Voorafgaande aan de bevalling, lag ik al 2,5 weken opgenomen in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging. Bekend was inmiddels dat Sibel een erg klein kindje was, en dat ze in stuit lag. Er is niet geprobeerd haar te draaien, vanwege ruitmegebrek. Althans dat is wat mij verteld is op dat moment, achteraf denk ik dat mijn gezondheidstoestand het op dat moment niet toe liet. In het ziekenhuis kreeg ik elke ochtend een CTG-scan (hartfilmpje van de baby) en ging ik aan de bloeddruk-meter. Sibel werd dus goed in de gaten gehouden, en ze heeft het tot en met de dag van de bevalling goed gedaan in de buik. Helaas was haar groei door de vergiftiging niet optimaal. Op 6 juli 2006 had ik de hele ochtend wat last van harde buiken. Ze waren niet pijnlijk verder, maar zo tegen het middag uur, begonnen ze wel een wat minder prettig gevoel te veroorzaken. Ik dacht dat het van mijn darmen kwam, en na een toiletbezoek leek het wel even minder te worden. Net voor het middag bezoek, was het toch weer duidelijk aanwezig. Ik belde de verpleegkundige om het even te melden, en zij wilde graag een extra CTG scan maken. Dus ik zei: Als het kan, dan doe dat maar na het bezoek, en dat was verder geen probleem. Mijn moeder kwam, en we zaten eigenlijk heel gezellig te kletsen. Ik vertelde over de harde buiken, en we hadden het nog over mijn schoonzus, die beweerd had dat de kleine in deze week geboren zou worden. Verder dachten we aan mijn nichtje die op dat moment haar rij-examen had. En ineens voelde ik iets borrelen (dacht weer mijn darmen), en knappen, en heel mijn bed stroomde (voor mijn gevoel) vol met water. Volgens mij zei ik: Ojee-ojee-ojee, ik denk dat mijn water breekt. Ik was me echt rot geschrokken, en eigenlijk best wel in paniek. Ik had al op de bel gedrukt maar toen er niemand kwam, ging mijn moeder een verpleegkundige roepen. Mijn moeder zei: Mijn dochter denkt dat haar vliezen gebroken zijn En toen de verpleegkundige aan mijn bed stond zei ik zelf ook weer dat ik dacht dat . Ze keek en zei: Dat weet ik wel zeker! Het kindje heeft ook al in het vruchtwater gepoept. Ik was nog steeds behoorlijk ondersteboven, en wilde graag weg uit de kamer, richting verloskamer. Daar kwam ik gelukkig wat tot rust, en kon me beter instellen en concentreren op wat er komen ging. Mijn moeder en ik pleegden wat telefoontjes (tegen mijn man: Doe maar rustig aan, ga eerst maar thuis douchen, een baby wordt niet in een uur geboren). En grapten nog even de datum (06-07-06), omdat we dachten dat de geboorte die dag wal niet meer plaats zou vinden (het was rond 16.00u), zeiden we dat 07-07-06 ook een leuke datum was. Eenmaal op de verloskamer, kreeg ik een echte weeenstorm. Alleen heb ik dat niet echt zo ervaren. De pijn was te dragen, en ik paste alle ademtechnieken toe die ik geleerd had. Ik kon me heel goed concentreren, en was er ontspannen. Al snel was mijn man er ook, en tussen de weeen door depte hij mijn hoofd steeds met een natte washand. Dat vond ik erg prettig. Voor de rest was ik helemaal in mezelf gekeerd. Ik viel soms zelfs zowat in slaap tussen de weeen door. De gynaecoloog kwam, om te voelen hoever de ontsluiting vorderde. En dat bleek een meevaller! Al 6 cm!! Jaja, dacht ik, dan zul je zien dat die andere 4 erg lang gaan duren! De weeen waren ondertussen wat heftiger, maar goed op te vangen. Mijn moeder en man kregen wat te eten, en ondertussen werd ik misselijk. Een verpleegkundige zei: De meeste barende vrouwen spugen bij 4 en bij 8 cm ontsluiting. Dus ik trok maar de conclusie dat ik