Uh why not? Heb zo vaak kids van vriendinnen over de vloer, zodat zij ff iets voor hun zelf kunnen doen met hun vriend/man. En ik vind het super gezellig, en de kids vermaken zich hier prima. Ze blijven dan ook altijd slapen, dus tevens meteen een logeerpartijtje. Zie niet in waarom niet, voor mij een normale vraag hoor.
Als het op een dag zou vallen dat ik gewoon thuis zou zijn en geen bijzondere plannen had, zou ik dat geen probleem vinden hoor! Mijn zoontje vindt andere kindjes geweldig, dus dan heb ik letterlijk geen kind aan hem . Ik zou niet per definitie denken: tsss... dat vraag je toch niet? Juist als mama's moet je elkaar helpen en dan weet je dat het af en toe heeeeerlijk is om eventjes weg te zijn, toch? Plus, dan kun je het ook de andere kant op een keertje doen! It works both ways...
Oke, nou ja, dan zal het wel komen omdat ik dat niet gewend bent.. Zie me echt niet naar mamalief of een ander stappen om dat te vragen! Mams zou denken dat ik een steekje los had, 1 kindje, zovaak thuis, whats up??
je zou bijna denken dat het gek is dat je je niet schuldig voelt als je af en toe samen weg gaat, al denk ik niet dat dat je bedoeling is ik vind altijd waar een wil is is een weg. Als het jou leuk/goed lijkt om eens een dag of avond met zn tweeen te zijn dan zul je toch offers moeten brengen of offers moeten vragen. buren te ver weg........wij wonen ook buitenaf maar hebben een babyfoon die ver bereik heeft. We gaan regelmatig uit eten na kinderbedtijd, de kinderen slapen 99% van de tijd door. zo hebben wij een leuke avond en hebben de kinderen nergens last van op andere kinderen passen..........wij passen regelamtig een dagje op andermans kinderen, het mooie daarvan is dat je dat dan ook weer andersom kunt doen. als het teveel werk is voor je schoonmoeder...........zou je natuurlijk een dagje vrij kunnen nemen en zelf met je kind zijn en dan vragen om een dag in het weekend je kind te mogen brengen ik vind zelf altijd hoe meer je zelfstandig met een kind doet hoe meer je er van houd, dus vanaf de geboorte van Roos hebben we haar regelmatig bij vrienden gebracht die veel voor ons betekenen zodat die een band met haar konden opbouwen, dat is voor hun leuk, voor haar leuk en voor ons helemaal
Mijn kinderen gaan eens in de 2 maanden naar m'n ouders om te logeren...als het aan m'n kids ligt is het vaker . We gaan elk weekend bij ze op visite en elk weekend weer zeuren ze of ze mogen blijven slapen. Wij hebben dan meestal een etentje met onze vrienden club . Als we uit eten gaan of naar de bios met z'n 2en dan komt m'n moeder meestal voor een paar uurtjes bij ons thuis of m'n schoonbroertje...kids slapen dan dus merken ze het toch niet . Ik zou niet snappen waarom je als ouders niet zou mogen genieten? Ik ga ook regelmatig nog op stap, terwijl m'n vent thuis is...woon 5 minuten van het centrum en vind het heerlijk om met m'n vriendinnen te dansen! Volgende ochtend sta ik gewoon weer op tijd op met de kids...
@gonnie: als je op haar zoontje regelmatig past is het toch niet zo gek om haar eens te vragen? Zodat jullie even weg kunnen
Hier geen (schoon)ouders in de buurt (en zelfs als ze in de buurt woonden zouden ze nog niet oppassen). Ik heb een vaste oppas geprobeert met m'n oudste, maar dat was huilen en schreeuwen tot mama weer terug was en dat iedere week, en maanden lang. Toen hebben we het maar even laten rusten, tot hij ouder was (zo'n 2 - 2,5) en toen ging het wel goed met een oppas. Mijn jongste heeft nu hetzelfde, dus naar vrienden brengen is gewoon geen optie voor mij voorlopig. Maar als ik zou weten dat ze het echt leuk zouden vinden of als ze zouden slapen als we weggingen, dan zou ik me absoluut niet schuldig voelen om even te gaan shoppen of uit te gaan met m'n man! Ik kijk uit naar de tijd dat dat weer kan!
als ik naar mijn neefje kijk:die vraagt zelfs aan zijn papa en mama wanneer ze naar de bioscoop gaan, want dan kan hij bij opa en oma slapen. Is altijd een feest voor de kleine man. Ik denk dat zolang je kindje het niet verschrikkelijk vindt dat je weggaat en je zeker weet dat hij in goede handen is, het niet erg is om af en toe ff lekker tijd voor jezelf te hebben.
