Ik had nooit verwacht een verhaal als dit te moeten schrijven. Ik woon 7 jaar samen met mijn man. We zijn al ruim 13 jaar samen, jeugdliefdes, en hebben 2 kinderen. Eigenlijk hebben we een heel normaal leven, met ups en downs. De afgelopen weken/maanden merkte ik dat we in een down zaten. Langs elkaar heen leven, weinig intimiteit, druk met werk, school etc. In het weekend een gesprek gehad, waarin hij aangaf twijfels te hebben over de toekomst. Ondanks alles schrok ik hier toch van. En ik wil er gewoon voor vechten. Ik begon echt bang te worden dat hij de hoop aan het opgeven was. Ik had ook een onderbuikgevoel, niet dat hij vreemd zou gaan, maar er misschien wel aan zou denken of bepaalde aandacht aan het opzoeken is op een andere manier (internet bijv). Dit ontkende hij. Maar ik bleef denken dat hij iets aan het verbergen was. Gisteren opnieuw in gesprek. Ik wil mijn best doen, maar niet als het voor niks is. Uiteindelijk zegt hij een geheim te hebben, gevoelens die hij onderdrukt en wat de laatste weken weer sterker wordt. En als hij mij dit verteld ik hem niet meer zou willen. Hij vertelde mij dat hij graag vrouwenkleren draagt en dat hij dit vroeger al deed. Ik schrok hier ontzettend van. Niet alleen van het feit dat hij mij dit vertelde maar vooral dat ik dus al 7 jaar met iemand samen woon, iemand door en door denkt te kennen en hij zo'n groot geheim voor mij verborgen houdt. Hij schaamt zich heel erg, ik denk mede door zijn opvoeding, ouderwets en niet open minded. Hij zei ook weleens stiekem iets van mij aan te hebben getrokken en vroeger van zijn moeder. Hij weet niet waardoor dit gevoel terug komt, en kan ook niet goed uitleggen wat hij wilt en waar het vandaan komt. Hij voelt zich niet aangetrokken tot mannen. Hij voelde zich naderhand heel opgelucht en vond dat ik het goed oppakte. Hij wil er niks mee doen, omdat hij denkt dat zijn familie en omgeving dit nooit accepteert. Ik schrok hier wel van, want ik dacht wat als je ons niet zou hebben hoever zou je dan gaan. Dit gesprek zal nog wel verder gaan. Ik merk dat ik best in de war ben. En bang ben hoe dit verder gaat. Ik heb dit echt nooit zien aankomen. Hij is een hele "normale" man. Hij houdt van vrouwen, voetbal en bier om het zo maar te zeggen. Ik wil niet bij hem weg, ik wil dit accepteren. Ik dacht dat ik best open minded was, en vind dat iedereen moet zijn wie die is. Maar ik ben zo bang wat dit nog gaat brengen, en merk toch dat ik misschien minder open minded ben als ik dacht en me eigenlijk best schaam hiervoor. Als ik op internet verhalen lees of op televisie weleens zie dat mannen hier echt werk van maken. Dat zou ik vreselijk vinden, en als ik heel eerlijk zou ik nooit willen dat mijn kinderen hiermee geconfronteerd worden. Maar tegelijk vind ik het zo erg dat ik dit denk en hem straks ongelukkig laat zijn. Ik ben natuurlijk wel gaan lezen, en lees dat dit eigenlijk ontzettend veel voorkomt onder de "normale" man. Ik kan en wil er op dit moment met niemand over praten, maar op deze manier toch mijn verhaal kwijt.
Jeetje.. Ik kan me voorstellen dat je flink geschrokken bent na deze bekentenis. Ik zou er ook even goed van in de war zijn als mijn man me zou vertellen dat hij graag in vrouwenkleding rond loopt. Ik kan alleen maar zeggen dat jullie er samen over moeten praten en jij goed moet nadenken tot in hoeverre je het accepteren kan en wil. Eventueel met hulp van een therapeut
Eigenlijk is het wel apart. Ik draag ook wel eens mannenkleding. Want die trui is zo lekker warm of ik pak zijn trainingsbroek. En ook zijn stropdas en gilet is wel eens ingepikt voor een bepaalde look. Bij de Hema wordt kinderkleding niet langer als specifiek jongens en meisjeskleding gemerkt. En toch kan ik me goed voorstellen dat je van opbiechting van je man bent geschrokken. Want.. is hij liever een vrouw? Hij heeft 7 jaar een geheim voor je verborgen gehouden. Wilt hij nu vrij in vrouwenkleding thuis rondlopen? Allemaal vragen.. en waarschijnlijk krijg je nog meer vragen..
