Oproep aan alle happy mommies!

Hier sluit ik me geheel bij aan ... als part time happy mama ... ik snuif niks alleen de liefde en humor van mijn eigen uk. En ja die haalt regelmatig mijn bloed en dat van andere onder je nagels vandaan. Maar ach ik stap ook niet altijd met mijn beste beetje uit bed. Ik smeek dat de dagen die niet lekker lopen snel voorbij gaan (met een extra filmpje of een extra ren buiten) en denk als ik 's avonds moe tot op het bot in bed stap. Morgen nieuwe dag nieuwe kansen. En heel vaak ja echt waar heel vaak valt de dag er op alles mee. Laat het varen probeer niet perfect te zijn en ga in de flow van je kind mee. Laat eens een dag de boel de boel en doe wat je uk wil ... vaak zijn het de simpele dingen ... in de bos door de bladeren rennen ... plaatjes samen uitknippen en opplakken ... kleuren ... kleuren en nog eens kleuren ...en oja een uurtje kleien brengt hier ook wel eens rust in de tent!

Sterkte het is helemaal niet makkelijk om mama te zijn ... maar part time happy mom is hier de perfecte oplossing.

x

 

hier word ik af en toe ook helemaal gek. dan zeg ik maar weer tegen mezelf dat het een fase is. die nu al een maand of 3 duurt maarja
en mijn oplaad-moment voor de volgende dag is als ik nog even bij haar ga kijken als ze slaapt en ik zoveel liefde voel voor dat kleine meisje wat in haar slaap ' luuuv jeee ' terug zegt als ik tegen haar zeg 'love you' * smelt * en de dag erna kan ze me weer knallende hoofdpijn bezorgen met haar gekrijs of word ik zoooo moe van dat ze AL het speelgoed over de grond gooit en dan nog aan mijn been hangt en niks wil

 

Het klinkt mij alsof je inderdaad niet helemaal lekker in je vel zit, over zaken buiten je dochter om. Een driftbui van je dochtertje is wellicht dan even de druppel?

Verder ben ik het eens met wat andere meiden al hebben gezegd. Probeer meer los te laten. Kinderen, met name meisjes, voelen feilloos aan hoe jij je voelt en reageren daarop, actie reactie
Als ik uit eigen ervaring spreek, kan ik je vertellen dat dat hier onwijs goed helpt. Heeft mijn dochter een driftbui? Dan laat ik haar eerst rustig gaan, en als ze wat uitgeraasd is, vraag ik heel nuchter of alles wel goed gaat
Is ze echt overstuur, dan helpt het hier ook om het tegenovergestelde te doen. Stevig vastpakken, soms tegen haar wil, maar ze wordt daar vaak rustig van en het geeft haar een geborgen gevoel dat mama er ook voor haar is als ze boos is. Ze moet me daarna wel altijd uitleggen wat er aan de hand is. En dat hoeft niet altijd echt iets te zijn...soms weet ze het gewoon niet en dan vraag ik haar of ze er misschien gewoon even zin in had, en dat is het dan ook. Ik begrijp nooit zo goed waarom je nooit even lekker boos mag zijn, of mag huilen...heb ik zelf ook echt wel eens hoor!

Nou moet ik wel zeggen dat m'n dochter heel weinig last heeft van echte driftbuien, maar eerlijk gezegd denk ik dat ik daar, als vrij relaxte mama, aan bijdraag. Ook hier geldt, actie reactie.

Ga lekker meer dingen voor jezelf doen, dan heb je wat afleiding. En maak de tijd die je samen met je dochter besteed zo gezellig en ongedwongen mogelijk, hoe lastig ook soms. Sta er wat nuchterder in en trek je inderdaad niks persoonlijk aan!!
Volgens mij ben je gek op je dochtertje, dus het komt echt helemaal goed!! Succes

 

Even een dikke *knuffel*. Wat jammer dat je zulke gevoelens hebt en niet echt happy in je vel zit.
Is het een optie om hulp te zoeken? Zodat je lekker al je frustraties en onzekerheden van je af kunt praten? Soms lucht het gewoon op, om dit tegen een neutral persoon te kunnen doen en eens op een rijtje te zetten wat je nu precies nodig hebt, om wél happy te zijn'.

