Heej meiden, Even benieuwd naar jullie ervaringen. Hier nu 7 weken zwanger. Mijn vorige zwangerschap tot het einde misselijk geweest, veel overgeven (tot 25 weken 5 a 10 x per dag), randje opname ivm vocht te kort en migraine de laatste weken. Ik kwam daarvoor uit een burn-out dus kon destijds niet super veel. Ook voor de zwangerschap niet. Voor mijn gevoel was hij destijds toch wel begripvol. Na die zwangerschap weer opgeknapt en deed alles weer inclusief werken. Maar sinds 2 weken is de ellende weer begonnen en ben ik extreem misselijk, slap, duizelig en geef ik over als ik begin te bewegen. Heb al medicatie die ervoor zorgt dat t spugen wat minder is maar aan de misselijkheid is niks veranderd. Nu merk ik dat mijn man zich hieraan irriteert. Hij zeurt de hele dag over van alles: waarom zijn zakdoeken niet gestreken zijn, waarom ik er uit zie als een vaatdoek, waarom ik sloom doe, waarom ik op bed lig, waarom ik nergens mee heen ga, waarom ik niet gezellig kom eten enz. Ik baal hier op zijn zachts gezegd enorm van. Ik ben doodziek en heb ook nog t idee dat ik er echt alleen voor sta. Hoe zijn jullie ervaringen hiermee?
Vreselijk. Alleen om zo misselijk te zijn al. En dan ook zoveel onbegrip. Ik zou geen tips weten lijkt me alleen dubbel beroerd en amper door te komen. Hoe hij reageert zal juist extra misselijkheid geven.
Echt? En waarom wilde je een tweede kind met deze man? Hoe werkt dat als je kinderen ziek zijn? En gestreken zakdoeken? Anders doet ie dat lekker zelf? Ik ken helaas je klachten wel, maar behalve medicatie heb ik geen andere tips die werken. Veel sterkte! En bedenk, over 7 maanden is het in ieder geval voorbij...
Tijd voor een stevig gesprek, denk ik? Hebben jullie dit niet vooraf besproken, hoe de zwangerschap te overleven? Of was de zwangerschap een verrassing? Ik heb een partner die het heel lastig vindt om verbaal op de juiste wijze zijn bezorgdheid te tonen maar dit is mijn 5e HG (achtige) zwangerschap waarbij ik beroerd blijf tot na de bevalling en hoewel het voor ml ook zwaar is , echt niet dat hij me als zn huishoudster gaat behandelen. Natuurlijk spreekt hij wel eens uit dat het zwaar is en hij blij zal zijn als ik weer fit ben, maar hé dat mag en ik deel die gedachte beslist . Maar hoewel hij me niet elke dag over mn bol aait, merk ik elke dag hoe beroerd hij het voor mij vindt en zo hoort het ook. Ik hoop dat een rustig gesprek (ijzer smeden als het koud is ) de lucht klaart! Het is al zwaar genoeg. Sterkte
Reageren dat hij ook weer waar het strijkijzer staat? Of nog makkelijker: zeg dat hij ook een huishoudster kan inhuren als meneer zo graag gestreken zakdoeken wil. Ik herken t wel een beetje, man klaagt bv erg over slaaptekort en reageert dat af op mij. Ik slaap de helft minder dan hij en broed een kind uit ook terwijl ik amper iets kan nog fysiek en veel pijn heb. Maar na een gesprek kwam ik achter dat zijn gedrag een onhandige manier is om zijn zorgen over mij te uiten. Hij voelt zich zooooo machteloos en weet niet hoe hij ermee om moet gaan.
Dankjewel voor jullie reacties. Helpt alleen al om even te horen. De zwangerschap is zeker gepland en hij wist dat dit waarschijnlijk weer ging gebeuren. Maar hij had denk ik toch gedacht/gehoopt dat t mee zou vallen. We zijn al 16 jaar samen en hebben al veel doorstaan dus ook dit komt goed. Maar leuk is dit zeker niet.
Ik zou z’n ongestreken zakdoeken gebruiken om m’n mond mee af te vegen als ik weer een keer had gespuugd... Wat vervelend dat je je zo onbegrepen voelt. Ik zou proberen om het op een rustig moment met hem te bespreken en uit te leggen wat het met je doet als hij zich zo opstelt. En als je dan nog heel toeschietelijk wilt zijn kun je aan hem vragen welke dingen hij het belangrijkst vindt (neem aan niet z’n zakdoeken?!) zodat als je je goed genoeg voelt je die dingen als eerste kunt doen.