Ik snap helemaal dat je hiervan in de war bent. Vooral omdat je je man natuurlijk denkt te kennen, en er dan opeens z'n groot geheim aan het licht komt. Ik heb geen tips/advies voor je. Maar ik vind het sowieso een goed punt dat je man het aan je heeft opgebiecht. Misschien dat zijn verlangen hierna ook wat minder is. (Want na het opbiechten is het misschien minder spannend?)
Ik snap ook dat je hiervan geschrokken bent. Maar, een neiging tot travestie wil niet zeggen dat hij liever vrouw is of op mannen valt. Het is een deel van hem. Ik zou proberen tolerant te zijn en hem toelaten dit deel van zijn persoon te onderzoeken. Hierover maken jullie afspraken waar jij je ook in kan vinden. Bijv niet waar de kinderen bij zijn, niet bij bekenden, etc.
P Ja gek inderdaad... Ik draag vaak mannenkleding, deel kleding met m'n vriend Maar als hij mijn kleding zou aantrekken (in de zin van rok, jurk) zou ik echt wel raar opkijken. Moeilijk ts! Wil je dit accepteren? Wil je hem in die kleding zien of absoluut niet? Ben je bang dat hij verder/meer wil (als vrouw), nu hij het opgebiecht heeft? En ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken over dat open-minded zijn van jezelf. Zijn bericht komt als donderslag bij heldere hemel, logisch dat je daarvan schrikt en het moet verwerken! Neem de tijd om het te verwerken en te accepteren (als je dat wilt ), daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen. En misschien is het wel een idee om even met een psycholoog of iets te praten? Waarschijnlijk heeft je man er ook nog nooit over gepraat. Een psycholoog kan hem misschien duidelijkheid bieden over hoe hij is en wat hij wil zijn. Daarnaast kan hij jou advies geven hoe hier mee om te gaan. En dan kan je samen besluiten, stapje voor stapje, waar je grenzen liggen en hoe je hier beiden uitkomt. Sterkte!
Wauw wat dapper van je man om het te vertellen en tegelijkertijd jammer dat het nu pas bekend is. Ik denk dat het voor jezelf heel belangrijk is dat je duidelijk blijft houden dat dit los van jou staat. Hij is wie hij is. Misschien is therapie hiervoor wel een goed idee; voor hem om er mee leren om te gaan en voor jullie samen hoe je dit een plaatsje geeft in je relatie. Succes en sterkte!
Ts ik begrijp dat je schrikt na zo een bericht. maar probeer beide even tijd te nemem en na te denken en voer een gesprek samen over wat hij wilt en hoe hij het voor zich ziet, en wat jij wilt en voor je ziet. Misschien wilt hij enkel af en toe vrouwen kleding aan, en hoeft het niet tussen jullie te staan. Anders kun je altijd nog na het gesprek je conclusies trekken.
Ik denk dat hij zelf ook moet uitzoeken hoe diep dit gaat? Is het af en toe dragen van vrouwenkleding volfoende voor hem, of wil hij meer dan dat? Kan me voorstellen dat hij dat zelf misschien zelf ook nog niet wert omdat hij die gevoels zo heeft onderdrukt. Ik denk dat jullie het beste kunnen kijken naar hoe dit zich verder ontwikkelt, waarin hij jou erbij betrekt op een manier die voor jullie beiden werkt. Het feit dat hij graag vrouwenkleding draagt, hoeft verder niks te zeggen over wat dan ook; het betekent niet dat hij op mannen valt of liever een vrouw wil zijn. Ik heb zelf ook bepaalde fantasiën die me opwinden, die onderdruk ik niet, maar búiten de slaapkamer gebeurt er ook totaal niks mee, misschien dat dit voor hem ook zo werkt? Soms is het heimelijke juist wat het zo spannend en interessant maakt.