Hallo allemaal. Ik weet niet of ik hier moet zijn met mijn vraag, maar er zijn vast dames die wel een antwoord hebben. Ze zeggen altijd dat de liefde voor je kind onvoorwaardelijk en onbeschrijfbaar is. Dat klopt! Als ik naar ons ventje kijk dan smelt ik. Wij willen graag een 2e kindje, al wachten we er nog wel even mee. Nu mijn vraag. Twijfel(de) je er wel eens aan of je net zoveel van je 2e kindje zou gaan houden als van je 1e kindje? Ik bedoel, het is zo'n uniek gevoel. Begrijp me niet verkeerd, mocht ons 2e kindje er zijn dan zal ik zeker van hem/haar houden. Liefs
ik heb zelf nog geen kinderen... ik wil ze heel graag.. maar als je zwanger bent van een 2e, beleef je dat toch weer opnieuw? en zeker al je bevallen bent, en weer zo'n klein frummeltje in je armen hebt toch?!
Ik weet dat de zwangershap wel heel anders is voor mij maar ik voel al wel de zelfde liefde ls ik de kleine frummel jongen in mijn buik voel bewegen als de liefde die ik voor mijn 4,5 jaar oude zoon voel. Ik denk dat het wel gelijk op gaat als er een 2de kindje bij komt (al heb ik weleens andere minder goede voorbeelden gezien...zucht)
Het was (en is) wel anders, maar zeker niet minder. Het moment dat ik mijn zoon eruit perste vond ik onwerkelijk. Toen m'n dochter eruit kwam (die heb ik niet eens echt hoeven persen, zij lanceerde zichzelf zowat) was het heel bijzonder, maar niet zo onvoorstelbaar als bij de eerste keer. En nu merk ik nog iedere dag: het zijn zo verschillende kinderen, dat het niet raar is dat mijn gevoelens voor hen ook verschillend zijn. De ene is mijn eerste, de andere mijn laatste. Allebei bijzonder, allebei uniek en ik hou van allebei heel erg veel. Maar of ik voor hen hetzelfde voel, dat denk ik niet.
ik heb dit van wel meer mensen gehoord, die heel erg bang waren dat ze nooit zo veel van de tweede zouden kunnen houden, konden ze zich niet voorstellen. Maar die angst bleek onterecht, ze waren weer helemaal smoorverliefd op nr 2... (kan er zelf nog niet over meepraten maar vermoed dat dit vast goedkomt )
hoi hoi ik ben nu zwanger van me derde ik moet zeggen dat ik bij allebij me jongens de zwangerschap anders heb ervaren maar ik geen verschil voel tussen wie er meer voor me is je bent vaak wel wat anders voor de eerste of de 2de bij de eerste was ik heel voorzichtig en hem niet laten klimmen en zo de 2de liet ik al wat snelller lol maar dat is niet omdat je dan minder van hem houd maar omdat je het al met de eerste hebt mee gemaakt en weet dat het kan en het dan minder eng is groetjes angeli
zeker had ik dat gevoel ook, maar het is helemaal goed gekomen, haha, Bij je eerste kindje ontstaat er liefde waarvan je niet dacht dat het bestond, en bij je tweede weer, je hart rekt gewoon mee....heel bijzonder eigenlijk.....
toen ik zwanger was van mijn 2e dacht ik heeel oprecht dat ik nooit zoveel liefde voor mijn 2e kindje zou kunnen voelen.. maar zodra de 2e er was hield ik meteen vaan haar en kan me haast niet meer voorstellen dat ik die gedachten had.. elke kind heeft een speciaal plekje je houdt gewoon even veel van ze..
Ik houd van beide kinderen evenveel, wel anders, maar evenveel. Bij beide doet het fysiek pijn als ik bedenk dat 1 van er ineens niet meer zou zijn. En ik hoop in de toekomst nog een keer zoveel liefde erbij te krijgen
Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze gedachten. Als ik het allemaal zo lees, dan denk ik ook wel dat je van beide (of meer) kinderen evenveel houdt, maar gewoon anders. Liefs
Minder liefde? Nee hoor. Tijdens het bevallen vond ik het bij het 2de kindje juist meer bijzonder. Je weet waarvoor je het doet, en iedere wee bracht me dichter bij ons kindje. Heb het veel intenser beleefd. En de liefde voor nummer 2 is zeker niet minder, maar wel anders. Ik ben niet zo bezig de liefdevolle mama uit te hangen, maar de practische haha. Maar ik geniet volop van het ventje, net als van mijn dochter!