Huil, snotteren, wees boos en teleurgesteld en stop er dan ook mee. Hij verdient het echt niet om jou zo een pijn te doen en jij verdient het niet zo behandeld te worden. Uit in een verhaal lees ik dat hij vaak op stap gaat.. ergens in de ochtend thuis komt..niet eens de moeite doet om jou terug te bellen. Wanneer heeft hij voor het laatst iets leuks met jou of met jou en de kinderen gedaan? Heeft hij de afgelopen maanden vaker iets leuks met jullie gedaan of alleen voor zichzelf? Hoevaak heeft hij jullie wel niet links laten liggen. En ga nu dan maar even na waar hij al keren was of bij wie. Jij was waarschijnlijk thuis met de kindjes. Zorgde voor het huishouden, de kinderen, het eten, zorgde ervoor dat hij thuis kwam in een schoon huis, schone kleren, schoon bed, een warme maaltijd, liefde van vrouw en Kids. ..Maar waar was hij toen jij daar allemaal voor zorgde???...juist ja. Heel hard om te zeggen maar hij heeft jou allang al opgegeven. Nu is het jouw beurt om de deur dicht te smijten. Je kan en moet dit absoluut niet pikken. Het dagje dat jullie iets leuks zouden doen met de kinderen ging niet door omdat hij in de ochtend lazarus thuis kwam en er ruzie ontstond. Hoe ontzettend sneu is dat voor de kinderen??? Hij logt vrolijk te rollebollen met een ander en jullie mogen het maar bekijken? Of krijgen zijn left overs energie?? Zijn jullie dat waard? Ben jij dat waard? Zijn jouw kinderen dat waard? Hoe mensen over je zullen praten als je weggaat...meid dat moet je een rotzorg zijn. Hoe zal die andere vrouw wel niet over je gedacht hebben toen jouw man bij haar lag? "Domme doos..zij zit thuis, oo kijk ze heeft hem gebeld ha ha ha maar hij ligt lekker bij mij" Kom uit je bed en vind jezelf vooral niet zielig! Je bent niet zielig. Je bent een mama en mama's zijn ongelofelijk sterk dus ook jij. Tuurlijk heb je verdriet, maar daar hoeft hij niet van mee te genieten. Al moet je in zijn bijzijn maar doen alsof het je niks meer doet en savonds in je bedje huilt, dan doe je dat. Je kan het!!
Tja dan wens ik je veel succes over een paar maanden als hij je voor de 4e keer bedriegt, als je toch die citytrip doet. Een relatiebreuk is gewoon een geldige reden voor je annuleringsverzekering om je geld terug te krijgen van de reis. Sorry het klinkt misschien heel hard maar je laat dit ook een beetje zelf gebeuren. Dat je hem na de 2e keer hebt vergeven is al idioot, en nu bij de 3e keer kan hij ook twee maanden zijn gang gaan zonder dat je alarmbellen op dag 1 al gaan rinkelen? Ik zou óf vandaag nog een advocaat regelen, een voorlopige voorziening aanvragen en hem eruit knikkeren, óf accepteren dat je nog jaren met een man samen bent die je nooit trouw zal zijn. Hij is misschien een l*l, maar jij bent de enige die aan dit patroon een einde kan maken. Vraag jezelf eens hardop af wat voor voorbeeld je je kinderen mee wil geven over wat een goede relatie tussen een man en vrouw inhoudt.
Wat een ongelofelijke eikel is hij zeg. Te erg gewoon! Ook zo'n ex gehad. Die ben je liever kwijt dan rijk.
En waar is je eigenwaarde meid? Je gaat toch niet met zo'n figuur een citytrip doen? Hij wil jou niet meer, anders had hij jou niet al zo vaak bij de neus genomen.
Medicatie via de huisarts is niet echt behandeling hoor. Sommigen helpt dat wel, maar jou duidelijk niet. Je hebt steun nodig van een professional. Regel dat! En als je dingen echt wil dan lukt je dat ook. Je schrijft steeds, ik wilde dat ik zo was, nou... ben dan ook zo. Jij bepaald zelf wat je doet en niemand anders.
Ik snap heel erg dat je hem niet kwijt wilt maar je moet hem echt buiten de deur zetten zodat hij snapt dat er met jou niet te sollen valt! Daarna zou ik gaan praten of het misschien nog goed te maken is want 14 jaar zet je niet zomaar aan de kant..Ik weet zelf dat als mijn man zou vreemdgaan,ik hem zou vergeven. Heel stom,ik weet het. Maar ik zou dus heel goed snappen als je hem vergeeft.. ps. ik heb alleen de openingspost gelezen. Als hij nu niet tot inkeer komt en blijft vreemdgaan moet je hem laten gaan.
