Openheid over het fertiliteitstraject

Ouders, broers en zussen hebben wij vrij snel op de hoogte gesteld. Sowieso vond ik het wel zo fair om de broer van mijn man in te lichten; met weinig actieve zaadcellen is het voor hem misschien wel relevant om bij een eigen kinderwens op de hoogte te zijn, mocht het een genetisch iets zijn. Om hen in te lichten hebben we steeds een rustig moment gekozen waarop we konden praten en zij de gelegenheid hadden om vragen te stellen. Iedereen reageerde prettig.
Mijn verdere familie hebben we tijdens een familieweekend ingelicht. Ik had een pakhuis aan medicatie mee, en een deel daarvan moest in de koelkast van het huisje dat we met zijn allen deelden. We kregen toen van de partner van mijn oma de onhandige vraag wiens "schuld" het was. Nou, de reacties van de club waren niet van de lucht, daar heeft hij niet meer naar gevraagd.

Onze meest hechte vriendengroep hebben we ook die zomer ingelicht. Dat zit gewoon goed, ook nu nog. En sindsdien zijn we meer en meer open geworden hierover. Komt het eens ter sprake, dan vertellen we over onze situatie. Krijgen mensen er lucht van, dan zoeken ze je op als er soortgelijke problemen spelen. Het voelt heel wat minder alleen.

 

Voelt hij zich erg aangetast in zijn mannelijkheid dat hij zich ervoor schaamt? Zo ja zou ik daar samen goed over praten.

Ik ben naar mijn man heel direct geweest en gezegd dat ik steun nodig heb van mijn beste vriendin. En dat ik die ongeacht zijn idee over wel/niet vertellen in zal lichten. Ik vertel geen uitslagen van hem door maar ik ben wel degene die 3x per week naar de gyn moest op bepaalde momenten en dan kon ik extra steun hard gebruiken. Vrouwelijke steun vooral.

Mijn ouders wel gelijk ingelicht, mijn vader ging mee met de meeste echo's en bloedafnames. Hij heeft t ook tegen zijn ouders gezegd op aandringen van mij omdat ik zo vaak naar ziekenhuis ging, maar goed ook: schoonmoeder heeft eerste injectie gezet omdat ik de eerste keer niet durfde.
Al met al beide ouders dus actief betrokken hihi

Hij heeft t zelfs verteld op zn werk nadat hij paar keer vrij nam voor ziekenhuis bezoek en 1 collega zei; je vrouw is vast zwanger!!! Leuk!!
En ze reageerden heel begripvol (en leven nu ook erg mee omdat de bevalling niet wil vlotten)

 

Ik heb het ook direct verteld aan mijn ouders, broer en vriendinnen. We gaan het morgen vertellen aan schoonouders en daarna gaan we nog een keer mijn mans broer inlichten. Ook omdat ik het vooral fijn vind als mensen het gewoon weten, ik ben degene van ons 2 die vaak erg behoefte heeft om te praten met mensen en dit is iets waarvan wij allebei niet fijn vonden om achteraf te vertellen dat we bij het ziekenhuis liepen. Wij wachten momenteel op intake gesprek, dus wel al echt vroeg verteld. Mijn man maakte het niet zoveel uit dus die vind het prima en als hij vrij moet vragen van werk gaat ie het op werk ook eerlijk zeggen.

ik zou er nog een keer goed met je man over praten en anders in ieder geval inderdaad de mensen waar jij echt behoefte aan hebt

 

Jullie hebben allebei je behoefte om er wel of niet over te praten, maar jij dus ook.

Wij hebben het wel gedeeld met gezin en op mijn werk, verder niet. We vonden het fijn om open te kunnen zijn over bepaalde gevoeligheden en we konden ook hulp gebruiken bijv even bijspringen in het huishouden rondom punctie dagen.

 

Onze moeders wisten het vrij snel. Familie ingelicht voor de eerste behandelingen. Man zijn werk ook net voor de behandelingen en mijn werk weet het al heel lang. Ik vind het fijn er redelijk open over te zijn.

 

Wij zouden ook het traject ingaan,gelukkig hadden wij nog geen week voor de eerste afspraak een positieve test.
Onze beide familie wist wel dat we ermee bezig waren,maar alleen mijn zussen wisten in eerste instantie dat we ook een afspraak hadden, dit omdat we een aantal vragen moesten invullen over familie en aangezien beide zussen pcos hebben,wist ik dat zij deze vragen ook gehad hebben. Later wist mijn beste vriendin het ook,en mijn nicht.
Heb wel nog ff gelogen tegen mn zussen en gezegd dat we de afspraak hadden verzet tot na de december maand want ze bleven vragen wanneer die nou precies was,terwijl we al zwanger waren en we hadden het nog niet verteld aan familie..
Dus daar krijg je wel mee te maken. Mensen gaan vragen hoe het gaat en wanneer en wat precies is, heel lief en medelevend natuurlijk,maar misschien zit je hier niet altijd op te wachten.
Ik had ook al op het werk verteld dat we een afspraak hadden staan, want zoiets kan wel invloed hebben op je humeur en hoe je op dat moment in je schoenen staat,en dan kan je in mijn werk,soms maar beter thuis blijven ipv gaan werken met evt de nodige gevolgen zoals agressie

 

De eerste keer heb ik het pas verteld toen ik al zwanger was. Had het wel aan 1 vriendin verteld, maar die reageerde niet zo leuk. Wilde ook eerst een idee hebben of er überhaupt een eitje kwam om de iui mee te beginnen. Het is me niet door iedereen in dank afgenomen, maar ik wilde vooral.mijn eigen emoties eerst onder controle kunnen hebben als het niet mogelijk zou zijn voor ik er anderen mee lastig zou vallen.
De 2e keer heb ik het mijn ouders gelijk na de iui vertelt.

