Op 19 november moest ik in het ziekenhuis zijn voor een CTG, groeiecho en doppler-onderzoek. Ik ben dan 37 weken en 1 dag zwanger en ben net weer een week thuis. Ik was een tijdje opgenomen in het ziekenhuis omdat onze kleine man te langzaam groeide. Hij moest 2x per dag in de gaten worden gehouden met een CTG, en om het groeien te stimuleren moest ik bedrust houden. Toen het beter ging mocht in haar huis en kwam er 1x per dag iemand langs voor een CTG. De CTG en het doppler-onderzoek in het ziekenhuis zijn goed. Maar uit de groeiecho blijkt dat onze kleine man niet gegroeid is. Mijn bloeddruk is altijd laag, maar deze keer is hij 140/90. De gyn vindt dit opmerkelijk, en in combinatie met de tegenvallende groeiecho besluit ze dat ik morgen word ingeleid. Ik krijg (opnieuw) een kamer op de afdeling verloskunde. Het is middag en mijn man gaat naar huis om wat spulletjes te halen, terwijl ik alvast een ballonkatheter krijg. Hiermee krijg ik wat ontsluiting, zodat ze de volgende ochtend mijn vliezen kunnen breken en het inleiden kan beginnen. Ik krijg echter direct behoorlijke krampen van de katheter. De verpleegkundige vindt het opmerkelijk en zegt dat het kan zijn dat mijn lichaam de ballon afstoot. Ik krijg mijn avondeten, maar ik krijg geen hap door mijn keel. De krampen komen om de 5 tot 10 minuten en ze zijn naar, heel naar! En dan is het nog niet eens begonnen? De verpleegkundige geeft als tip dat het kan helpen om wat rond te lopen. En dat helpt! De krampen zijn nu beter op te vangen. Mijn man is weer terug en ik voel me al wat rustiger. De rest van de avond loop ik alleen maar rondjes. Zitten of liggen is te pijnlijk. Ik merk dat ik nu ook heftige spierpijn in mijn benen krijg. We kijken nog naar GTST en dan gaat hij naar huis. Morgenochtend is hij er weer. Om 22:00 krijg ik een CTG. Daar zijn om de 5 minuten hoge golven te zien. Zie je wel!!!! Ik stel me niet aan!! Dan komt er iemand kijken of de ballon al wat heeft gedaan. Verbaasd constateert ze dat ik 4 cm ontsluiting heb en dat de ballon loszit. Godzijdank, dat ding mag eruit! Nu verwachten ze niet dat er nog wat gaat gebeuren. Ik krijg een paracetamol en een slaappil. Dan kunnen we morgen uitgerust beginnen. Net als ik het licht uitdoe en weer in bed lig, voel ik iets knappen en wordt mijn bed zeiknat. Mijn vliezen!! Het is zo onwerkelijk. Ik druk op de bel en vertel wat er is gebeurd. De verpleegster denkt dat het nu toch wel door gaat zetten en ik bel mijn man. Die sliep net, maar komt zo snel mogelijk naar me toe. Ik word aan allerlei toeters en bellen gelegd en mag het bed nu niet meer uit. En dat terwijl ik alleen lopend de weeën onder controle kreeg. Ik heb ontzettende pijn in mijn benen als er een wee komt. Ik ben blij als mijn man er is en ik zijn hand kan vasthouden. De weeën komen nu om de 4 minuten. De pijn in mijn buik is heftig maar nog te doen, maar die beenweeen!! Het voelt alsof de spieren in mijn benen van binnenuit kapot worden gemaakt. Op een gegeven moment vraag ik me serieus af of ik ooit nog wel zou kunnen lopen. Ik ben aan het trillen en hyperventileren van de pijn en na een paar uur vraag ik om een ruggenprik. Eerst is er wat twijfel, omdat de CTG blijkbaar helemaal geen weeën bij me registreert. Maar dan gaan ze akkoord en een half uur later is de anesthesist er. Godzijdank! De verdoving en het zetten van de ruggenprik stellen niks voor in vergelijking met een wee. De anesthesist prikt een keer mis maar daarna zit ie goed. Ik wacht op de verlichting. Het komt niet. Ondertussen krijg ik ook een infuus, een bloeddrukmeter die steeds opnieuw oppompt en een blaaskatheter. Dat laatste is erg vervelend, want het voelt nu constant alsof ik HEEL nodig moet plassen. De ruggenprik doet nog steeds niks. Ik krijg 2x een nieuwe dosering, maar het helpt niet. Ik moet het even de tijd geven en ze komen over een half uur wel terug. Ik had me voorgenomen rustig te blijven tijdens de bevalling, maar ik kan me echt niet inhouden. Ik schreeuw, kreun en huil en het kan me allemaal niks meer schelen. Met veel moeite kom ik de tijd door. Na een tijdje wordt er gekeken hoeveel ontsluiting ik heb. 5 centimeter. 