Mijn mond valt hier echt van open. Wat een dramatische man heb jij. Helaas ben je niet de enige hoor er zijn wel meer mannen die zo zijn, ik heb aan de andere kant gestaan met een man die zei gescheiden te zijn en dat achteraf niet was. Waar ik dus wel een zoontje mee heb. Wees blij dat die vrouw de moed heeft verzamelt het je te vertellen, dan kan je het niet meer ontkennen en actie ondernemen. Hier lijken de gevolgen van wel vertellen voor mij en mijn zoontje groter dan mn mond houden. Maar kop op. Als jij ziek bent en een depressie hebt moet je daar wat mee, jij bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk, dat is niet iets wat iemand je kan geven. Het is hooguit fijn jou geluk met iemand te delen waar je van houdt. Jou man heeft duidelijk andere prioriteiten dus waarom jou kostbare tijd verspillen aan iemand die jou 1 ongelukkig maakt en 2 niks met je wil delen behalve het huis. Maar bedenk je hoe moeilijk het nu allemaal lijkt dat is iets waar je doorheen moet en het wordt zelfs misschien nog wel erger dan nu. Maar als je over een tijdje alles weer op de rit hebt kan je met een schone lei naar de toekomst kijken. En maak gebruik van de opties die er zijn, kijk of je recht hebt op een aanvullende uitkering zo lang je niet kan werken, zie of jij in de woning kan blijven wonen en je man lekker ergens anders kan hokken. En zoek een goede advocaat die je kan helpen. Ook is het misschien handig wat geld contant ergens te bewaren in case if. Zodat je in elk geval niet zonder iets komt te zitten. En als je bij kennissen of familie om hulp vraagt zal je verbaasd zijn hoeveel mensen je willen helpen. Heel veel sterkte en kies echt voor jou geluk en dat van de kinderen.
Ik denk dat je zelf al lang weet wat er hier in moet gebeuren, maar ik weet ook dat het enorm kan tegen werken wanneer je aan alle kanten hoort wat je moet doen, en je er zelf niet 100% klaar voor bent. Dat haal ik althans uit je berichten, dat je op zoek bent naar iets wat je hier niet zult vinden. Niemand hier leeft jouw leven, niemand voelt wat jij voelt, en we kunnen hier allemaal hetzelfde zeggen, wanneer jij zover nog niet bent kan dat juist alleen maar meer minderwaardig gaan voelen, want je weet het, iedereen weet het, en toch lukt het je nog niet om die stap ook te zetten. Dat is onwijs moeilijk, maar dat is niet iets om jezelf te verwijten. Gevoelens draaien niet 180 graden in een dag, je bent mens, dat kost tijd. Mijn advies voor nu is dus ook niet direct 'wegwezen', maar ik denk wel dat het verstandig is wanneer je besluit dat je daar naar toe gaat groeien en stappen gaat zetten die richting in. Dat kan therapie zijn, of bijvoorbeeld een assertiviteitcursus, of bijvoorbeeld vast gaan onderzoeken wat je rechten zijn, maar vooral jezelf even de tijd geven te wennen aan het idee om daar uiteindelijk wel klaar voor te zijn. Verder sluit ik me aan bij de bovenstaande reacties, probeer alleen op die citytrip te gaan, en wie weet zie je daar dat het helemaal niet zo eng is om alleen te zijn als het lijkt. Dat kan je ook helpen om je eigen kracht te laten groeien, door uit je comfortzone te stappen, en een goed beeld te krijgen dat je sterker bent dan je jezelf credit voor geeft. Veel sterkte!
Ik heb altijd de neiging om vrouwen met dit soort verhalen door elkaar te schudden. Ik vind het echt ontzettend naar voor je, dit verdient niemand! Maarrrrr... Je laat het wel een beetje gebeuren, waar is je zelfrespect? Zonde van het geld om die trip niet te doen?? Zonde van je tijd om die met hem door te brengen bedoel je! Je omgeving die er het zijne van denkt?? Nou en!! Als ik voor mezelf spreek vind ik zelfstandige vrouwen, die voor zichzelf en de kinderen kiezen juist ongelooflijk dapper. Daar heb ik respect voor, niet voor vrouwen die ongelukkig in een huwelijk blijven hangen omdat ze bang zijn niet zonder hun man te kunnen. Het gemak waarmee hij jou voorliegt.. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat mijn man een tijd uit huis gaat om na te denken, en dat ik daar maar rustig op blijf wachten. Dan wil ik op zn minst weten wat er in hem omgaat, en wil ik samen met hem daaruit komen. Naar therapie of wat dan ook, maar thuis wachten in onzekerheid zou ik niet trekken. Raap jezelf bij elkaar, schakel alle hulp in die je kunt krijgen en ga ervoor. Natuurlijk heb ik makkelijk praten, maar soms is het beste advies nu eenmaal van iemand die emotioneel niet betrokken is. Natuurlijk word het enorm pittig, maar je komt er sterker uit. Houdt dat voor ogen en kijk naar jezef: hier word je ook niet gelukkig van!