 

Ik denk dat dat misschien er ook aan ligt hoe je familie / vrienden zijn, maar misschien kan je het ook aan ze aangeven als je opgeven merkt dat ze er te veel naar vragen. Dat begrijpen ze echt wel lijkt me!

 

Je kan ook altijd delem dat je de stap naar het ziekenhuis hebt gezet en jullie de informatie delen die jullie kwijt willen. Dan hoef je niet alle afspraken te delen maar kan je wel je ei kwijt.

Wij zijn vanaf het begin open geweest over ons traject. Dit kwam mede doordat wij gelijk een icsi traject in gingen en de kans groot was dat we uitbehandeld zouden raken.

Bij de stap naar de 2de hebben we dit niet gedeeld (cryo terugplaatsing) met familie. Alleen mijn werk wist er van.

 

Ik heb ovulatie inductie gehad middels hormooninjecties en we zijn er ook van begin af aan open over geweest. Al voor het starten van het traject wisten onze vrienden en nabije familie dat we hulp nodig zouden hebben met het zwanger worden. En kort voor het starten hebben we allebei ook onze directe collega’s/leidinggevende ingelicht. Het medeleven tijdens het traject is inderdaad zowel het voordeel als het nadeel. Zo wist mijn zus op mijn testdag (11DPO) dat ik zwanger was en mijn ouders met 4+2 weken. Dit omdat ze wisten dat we weer een poging gehad hadden en vroegen hoe deze afgelopen was. Ik wilde niet liegen, maar het liefst had ik de eerste spannende weken voor mezelf gehouden.

 

Het waren vrienden die het opvatten alsof ik ze niet vertrouwde. Terwijl het voor mij meer te maken had met mijn eigen gemoedstoestand. Bang ook voor emoties van vroeger waar zij overigens ook van wisten. Ik wilde ook niet steeds gevraagd worden omdat het best pijn deed als het niet lukte. Degene die het wist bleef me onder druk zetten het te vertellen, maar ik had gewoon even tijd nodig. Overigens vind ik dat ik net zoveel recht heb als ieder ander om pas bij 12 weken te vertellen dat het gelukt is, ongeacht welke weg ik neem.
Hetzelfde geldt voor het geslacht. Dezelfde persoon was ook boos en vond het liegen dat ik niet had willen vertellen dat ik het geslacht wist. Maar ik wilde het eerst voor mezelf kunnen verwerken en werd al gek van de vraag over geslacht en dan ook daarna begint iedereen je uit te horen over de naam. Ik vind een verrassing dan veel leuker. En er zijn genoeg mensen die het niet vertellen, dus ik vind het nog steeds nergens op slaan.

Mijn familie en meeste vrienden doen er trouwens geheel niet moeilijk over.

 

Ik wilde destijds ook niets zeggen. Enerzijds omdat het intieme er al zo af is aangezien alles al besproken moet worden in het ziekenhuis en anderzijds omdat een zwangerschapsaankondiging me echt fantastisch leek en dat zou er dan ook niet meer inzitten.
Het was juist mijn vriend die zei dat ik het op z’n minst met mijn ouders moest delen, vooral omdat we zo’n goede band hebben en elkaar dagelijks spreken. Hij zag dat het me opvrat, naarmate alles langer ging duren. Hij heeft het (ook pas later) met zijn familie gedeeld. Daarna hebben we het beiden ook met enkele vrienden en collega’s gedeeld.
Mijn ervaring is dat mensen het ook wel lastig vinden om er iets over te zeggen of vragen, dus er ook niet voortdurend over beginnen, tenzij je dat zelf doet. Ik vond het zelf heel prettig dat mensen er vanaf wisten, gaf wel rust. Je hoefde niks te zeggen, maar het kon wel, als ik dat wilde, zonder dat ik het hele verhaal hoefde uit te leggen. Heel fijn als je hormonen moet spuiten of puncties hebt.

 

Wij zijn altijd open geweest kon de vraag, wanneer komt de tweede is het geen tijd voor een broertje of zusje niet meer aanhoren.

Wel alleen familie en naasten vrienden.

 

Wij hebben ook heel lang niemand iets verteld tot het moment me schoonzusje haar zwangerschap aankondigde.. Ik kom het niet meer voor me houden en was er na de hand eigenlijk wel opgelucht over.

Op het werk ook gemeld ivm vele afspraken.