Ik heb eerlijk gezegd geen handvatten, want denk dat het toch erg persoonlijk en situatiegebonden is.

Natuurlijk zijn er momenten dat ik denk: HELP... hoe moet het allemaal? Maar dan vooral in het trant van.... ik wil 't beste voor mijn kindje en hoe geef ik haar het beste.
En eerlijk gezegd... hoe beroerd ik mij ook voel, even een knuffel met mijn vrolijk lachende meisje... en de wereld is weer roze.

Ik weet niet precies hoe je privé situatie is.
Begrijpt je partner jouw gevoelens? Is er tijd en ruimte voor jou, om eens iets voor jezelf te doen? Zijn er dingen die je graag zou willen doen?

Sterkte en ik hoop dat je snel wel lekker in je vel komt te zitten.

 

Ach meid, ik denk dat jij last hebt van eerlijkheid! Niet veel moeders hebben hier last van en daarom voel je je als moeder regelmatig alleen.

Er zijn hier ook dagen geweest dat ik heb gedacht 'hoezo leek mij dit ook al weer zo leuk?' en alles is een fase (ook de 'ik brul/krijs/stampvoet omdat ik geen koekje krijg in de supermarkt' periode)
Wat wel helpt is lekker proberen tijd voor jezelf te pakken en uit te rusten. Als je dat namelijk hebt kan je ook ineens weer wat meer hebben van je drammes ehhhh... dreumes

 

Whahahaha! Heel grappig

 

O en nog een tip
Houd humor! Lach als je eindelijk met de kinderen gegeten, gekamd, snotvrij om 12.00 eindelijk in de supermarkt staat en er achter komt dat je je eigen haar bent vergeten te kammen, je niet gegeten hebt en het snot van de kinderen op jouw shirt hangt. Gebeurt iedereen.

 

Het lijkt me vervelend om je zo te moeten voelen. Ik ben geen perfect mommy maar wel een happy mommy.
Elke dag, elke minuut geniet ik intens van hem. Oke, natuurlijk zijn er momenten dat hij niet lekker in zij vel zit, moe is, in een sprong zit maar dan nog...
Ik werk 32uur, mijn vriend minimaal 60. Op mijn vrije dagen geniet ik extra van mijn zoontje en kijk daar naar uit. Mijn vriendinnen zijn inmiddels ook (bijna) mama. Samen plannen we koffiemomenten (ipv uitgaan), samen naar de kinderboerderij of iets anders dat voor kinderen leuk is. (dan is het automatisch voor de mama's ook leuk). Misschien ligt het ook aan de leeftijd.
Ik onderneem veel met mijn zoontje, ook alleen. Wandelen door het bos, naar de kinderboerderij, een dagje shoppen.. Hij is makkelijk mee te nemen. Ik heb me nooit belemmerd gevoeld sinds mijn zwangerschap, zijn geboorte. En dus niet ervaren hoe dat is om met dat soort gevoelens om te gaan.. !

 

Ik ben het met Eef80 eens. Je bent gewoon eerlijk.

ik hou zielsveel van mijn kids, maar hallooo wat is het zwaar!
Peuterdochter met giga driftbuien en 's nachts nachtmerries, een huilbaby zoon die nu al 3 weken in een megasprong zit en dus weer dag en nacht huilt en dan nog oeps zwanger van nr 3. 7 weken na de bevalling al...

en toch als ik naar die lachende snoetjes kijkt laad mijn happy modus op.

Die driftbuien op straat heeft mijn dochter ook, maar zij heeft ook een zwak bloedvaatje in haar neus. Leuk joh... Gil, krijs, brul en dan een mega bloedneus krijgen op het moment dat ik roep En nu is het KLAAR!!