dan rond de 8 moest zitten. Ik had tussendoor nog even de tegenwoordigheid van geest om mijn (harde) lenzen uit te doen, en natuurlijk raakte er toen ook nog eentje heel even kwijt. Gelukkig wel snel weer terug gevonden! Op een gegeven moment werd de pijn/druk heel erg, en ik zei: Bel maar even. De verloskundige kwam, voelde en zei: Je hebt volledige ontsluiting, ik ga de arts bellen. Alles ging ineens in sneltreinvaart. Mijn blaas moest nog geleegd (zat goed vol), het bed moest omgebouwd (tot een dwarsbed met steunen), er moest nog een formulier ingevuld worden over de verzekering, en toen was de gynaecoloog er. Hij keek en zei: Als je straks een wee hebt mag je mee persen Ik zei: Ik heb nu een wee. Dan mag je nu mee persen zei hij. En dat was heel prettig maar wel even wennen (grote hap lucht, kin op de borst). In een keer werd haar lijfje geboren, en de gynaecoloog riep: Dames, Dames, want de verpleegkundige en verloskundige stonden net even op de gang (in de veronderstelling dat het nog wel een half uurtje kon duren). De volgende wee kwam, en ik hoorde de gynaecolog zegen: Daar komt het hoofdje onee, nog niet. En ik dacht: JAWEL! en zette nog wat extra kracht. En daar was ze dan! Het mooiste meisje van de hele wereld. Ze mocht meteen op mijn buik (Pak aan mama), en dat was zon geweldig moment. Ik kan niet beschrijven wat ik toen voelde, en ik kan nog steeds maar moeilijk onder woorden brengen wat ze voor mij betekend, maar het was alsof ze er altijd al geweest is. Het was een stuk herkenning, een gevoel van : Ja, dit is ze! Ze werd nagekeken en gewogen. Sibel woog slechts 2070 gram. De gynaecoloog zei tegen de verpleegkundige: Weet je het zeker? Ze voelde zwaarder in mijn handen. Maar het was echt zo. Met een apgar van 8/10/10, kwam ze weer heel even bij me terug, en mocht ik ze meteen een flesje geven. Ze dronk direct, en keek me met grote ogen aan. Vervolgens bleek ze toch wel wat temperatuur te verliezen, en werd ze snel overgebracht naar de couveuse-unit. Papa ging uiterard met haar mee, om vervolgens nooit meer terug te komen. Ikzelf moest even wat eten van de verpleegkundige (was geen straf, ik had me toch honger!), moest nog gehecht worden, mocht toen lekker even douchen, en daarna met bed en al naar de kinderafdeling. Sibel was dus in de couveuse geplaatst, maar ik mocht haar ook weer vasthouden, en zo konden we even van elkaar genieten. Het afscheid is dan zuur, maar de hele familie was ondertussen gearriveerd, met kaarten en kadootjes. Het was zo super dat ze daar allemaal stonden, en ik voelde me zo trots. Ik heb erg veel complimenten gehad over de bevalling. Niemand had het zo vlug verwacht. De gynaecoloog had zelfs geen tijd om een knip te zetten (zoals wel de bedoeling was geweest). Mijn man zei later: Hij pakte de schaar, en legde hem even snel weer weg (Godzijdank voor mij, want nu had ik maar 3 hechtingen, waarvan 2 uitwendig). De verloskundige en verpleegkundige die er bij waren geweest waren verbaasd over de ademhalingstechniek die ik zo goed toepaste, en vroegen waar ik dat had geleerd (gewoon op de zwangerschapscursus). En wanneer mensen tegen je gaan zeggen dat ze zelf wel voor zon bevalling willen tekenen, dan weet je inderdaad dat het goed, mooi en heel waardevol is geweest. Mijn man die van te voren beweerde niet te willen kijken, heeft zijn dochter helemaal ter wereld zien komen. Ook mijn moeder heeft het wonder zien gebeuren, en dat was heel special, omdat ze zelf zon traumatische stuitbevalling heeft gehad. Kortom: ze is er! Onze kleine grote meid!