Ik zit nu bijna 11 maanden thuis v.w. ontslag bij mijn vorige baas. Hij ging met pensioen en het bedrijf stopte er gewoon mee. In tussen tijd heb ik een 2e zoon gekregen en volgende week begin ik bij mijn nieuwe baan. Ik heb me de afgelopen 2 jaar om laten scholen en mijn nieuwe baan sluit er goed op aan. Ik heb er ook super veel zin in en ben erg enthousiast Maar nu het dichterbij komt en ik me bedenk dat ik straks niet meer elke dag lekker bij mijn kindjes ben bekruipt me toch een beetje een rotgevoel. We hebben een super leuke oppas gevonden en mijn moeder gaat ook oppassen dus ze zullen niks tekort komen maar toch heb ik een soort schuldgevoel. Herkent iemand dit?
ja ik herken dit, ik was een jaar thuis door ontslag ivm reorganisatie. ik was net zwanger vd 2e toen we hadden besloten dat ik dan maar even thuis zou blijven tot na mijn zwangerschap. toen kwam er alsnog een uitnodiging op een brief die ik 2 maanden ervoor had verstuurd en waar ik niks meer van had verwacht. ik ben ook aangenomen en werk nu dus weer. ik had gemengde gevoelens bij het solliciteren en zelfs nu nog. maar ik heb werk, leuk werk en leuke collega's, mijn dochter heeft het goed bij de gastouder en ons geeft het financieel meer lucht zeker met een 2e straks. dus ja ik herken die gevoelens maar ik hou ook de toekomst in gedachten, de kinderen gaan straks naar school en dan wil ik niet thuis zitten en mezelf, mijn eigen groei, ook dat is wat waard.
Bedankt voor je reactie! Ik was net 9 weken zwanger van de 2e toen ik mijn ontslag kreeg. Ik heb me helemaal suf gesolliciteerd maar op een gegeven moment ook maar besloten om verder te gaan na mijn zwangerschap. Ik zit in de ww dus ik moest nog wel solliciteren maar echt serieus was het niet meer. Ik had nu eigenlijk helemaal niet verwacht dat ik toch zo snel weer aan het werk zo komen. Maar ik ben er wel ontzettend blij mee Ik denk net als jij, ik wil ook niet stil blijven staan. Ik wil graag meedoen en mijn steentje bijdragen. Inderdaad is het financieel ook veel beter. Het bedrijf waar ik ga werken is nog jong, er werkt al iemand die toevallig ook een oud collega van me is en de directeur is een super leuke vent, echt no-nonsens. Het kan dus zijn dat ik in de toekomst meer uren kan/mag gaan werken. Ik heb daar ook wel zin in maar bij de gedachte daaraan voel ik me dan toch ook weer rot Moeilijk hoor.
ik moet wel zeggen dat dat dubbele gevoel wel weggaat naarmate je bij thuis komst blijft zien dat het goed gaat met de kinderen en ze zo blij zijn je weer te zien. ik geniet ook meer van mijn dochter sinds ik weer werk, ik voelde me daar ook schuldig over maar ik ben nu gelukkiger en dat heeft ook een positief effect op iedereen om me heen, inclusief kind(eren).
Spannend hoor, weer aan de slag na 2 jaar. En ik kan je gevoelens helemaal begrijpen! Ik ben ong. 5,5 (zwangerverlof + vakantie) eruit geweest en weer werken vond ik ook weer leuk, maar zag er toen het puntje bij paaltje kwam onwijs tegenop. Gelukkig werkte ik maar 2 weken 24 uur, maar vond het moeilijk. Kleine gaat logeren bij oma, en papa past op. Nu ben ik weer 2 weken vrij (kerst) JOEPPIE!! Ik mis me kleine wel, en voel me niet altijd even prettig erbij. Maar de kleine heeft zijn rust, ritme en regelmaat nodig! En het gaat goed! In januari ga ik weer 32 uur werken...en ik vind het best moeilijk. Maar ik vond het werken ook wel weer leuk. Tis moeilijk de juiste combi te vinden. Succes!!!