Mama zijn is niet makkelijk, maar ik hou zielsveel van ze en zou ook niet meer zonder willen ♥

 

Eens. Eerlijkheid zorgt voor schuldgevoel. Je mag je kind heus wel even niet leuk vinden. Zolang je dat niet tegen je kind uit, moet je vooral het gevoel niet ontkennen.

Die peuterfase kan echt killing zijn en sorry, maar je staat met 1,5 jaar echt nog aan het begin. Consequent zijn en het wordt echt beter. Met 4 jaar is het zoVEEL makkelijker. Probeer niet mee te gaan in je dochters buien. Het kan ook best aandoenlijk zijn als je ziet hoe je kind strubbelt met het nee zeggen en tegendraads zijn. Soms worden ze gewoon moe van zichzelf.

Voor nu kan ik je alleen sterkte wensen, een heldere pasklare oplossing is er niet..

Probeer er wel genoeg uit te gaan, alleen, met vriendinnen of met partner. Dat maakt dat je meer kunt hebben van je kind.

 

Haha, ik moet wel om je lachen, hoe je dingen omschrijft!

Je bent wel herkenbaar hoor.
Ik heb dat bij de oudste heel lang gehad.
Bij de tweede is dat niet nodig, die leest al vanaf haar geboorte onafgebroken 2 dezelfde boekjes per dag, eindeloos op dezelfde stoel, en eindeloos op zn kop. UUUUUREN!
Dus dat kan ook ..

Maarre... de oudste..
Driftbuien, zeuren, huilen, krijsen, piepen, knerpen, pesten enz.enz.enz..
Momenten dat ik dacht: WAT HEB IK GEDAAN!!

Maar nu, een topventje!
Hij zit op school...en: het is zooooooooo n heerlijk mannetje.
Hij verteld, wordt wijs, is lief (met af en toe een zeurbuitje, wat ook best mag), luisterd enz.
En ik: ik smelt, en ben supertrots!
Voor het eerst.

Weet je?
Ik had hetzelfde als jouw.
Radeloos, schaamde me..
En doordat ik zo nerveus van m werd, werd het alleen maar erger!
Echt hoor.

Het komt goed...

 

Als eerste, wat mooi dat je zo eerlijk durft te zijn over je gevoelens! Iedere ouder voelt zich wel eens zo maar het wordt pas echt vervelend als dit gevoel de meeste tijd overheerst..

Ik ben absoluut geen perfecte mama maar over het algemeen wel een hele happy mama. Voor mij is het toverwoord; balans! Balans tussen het moederschap en de rest van mijn leven. Ik ben erg gelukkig met mijn werk (ik werk 4 dagen) en daar haal ik persoonlijk enorm veel voldoening en persoonlijke ontwikkeling uit. Omdat ik vrij veel werk (vind ik zelf, niet te veel overigens), lukt het me ook om echt te genieten van ons ventje als ik thuis ben! Verder heb ik een geweldige familie en fantastische vriend waardoor ik me erg gelukkig voel met mijn 'persoonlijke leven' (buiten het moederschap om) waardoor ik de lastige periodes met de kleine 1000x beter kan handelen dan wanneer ik niet zo tevreden zou zijn met al die zaken. Daardoor lukt het mij dus om een happy mom te zijn, vooral door gelukkig te zijn met alle andere facetten van mijn leven...

En wat betreft jullie kleine draakje , ik vond de leeftijd tussen 13 en 18 maanden echt onwijs lastig! Driftbuien tot en met en eigenlijk nog net te jong om te straffen en hem te helpen om anders met zijn frustratie en woede om te gaan. Nu hij 23 maanden is, zoooooveel makkelijker!!! We proberen super consequent te zijn en ik houd me vast aan boek van de supernanny (ja, ik moest iets en wist het ook niet meer destijds, maar werkt super!). Ik zeg 1x dat iets niet mag, vervolgens waarschuw ik em en zeg ik dat wanneer hij het nog 1x doet op de mat moet staan en 9 van de 10 keer kiest hij dan al eieren voor zijn geld. Zo niet, gaat ie op de mat, en houdt het gedrag daarna op. En daarbij moet ik zeggen dat ons mannetje vrij pittig van temperament is maar dat consequent op hem reageren, doet hij het super op.