Het kan best zijn dat medicatie niet de manier is voor ts. Maar je kunt niet al na 1 week concluderen dat het niet werkt. Je moet het langer gebruiken voordat het echt kan werken meestal. Het zijn rot bijwerkingen die later afnemen. Je bepaalt inderdaad zelf wat je wel en niet doet, iemand die anders is komt het ook niet aanwaaien. Wees zoals je wilt zijn, krachtig en sterk. Dat is de enige weg waar je ook verder mee kunt komen
Hij belazerd je 3 keer(!!!) en dan ben jij de enige vrouw voor hem?? Geloof je het zelf? Ik vind het al wat dat hij na de 2e keer vreemd gaan mocht blijven. Ik mag toch hopen dat je hem nu definitief de deur uit trapt. Deze relatie klinkt alles behalve gezond, al helemaal niet voor de kinderen die tussen constant ruziënde ouders zitten. Kies voor jezelf en de kinderen!
Hopelijk vind je de kracht om hulp in te schakelen en die vent buiten te schoppen. Want dit is een straatje zonder einde... En jij en de kinderen worden hier enkel slechter van! Hij zal nooit veranderen! Dus je moet gewoon een einde maken aan deze ellende. Jij en je kinderen zijn zoveel meer waard! En je kan het, echt waar! Je zal sowieso hulp krijgen als je er om vraagt. Misschien wel van mensen waarvan je het nu niet verwacht. Kom op vrouw!
Waar woon je? Ik wil je wel helpen hoor. Ik denk dat je een goede vriendin/familielid nodig hebt, die (tijdelijk) alles voor je regelt; -man het huis uit schoppen -sloten veranderen -jou troosten -scheiding in gang zetten. Wat zou jij zeggen tegen je beste vriendin als zij met dit verhaal bij jou kwam Het doet pijn, maar hem terugnemen is a quick fix, je voet je tijdelijk beter, maar ga aub voor de lange termijn en dump hem!!!
Even een update.... Gisteren is mijn man niet thuis geweest en hij heeft aangegeven dat hij het beu is om ruzie te maken en niet meer graag naar huis komt...duh wat had je nu verwacht??? Vandaag voor de eerste keer terug uit mijn bed, ben wat gaan winkelen met de kinderen en heb net opgeruimd. En ja ook zijn kleren die staan nu netjes voor de deur....ik moet huilen...14jaar in de vuilbak!!
Hou vol! Heel veel sterkte! Het is hem eruit zetten en kiezen voor jezelf of accepteren dat hij af en toe met een ander het bed induikt. In het laatste geval zul je jezelf altijd moeten wegcijferen.
Echt niet, je hebt er 2 mooie kindjes aan over gehouden. En daarbij, nu heb je kans op een mooie toekomst voor jezelf en je kinderen. Je relatie lag namelijk allang in de vuilbak, alleen wil jij dat nog niet zo zien. Als je bij hem zou blijven kon je aan het eind van je leven 70 jaar in de vuilbak gooien.... Een langdurige relatie waarin (eenzijdig) geen sprake is van liefde en respect zegt mij helemaal niets. Vindt het vooral jammer dat jij jezelf geen oprechte liefde gunt.
Sterkte lieve meid!!! Je moet nu voor jezelf kiezen zoals hij voor zichzelf heeft gekozen! Het is nu zwaar maar over een paar maanden zal je blij zijn met de beslissingen. Je bent sterk en heel goed dat je vandaag de deur uit bent gegaan. Toen ik je verhaal las het leek alsof je mijn stiuatie beschreef van 5 jaar terug. Ik was toen de tijd 3 jaar samenwonend met mijn (ex)vriend, na 1,5jaar hij begon iedere weekend met vrienden uit te gaan en laat in de ochtenden terug komen. Dit heb ik 1,5 jaar volgehouden maar ik ontplote een keer toen ik in zijn auto een Slipje had gevonden. Hij vertelde dat hij al 1,5 een andere realtie heeft met achterbuurvrouw. Ik kon heel goed om gaan met de haar. Na 2 weken ruzien heb ik mijn spullen gepakt en opzoek gegaan naar een andere huis/baan/ toekomst. Het was zwaar om weer vanaf nul te beginnen maar ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt.
Ik ben trots op je meid! Schouders er onder! Heel jammer van die 14 jaar, maar je bent duizend maal beter af zonder die flapdrol. Morgen bel je je huisarts en je familie om aan te geven wat er aan de hand is en dat je hulp nodig hebt om je rug recht te houden. Ga alleen op citytrip. Het zal heel confronterend zijn, maar brengt je wel in de gelegenheid om van een afstandje naar de situatie te kijken en te bednken wat je plan voor de toekomst zal zijn. Zonder plan is het gevaar (te) groot dat je in bed gaat liggen zwelgen in je verdriet. Zet hem op meid, dikke knuffel!