Als ik op zaterdag moet werken en mijn vriend heeft een feestje, regelen we oppas (Alleen opa's en oma's passen op). Als we samen een feestje hebben, wat niet zo vaak voorkomt, proberen we ook oppas te regelen. Om de 3 maanden heb ik een meidenavondje, dan gaan de kindjes naar de oppas als mijn vriend moet werken. Ik ben zelfs met vriendlief een week op vakantie geweest, ook toen gingen de kindjes naar de oppas. Dus Nee, ik voel me niet schuldig om ze weg te brengen
Ik houd er persoonlijk niet zo van, ik heb de behoefte ook niet zo ik heb van mezelf al een heel leuk liefdes leven / relatie, wij maken het gewoon heel leuk thuis natuurlijk moet je wel tijd en aandacht voor elkaar maken maar mijn man werkt soms 90 uur per week en dan is t huis zijn voor hem juist heerlijk, zou wat zijn als ik hem dan ook nog uit huis "sleur" en tijd met zijn kids ontneem alleen omdat ik mezelf niet kan zijn thuis. Wij zijn 1 keer naar musical toegeweest dat was mei / juni 2008, oja daarvoor heb ik onze oudste naar mijn ouders toegebracht omdat mijn schoonvader op sterven lag. Onze zoon gaat wel eens logeren hoor maar dan doen we juist in die tijd wat leuks 1 op 1 met onze dochter (en andersom) pas vanaf dat ze 2 jaar waren zoiezo en er bewust om gingen vragen zeg maar.. Dus ze mogen daar slapen als daar ruimte voor is en er zelf om vragen en 1 tegelijk. Nu is het inmiddels april 2011 dus bijna 3 jaar later en misschien dat we binnenkort weer eens een musical bezoeken, dat is dan weer iets wat we niet kunnen combineren met onze kids maar ook al zou ik kaartjes hebben, ik vraag het onze kids en als ze nee zeggen houd het op dan gaan we gewoonweg niet.. (gelukkig zijn ze heel graag bij opa en oma) Kijk als het moet zoals toen met sterfgeval of zoals aanstaande vrijdag als onze dochter geopereerd moet worden dan zoek ik oppas (en ook alleen maar mijn vader en moeder anders niet) maar voor mijn eigen plezier dus niet zo heel vaak of snel, we doen liever iets met de kids erbij... daar kunnen we samen intens van genieten..
Ik vind niet dat je je trouwens schuldig erom moet voelen maar snappen doe ik het niet altijd, zeker niet als er ook nog gewerkt wordt door de ouders, dan zou je juist je vrije tijd met je kids willen doorbrengen denk ik dan, maar dat ben ik en snap heel goed dat andere mensen anders in elkaar zitten en misschien meer "ik-tijd" nodig hebben als dat ik dat nodig heb dus op zich niets ergs aan...
Als ik en mijn partner iets gaan doen is dat altijd savonds als de kleine op bed ligt. Hij merkt er dus helemaal niets van. Of oma komt hier heen of hij gaat naar oma. Verder heb ik er geen behoefte aan om een dagje ergens naar toe te gaan met mijn partner zonder ons zoontje.
ik denk dat het idd ook een stukje karakter is ofzo. Ik ben nl altijd "ik", ook als ik bij mijn dochtertje ben. Afgelopen zaterdagavond met collega's naar de film geweest, meisje was bij papa en daarbij lag ze ook nog eens op bed, dus dan heb ik er niet zo'n moeite mee, maar ik ben dan niet meer "ik"' , dan dat ik bij mijn dochter ben. Ik ben op mn best als ik mijn dochtertje bij mij heb en echt alleen "ik" zal ik ook niet meer zijn, want we zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden, en dat wil ik ook niet eens meer zijn, want daarom hebben wij er ook voor gekozen om voor een kindje te gaan, dat we dus nu "wij" zijn.
Meestal is het de papa die hier thuisblijft bij de kleine. Puur om het feit, dat ie gewoon geen zin heeft om uit te gaan. Heeft ie nooit behoefte aan gehad eigenlijk. Maar een enkele keer, dan gaat de kleine man, logeren bij zijn opa en oma, zodat papa en mama lekker uit eten kunnen. Schuldig voelen we ons daar niet over. We mogen dan ouders zijn, maar we zijn ook nog steeds partners. En soms hebben we ook gewoon even een dag of avond de tijd nodig voor onszelf. En dan hebben we het over ongeveer 3x op een jaar. Verder zijn we altijd thuis of in ieder geval altijd met de kleine. Plus, oma is maar wat blij dat ze af en toe der kleinzoon mag verwennen zonder dat mama en papa erom heen 'hoveren'.
Kleine aanvulling bij mij voordat mensen denken dat ik mijn kinderen nooit zie : Ik werk bijna alleen maar 's avonds en ben dus van 's ochtendsvroeg tot 's avonds 7 uur bij m'n kinderen, en dan gaan ze naar bed. Dus ik zie ze de hele dag.
Ik heb daar totaal geen moeite mee! Niet dat we het vaak doen hoor... Maar mijn man is 5 dagen per week van huis, dus dan wil hij juist bij zijn gezin zijn. Maar afgelopen vrijdag zijn we samen met vrienden uit eten geweest, een keer zonder onze dochter. Het is ook erg belangrijk om in je relatie te blijven investeren en een keer iets met z'n 2en te doen. En onze dochter....die had het prima naar haar zin bij oma!
Het komt hier niet heel vaak voor omdat ik me vaak schuldig voel, terwijl ik er eigenlijk wel meer behoefte aan heb om zo nu en dan eens iets met mijn man samen te doen. Ik weet dat mijn zoontje het liefst in zijn eigen bed ligt en om oppas voor hier thuis te vragen, dan ben ik weer bang dat iemand het lastig vindt. Ik wil toch proberen wat vaker samen weg te gaan, we zijn nog steeds een poging aan het doen om een avondje samen te plannen.
Ik zou me vereert voelen als een moeder (of vader) haar (of zijn) kind aan mij (ons) toevertrouwd! En als het kan dan mag het zeker. Of ik het zelf zou vragen is een ander verhaal... zou dan toch wel meer bij ouders/schoonouders/broers aankloppen.