Ik heb op een dagbehandelcentrum gewerkt, mocht je nog vragen hebben na alle reacties die hier al gegeven zijn...laat maar weten. Heel veel sterkte!
Pinklove kan jij misschien zeggen of er verschil is en wat dan tussen een dagbehandeling of mkd? Of maakt dat niet zo heel veel verschil?
Die termen worden een beetje verward met elkaar. Vaak is het zo dat een vroeger MKD, waar dus puur kindjes met medische klachten zoals astma kwamen omdat die niet naar de gewone kinderdagverblijven konden, nu ingericht zijn voor kindjes met zowel medische klachten als gedragsmatige problemen of ontwikkelingsstoornissen. Tegenwoordig heet het vaak een dagbehandelcentrum en heb je in zo'n centrum meerdere groepen. Zo heb je groepen voor kindjes met (vermoedens van) autisme, voor kindjes met gedragsproblemen en voor kindjes met medische problemen. In welke regio woon je?
Oké en dan heb je ook nog dagbehandeling met ochtend School en daarna dagbehandeling want dat zou het voor haar dan worden.. Wij komen uit Brabant tussen Nijmegen en den Bosch in dus mocht je suggesties weten of tips hebben dan graag!
Waar ik werkte was het gesplitst in 0-7 en 7-12 jaar. In mijn gedeelte kwamen kindjes van 0-7 jaar dus. Een deel van hen was leerplichtig en moest dus maar school, maar kwam daarvoor, tijdens de lunch en daarna naar de groep. Een deel was te jong voor school en een deel oefende vanuit de groep met school en bouwde op tot eerste halve dagen en daarna hele dagen. Ook kwamen sommige kindjes alleen de ochtenden of middagen, kwamen sommige kindjes alleen bepaalde dagen en kwamen sommige kindjes de hele week. Allemaal afhankelijk van de thuissituatie en de problemen van het kindje. Het vervoer was met taxi's geregeld als ouders dit zelf niet konden en de afstand minimaal zoveel km was, en de school (speciaal onderwijs, cluster 4) zat op hetzelfde terrein. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zo regio Den Bosch/Nijmegen niet goed ken. Wel denk ik meteen aan het Dr Leo Kannerhuis...bij jullie dochter zijn toch vermoedens van autisme?
Hebben jullie misschien een tip? Mijn man lijkt zich er nu helemaal ervoor te afsluiten en steeds als ik erover begin dan reageert hij geïrriteerd en zegt dat hij er niet over wilt hebben. Toch vind ik dat we het erover moeten hebben om uiteindelijk een beslissing te kunnen maken.. Maar hoe kan ik dat nu het beste aanpakken? Ik dacht misschien een brief aan hem schrijven en daarin Mijn gevoelens te omschrijven en dat ik het ook moeilijk vind en daarnaast de redenen waarom ik denk dat we nu verder moeten gaan met een traject (opname is overigens voor mij nu geen optie dat wil ik niet of het moet nog extremer worden) En misschien de voor en nadelen op een rijtje? Of heeft iemand nog een andere tip wat ermee te doen?
Bij partners die zich afsluiten kun je beter bij een deskundige afspreken en dat diegene de feiten aan hem uitlegd en zegt wat de keuzes zijn en waarom. Als je dochter misschien autisme heeft dan moet je weten dat het erfelijk is. Meestal heeft de man/vader het dan ook. Je hoort dan vaker dat ze zich ervoor afsluiten omdat ze zich herkennen in hun kinderen. Erkennen dat hun wat mankeren betekend dat ze moeten erkennen dat hun ook wat hebben. En meestal denken ze : en met mij is niks mis want ik ben ook zo ver gekomen ( werk, gezin, vrienden ed ) dus daarom hoeft mijn kind geen stempel! Met hem/haar komt ook alles wel goed net als met mij! Als dat zo zou zijn dan is het zeker belangrijk dat een proffesional met hem praat en niet jij. De psychiater of psycholoog benoemt de feiten en zegt het zoals het is. daar kunnen ze vaak veel meer mee dan met gevoelens van de partner. Kan ook zijn dat hij niks heeft maar dat ie gewoon niet wil erkennen dat zn kleine meid wat mankeert. Misschien ook door druk van zijn familie? Het is toch je ideaalbeeld bijstellen. Dan is het ook zo dat ie de feiten onder ogen moet zien. Zet op papier wat er allemaal mis is met jullie kleine meid. Wederom ook hier je eigen gevoel buiten beschouwing laten. En ook uitleggen dat een stempel juist betekend dat ze de beste hulp gaat krijgen die ze nodig heeft en verdiend!! Succes!
