dus ik zei dat ik het goedbedoelde, dat ik niet wist of ze maandag vrij was, dat was donderdagmiddag nog onzeker. Neehoor, ze had verteld dat ze maandag vrij was. (niet tegen mij) Dus we moesten hier maar duidelijke afspraken over maken, ze was er totaal niet van gediend.. Ik schrok zo van deze reactie, ik had het niet verwacht.. ben ik nou zo stom. Ik krijg donderdag te horen niet betrokken te zijn (ben ik wel, maar misschien op een andere manier) dus ik denk aan werk; straks is er niemand maandag en als ik dan bel is het te laat!.. Tuurlijk, misschien lach ik niet 8 uur per dag, misschien dat de hormonen, de spanningen, de moeheid ook meehelpen in een rustiger persoontje.. Maar een beetje begrip dat we allemaal anders zijn?.. Mijn ene collega liep ook maar te verkondigen dat ze niet van klagen hield, dat ze nagativiteit afschuwde blabla.. dit sloeg zeker op mij. Ja ik ben open over wat mij bezighoudt, soms over dingen met mijn familie e.d. Maar zij vertellen ook persoonlijke dingen, dat kon gewoon. Ik neem mijn werk zeer serieus, ik ben geen flapuit, ik houd mij het liefst aan mijn pauze en ga weer verder. Wanneer zij samenwerken gaan ze heel lang lunchen, komen soms niet meer terug op de werkvloer als het vrijdag is.. en dat doe ik nooit. Schijnbaar heb ik hun allebei geïrriteerd afgelopen tijd en komt het er nu uit.. Ik ben zo verdrietig, ben al niet lekker en nu heb ik helemaal stress.. kon ik eerst niet genieten van deze zwangerschap, omdat we wederom een vlokkentest moesten doen, nu niet omdat ik stress heb van werk. Het kindje is dus gezond dit keer trouwens. Misschien verwachtten ze dat ik dan nu alleen maar loop te lachen ofzo, nou dat gebeurde niet, ik moest het goede nieuws nog beseffen.. dat komt nu wel een beetje, maar schijnbaar te laat.. Morgen ben ik vrij, ga ik naar de versloskundige.. ik ben bang dat ik mijn hart uitstort daar.. hoe kan ik nu genieten? Ik maak me steeds zorgen en kan niet genieten van deze kleine hummel.. is toch niet goed? Als ik mij beter voel ga ik woensdag aan het werk en werk ik donderdag dus met mijn leidinggevende en worden er dus afspraken gemaakt?.. naja.. Ik voel mij echt vreselijk... Misschien lezen jullie dit en vinden jullie dat ik ook stom ben geweest door zo'n sms , of moet ik idd een masker opzetten en leuk doen tijdens werk.. maarja dat probeer ik wel, maar ik loop echt niet te zeuren of te zuchten of te saggerijnen.. deed ik dat maar, dan wist ik waar ze het over hadden.. Naja ik weet het niet..., misschien herkennen jullie iets.. Liefs, Takkiewakkie
Ach meisje toch, ik heb met je te doen . Wat ontzettend naar dat dit je zo rauw op je dak komt vallen. Vreemd dat ineens al deze dingen tegen je gezegd worden. Ik vind dat je je echt niet anders voor moet gaan doen dan je bent. Iedereen is zoals hij of zij is en is een uniek eigen persoon. Hoe saai zou het zijn als we allemaal hetzelfde waren. Ik kan me heel goed voorstellen dat je nog niet optimaal van je zwangerschap kan genieten, na de ellende van de vorige ke(e)r(en). En ik vind het overigens helemaal niet raar dat je zondag al gesmst had. Als jouw leidinggevende daar anders over denkt kan ze daar in mijn ogen ook op een andere manier op reageren. Waarschijnlijk is het feit dat zij zo dik zijn met elkaar ook een stuk van het probleem. Ik heb ook eens gesolliciteerd bij een bedrijf waar de 2 secretaresses heel erg dik met elkaar waren. Ik heb die baan, mede daardoor, ook niet genomen. Ik kreeg zelfs tijdens mijn sollicitatie al het gevoel dat ik daar buiten zou gaan vallen. Ik wil je iig veel sterkte wensen en veel geluk met je zwangerschap! Dikke KNUF!
