Lieve allemaal, Even mijn verhaal. Ons zoontje is nu twee jaar. We hebben een druk ventje, zit geen minuut stil en vraagt veel aandacht. Geen negatieve aandacht, maar we zijn er wel druk mee zeg maar. Dit, en zijn gezondheid( KMA, buisjes krijgen/neusamandel eruit), zorgde er mede voor dat we nog niet eerder toe waren aan een tweede. We vonden 1 prima.. hier hadden we het al druk genoeg mee. Toch is het op een gegeven moment een soort van gaan kriebelen, vooral bij mij. Mijn man had toen nog het gevoel van, 1 is genoeg. Nu is ook hij bijgedraaid alleen we zijn daar beide heel eerlijk is.. op goede dagen denken we ja we gaan voor een tweede! maar op dagen ( das niet zo vaak hoor) dat ons zoontje weer dwars is, en een hoop energie/aandacht vraagt dan denken we weer... nee 1 is wel genoeg! Herkent iemand dit?? Ik zelf persoonlijk denk dat dit wel meer voorkomt... het kan ook niet ALTIJD leuk en gezellig zijn. pfff waarom ben ik zo een twijfelkont met alles!
Ik herken het ook hoor. En dan heb ik nog een ventje die eigenlijk tot nu toe overal heel makkelijk doorheen komt en weinig 'mankeert'. Maar vraag me af of ik het wel aankan... Is echt niet vreemd dat je dat denkt hoor! En dan moet je ook denken dat je weer 9 maanden minimaal verder bent voordat die kleine er is. Dan is je zoontje alweer een stuk zelfstandiger!! Hier momenteel toch ook weer aan t twijfelen hihi
Ik denk dat je er naartoe leeft, je bent niet voor niets 9 maanden zwanger. Wij hebben nu een drukke, dame van bijna 1, kmi. Maar gaan ook voor een brusje! Tegen de tijd dat nr 2 eris kan zij (bijna) naar de psz, is ze zelfstandiger. En ach, wie dan leeft wie dan zorgt, hoe rijk kun je zijn als je meerdere (gezonde) kinderen nag krijgen.
ik had een hele hele hele hele hele hele diepe kinderwens. Mijn geluk kon niet op toen ik zwanger was en ze geboren was. En toen ging het mis. 2x met 1.5 been in een postnatale depressie en mezelf heeeel vaak afgevraagd wat ik mezelf had aangedaan en was dit nou wat ik zo graag wilde, waarom wilde ik nou zo graag kinderen. Afijn wel een beetje herkenbaar dus. Want ook mede daarom vind ik het wel een beetje eng om voor een tweede te gaan. Angst om weer door zo'n hel te gaan
Mocht de tweede geboren worden dan is alles weer zo anders. Daar groei je in mee. Echt! En straks is je oudste ook al veel zelfstandiger. Er blijven toch wel dagen dat het soms weleens niet meevalt. Ik had vandaag zo'n dag; buik virus, teen gekneusd over de duplo gestruikeld #$!@! Doet erg zeer. Dan maar kijken wat op dat moment de beste oplossing is: boekjes lezen en nijntje kijken. Kids aan tafel zetten om te kleuren. En ik met mijn voet zoveel mogelijk omhoog. Het is een voorbeeld... gewoon van; je past je aan op dat moment. ( drukke kids of onstuimig? Hup naar een speelveld buiten. Waai je zelf ook lekker uit). En verder is het toch vooral erg leuk en gezellig in huis
Oh ja hoor, en straks als nr 2 er is denk je ook af en toe: waarom wilde ik dit toch? ik heb bedacht: hoe zie ik m'n (ideale) gezin over 10 jaar? Ik zag bij ons meerdere kindjes Vandaar dat wij zelfs voor een derde zijn gegaan, het voelde gewoon 'niet af'. Succes met beslissen wat bij jou/jullie past
O wat fijn om te horen! Ja voor mij voelt het ook nog niet af. En ik vraag me soms ook wel eens af.. kan ik het wel?! Dan denk ik soms wel eens hoe doen andere mama's dat?! Als andere nog meer ervaringen hebben hoor ik het graag!
Hier ongeveer hetzelfde! Mijn post natale depressie uitte zich in 'oude nare koeien' uit de sloot halen, waarvoor ik onder behandeling ging. Ze noemde het een PTSS die na de geboorte tot uiting kwam. Mijn dochter deed het fantastisch maar ineens baalde ik heel erg dat ik niet meer uit kon gaan en gaan en staan waar ik wilde. De actieve vakanties die we gewend waren, konden ook niet meer. Mijn leven is voorbij, zo zag ik het. Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin, maar ik ben daar veelste emotioneel ook voor. Wij gaan nu voor de tweede en de kans is groot dat het daarbij blijft, zodat ik langzaamaan mijn leven weer kan oppakken. Als het ons gegund is!