Sow! Wat een hork. Sorry. En waarom zijn die dingen die hij noemt belangrijker dan jouw welzijn?! Vertel hem maar dat andere mannen (de mijne althans) maandenlang het hele huishouden runnen (lees: elke dag koken, elke week poetsen, boodschappen doen oudste kind naar school brengen, drinken en eten op bed brengen indien nodig of voor de lief, etc etc etc). Simpelweg omdat vrouw met buikbaby lichamelijk niet in staat is om die dingen te doen, al zou ze niets liever willen dan dat. Waar is in voor- en tegenspoed? Dat jij het kind draagt, wil niet zeggen dat hij 9 maanden lang geen bijdrage hoeft te leveren om te zorgen dat dit kind 9 maanden blijft zitten in een zo gezond mogelijk lichaam... it takes two.
Wat een lieve berichtjes. Ben na t eten boos naar boven gegaan. Hij heeft toen beneden wel alles opgeruimd en ons dochtertje op bed gelegd. Nu is hij naar een feest dus niet meer gesproken. Morgen maar even een gesprekje hebben. Snap ook dat hij er heel erg van baalt. Het is nog maar 1.5 jaar geleden dat ik zo ziek was en hij wil er gewoon mog niet aan denk ik. Maar dat geld ook allemaal voor mij. Alleen ik kan er niet onderuit. Daarbij is de keus ook wel bewust geweest zodat we er dan maar snel vanaf zijn en alles mooi op kunnen bouwen na de zwangerschap.
Ik ben de afgelopen maanden doodmoe geweest en mijn man heeft alles gedaan. En terecht zeg, ik doe al genoeg en vind hier zelf ook niets aan. Als hij zich zo had gedragen had ie toch een probleem gehad
Gestreken zakdoeken? Komt hij uit 1940 of zo? En waarom strijk je die überhaupt voor hem? Daarnaast heeft hij het inlevingsvermogen van een wastafel.. echt.. mijn mond valt ervan open. Arme jij.. Ik zou dit abosuluut niet accepteren! Wat een idioot
Wat een onbegrip zeg. Tijd om je gevoel te uiten denk ik. Maar kies wel je moment. Ben jij onwijs beroerd of komt hij net thuis na een lange werkdag? Laat het dan even gaan. Het zal dan toch op niks uit draaien. Totaal niet relevant, maar hier klaagt man soms ook over (over)vermoeidheid terwijl ik hoogzwanger nachten maak van 4 uur (langdurig), elke dag rond 5.30/6 opsta om hem en zoontje mee op te starten en de boel hier toonbaar te houden. Wat nou vermoeidheid. Maar ik heb de energie niet om daar na een drukke werkdag of op dit moment het gesprek over aan te gaan. Uiteraard laat ik wel op een ander moment weten dat ik gewoon verwacht dat mijn man af en toe wat meer zijn best doet en soms gewoon accepteert dat ik onzinnige dingen vraag of onredelijk ben. Dat snapt hij dan ook wel en zo niet.. dan kan hij lekker even ophoepelen (mijn man doet heel veel als ik het hem vraag maar ik heb deze zwangerschap vrij weinig zin om rekening met anderen te houden; heb het op sommige momenten echt zwaar gehad met bekkenproblemen, ontslag, nieuwe baan, een uitdagende peuter en een verbouwing/verhuizing. Daar heb ik mijn handen al vol aan. Laat staan als mijn man zou zeuren om zakdoeken. De boom in ermee! Kom voor jezelf op meid! Genoeg is genoeg.
Jeetje 5.30 opstaan en elke dag 4 uur slaap zou ik niet zwanger niet eens trekken. Hoe doe jij dat zeg.. Maar jij hebt dus ook flink wat klachten en uitdagingen deze zwangerschap. Gelukkig bijna op t einde. Daar kan ik alleen nog maar van dromen. Ik ga proberen hem morgen rustig erop aan te spreken. Heb t idee dat hij wel weet dat hij fout zit maar er gewoon nog niet aan wil. Wat ik ook kan snappen, maar de realiteit is nu gewoon even anders.