Hoi Mermaid, Ik moet helemaal huilen om je reactie.. omdat het zo lief is. De hele dag voel ik mij zo verdrietig, kdacht gewoon dat ik eindelijk een leuke baan had, leuke collega's waar ik helemaal mijzelf kon zijn.. Mijn vriend was ook heel lief, die zei donderdag; ik ben blij dat je niet zo'n nep-doos bent die maar mee wil doen e.d. En toen hij hoorde hoe mijn manager reageerde zei hij van; jeetje, je kan ook niks goeds doen nu .. nou ga donderdag maar eens goed praten met ze. tsja en dat is mijn probleem, ik ben zo rustig en tikje verlegen, wil nooit ruzie dus ik zie hier enorm tegenop. (kga vast huilen) Maarja als ik denk aan mijn kleintje en aan het feit dat ik moeder in wordt dan moet ik wel voor mijzelf opkomen.. Naja hopelijk valt het allemaal wel mee. Belangrijkste zaak is om beter te worden, want zo'n buikgriep is ook niet alles. Mijn katten zijn trouwens wel heel lief, net of ze het voelen. Bedankt voor je lieve reactie.. liefs, Takkiewakkie
Nou moe, nou moet ik ook bijna huilen...ik gooi het maar op de hormonen.... Ik ben het met je vriend eens; je kunt er trots op zijn dat je gewoon jezelf bent en blijft. Probeer niet voor een ander te veranderen, daar word je alleen maar ongelukkig van. Misschien is het een goed idee om, als je donderdag toch de confrontatie aangaat, vast e.e.a. op papier te zetten. Zo heb je een geheugensteuntje als je door de zenuwen misschien niet meer weet wat je ook alweer wilde zeggen. Laat je niet op je kop zitten hoor! En knuffel de katten maar even extra, dat vind ik zelf altijd zo fijn als ik verdrietig ben. KUS!
@ Takkiewakkie: Wat vervelend voor je dat het op deze manier loopt! Zoals ik het opvat, neem je het jezelf kwalijk dat je onder andere te open bent! Als ik het nog een keer doorlees, komt in mij naar boven dat jij jezelf niets kwalijk hoeft te nemen. Jij doet het al maanden op deze manier en men wacht tot het jaargesprek om er iets over te zeggen? Als jij zo "irritant" bent, is het enige wat de luitjes hoefden te doen hun "medeleven" te beperken en aangeven dat ze op jouw verhalen geen prijs stelden. Dát hebben ze niet gedaan. Ze hebben deze hele periode lekker met jou "meegepraat" en nu in één keer is er .... aan de knikker. Ik geloof dat dit meer over hun zegt dat over jou! Jij bent zwanger van een gezond kindje, hoeveel geluk kan een mens hebben? Ik snap dat je dit niet zo maar aan de kant kunt zetten, maar meid: DIT LIGT NIET AAN JOU!! Ik geloof dat er genoeg mensen zijn die graag een meelevende collega heeft die je zo vertrouwd dat ze haar hart bij je uitstort. Wat dat is het oog nog: jij vertrouwde hun en zij hebben je vertrouwen beschaamd. Hopelijk nog veel plezier in je zwangerschap; je hebt het verdiend!!!!
Lieverd, laat je niet gek maken door je collega's/leidinggevende. Probeer het je niet te veel aan te trekken, hoe moeilijk dit ook is. Jij handeld met de beste intenties, jammer dat zij hier anders over denkt. Als je wel pas maandagochtend had gebeld, had je waarschijnlijk een uitbrander gehad dat je pas zo laat belde. Dat soort dingen zijn toch nooit goed. En als zij donderdag niet terug gesmst had, heeft ze er neem ik aan toch ook niet te veel last van gehad?? Weet je, probeer jezelf te blijven, ga nu niet veranderen en probeer eens in te denken dat het over een ander zou gaan. Probeer er eens van een afstand naar te kijken. Want die hormonen maken het je nu niet echt gemakkelijk om hier reeel naar te kijken. Laat je donderdag niet uit het veld slaan. Denk aan wat jij denkt dat goed is voor je kleine en voor jezelf. Laat het daarna los, dan zul je zien dat de lucht over een week ofzo echt wel wat geklaard is. Laat je karakter maar juist zien, dat jij je hierdoor niet laat pakken Het is alsof je even door een zure appel heen moet, maar het zou zo zonde zijn als je nu de hele tijd met een rotgevoel blijft rondlopen, dat is het niet waard! Toi, toi, toi, Liefs Snoozie
Ben het helemaal met mijn voorgangers eens....het ligt niet aan jou dus laat je niet gek maken. Waarschijnlijk zijn ze gewoon beide gefrustreerd en reageren ze dit af op jou.. Hopelijk kun je van deze zwangerschap wel ten volle genieten. Dikke knuffel en hou je goed
lieve allemaal, dank voor de reacties, het geeft wel een beetje rust in mijn hoofd. Misschien zijn het ook de hormonen die alles extra opblazen, maar ik ken mijzelf onderhand ook wel een beetje.. Onverwachts "kritiek" of hoe je ook noemt uit een hoek waarvan je het niet verwacht maakt mij onzeker. Stukje vertrouwen wordt dan geschaadt, misschien iets dat ik meer heb dan een ander, dat kan.. Ik zit hier wel stoer te vertellen over naar werk gaan woensdag en donderdag, maar ik moet eerst eens zien hoe ik mij voel. Bedankt voor alle adviezen en steun. Liefs, Takkiewakkie