Maarre.. iedereen die zegt da het makkelijker wordt met de jaren: ik hou mn hart vast hoe het in de 'echte' peubertijd gaat. Mijn dochter loopt nu al weg..
Snel de kop in proberen te drukken! Mijn zoon was ook een wegloper en mijn ervaring is dat ze steeds sneller gaan rennen Hij lachend wegrennen en ik als een gek en rood aan lopend er achteraan... Wij hebben uiteindelijk strikte regels ingevoerd dat hij aan ons vraagt tot hoe ver hij mag en bij niet luisteren is het bij ons blijven en geen eigen ruimte meer. Toen hij kleiner was moest hij onze hand vasthouden.
verbeter de wereld begin bij jezelf, ik lees een hoop frustratie t.a.v je draakje maar je kind is jou spiegel. Dat wil zeggen als jij je niet goed voelt, jij je gefrustreerd voelt, jij je ongelukkig voelt, hoe kan je dan verwachten van je dochter dat zij zich goed voelt, je zult moeten beginnen bij jezelf, kijk naar jezelf hoe leuk ben jij als mama (dat is niet dat je een slechte mama bent) Maar wees eerlijk tegen jezelf je kan namelijk niets veranderen wat je niet inziet.
Zo herkenbaar! Ik had je verhaal geschreven kunnen hebben. Het gevoel constant diepongelukkig te zijn en alles alleen maar te doen omdat het moet... Loslaten, accepteren en proberen de situatie van een afstandje te bekijken. Dat is wat ik nu doe en maakt dat ik alles wat minder somber in kan zien. Verder nog geen tips maar wel een dikke knuffel!
Ja ze moet ook na 1 waarschuwing mijn hand vasthouden. Tot nu toe is dat ook altijd nodig geweest..misschien bij voorbaat al geen ruimte geven, maar ja. Maar ik bedoel ook als ik dr op de gang zet, moet ik de voordeur op de knip doen, anders peert ze 'm zo naar buiten. En ik heb 1 keer in een winkelcentrum gehad dat ze weg was gelopen, ik sneaky erachteraan om te kijken of ze me zou gaan zoeken op een gegeven moment, maar dat heb ik na 20 minuten opgegeven, ze gaat dan volledig op in haar eigen wereld.
Hier kan ik me alleen maar bij aansluiten. En trust me, ik weet waar ik het over heb . Ook ik vond het moederschap zwaarder dan ik me van te voren had bedacht c.q. kunnen bedenken. Mijn kinderen schelen slechts 14 maanden en onze dochter ontwikkelt zich niet zoals het zou moeten gaan, wat onzekerheid, verdriet en frustratie met zich mee brengt. Een hele tijd was ik echt niet zo'n leuke moeder, bleef ik vreselijk hangen in chagrijnig gedoe mijnerzijds als er iets niet ging zoals ik het wilde, kon ik niet omgaan met ontzettend dwars gedoe van de kinderen en dacht ik vaak "ARGH! Waar ben ik aan begonnen? Waarom 2 kinderen zo snel op elkaar?". Tot ik op een dag in de keuken stond, fruit te maken voor de kinderen. Mijn dochter kwam naar me toe, pakte mijn been en gaf me een flinke knuffel...althans mijn been dus . Dat had ze al zoveel vaker gedaan, maar ineens was het als een ontploffing in mijn hoofd die zorgde voor helderheid, "What the f*ck ben ik aan het doen?!". Waarom altijd maar zo negatief, mopperen, niet kunnen relativeren, alles (mbt de kinderen) als een belasting zien ipv een zegen? Ik heb me toen gewoon voorgenomen dat het afgelopen zou zijn. Wie is hier nou de volwassene? Ik toch zeker? Ik laat me toch niet meeslepen door mijn negatieve gevoelens omdat mijn kinderen soms strontvervelend zijn? Nee, ik probeer er dan een positieve draai aan te geven, want ik zal degene moeten zijn die dingen verandert. En ik zal je zeggen -> het werkt als een trein! Mijn advies is dus echt om het bij jezelf te zoeken. Jij zult degene moeten zijn die de verandering teweeg brengt, van je dochter kan je het logischerwijs niet verlangen. Als jij meegaat in haar negatieve gedrag of humeur, dan zal het natuurlijk niet verbeteren. En ja, ik vind het soms ook moeilijk om altijd te proberen een negatieve sfeer om te buigen en soms kost het veel, heel veel energie. Maar het gevoel dat ik krijg, 's avonds als de kinderen op bed leggen, als ik terugdenk aan een gezellige dag waarin ik heb gemerkt hoe goed de kinderen reageren op mijn positieve inbreng, dat is echt zo fijn. En dat geeft me ook echt voldoening. Dus nogmaals, bekijk je eigen gedrag eens kritisch. Ik denk dat daar al een hoop mee te winnen valt. Succes!
Vaak luister ik niet naar het gehuil/gedram van haar. Als ze een drift bui heeft laat ik haar gewoon. Tenzij we ergens anders zijn. Ik reageer niet meteen en ik probeer haar af te leiden. Gister had ze ook een drift bui. Ik was tv aan het kijken en zij gaat huilend/stampend de keuken in om daar flink veel kabaal te maken. Dus ik zeg gewoon oohh wat leuk en lach hard om wat er op tv is. Komt ze aan om vervolgens mee te kijken en ze is meteen stil en vergeten waarom ze driftig werd. Wat hier ook helpt als ze stout is om haar in de hoek te zetten. En verder is mijn advies gewoon tot 10 tellen. Mijn vriend kan er ook niet tegen en ik kan me er meerendeels voor afsluiten maar dat moet je ook maar kunnen...
Denk je dat alleen echte 'problemen' en 'probleemkinderen' hulp vragen bij de pedagoog? Dat is echt niet zo hoor. Soms kunnen mensen al een hele simpele vraag hebben, waar ze zelf niet uitkomen. En dan kunnen ze net even de oplossing niet zien, die iemand anders dan wel heeft. En ik denk ook dat er minder 'probleemkinderen' zouden zijn als mensen gewoon op tijd om hulp vragen. Dat wordt het probleem niet zo groot.
Dan zal ik je even geruststellen. Mijn oudste liep als kind ALTIJD weg, die liep met mij mee in een tuigje, want zodra ik 1 tel de andere kant op keek, was hij verdwenen. Inmiddels is hij 17 en geloof mij: als hij met me mee is naar (ik noem even wat) de supermarkt, ben ik hem nog steeds constant KWIJT, hij loopt altijd in een ander pad dan ik. En even voor jouw geruststelling: hij weet nu de weg naar huis, heeft een huissleutel en voor ernstige gevallen een telefoon. HET KOMT DUS GOED!