Succes meid!

 

Sorry, maar bij mij volgden nog zo'n 30 nieuwe peuterfases met iedere keer 1 rustige week ertussen tot ong 3,5 jaar. Net als je denkt 'wat loopt het lekker he zo', dan gaan ze naar school..

 

Ehhh,,,ja helaas hier ook.. alleen die fase van 'wat loopt het lekker zo' moet snel komen want over twee maanden gaat hij naar school Hahaha! Maar verder is het écht genieten hoor met mijn (neus-) peuter!

 

Herkenbaar hoor. Ik heb ook regelmatig gekscherend het zinnetje "we've created a monster" in mn hoofd. Maar gelukkig zijn er meer goede dagen, dan slechte

Ik stel me op het punt van ontploffen altijd haar koppie in de draaimolen voor. Zo lief dat ik gewoon niet kán exploderen..

En af en toe even alleen iets doen, helpt ook. Batterij opladen heet dat hier. Mijn dochter is druk, kletst aan 1 stuk door (momenteel waaaaarom?) loopt altijd in een straal van 30 cm om me heen, huilt als ze haar zin niet krijgt (vanmorgen wou ze in het zwembadje buiten, of ik het dan even NÚ DIRECT zomer kon maken.. Nee dus-----> waarooooom niet??----> uitleg over seizoenen en dat was STOM!).. Op sommige momenten heb ik de neiging om in mn uppie te emigreren.

Ik had het vantevoren ook anders voorgesteld, omdat ik in de veronderstelling was dat ik als kind zijnde nooit irritant, boos en huilerig was.

Maar ik zou haar ook voor geen goud willen missen!!

 

Je bent inderdaad eerlijk, dat vind ik sowieso al heel knap! Maar ik vind het ook wel heftig klinken allemaal. Het klinkt alsof je zelf helemaal niet lekker in je vel zit, en daardoor weinig kan hebben. Denk dat je je zonder kind ook niet veel beter had gevoeld, alleen is er nu iemand met wie je rekening moet houden en die vooral vaak niet doet wat je wil en dat kan dan regelmatig de druppel zijn. Het lijkt er een beetje op dat je door alle negatieve dingen, het positieve niet meer zo kan zien. Want ik geloof echt niet dat je dochtertje alleen maar 'negatieve' dingen doet en je gevoel zou echt veel positiever moeten zijn, tenminste, ik heb me echt nooit zo gevoeld (ja misschien een keer een dipdagje), en ik ben niet echt een optimist heb ik het idee. Ik heb echt het idee dat er bij jou meer speelt.
Waarom voelt het zo vreselijk als ze een slechte bui heeft? Word je er onrustig van, heb je er geen 'zin' in? Ik heb dat soms weleens, vooral als ik even ergens mee bezig ben en ik voor mijn gevoel tig keer moet ingrijpen. Maar ik probeer zelf altijd rustig te blijven (wat niet altijd lukt), te bedenken dat ze het nog moet leren en te bedenken dat het ook weer over gaat. En dat het vooral sneller overgaat als ik rustig blijf

