Wat ik vooral te horen krijg is dat ik het moet loslaten. Of zal ik het anders eens voordoen heb ik ook al een paar keer gehoord. Verder nog dat ik het moet accepteren dat ik geen kinderen kan krijgen en verder moet gaan met mijn leven. Hoe dan????
Wij zijn gelukkig niet in de mmm terecht gekomen. Wel hebben wij er langer dan gemiddeld over gedaan om voor het eerst zwanger te worden. (*) Meer dan een jaar bezig, miskraam gehad. Niets vergeleken met jullie traject. Maar ik was er zoals jullie kunnen begrijpen heel erg mee bezig. Wij kregen regelmatig hetzelfde te horen. In die periode zijn we meerdere keren op vakantie geweest, maar niet zwanger geraakt. Toch wordt dat dan gezegd: "Let maar op, als je op vakantie bent en er niet meer aan denkt, lukt het." Het zal wel goed bedoeld zijn, maar zoooo dom. Want 1 het is niet waar en 2 het klinkt verdacht veel als 'het is je eigen schuld dat je niet zwanger bent'. De eerste zwangerschap* kwam kort nadat ik na meer dan een jaar oefenen bij de huisarts was geweest, die nog niks wilde doen. Ik was er dus ENORM mee bezig op dat moment en raakte zwanger. Na de miskraam was ik er natuurlijk ook steeds mee bezig. Uiteindelijk ben ik rond onze huwelijksdag zwanger geraakt van onze oudste. (Kwamen we 2 weken na onze trouwdag achter). Toen werd door een paar 'buitenstaanders' al gauw geconcludeerd dat dit dankzij 'de afleiding' kwam. Je wilt niet weten hoeveel ik er juist in de periode voor ons huwelijk mee bezig ben geweest. De grote wens voor een kindje. De droom om op onze trouwdag een zwangerschap te kunnen aankondigen... en een beetje angst om dan eventueel niet in de trouwjurk te passen. Ik had het ècht niet losgelaten! Toch weer zwanger, gelukkig. Tussen onze twee jongens in, ben ik zwanger geweest van een tweeling ** Die zwangerschap kwam zo vlot, meteen de eerste maand. Ik was er dus wel mee bezig maar was nog niet ongeduldig. Had het nog niet verwacht. Toen ik na de curettage weer groen licht kreeg, was ik er natuurlijk weer heel erg mee bezig. Een kennis van mij was tegelijk uitgerekend. Het leek me zo naar om met een lege buik bij haar op kraamvisite te moeten. Het werd een soort race tegen de klok. 'Ondanks' het 'ermee bezig zijn' was ik toch na ruim een half jaar weer zwanger. Echt, het wordt tijd dat die onzin van 'het komt wel als jet het loslaat' definitief naar het rijk der fabelen wordt verwezen. Ik ben vier keer zwanger geweest. Drie keer terwijl ik er Echt Heel Erg mee bezig was. Zwanger worden gebeurt in je buik, niet in je hoofd! Heel veel sterkte voor iedereen die nog moet wachten. Ik leef mee en hoop dat al jullie kinderwensen zullen uitkomen. En zolang dat nog niet het geval is, luister alsjeblieft naar al die amateur psychologen die er gewoon NIETS van afweten. Zo'n opmerking zegt iets over hun: hun gebrek aan kennis, hun gebrek aan tact. Het zegt niets over jullie. Hoe moeilijk ook: laat zulke opmerkingen lekker liggen bij degene die hem maakt. Het gaat niet over jou.
Mijn oom heeft een hond aangeschaft toen ze uitbehandeld waren voor een tweede, daarmee ga ik toch niet iedereen die in de mmm zit aanraden een hond aan te schaffen?
Ja echt frustrerend. Tuurlijk ben je er mee bezig, en vooral als je in de mmm zit. Mensen denken het allemaal zo goed te weten. al die goed bedoelde adviezen pffff. Om moe van te worden. Daarom hebben wij besloten om maar tegen een handje vol mensen te vertellen dat wij met ivf zijn gestart. Zo beperk je de goed bedoelde adviezen een beetje
Je leef iedere dag er mee je hoop en je wilt je zelf soms kapot slaan waarom ik waarom wij ? En toch je geeft op en half uur later sta je weer met test en hoop om je wens te vervullen .. Dan ga je weer je vol spuiten met hormonen , full medicijnen slikken , vervelende echo zo veel keer per week , pijn van de punctie 2 dagen kun je zelf niet zijn , daarma een weer hoop als iets kan naar binnen gebracht worden als je geluk hebt en daarna killing wachtweken en voorbereiden voor de uitslag en weer als je geluk hebt hoop je dat alles goed gaat zo niet heb je weer of sta je in trannen en weer k.. Pijn van je miskram e.z ga je jaar in jaar uit alleen naar uitkijken van je wonder . Ik wil die personen met rot opmerking " komt alles van zelf niet mee bezig zijn " dat ze in onze plaats een maand mee lopen dan wil ik vragen Wat zou hun doen . Echt ik kan bijna janken : ik heb laatste mand mee gemakt een vriendin in week 6 zwanger maar ze wilt niet het kind dus ging mee vragen als ik me haar mee ging voor abortus en ze wist wel dat ik ben al bezig .. En dag later hoor ik dat andere vriendin ging voor sterelisatie maar ze was al zwanger waar ze niet wist en ook pleeg abortus .... Dacht ik aan me zelf wat zijn jullie erg jullie weet dat ik heb daar moeite mee ik wil niet een weten man toe ging ik huilen thuis echt zo rot gevoel . 2003 - na 4 jaar clomid een meisje 2013 wens voor tweede 2014 heup operatie pauze 2015 4 iui miskram 2016 ivf 11 eitjes 1 bevrucht 13 mart tp geen cryo
De mensen die dat zeggen hebben geen idee waarover ze het hebben.. vaak de types die nog niks meegemaakt hebben en alles toegeworpen krijgen. De onderstaande tekst vond ik wel erg toepasselijk en gooi ik er soms ook wel eens in als iemand zo een opmerking maakt
@Migi: Wat verschrikkelijk dat jouw vriendinnen (?) jou hiermee confronteren. Ze hoeven hun levenskeuzes niet te laten bepalen door jouw situatie. Maar ze kunnen er wel voor kiezen jou er niet mee lastig te vallen. Veel sterkte meid!