5 f*cking centimeter?! Later hoorde ik dat op dat moment weeënopwekkers kreeg. Als de anesthesist terug is zegt hij dat hij de ruggenprik er wel uit kan halen en dan opnieuw kan zetten, maar dat dat wel risicos met zich meebrengt. Kan me niet schelen, zet maar opnieuw! roep ik. Zo gezegd, zo gedaan. Ik moet weer afwachten. Weer niks. Er word een aantal keer opgehoogd, maar er gebeurd weer niks. Ik blijf overgeven, huilen en trillen. Ik heb het niet meer. Waarom werkt die verdomde ruggenprik niet?! De anesthesist komt nog één keer terug en zegt dat ik aan de maximale dosering zit en dat hij niks meer voor me kan doen. Jawel een keizersnede!!! roep ik. Hij lacht een beetje minachtend en zegt dat ze dat echt niet gaan doen. (achteraf gezien natuurlijk maar beter ook, maar op dat moment was ik wanhopig) In de 2 uur daarna heb ik constant weeën achter elkaar, met maar hele korte pauzes. Ik kan ze totaal niet opvangen. Iemand vraagt of ik al het gevoel heb dat ik moet poepen, en ik zeg van niet. Toch gaat ze even kijken hoe ver ik ben. Wow ik zie haar!! Ik begin nog harder te huilen van opluchting. Het gaat nu niet lang meer duren! Hoewel ik geen persweeën heb mag ik gaan persen. Dit was het fijnste gedeelte van de bevalling. Na 8 minuten wordt mijn zoon geboren. En toen was er rust. Ik kreeg hem op mijn borst en alles ging goed. Zo klein en zo mooi!!! En wel 2236 gram in plaats van de geschatte 1800 gram! Ondertussen word ik gehecht, wat ik niet echt pijnlijk vond. En na een kwartiertje en wat drukken op mijn buik komt de placenta. Hij mocht wel een uur op mijn borst blijven liggen voordat hij naar de couveuse afdeling werd gebracht, waar hij 11 dagen is gebleven. Zelf knapte ik al heel snel op. En toen we eenmaal thuis waren begon het echte genieten. -------------------------- Ondanks dat m'n kleine ventje het zo goed deed, kijk ik helaas heel negatief op mijn bevalling terug. Ik vond het de hel op aarde en als ik weer zwanger mag worden, ben ik ontzettend bang om weer te bevallen. Vooral omdat de ruggenprik niet werkte en ik dus niet echt aan de pijn kan 'ontsnappen'. Ook zit ik er achteraf mee dat ik geen mentale begeleiding heb gekregen. Ik was zo in paniek en niemand heeft geprobeerd me rustig te krijgen of advies gegeven. Wilde dit verhaal even kwijt.
Jeetje Mina wat een verhaal. Dramatisch moet dat zijn als je opvoorhand weet dat bij een evt volgende zwangerschap / bevalling de ruggenprik zinloos is (is dat ook echt zo? Kan het zijn dat het dan wel helpt?). Heb je nog een nacontrole gehad bij de gyn en heb je met hem besproken? In ieder geval lijkt het me verstandig dat je bij een volgende zwangerschap dit verhaal nadrukkelijk vertelt en dat je dit echt echt ECHT nooit meer wil meemaken. Knuffel voor je kindje!
Pfff heftige bevalling hoor!! Wat vervelend dat de ruggenprik zijn werk helemaal niet deed! Kan mij voorstellen dat je daardoor wat angst hebt voor een eventuele volgende bevalling. Hier was het juist het tegenovergestelde. Zoontje werd gehaald dmv een ks en de ruggenprik (andere ruggenprik als jij hebt gehad) werkte juist te sterk en hij trok te ver omhoog waardoor mijn hartslag en mijn bloeddruk enorm daalden en ik steeds weg viel. Heb daar echt een trauma aan overgehouden. Nu bij mijn volgende zwangerschap kwam de angst ondanks de therapie weer helemaal terug en ik heb dan ook een gesprek aangeboden gekregen met de anesthesist om erover te praten. Zij heeft gelukkig al mijn angsten weg kunnen halen! Misschien is het voor jou ook een idee om met de anesthesist erover te praten? Er zijn natuurlijk ook nog andere mogelijkheden van pijnstilling. Geniet van je zoontje!!
Dank jullie wel! So fieke, ja ik heb wel een nacontrole gehad maar dat ging zo snel. De bevalling werd niet besproken, hij ging alleen even hechtingen controleren en ik kreeg een inwendige echo om te kijken of alles weg was. Toen kreeg ik een hand en mocht ik gaan. Achteraf had ik beter zelf kunnen zeggen dat ik toch nog even wilde gaan zitten om ea te bespreken. Engeltje, poeh dat is ook heftig zeg. Ik zou het inderdaad ook wel fijn vinden om met een anesthesist te praten. Dankjewel voor de tip.