Maar goed, hoe ik het doe, geen idee eigenlijk. Ik werk 4 dagen, dat vind ik eigenlijk een dag teveel, maar het was 4 dagen werken of geen baan meer. En mijn ouders passen nu die extra dag dat ik werk op en dat gaat prima. Maar hier zit wel een klein beetje schuldgevoel bij mij. Ik ben niet echt een 'tut' mama, vind het best leuk om voor te lezen of ze puzzelen, maar liever niet te lang achter elkaar . Ik vind het wel heerlijk om met de kinderen op pad te zijn (of met eentje) en ik vind het vooral heerlijk om te zien hoe ze (99% van de tijd) lief met elkaar spelen. Of als ze meezingen met een liedje, dat stemmetje, dat koppie erbij, zo schattig! Ik word er wel een beetje kriegel van als Lisa voor de 5e keer 's nachts wakker wordt, maar ik vind het ook heerlijk om met haar te knuffelen (ook 's nachts). Maar na een keer of 3 stuur ik mijn man er naartoe of ik doe gewoon of ik niets hoor (en vaak gaat mijn man er dan uit ). En vandaag voel ik me niet zo lekker, ik kan dan niet veel hebben, vanochtend was Eva de 'dupe', maar daar leren ze ook van. Ik voel me meestal prima, maar als ik me niet lekker voel moeten ze daar rekening mee houden. Is als ze klein zijn soms lastig, maar dat komt best goed als ze groter zijn.
Ik weet niet of je het al doet, maar probeer ook iets voor jezelf te doen, buiten het werk om. Lekker even zelf sporten, lekker met vriendinnen of je man uit eten. Als je wat meer tijd voor jezelf nodig hebt, ga af en toe even alleen winkelen (ook al koop je niets) en geef je man wat quality time met z'n dochter . Ik ga regelmatig even een paar uurtjes op zaterdag de stad in, heb dan ook wel wat nodig, maar snuffel dan nog even verder rond. En zorg voor een dag/avond per maand voor oppas, dat je even je handen helemaal vrij hebt thuis. En spreek bijvoorbeeld met je man af dat je een keer een nacht helemaal niet eruit hoeft. Of een avond (weet niet of ze 's avonds ook wakker wordt). Dat geeft ook wat rust in je hoofd, dat je even niet hóéft. Dat geeft mij ook wel wat rust, al mis ik ze ook wel heel snel!
Het wordt met de jaren wel makkelijker. Maar ik denk wel dat je er iets aan moet doen zodat het nu ook goed gaat. Je dochtertje voelt het sowieso ook aan en je wil niet over een paar jaar denken, jeetje, wat was dat een rottijd, terwijl het eigenlijk een mooie tijd had moeten zijn! Dé tip heb ik ook niet, maar als je echt zelf niet uit komt zou ik wel met iemand gaan praten. Die kunnen je gedachten misschien een beetje ombuigen waardoor je het allemaal wat positiever gaat inzien. En nogmaals, ik vind het heel knap dat je je zo bloot geeft! Ik hoop dat je wat aan onze adviezen hebt!

 

Mijn zoon is 5,5 en ik ervaar het nog zo Grote mond, alle prachtige woorden die ze op school leren, fantastisch..en zusje van 3,5 neemt heerlijk alles van haar grote broer over.
Ik herken zeker hoe jij je voelt, na al 3,5 jaar niet door te hebben geslapen s nachts (dochter is 3,5 ) en nu alleenstaande mama zit ik er echt doorheen. Ik zoek hier overigens wel hulp bij, dit gevoel ga ik niet in mijn eentje omturnen.

 

De huisarts kan je wel doorverwijzen naar een maatschappelijk werk of iemand waar mee je kan praten. Je geeft zelf aan dat je niet lekker in je vel zit. Als je beter in je vel zit, kan je het allemaal beter aan! Dan zie je gewoon meer positieve dingen van je kind, en kan je de negatieve dingen beter handelen. Daarnaast reageert je kind ook rustiger als jij dat ook bent.

En is het misschien een idee om op het cb of bij een pedagoog te gaan praten? Zij hebben een heleboel praktische, meteen toe te passen tips, wat je met je 'draakje' () kan. Als je kindje jou slaat en zo tegen je tekeer gaat, moet dat ook heel zwaar en frustrerend zijn. En daar kan je echt wel iets mee.

 

Misschien is het boek van supernanny ook wat voor jou?! Kan je veel rust geven! En je kind ook.