Hallo dames, Even van me afschrijven hoor, maar misschien herkent iemand dit. Ik heb er eigenlijk ook een beetje genoeg van. Vanaf mijn adolescentie (17/18 jaar) heb ik regelmatig last van zomaar opkomende darmkrampen. Een periode heb ik dagelijks buikpijnen gehad, die zomaar opkwamen en weer gingen. Het ging niet gepaard met diarree of iets 'raars' gegeten hebben. Een 'aanval' kon 10 minuten of 2 uur duren. Niets bracht dan verlichting, behalve lopen. In de zomer van 2010 heb ik dit ook gehad, maar zo erg dat ik nauwelijks iets kon eten (maag leek wel gekrompen) en ik nadat ik gegeten had, ook een 'refluxgevoel' had. Alsof het elk moment omhoog kon komen. Overgeven deed ik echter niet. Natuurlijk naar de huisarts geweest en opnieuw doorgestuurd naar een internist. Binnenstebuiten gekeerd, niets aan de hand, B12 geprikt, niets aan de hand. Getest op verschillende allergieën (lactose, gluten), ook niets. En zo plotseling als het opkwam, zo plotseling verdween het weer en kon ik weer normaal eten (en dat is veel). Zo heftig als die zomer heb ik het gelukkig niet meer gehad. Maar toch blijft het af en toe opspelen. Ik vind mijn eetpatroon (kleine hapjes van dit of dat) tijdens die dagen kinderachtig en wil gewoon volwassen maaltijden kunnen eten zoals normale mensen. Mijn man denkt dat mijn darmen van slag raken omdat ik zo verspreid over de dag eet en ze eigenlijk niet voldoende tijd krijgen om te verteren. Heb ook gelezen over het prikkelbare darmsyndroom, maar die symptomen komen niet overeen. Tijdens zo'n aanval krijg ik ook koude handen en voeten, ga ik trillen, zweten en heb ik een paniekerig (claustrofobisch) gevoel. Het lijkt me soms ook iets psychisch te zijn, maar waar dat vandaan komt? Iemand herkenning?
Is t echt geen PDS? Symptomen kunnen volgens mij echt wel uit een lopen. Ik heb zelf wel PDS, ook bij vlagen meer last van dan anders, bij mij meestal wel duidelijk gerelateerd aan iets van stress of ander voedingspatroon ofzo.
Bedankt voor de reacties allemaal. MamavanGilani, ben al eens binnenstebuiten gekeerd (endoscopie), daar kwam toen niets uit. Een paniekaanval of hyperventilatie heb ik ook al aan zitten denken. Maar hoe kan ik dat voelen aankomen en waarom zou ik paniekaanvallen hebben? Vanaf mijn 17e op en af? Ik heb een goede jeugd gehad en er is niets voorgevallen dat echt veel indruk op me gemaakt heeft. Wel ben ik best vatbaar voor sombere gedachten. Luciaatje, stress heeft inderdaad een enorme invloed, dat merk ik ook. Maar toch kan het zomaar opspelen, als ik rustig de krant zit te lezen met een kopje thee, als we gezellig zitten te eten,etc.. Is er aan dat PDS niets te doen?
Jawel er is wel wat aan te doen! Maar het is een beetje proberen, heb je ook bepaald eten waarna het erger is of opspeelt? Ik heb het bvb na vet eten, of erg pittig eten, of bepaalde dingen als ui of paprika. Dat probeer ik dan te vermijden... niet altijd hoor, soms heb ik zooo'n trek in een patatje dan neem ik buikpijn voor lief Het wordt bij mij ook minder als ik meer beweeg, en vee lwater drink. En midner stress maar ja dat is er sommige periodes nou eenmaal veel. Je kan ook bvb Yakult proberen of dat voor jou helpt? Bij mij wel maar ik vind het te vies hahaha!
Paniek aanvallen. Ik herken het, heb het namelijk vroeger ook gehad. Echt iets van een jaar ofzo. Het gevoel dat mijn maaginhoud naar boven kwam, iedere keer weer, iedere avond ook. Zo erg, dat ik zelfs eens in de middle of diddly uit de trein ben gestapt, omdat ik bang was dat ik ziek werd. Ik heb ook nooit geweten hoe het kwam, toen. Achteraf kon ik makkelijk inzien waar de paniek vandaan kwam. Bij mij was het de combinatie van een stressbaan (waar ik helemaal niet op mijn gemak zat) en een foute relatie. Hoewel ik bij hoog en bij laag volhield dat het me helemaal niets deed allemaal (en dat geloofde ik echt heilig!), ik denk dat het zich dus lichaamlijk uitte. Ik kon die link niet leggen. Anders eten hielp niet, minder eten ook niet. Toen ik bij die baan weg was en gescheiden van die man, was het ook over. Dus ik vermoed (maar ik ben geen arts/psych) dat je je onbewust toch ergens heel druk over maakt, terwijl je dat zelf niet ziet.
Goh, ik herken dit echt precies! Het gevoel dat mijn maag naar boven komt inderdaad en het gevoel van snel weg willen en bang worden op het verkeerde moment ziek te worden. Ben ook vaak een halte eerder van de tram gestapt. In 2010 was ik inderdaad ook niet happy, stress op het werk en een heel foute relatie. Nu ben ik gelukkig getrouwd en gelukkig met onze dochter, maar zou wel graag werken (ben ook aan het solliciteren). Verder heb ik niets waarover ik zou kunnen 'klagen'. Het is qua intensiteit ook niet t evergelijken met die drie jaar geleden, maar toch speelt het af en toe op. Laatst moest mijn man toch echt aan de kant gaan staan met de auto omdat ik bang was te moeten overgeven.
Ik kan ook niet goed tegen vet eten, dus eet dat ook nooit. Verder is het echt heel onvoorspelbaar. Het maakt niet uit wat ik voor ontbijt neem, yoghurt, havermout, brood... soms heb ik totaal geen last, en soms bij alles...