Poeh, net even je topic doorgelezen, heftig! Ik kan me bijna niet voorstellen hoe je je moet voelen. Het eerste wat bij mij opkomt is: ga eens langs de huisarts. Dit wordt wel heel zwaar om in je eentje te dragen. Misschien wil hij/zij wel met je man praten en kan die wat licht in de duisternis brengen. Op dit moment ben jij zo te lezen degene die een besluit moet nemen en dat er doorheen moet drukken. Dat gaat natuurlijk niet. Heel erg veel sterkte!!
het kan denk ik niet beter omschreven worden dan dit...woord voor woord mee eens. Ik denk idd dat je het afsluiten van je man door professionals moet laten aanpakken. Zij moeten hem duidelijk maken waarom het belangrijk is dat hij het met jou hier over heeft.
Tja dat is het hem.. Dat gaat hij niet doen! Voor hele belangrijke gesprekken met uitslagen en sommige onderzoeken enz gaat hij wel mee maar hij zit en met zijn werk en vind het vaak "zonde" om daar naartoe te gaan.. Bovendien heeft zijn werk dus ook gezegd dat hij niet meer zoveel vrij kan krijgen voor zijn dochter. Overigens denk ik niet hij een autist is, daar toont hij geen trekjes van, behalve misschien dat hij tijd nodig heeft om dingen te laten landen zeg maar.. Als er iemand trekjes heeft van autisme dan ben ik dat misschien wel denk ik soms weleens.. Overigens herken ik ook veel van het gedrag van onze dochter in hoe ik was vroeger met dat boos en gefrustreerd zijn enz (alleen bij mij begon het pas op latere leeftijd 7 / 8 jaar en minder extreem) Ik ga eens kijken of ik misschien iets kan bedenken of iemand uit de omgeving eens met hem te laten praten misschien dat dat beter werkt? Komende dagen geef ik hem ook even de tijd en dan begin ik er in het weekend weer een keertje over, misschien dat het dan allemaal beter is "geland" Proffesional is voor nu voorlopig geen optie want daar werkt hij toch niet aan mee, niet dat hij heel dwars is hoor maar hij krijgt dat ook gewoon nu even niet geregeld met werk enz. Daarnaast is er ook uitgelegd wat de keuzes zijn en waarom maar het kwartje moet denk ik (opnieuw) gaan vallen...
maar ziet hij niet dan hoe jullie dochter is?? Toen wij hulp gingen zoeken voor Owen heb ik het meeste gedaan en geregeld maar mijn man was het er absoluut mee eens want Owens gedrag was erg abnormaal en sloopte ons gewoon. Owen reageerde op niemand ( ook niet op ons of opa en oma ), dulde geen aanraking van niemand, hoofdbonkte tot bloedens toe dagen lang, snapte niks van wat je zei, was totaal nonverbaal. Dat zag mijn man ook. Die kon na een dag werken binnenkomen en dan zei ie maar : hoi Owen! En dan ging Owen compleet door het lint en ramde zn hoofd tegen de muur. Owen had zulk extreem gedrag maar nog nooit is een opname geopperd ( wel plaatsing op kdc toen ie de diagnose autisme kreeg en geestelijk gehandicapt ). Een opname bij zo'n klein kind is echt als allerlaatste redmiddel. Dus ik neem dan aan dat het gedrag van jullie kleine meid nog heftiger is dan dat van Owen. Dus daarom vind ik het zo vreemd dat je man niet in de gaten heeft dat ze echt hulp nodig heeft. Hopelijk ziet jullie omgeving ( familie en/of vrienden ) wel in dat ze hulp nodig heeft en op je man kunnen inpraten! Blijft moeilijk hoor. Vond het al moeilijk het gedrag van Owen maar als je dan ook nog een partner erbij hebt die het niet ziet en dus geen hulp wilt........ heftig
Jawel hij ziet wel in dat ze hulp nodig heeft maar vind dit denk ik te drastisch.. Opname is geopperd om snel een duidelijker beeld te krijgen. En rust te creëren Ja haar gedrag is heftig maar hoofdbonken enz doet ze niet wel erg gemeen tegen haar broertje met slaan en schoppen enz en hem willen ze beschermen.. Verder is ze gewoon normaal begaafd maar kent totaal geen nee, luistert slecht en is sociaal wat "afwijkend" Maar opname is voor mij ook geen optie hoor dus dan zou het dagbehandeling worden. Ik probeer over een paar dagen nog eens het gesprek aan te gaan misschien heeft hij nog iets langer de tijd nodig of komt hij met een andere optie
Misschien moet je hem de tijd geven het te laten landen, ik heb er zelf ook een tijd overgedaan om het te willen/kunnen zien, het is een acceptatieproces. Ik heb me heel lang voorgehouden dat onze Tessa gewoon wat traag/langzaam was.... Je kunt het ook moeilijk forceren.....