Hoi ts, Wat zwaar voor je! Misschien helpt het als je man dit topic eens doorleest. Zou hij een keer de boodschappen willen doen denk je? Dan zou ik zakdoekjes op het lijstje zetten. Heel veel zakdoekjes Nee serieus! Zo hoort je man niet met je om te gaan. Dat hij baalt snap ik. Hij werkt de hele dag, komt thuis...en dan kan hij niet op z'n gat gaan zitten zoals vroegah thuis bij mams. Maar hee: hij is nu zelf volwassen, heeft twee kinderen (ja, die tweede is nog heel klein, maar is er al wel) en een vrouw die hem nodig hebben en dan moet je een tijdje harder lopen. Hij ziet niet en voelt niet hoe zwaar jij het de hele dag hebt met een kleintje om.je heen en kotsmisselijk. En dat stukje herken ik. Mijn man denkt soms ook dat ik de hele dag op de bank zit. Dan komt hij thuis van zijn werk, zware dag, en dan is het hier een bende. Maarja, dat doen kinderen. ' s morgens zeem je de ramen en als je vent thuis komt zitten er weer tientallen vette handjes op. Om over de vloer maar niet te spreken Het verzorgen van kinderen en een huishouden is echt ondankbaar werk. Hier helpt het erg goed om af en toe te vertellen wat ik op een dag doe. Enne...ik ben best lief enzo, maar als iemand zo tegen me praat zoals jij hierboven verteld zou ik eerst verbaast zijn en vertellen dat ik het niet accepteer. De tweede keer zou ik zo laaiend zijn dat mijn man niet meer durft. Echt. Je draagt zijn kindje. En je bent misselijk (Hier ook halve zwangerschap last van gehad. Vreselijk!!) Hij mag je weleens flink ontlasten en een compliment maken!!
Wat een lieve post. Het hem laten lezen heb ik ook aan zitten denken. Maar de reacties zijn niet mild dus denk niet dat ik dat durf. Maar wel fijn om te horen dat ik niet gek ben. Ik denk dat t voor iemand die de misselijkheid niet voelt ook heel moeilijk is om zich in te leven. Hij geeft ook aan dat hij in onze omgeving geen een zwangere kent die zo ziek is. Nu denk ik dat hij daar inderdaad gelijk in heeft, al geeft mijn vader aan dat mijn moeder ook 9 maanden zo ziek was. Maar ik denk aan de andere kant ook dat mensen dat niet zo snel aan de buitenwereld laten zien. Als ik naar mezelf kijk, doe ik op t werk en als ik uberhaupt nog ergens heen kan, ook alsof t meevalt. Ik doe iig make up op en fatsoenlijke kleding aan. Dat ziet er al heel anders uit natuurlijk. Maar goed daar moet t niet om gaan. Maar het is iemand die wel veel naar andere kijkt (gras is bij een ander groener idee). Denk dat dat ook een factor is waarom hij t zo moeilijk vind om te geloven dat t zo erg is en ik me niet aanstel
Eens goed praten zal idd het beste zijn. Ik ben zelf 3 keer de volledige zwangerschap kots misselijk geweest (bekken, ischias, schildklier, hart nog jiet vernoemd dan) Dat was voor mijzelf vreselijk lastig maar ook voor mijn partner. Ik herinner mij niet dat hij grof was in uitspraken maar hij kon ook wel eens klagen over vermoeidheid of ooooh is er nog geen eten klaar zeggen maar ik begreep dat ergens wel. Hij voelde niet wat ik voelde en overdag zag hij ook niet hoe ik er bij liep. Op zaken als gestreken zakdoeken enzo zou ik niet eens reageren of iets zeggen als neem papieren zakdoeken die zijn gestreken.
Nou, gewoon wakker zijn. Tijdens mijn zwangerschappen slaap ik altijd kort en daar kan ik prima tegen, alleen nu even wat minder . Qua klachten valt het erg mee alleen ben ik voor mijn werk eerder dit jaar onwijs over mijn grenzen gegaan met bekkenklachten tot gevolg. Ik heb een kleine 2 maanden thuis gezeten. Super veel rust genomen. Toen besloot ik dat het genoeg was en mocht ik het werk weer oppakken (lees: een baan vinden want die had ik niet meer). Dat lukte, ik werd zwanger aangenomen (vorige zwangerschap ook haha). Dus klachten, in die periode ja, maar verder voel(de) ik me prima. Uitdagingen? Jazeker!
Knap hoor een nieuwe uitdaging zwanger aangaan. En dat t dan ook goed lukt. Wel echt een bikkel! Ik heb nu 3.5 maanden een nieuwe baan. Dat maakt ook dat ik t werk echt zolang mogelijk vol wil houden en dus thuis mijn rust goed wil pakken.