Mijn 7 jarige dochter heeft liefdesverdriet. En niet een beetje......maar echt het huilen, boos zijn, zichzelf de schuld geven, het goed willen maken om vervolgens weer verdrietig te zijn. Ze heeft nu voor het 3de jaar het zelfde jongetje in de klas. Sinds vorig jaar heeft ze het vaak over hem en heeft ze verkering met hem. Er zijn kusjes gegeven, tekeningen aan elkaar gegeven en op school hebben ze beperkt aandacht voor elkaar(volgens de juf is hij totaal niet met mijn dochter bezig, zij wel met hem). Vandaag heeft hij het uitgemaakt, omdat hij verliefd is op een ander meisje uit de klas. Vandaag bij het ophalen benoemde de juf dat mijn dochter vandaag nogal verdrietig/zeurderig/dramatisch was en dat ze hier niet echt in te corrigeren was. Ik weet nu natuurlijk waar haar gedrag vandaan komt. Ze is sociaal en emotioneel vrij ver ontwikkeld. Ze weet precies wat ze voelt, waarom en vaak ook wat ze nodig heeft. En kan dit ook goed verwoorden, mits je de tijd neemt om te luisteren. Ze is vrij "gevoelig" omdat ze dus stil staat bij dingen waar veel leeftijdsgenoten nog geen oog voor hebben. Zo ook dit liefdesverdriet... Echt ik vind het soms best pittig om met haar emoties en gedachte spinsels om te gaan..... Iemand tips
Hier werkt ‘kaderen’/duidelijk grenzen aangeven vaak goed. Verdrietig zijn, prima, maar dat betekent niet dat ze hun gang kunnen gaan qua gedrag. Dat gaat niet vanzelf, dat moeten ze leren. En soms kap ik het echt af, dat is als ze ergens in blijven hangen hier soms het enige wat werkt. Dat doe ik natuurlijk pas na verdrietig mogen zijn, praten, enz. Op de dag zelf is dat natuurlijk lastig, maar voor bv. morgen zou ik dat wel uitleggen.
Dat doen we hier inderdaad ook. Thuis werkt dat goed, wellicht morgen op school ook..... De juf past dit ook toe, vandaag hielp dit alleen niet. Wat ik me ergens wel kan voorstellen. Hij heeft het vandaag op school uitgemaakt. De intensiteit van haar beleving nu is echt heftig en volwassen. De dingen die ze benoemd... Het lastige is dat je het niet op dat niveau aan haar kan uitleggen. Ze pikt dingen zo snel op, maar niet volledig. Ze kan het nog niet naar waarde schatten en helemaal in de juiste context plaatsen. Waardoor het meer kwaad doet dan goed. Weet ik uit eerdere situaties. Ik haar vooral laten praten, hier een daar wat genuanceerd en wat afleiding geboden. Toch vind ik het heftig dat zij dit nu al zo intens ervaart. Denk dat dat meer mijn "probleem" is, dan hoe ik met haar om moet gaan.
Ah fijn. Lastig om je dochter zo te zien worstelen met die intense gevoelens en het nog niet kan plaatsen. Ik denk dat je het best op ‘dat niveau’ aan haar mag vertellen en dat ze dat toch best wel begrijpt. Gelukkig is ze nu weer wat rustiger, hoop morgen op school ook!
Ja het is echt lastig! Ze neemt nu al de wereld op haar schouders en kan zich dus enorm druk maken over "volwassen" dingen. Ik vind het eigenlijk ook heel confronterend. Ze lijkt enorm veel op mij. Mijn weg was lang en heel moeilijk wat dit betreft. Zonder echt op haar te projecteren, doet dat wel wat met me. Maar goed dat is een proces van mijzelf. Je merkt echt aan haar dat ze tussen 2 niveaus hangt, weet even niet hoe ik het anders kan noemen. Dat maakt het erg lastig om op de juiste manier met haar te praten. Wellicht heb je gelijk... Vandaag ging het goed op school, dus ik verwacht morgen ook. Zo fijn voor haar.