ja idd, als ze nog niet zeker zijn over diagnose dan kan ik me het wel voorstellen. Bij Owen was het meteen al overduidelijk dat ie autisme had en een verstandelijke beperking. Dus daar konden we dan ook meteen naar handelen en hem ergens plaatsten. Zo was er gelijk een enorme druk van ons gezin af. Ookal ging ie maar 3 dagen in de week ( vond 5 dagen echt te veel, hij was immers net 2 jaar ) toch kregen we zo behoorlijk wat ademruimte. En dan kun je al wat meer aan. Anders zit je vast in een negatief spiraal samen met je kind en daar kom je niet meer uit. Hopelijk land het snel bij je man en kunnen jullie de juiste keuzes maken en kan ze snel geholpen worden!
Helemaal eens met mamzie. Hier was het niet echt super duidelijk dat er wat mis was, maar mijn partner heeft altijd gezegd als jij dat denkt dan laat je ernaar kijken. En toen we bij de kinderarts zaten en het eerste wat die zei was, ja dat klinkt zorgwekkend we zullen maar een MRI laten maken....ja toen was het alles wat er maar moet gebeuren doen we! Hij is niet altijd overal bij geweest, dat kon gewoonweg niet ivm werk.....hij heeft ook wel vaak over moeten werken en extra vrij moeten nemen om afspraken mee te maken enz...Zijn werkgever is tot nu toe altijd flexibel geweest maar het is toch wel eens gezegd ook dat hij niet meer zoveel vrij kon krijgen voor alles.....dus dan doe ik het maar, neem mijn moeder mee of mijn vader en vertel mijn man alles via de telefoon naderhand. Niet ideaal...maar hij heeft leren omgaan met zijn doorgeefluik....ikke dus...omdat hij het wel accepteerde dat er iets niet goed was ging dat makkelijker. Sterkte in met hem praten over een paar dagen, hopelijk is het dan een beetje bij hem geland...en ik kan me indenken dat hij het super moeilijk vind..het is toch zijn kindje...opname is zo een grote stap en dagbehandeling ook vind ik.... Hier zijn wij gestart trouwens met 1 dag dan na 4 weken 2 dagen en na 4 maanden 2,5 dag...en na een half jaar 3 dagen dat heeft een tijdje goed gegaan en toen de geboorte van onze jongste eraan zat te komen enkele maanden ervoor zijn we op gaan bouwen naar 3,5 dag en dan uiteindelijk 4,5 dag. Moest toch want kort na de bevalling zou ze vier worden en ik vond dat als ze nu gewoon naar school zou gaan dan moest ze dat ook...dus gewoon opgebouwd. Daarbij dus thuisbegeleiding met video opnames door ons zelf en observatie door haar en praten...praten...praten en opschrijven over dingen...
Ook hier een dochter met een hechtingsstoornis. Tevens heeft ze een depressie en zien ze nu de begin symptomen van borderline. Ze is 11 jaar. Al sinds jonge leeftijd roepen we dat er iets is. En vanaf haar 4e hebben we bij diverse instanties hulp gezocht. Om even kort te gaan, ze krijgt nu emotie-regulatie therapie en man en ik hebben iedere week een gesprek met een IPG-er. Ook hier vonden ze in het begin dat wij als gezin opgenomen moesten worden voor gezinstherapie. Man was net begonnen met een Hbo-opleiding via zijn werk. Hiermee kan hij een promotie krijgen. Dus voor onbepaalde tijd als gezin "opgenomen" worden was voor ons onmogelijk. Ik heb een eigen bedrijf, dus even niet bereikbaar zijn is not done. De reactie van hun was " dan mogen jullie je wel eens af gaan vragen of jullie wel genoeg over hebben voor jullie kind"... Nou, ik denk dat ons gezin niet gebaat is bij een doos onder de brug in plaats van een dak boven ons hoofd. En als manlief z'n baan verliest dan kunnen we het huis verkopen. Na veel praten konden we dan een IPG-er thuis krijgen. Maar dit liep niet goed. Met dochter werd amper aan gesproken. Dus ging zij naar deeltijdtherapie. Ook dit ging niet en nu krijgt ze emotie-regulatie therapie. Maar ook hier zet ze zich niet volledig in. Ze word over een paar maanden 12 en dan mag ze zelf beslissen of ze verder wil. Besluit ze dat ze dit niet meer wil, dan zijn we uitgepraat... En dan??? Op het moment loopt het dusdanig de spuigaten uit, dat we overwegen om haar uit huis te laten plaatsen. Het hele gezin (we hebben nog een zoontje) heeft onder haar te lijden. Ons huwelijk staat continue onder spanning want ze speelt ons tegen elkaar uit. Kortom, alle dagen spanning en stress. Mocht je vragen hebben dan stuur je me maar een pb Trouwens, ik verbaas me dat jullie medicatie krijgen voor haar. Hier roepen ze dat ze dat niet doen. Zelfs niet terwijl ze een depressie heeft!
Sterkte bibaboe Wij hebben medicatie voorgeschreven gekregen om haar hoofdje wat rustiger te krijgen.. Ze heeft namelijk vaak last van hoofdpijn en zegt letterlijk dat het ook vol zit.. Dus daarmee willen ze hopelijk wat rust voor haar creëren Wij wilde het eerst niet maar toen ze zelf kwam vragen om melatonine midden op de dag "want mama daar wordt ik rustiger van" toen hadden we zoiets: misschien moeten we het eens proberen
Nou ik ben een beetje pissig!!! Zegt mijn man ineens "heb jij bij je nicht geïnformeerd?" (nicht is orthopedagoge) dus ik zeg ja ik heb gevraagd naar meer opties.. En aangegeven dat ik ook geïnformeerd heb naar locatie hier in de buurt en dat ze daar ook over te spreken was.. Dus zegt hij ineens "ja je vader heeft daar gister ook al met iemand over gebeld die hij kent die daar werkt en ik vind dat ze daarnaartoe moet oh en je vader komt er morgen over hebben" Nou echt waar ik voel me zo boos!! Waar bemoeit mijn vader zich mee? Het is ONS kind en mij man moet dit met MIJ bespreken en niet met hem of hem dingen uit laten zoeken dat kan ik zelf wel! Dadelijk wordt ik nog afgeschilderd als "dom" of iets.. Ik had allang dingen uitgezocht en lijntjes uitgezet en dat wist mijn man ook. Ik ga morgen tegen mijn vader zeggen dat hij zich er niet mee moet bemoeien en dat mijn man dat met mij moet bespreken.. Het zal allemaal goed bedoeld zijn maar de bemoeienis van mijn vader gaat altijd veel te ver!
Oh en ben ook kwaad op mijn man steeds als ik erover begin zegt hij ik wil er niet over hebben maar vervolgens doet hij dat wel met anderen.. Waar ik niet op zit te wachten! Zoiets hoor je toch samen te bespreken?
Hè bah. Lijkt alsof je man je niet helemaal voor vol aanziet of zo. Dit bespreek je toch met elkaar, en regel je toch ook met elkaar??? Vind de bemoeienis van je vader en je nicht veel te ver gaan! Even iedereen weer op z'n plek wijzen en zelf de regie nemen. Je wilt niet dat er dingen gebeuren waar je achteraf spijt van krijgt! Zorg ook dat je met je man blijft praten. En dan niet alleen over koetjes en kalfjes maar ook de diepte in. Mijn man is geen prater, en dat maakt het hier soms lastig communiceren. Maar om misverstanden te voorkomen moet ik hem soms even "bij de oren" pakken en een goed gesprek afdwingen. Deze situatie is moordend voor je relatie, tenminste zo ervaar ik het. Maar ik blijf er voor vechten! Net als voor onze kinderen!